ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Πόσα νά πιῶ λιοστάλαχτα, τῶν κόσμων Καλοκαίρια
καί πόσες νύχτες ἄλαλες, στοῦ φλοίσβου τήν ἁρμύρα,
ν’ ἀφουγκραστῶ τοῦ ἔρωτα, τά τόσα πεφταστέρια,
ὅταν ἐδῶ ἡ θάλασσα, ἡ γῆ μου καί ἡ Μοῖρα;

Μία Ἑλλάδα ὄνειρα καί μιά πατρίδα Ἥλιος,
μιά γειτονιά ἀνάμνησες καί μιά παρέα οὖζο
καί ἕνας δρόμος φίλοι μου, γνωστοί μου κι ἡ Ὑφήλιος….
Καί μήποτε χρειάστηκα, στήν ζήση κολαοῦζο.

Μένα μέ λένε Ἕλληνα, Ἀκρίτα, Τρελλογιάννη
καί Ὄμηρο κι Ἀλέξανδρο καί Κωνσταντή καί Λιάκο
καί οἱ Θεοί παρέα μου, μαζί μου στό σεργιάνι
καί λένε τόν πατέρα μου, Δυσσέα καί Κυριάκο.
Μ.Ι.

Αφιερωμένο στον Αρχιθύτη Χρστού Μόρφου Νεόφητο