Φταίει ἡ Πολιτεία ἤ ὁ πολίτης;

 

Λέει κάποιος:

«Κρίμα ποὺ κατέστρεψε ἡ 22άχρονη κοπέλλα τὴν ζωή της γιὰ ἕνα λάθος…»

Λάθος ῥέ «φίλε»…;;; Λάθος;
Ἀπό ποῦ κι ὡς ποῦ εἶναι λάθος μία ἀνεπιθύμητος ἐγκυμοσύση, σὲ μίαν χώρα ποὺ οἱ ἐκτρώσεις διαφημίζονται ἀκόμη κι ἀπό τηλεοράσεως; Λάθος…;;; Μήπως αὐτή ἡ κοπέλλα ἀπό μόνη της εἶναι τό λάθος; (Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα λάθη τοῦ κόσμου μας φυσικά…)

Ὄχι ῥὲ φίλε… Ἀνευθυνότης, ἀνικανότης, ἐπικινδυνότης, ἠλιθιότης, ἀσυνειδησία, καφρίλα ναί… Ἀλλά λάθος; Ἀπό ποῦ κι ὡς ποῦ; Ἀπό πότε ἕνα ἔγκλημα τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου ἀναβαθμίζεται σέ λάθος;
Ἕνας ἄλλος, πιὸ συναισθηματικός, συμπληρώνει:

«Γιατί δέν λές κρίμα στό μωρό; Αὐξάνεται ἡ ὑπογεννητικότης καὶ κάθε μωρὸ ποὺ χάνεται εἶναι ἐθνικὴ πληγή…»

Λάθος «φίλε»… Λάθος…
Ἐθνικὴ πληγὴ λοιπὸν ἀγαπητέ μου εἶναι ἡ λοβοτομή μας καὶ ὄχι τὰ ἀγέννητα βρέφη. Ὅσο λιγότερα τὰ ἀγέννητα βρέφη, σὲ αὐτὸν τὸν ψυχοπαθῆ κόσμο μας, τόσο λιγότεροι οἱ νεοταξίτες ταλιμπάν, ποὺ μισοῦν τὸν Ἄνθρωπο καὶ ποὺ τὰ μυαλά τους εἶναι ἀλλοῦ γιὰ ἀλλοῦ.
Δὲς γύρω σου… Παρατήρησε προσεκτικὰ καὶ ἀνακάλυψε πόσα πρώην βρέφη εἶναι σήμερα ὥριμοι, χρήσιμοι καὶ σημαντικοὶ ἐνήλικες ἤ, ἁπλῶς καὶ μόνον κάποιοι ἀκόμη, συνειδητοποιημένοι ἤ μη, ἐγκληματίες. Κῦττα μὲ προσοχὴ καὶ δεῖξε μου μερικοὺς ποὺ θέλουν πράγματι τὸ καλὸ τῆς Ἀνθρωπότητος, κοπιάζουν γιὰ αὐτὸ καὶ θυσιάζουν τὸν χρόνο τους, τὴν ἐνέργειά τους καὶ τὸ ἔργο τους, τὶς ζωές τους καὶ τὰ ὄνειρά τους, τὸ εἶναι τους ὁλόκληρο.
Ἤ μήπως δέν ὑπάρχουν; Ἤ μήπως αὐτά τά δηλητηριασμένα πρώην βρέφη, ἀπό κάποιους ἄλλους, ἐπίσης δηλητηριασμένους μὲ τὴν σειρά τους, σήμερα ἀποδεικνύουν πώς εἶναι ἄδικο γιά τίς ὅποιες ἐξαιρέσεις νά ὑπομένουν τόν βιασμό τῶν τόσων καί τόσων, φανερῶν καὶ κρυφῶν, ψυχοπαθῶν;
Μὰ συνεχίζει ἡ πρῶτος:

«Ναί, δὲν λέω… Κρίμα καὶ  γιὰ τὸ μωρό… Δυστυχῶς ὅμως ἡ Πολιτεία ἀπουσιάζει ἀπὸ παντοῦ… Ἐὰν εἴχαμε κοινωνικὲς δομές…!!!»

