Συνήθως ἀσχολούμεθα μόνον μὲ τὸ πῶς συμπεριφέρονται οἱ συμπολῖτες μας στοὺς ἐθνικούς μας κινδύνους. Κυττᾶμε τὸ ἐὰν ἀγαποῦν, ἢ ὄχι, τὴν Πατρίδα μας, τὸ ἐὰν λειτουργοῦν ὑπὲρ ἢ κατὰ τῆς Ἐθνικῆς συνοχῆς καὶ τὸ ἐὰν σὲ μίαν μάχη ἔσπευσαν νὰ κρυφθοῦν στὰ μετόπισθεν ἢ πολέμησαν στὴν πρώτη γραμμή. Ἐὰν ἀποφεύγουν γενικῶς τὶς μάχες, εὔκολα τοὺς κατατάσσουμε στὴν ἀσεβῆ …«φυλή» τῶν ῥαγιάδων, αἰσθανόμενοι ἐκτὸς ἀπὸ ἀηδία, ἐπὶ πλέον καί, σὲ κάποιες (ἐξαιρετικές) περιπτώσεις, ἀντιπάθεια ἢ ἀκόμη καὶ βαθὺ μῖσος.
Ὅμως…
Ὁ ῥαγιαδισμὸς δὲν δηλώνει τὴν παρουσία του ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον σὲ συνθῆκες βίας καὶ ἐθνικῶν κινδύνων. Ὁ ῥαγιαδισμὸς εἶναι μία ἐπίκτητος συμπεριφορά, ἀποτέλεσμα πολλῶν αἰώνων δουλείας καὶ διαβιώσεως σὲ ὁριακὲς συνθῆκες ἐπαπειλουμένης γενοκτονίας, ποὺ ἁπλῶς ἐπὶ τουρκοκρατίας ἔφθασε σὲ μεγάλες κορυφώσεις κι ἔλαβε τὸ σημερινό του ὄνομα.
Στὴν πραγματικότητα ὁ ῥαγιαδισμὸς εἶναι ἀποτέλεσμα μίας διαπιστωμένης παναρχαίου γενοκτονίας, ποὺ ἐπέτρεψε σὲ πολὺ μικρὸ τμῆμα τοῦ ἀνθρωπίνου εἶδους νὰ ἐπιβιώσῃ, μὲ ἀπερίγραπτες ἀπώλειες στοὺς βαθμοὺς ἐλευθερίας του καί, καταληκτικῶς, ἀκριβῶς λόγῳ αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας, σύσσωμος ἡ ἀνθρωπότης, καθαρὰ γιὰ λόγους προσαρμοστικότητος στὸ νέο ἐπιβληθὲν βιαιότατον καθεστώς, ἔπαυσε νὰ ἐλπίζῃ σὲ σωτηρία.
Λατρεύοντας τὸν …δήμιό μας ὡς …«Θεό μας»!!!
Ὁ ῥαγιαδισμὸς εἶναι πανανθρώπινος συμπεριφορά. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ὀνόματος τοῦ κατακτητοῦ καὶ τοῦ λαοῦ, εὔκολα ἀναγνωρίζεται ὁπουδήποτε. Τὰ συμπτώματά του εἶναι καταγεγραμμένα, μελετημένα καὶ παγκοσμίως σήμερα ἀποκαλῶνται «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης.Τὸ «Σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης».
