Η σαμαρείτισσα έβγαινε από την πόλη...

Η σαμαρείτισσα έβγαινε κάθε μέρα έξω από την πόλη και πήγαινε στο πηγάδι να ξεδιψάσει για νερό, αλλα και για νέες εμπειρίες . Στις εξόδους των πόλεων γίνονται οι ανταλλαγές ιδεών,οι συναντήσεις με το νέο,αλλά και οι πονηρές συναλλαγές. Αυτή η γυναίκα διψούσε για πνευματικές αλήθειες και σωματικές συναναστροφές ταυτόχρονα.Ήταν αβόλευτη και ακαθηλωτη.Αγαπούσε την ζωή, και προσέφερε στον καθένα τον εαυτό της, πολύ ευκολα,προκειμενου να βρει αγάπη,χαρά και καταφυγή. Ανοιγοταν εύκολα και μοιράζοταν τις ιδέες της,με τον ίδιο τρόπο,που χαράμιζε το κορμίτης.

Όταν βρηκε όμως τον Χριστό ικανοποιήθηκε σε τετοιο βαθμό που παρατησε το σταμνί της,χωρις να το ξαναγυρέψει και ετρεξε να μοιραστεί την χαρά της με τους συμπολίτες της.
Είχε ξεδιψάσει,δεν χρειαζοταν πια αντλημα και σκεύος για υλικό νερό,για εφήμερες εμπειρίες που δεν διώχνουν για παντα την δίψα,αλλα μάλιστα την μεγαλώνουν. 

Η σαμαρειτιδα είναι από τις ψυχές εκείνες που έχουν το Κατι μέσα τους,μα δεν ξέρουν πως να το ορίσουν και να το εκμεταλλευτουν.

Το ψάχνουν λοιπόν στο χείλος του πηγαδιού,σε καθε ξενο επισκεπτη,σε κάθε νεο από τους εξι συντρόφους.

Μονο όταν ο Χριστός που διψάει για εκείνους,τους ζητησει να κοιτάξουν προς το βαθος του πηγαδιού,εντός τους δηλαδή βρισκουν το ζωντανό νερό.Τον πνευματικό,αληθη τους εαυτό.

Η αγαπη του Χριστού προς τον ανθρωπο κινητοποιει τον σωστό προορισμό έρευνας.

 πηγή