Λάθος «φίλε»…
Λάθος. Τὰ μωρὰ δὲν εἶναι εὐθύνη τῆς Πολιτείας. Τὰ μωρὰ εἶναι εὐθύνη τῶν γονέων τους. Αὐτοὶ τὰ γεννοῦν, αὐτοὶ τὰ ἀναθρέφουν κι αὐτοὶ τὰ προετοιμάζουν γιὰ νὰ βγοῦν ὥριμες προσωπικότητες στὴν κοινωνία. Ἡ Πολιτεία ἔχει ἕνα μόνον χρέος, ἔναντι αὐτῶν τῶν παιδιῶν: νὰ διευκολύνῃ τοὺς γονεῖς στὸ ἔργο τους, καθὼς καί, ὅταν (κι ἐφ΄ ὅσον ἀποδεδειγμένα) οἱ γονεῖς παραλείπουν μέρος τῶν ὑποχρεώσεών τους, νὰ ἐπεμβαίνῃ καὶ νὰ τοὺς συνετίζῃ, πάντα ὑπὲρ τῶν παιδιῶν (κι ὄχι βάσει κάποιου σχεδίου παιδομαζώματος). Μποροῦμε νὰ κρίνουμε τὴν Πολιτεία γιὰ πολλά της ἐγκλήματα ἐναντίον μας, ἀλλὰ στὸ θέμα τῶν παιδιῶν δὲν γίνεται νὰ τῆς μεταβιβάζουμε τὶς εὐθύνες μας.
Ἄλλως τέ… Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Πολιτεία… Ἐὰν κάτι στοὺς μηχανισμοὺς της λειτουργῇ λάθος, καλλίτερα εἶναι νὰ ἀναζητήσουμε τὶς δικές μας εὐθύνες, παρὰ νὰ τὶς μεταθέτουμε κάπου στὸ ἀόριστον καὶ γενικὸ τοῦ συνόλου.
Καὶ ἐπανέρχεται ὁ δεύτερος διαπιστώνοντας πώς:

«Σωστὸ κι αὐτό… Ἐὰν εἴχαμε πολιτεία… Ἀλλὰ δὲν ἔχουμε… Ἀλήθεια, πόσα καί πόσα παιδιὰ θὰ εἶχαν ἴσως σωθῆ…;»

Λάθος «φίλε»… Λάθος…
Τὰ παιδιὰ δὲν μεγαλώνουν μόνα τους, γιὰ νὰ παραδοθοῦν ὑγειῆ καὶ ὥριμα στὴν κοινωνία μας. Τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι βαλίτσες, γιὰ νὰ τοὺς βάλης χερούλια καὶ νὰ τὰ τοποθετήσῃς κάπου γιὰ νὰ μεγαλώσουν αὐτόματα. Τὰ παιδιὰ χρειάζονται ἀγάπη, τρυφερότητα, σεβασμό, φροντίδα, ἀσφάλεια καὶ ἐπικοινωνία. Ἡ Πολιτεία εἶναι ἀπρόσωπος κι ἐπικίνδυνος σὲ τέτοιες συνθῆκες.
Τὰ μωρὰ χρειάζονται καὶ τὴν μάννα τους καὶ τὸν πατέρα τους μά, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, ἕνα ἀσφαλὲς συναισθηματικὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον. Ἡ φτώχεια εἶναι δευτερεύουσα, ἀσήμαντος, ὅταν ἡ ἀγάπη, ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια χαρακτηρίζουν τὶς σχέσεις τῶν γονέων, ποὺ μεγαλώνουν παιδιά. Ὅταν τὸ μῖσος, ὁ ἀνταγωνισμός, ἡ ἀδιαφορία βασιλεύουν στὰ τοῦ οἴκου, ἕνα εἶναι δεδομένον: τὰ παιδιὰ μεταμορφώνονται σὲ πληγές, σὲ δηλητηριασμένες καὶ κακοφορμισμένες πληγές, ποὺ ὅταν ἐξέλθουν τοῦ οἴκου τους δηλητηριάζουν καὶ μολύνουν ὅλους ὅσους θὰ τοὺς πλησιάσουν. Κινούμενες συναισθηματικὲς βόμβες, ποὺ μόνον κακὸ μποροῦν νὰ κάνουν. Ἐὰν λοιπὸν θέλουμε νὰ μεγαλώσουμε παιδιὰ μέσα σὲ ἕνα τόσο τοξικὸ περιβάλλον, τότε δὲν θὰ ἀναφερόμεθα σὲ ἀνθρώπους ἀλλὰ σὲ μηχανὲς παραγωγῆς θλίψεως, ὀργῆς καὶ ἀκόμη μεγαλυτέρου μίσους.
Οἱ ψυχοπαθεῖς δὲν προέκυψαν ἔτσι, μὲ τὸ καλημέρα. Κάποιος τοὺς «ἐνεβολίασε» μὲ τὴν παράνοιά του στὰ μικρά τους χρόνια, γιὰ νὰ μποροῦν σήμερα αὐτοὶ νὰ μεγιστοποιοῦν τὴν συμφορά.
Συνοψίζει ὁ πρῶτος: 