Εἰδικῶς δὲ γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς λαοὺς ποὺ ἐβίωσαν τὴν τουρκοκρατία, ἀποκαλεῖται σήμερα τὸ ἐν λόγῳ σύμπτωμα ῥαγιαδισμός, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι ἀποκλειστικό μας προνόμιον. Εἶναι ἡ ἐπίκτητος συμπεριφορὰ ποὺ ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος ὅταν διαπιστώνῃ τὴν ἀδυναμία του νὰ ἀντιμετωπίσῃ μίαν ἀκραία συνθήκη βίας, ἐνᾦ ἡ φυσική του ἀπώλεια θεωρεῖται πλέον δεδομένη καὶ ἀδρανοποιεῖται ἀπὸ ἕναν ὑπερβολικὸ ἐσωτερικὸ τρόμο. Αὐτὸς ὁ ἐσωτερικὸς τρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ ἀπόλυτο ἐσωτερικὸ μούδιασμα τοῦ ἀτόμου, τοῦ ὑποδεικνύει πὼς ἢ θὰ πεθάνη ἢ θὰ προσαρμοσθῆ. Ἡ προσαρμογὴ ὅμως σημαίνει ἀποδοχὴ τῆς ἰσχύος τοῦ ἐχθροῦ του. Εἶναι ἕνας ἀπόλυτος συμβιβασμὸς τοῦ ἀτόμου, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἰσχὺ τοῦ δυνάστου, ἐκ παραλλήλου ἀναγνωρίζει τὴν δική του ἀδυναμία νὰ τὸν ἀντιμετωπίσῃ καί, τελικῶς, ἢ θὰ παύση διὰ παντὸς νὰ ὑπάρχῃ ἢ θὰ ὑποχρεωθῆ νὰ ἀνακαλύψῃ νέους, προσηρμοσμένους, τρόπους ἐπιβιώσεώς του, μὲ σαφῶς ἀπομειωμένους βαθμοὺς ἐλευθερίας. Κι ἀκριβῶς σὲ ἐκεῖνον τὸ σημεῖον, τῆς ἐκ παραλλήλου ἀναγνωρίσεως τῆς δικῆς του ἀδυναμίας καὶ τῆς ἰσχύος τοῦ ἀντιπάλου του, ἀποποιεῖται τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας του καὶ ἐπιλέγει νὰ θέσῃ τὴν ζωή του στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἀντιπάλου του.Πῶς γίνεται νά μήν ἀντιδράσῃς στόν ἀντίπαλό σου καί δυνάστη σου ὅμως; Πῶς μπορεῖς νά ὑπηρετήσῃς πιστά τόν ἐχθρό σου; Πῶς γίνεται νά διασφαλίσῃς τήν ἐπιβιωσιμότητά σου ὅταν προσποεῖσαι;
Δὲν γίνεται κάτι τέτοιο, ἐφ΄ ὅσον κάθε στιγμὴ ὑφίσταται κίνδυνος νὰ ξυπνήσουν οἱ μνῆμες καὶ μαζύ τους τὸ μῖσος.
Ἐὰν κάποιο ἴχνος μνήμης διατηρηθῇ στὸν ἡττημένο, ἐμφωλεύει διαρκῶς ὁ ἀπειλὴ τῆς ἐπαναλήψεως ἐκείνων τῶν γεγονότων ποὺ θὰ τὸν ἐξαφανίσουν ὁριστικῶς.
Πρὸς τοῦτον λοιπόν, αὐτὴ ἡ ὑποταγή, πρέπει νὰ εἶναι ἀπόλυτος.
Ἡ ἀπόφασις τῆς ἀπολύτου ὑποταγῆς δὲν λαμβάνεται ἀπὸ τὸν δυνάστη, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἡττημένο. Ὁ δυνάστης ἁπλῶς ἀπολαμβάνει τὴν ἰσχύ του, χρησιμοποιώντας κατὰ καιροὺς καὶ κατὰ περίπτωσιν διαφόρους μεθόδους προπαγάνδας γιὰ νὰ τὴν ὑπενθυμίζῃ, ἀλλὰ πλέον ὅλη ἡ δουλειὰ γίνεται ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ θῦμα του. Αὐτὸ τὸ θῦμα εἶναι ποὺ «κόβει» τὸ νῆμα τῆς μνήμης, ὑποσυνειδήτως, ἐλπίζοντας νὰ κρατηθῇ ζωντανό.
Τὸ «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης» ἐμπεριέχει ὅμως καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ θύματος γιὰ ἐπιβίωσιν. Ὅταν τὸ θῦμα μεταλλάσσῃ τὶς συμπεριφορές του, προσβλέπει ἐπὶ πλέον στὴν ἐλεημοσύνη τοῦ θύτου του.
Τὸ «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης» δὲν εἶναι ἡ μεταπήδησις τοῦ πάσχοντος θύματος στὸ «στρατόπεδον» τῆς λατρείας τοῦ θύτου καὶ γενοκτόνου του, ἀλλὰ μία ἀκραία μορφὴ προσαρμοστικότητος, ποὺ κρύβεται στὴν σκιὰ τοῦ μουδιάσματος ἀπὸ ἀπόλυτο τρόμο. Τὸ «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης» εἶναι ὁ «δικό μας» ῥαγιαδισμός. Εἶναι ὁ ἀπόλυτος τρόμος ποὺ διαγράφει τὶς μνῆμες.
Αὐτὸς ὁ ἀπόλυτος τρόμος εἶναι ποὺ «ἀκυρώνει» τὴν λογική, μὰ κυρίως τὴν φυσικὴ ἐπιλογὴ τῆς ἐλευθερίας, ὁδηγώντας τοὺς περισσοτέρους, ὄχι μόνον στὸ προσκύνημα, ἀλλὰ στὴν ἄνευ ὁρίων καὶ ἀμφιβολιῶν προσήλωσιν, ἀφοσίωσιν καί, καταληκτικῶς, ἀκόμη καὶ στὴν …ἀγάπη τοῦ σφαγέως τους!!!
Μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν διαδικασία τῆς ὑποταγῆς, στὴν προσπάθεια τοῦ πάσχοντος θύματος νὰ «ἐκλογικεύσῃ» ὅσο τὸ δυνατὸν τὴν ὑποταγή του, ἀποβάλλοντας τὶς ἐνοχές, τὶς ἀμφιβολίες καὶ τὶς ἀμφισβητήσεις του, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὸν ἐκθέσουν σὲ νέους κινδύνους, τὸ θῦμα ἀναζητᾶ «θετικά» στοιχεία στὸν θύτη του. Ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν, φθάνει στὸ σημεῖον νὰ τὰ «κατασκευάζῃ», πρὸ κειμένου νὰ «δικαιολογηθῇ» στὸν ἑαυτόν του. Καὶ τότε εἶναι ποὺ ξεκινᾶ ἡ διαδικασία τῆς …«ἀγάπης» νὰ δομεῖται ὡς κατάστασις. Τὸ θῦμα μεταπηδώντας στὸ «στρατόπεδον» τοῦ θύτου του «ἀναγεννᾶται» σὲ ἄλλο συναισθηματικὸ πλαίσιο, τέτοιο ποὺ νὰ ἀπομειωθοῦν, ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο, οἱ «κραδασμοί» τῆς ὑποταγῆς του. Τότε εἶναι ποὺ ἐμφανίζεται ἡ προθυμία, ἢ ἀκόμη καὶ ὁ θαυμασμός, μαζὺ μὲ τὴν λατρεία. Τότε εἶναι ποὺ ὁ ῤαγιαδισμὸς ἐπικρατεῖ καὶ συμπαρασύρει ὅλους ὅσους ἀκόμη ἀντιδροῦν καὶ ἀντιστέκονται.
Μποροῦμε γιὰ πολλὲς ὧρες νὰ συζητᾶμε τὰ συμπτώματα τοῦ ῥαγιαδισμοῦ, τοῦ «συνδρόμου» τῆς Στοκχόλμης» καὶ τὰ ἐπακόλουθα αὐτῶν. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ κοινή μας διαπίστωσις εἶναι πὼς ὅλα αὐτὰ ὑφίστανται καί, ἴσως, σὲ κάποιον βαθμό, ὅλοι μας τὰ διαθέτουμε, ἐφ΄ ὅσον προερχόμεθα ἀπὸ κοινωνίες τέτοιες ποὺ γιὰ πολλοὺς αἰῶνες διεβίωσαν ὑπὸ συνθῆκες δουλείας.
Καιρὸς ὅμως εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς φθάνουμε σὲ ἐκεῖνο τὸ ἱστορικὸ «σταυροδρόμι» ποὺ θὰ παύσουν ὁριστικῶς.