«Κρίμα καὶ γιὰ τὸ βρέφος, ποὺ ὅμως δὲν πρόλαβε νὰ ζήσῃ καὶ νὰ καταλάβῃ… Μὰ ἡ κοπέλλα, μόλις 22 ἐτῶν, κατέστρεψε τὴν ζωή της. Ποῦ τό βάζεις αὐτό; Καί φταίει μόνον αὐτή; Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ποῦ ἦταν; Οἱ γονεῖς της; Οἱ φίλοι της; Ἄτυχος ἄνθρωπος… ἄτυχος…!!!»

Λάθος «φίλε»… Λάθος…
Τὴν εὐθύνη τῶν πράξεών μας τὴν ἔχουμε ἐμεῖς. Οὔτε οἱ Πολιτεῖες, οὔτε οἱ γονεῖς μας, οὔτε οἱ σύντροφοί μας. Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς. Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ διαχειρισθοῦμε τὶς εὐθύνες μας, νὰ ἀποποιηθοῦμε αὐτῶν, νὰ παύσουμε νὰ αὐτο-ἀποκαλούμεθα πολῖτες, νὰ παύσουμε νὰ ψηφίζουμε, νὰ παύσουμε νὰ ἐκφέρουμε ἀπόψεις καὶ νὰ τὸ βουλώσουμε ὁριστικῶς.
Διαφορετικά, ἐὰν θέλουμε νὰ λογιζόμεθα ὡς ἐλεύθερα ὄντα, νὰ καταπιοῦμε τοὺς θυμούς μας, νὰ μαλακώσουμε τὶς πληγές μας, νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ ἀπωθημένα μας καὶ νὰ γίνουμε ὑπεύθυνοι καὶ χρήσιμοι ἄνθρωποι στὸν κόσμο μας.
Κι ἐξακολουθεῖ  ὁ συναισθηματικός:

«Πράγματι… Χωρισμένοι ἦσαν οἱ γονεῖς καὶ τῆς κοπέλλας… Ποῦ νά μιλήσῃ τό κορίτσι; Ἔτσι δικαιολογοῦνται τὰ ἐγκλήματα…»:

Λάθος «φίλε». Λάθος…
Τὸ στόμα τὸ ἔχουμε γιὰ νὰ μιλᾶμε. Ὅ,τι καὶ νὰ κουβαλᾶμε ἀπὸ τὰ σπίτια μας ἔχει καὶ κάποιο ὅριο. Ἐὰν θέλῃς νὰ σεβασθῶ τὴν κάθε 22χρονη ποὺ μ@λακίζεται, θὰ τὸ κάνω ὑπὸ ἕναν ὅρο: θὰ μοῦ ἀποδείξης πὼς ὅταν πῆρε τὴν ζωή της στὰ χέρια της (ποὺ νομικὰ αὐτὸ συμβαίνει στὰ 18 της χρόνια), ἔκανε κάτι γιὰ νὰ μάθῃ νὰ σκέπτεται, νὰ ἐπεξεργάζεται τὰ προβλήματά της, νὰ διαχειρίζεται τὰ συναισθήματά της καί, κυρίως, νὰ σέβεται τὸν ἑαυτόν της.
Ἐὰν ὅμως δὲν ἔχει κάνη κάτι ἀπὸ αὐτά, τὰ ἀναγκαία, τότε ἡ ἐλευθέρα βούλησίς της εἶναι σκουπίδι. Καλῶς καλεῖται σήμερα νὰ πληρώσῃ γιὰ τὸ ἔγκλημά της καί, ἐπὶ πλέον, βαθύτατα πλέον πιστεύω πὼς αὐτὸ τὸ ἔγκλημά της, ποὺ θὰ συνοδευθῆ κι ἀπὸ τιμωρία, οὐδόλως μάθημα θὰ τῆς γίνη.
Καί, δυστυχῶς μας, δὲν εἶναι ἡ μόνη.
πηγή


Σημείωσις
Τὰ παραπάνω ἦταν ἕνας, σαφῶς πιὸ …τραβηγμένος ἀπὸ τὰ μαλλιά, διάλογος κάποιων γειτόνων μου ἐχθὲς τὸ βράδυ.
Ἦταν στραβὸ τὸ κλῆμα, ὡς γνωστόν…
Ναί, δὲν συμμετεῖχα, μόνον ἄκουγα…
Ὄχι, δὲν γέλασα… Θύμωσα…