Γιατί θά παύσουν;
Διότι ἐκείνη ἡ ἐλπίς, ποὺ ἔως τώρα κρατοῦσε (καί, ἐπισήμως ἀκόμη κρατᾶ) σὲ συνθῆκες αἰχμαλωσίας τὴν ἀνθρωπότητα, λίγο λίγο ἀποβάλλεται. Χρειάζεται βεβαίως κι ἄλλος χρόνος, γιὰ νὰ γκρεμισθῇ πλήρως, ἀλλὰ ἤδη περάσαμε στὴν διαδικασία ἀποβολῆς της.
Διαπιστώνουμε πλέον ἅπαντες πὼς ἤδη ἀρκετοὶ (ἐπισήμως στοχοποιημένοι) λαοί, ποὺ ἄλλαξαν τὸ προσωπεῖον τοῦ δυνάστου τους (ὄχι τὸν ἴδιον τὸν δυνάστη), ἐξαφανίζονται καὶ γενοκτονῶνται συστηματικῶς. Δίχως ἐξαιρέσεις ὅλοι μας, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τοῦ πλανήτου μας, εἴμαστε ὑποψήφια θύματα.
Πῶς θά παύσουν ὅλα αὐτά;
Μά, ἤδη παύουν. Ἡ γνῶσις, ποὺ διαρκῶς ἐξαπλώνεται, δίπλα σὲ ὅλο καὶ πιὸ ὑψηλοὺς βαθμοὺς συνειδητοποιήσεως, μαζὺ μὲ τὴν φιμωμένη πληροφορία, ποὺ ὅμως διαρκῶς διαφεύγει καὶ διακινεῖται, ἀποδεικνύουν πὼς ὅλα ὅσα φαινομενικῶς ἰσχύουν εἶναι πλαστά, ἐνᾦ παραλλήλως, «ὑπογείως» ἀναγεννᾶται κάτι πολὺ μεγαλύτερο. Κι αὐτὸ ποὺ ἀναγεννᾶται προέρχεται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀπώλεσαν ὁριστικῶς τὴν ἐλπίδα καί, καταληκτικῶς, μεγάλο τμῆμα τῶν δεσμῶν τους. Διότι τὰ δεσμὰ τῆς ἀνθρωπότητος δὲν εἶναι οἱ ὁρατὲς (στοὺς πολλούς) ἐπίσημες ἁλυσίδες, ἀλλὰ καθαρῶς νοητικά, ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἀπώλεια μνήμης.
Ὅσο λοιπὸν αὐξάνεται ὁ βαθμὸς συνειδητότητος τῆς Ἀνθρωπότητος, τόσο μειώνονται οἱ ῥαγιάδες παγκοσμίως. Ὅσο διακινοῦμε πληροφορία καὶ γνώσεις, τόσο περισσότερες ἁλυσίδες σπάζουν. Ὅσο περισσότερες ἁλυσίδες σπάζουν, τόσο περισσότερο κατανοητὸ εἶναι τὸ ποιὸς μᾶς τὶς ἐπέβαλε καὶ τόσο πιὸ διακριτὴ ἡ κατάῤῥευσίς του.
Ἡ ὑποτέλεια τείνει νὰ ἀκυρωθῇ, ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ ἀπαιτεῖται μία ἀτομικὴ ἀπόφασις. Ὄχι μία ἀπόφασις μετατροπῆς μας σὲ προθύμους θυσιασμένους ἥρωες, ἀλλὰ μία ἀπόφασίς μας ἀναζητήσεως τῆς ἀληθείας καὶ ἐπανατοποθετήσεώς μας στὰ πάντα. Ὁ προ-αἰώνιος πόλεμος τῆς Ἀνθρωπότητος, ποὺ οὐδέποτε ἔπαυσε, δὲν ἔχει ἀκόμη πολλὰ ἐπεισόδια γιὰ νὰ κλείσῃ ὡς παρένθεσις.
Χρέος μας μοναδικὸ πλέον ἡ ἐπιλογὴ «στρατοπέδου».
πηγή
Σημειώσεις
Οἱ ῥαγιαδοποιημένοι φυσικὰ ἀκόμη ἐλπίζουν (καὶ θὰ ἐλπίζουν ἔως τοῦ τέλους τους), ἀγνοώντας πὼς τώρα πιὰ δὲν ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις στὸν σχεδιασμένο ἀποπληθυσμό.
Τώρα πιὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος πέραν τῆς συνειδητῆς καὶ καθολικῆς συστρατεύσεως τῶν λαῶν κατὰ τῶν προ-αἰωνίων ἐχθρῶν καὶ θυτῶν τους.
Τώρα πιὰ ἀποδεικνύεται πὼς ἡ ἀπώλεια μνήμης, ἡ προσαρμοστικότης τῆς ῥαγιαδοποιήσεως καὶ ἡ (ἔως προσφάτως) ἐξ ἀνάγκης συντήρησις τῆς ἐλπίδος εἶναι οἱ μέγιστες πλάνες, ποὺ ὅσοι τὶς διατηροῦν θὰ καταλήξουν τὰ πλέον εὔκολα θύματα.
Τώρα πιὰ ἕναν μονόδρομο ἔχουμε νὰ βαδίσουμε.
Ὅσοι τὸν ἀποφύγουν θὰ καταλήξουν μαζὺ μὲ τοὺς λατρεμένους τους θῦτες στὸ περιθώρειον.
Λαοὶ καὶ λαοὶ σχεδιάζεται νὰ ἐξαφανισθοῦν.
Μία νέα ἀπειλὴ ἐμφυτεύσεως ἀκραίου τρόμου προγραμματίζεται νὰ ἐπαναλάβῃ, ὑποσυνειδήτως, στοὺς διασωθέντες, πανάρχαιες συνθῆκες ἀναγεννήσεως τοῦ «συνδρόμου τῆς Στοκχόλμης».
Ἀμέτρητοι αὐτοὶ ποὺ θὰ καταλήξουν στὰ δίκτυα τῆς αὐτοθυματοποιήσεώς τους.
Αὐτὰ ἐκ πρώτης ὄψεως διακρίνονται.
Ἡ πραγματικότης ὅμως εἶναι ἄλλη, ἐφ΄ ὅσον γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, ἡ ἐξ ἀνάγκης ἀνάδειξις τῆς Ἀληθείας, σαρώνει καὶ ἐκτοπίζει πανάρχαιες ἐπίκτητες συμπεριφορές. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ πλανητικοῦ σκηνικοῦ, περισσότερο σὲ συνθῆκες ἀντιληπτικὲς (ἄτομον) καὶ περιβαλλοντικές, παρὰ σὲ συλλογικὲς καὶ κοινωνικές, ὁδηγοῦν σὲ μίαν νέα ἐξέλιξιν, ποὺ ὡς Ἀνθρωπότης λησμονήσαμε. Κι αὐτὴ ἡ ἐξέλιξις εἶναι μονόδρομος.
Χρέος μας εἶναι, μεγαλύτερον ἀπὸ ποτέ, νὰ διαδίδουμε μὲ ὅλους τοὺς τρόπους αὐτὰ ποὺ γνωρίζουμε, ἀποφεύγοντας συστηματικῶς καὶ συνειδητῶς νὰ ἀσκήσουμε ἔλεγχο. Αὐτῆς τῆς καταστάσεως θὰ ἐξέλθουν μόνον ἀπὸ ἐπιλογὴ κι ὄχι πλέον ἐξ ἀνάγκης, ὅσοι θὰ τὸ ἐπιδιώξουν.
Ὁ ῥαγιαδισμὸς εἶναι στάσις ζωῆς καὶ σαράκι ποὺ κατατρώγει τὶς σάρκες μας, ὄχι μόνον ὡς Ἔθνους, ἀλλὰ κυρίως ὡς πανανθρώπινος μορφὴ μεταλλάξεως, ποὺ μοιραία ὁδηγεῖ στὸ «σύνδρρομον τῆς Στοκχόλμης». Ὅσοι τὴν υἱοθετοῦν, ἐλπίζοντας σὲ κάτι, στὴν οὐσία θὰ καταλήξουν παρελθόν, ἐφ΄ ὅσον τὰ δεδομένα ποὺ ἐπέβαλαν ὡς μέσον διασώσεως, αὐτὴν τὴν συμπεριφορά, ἕνα πρὸς ἕνα, ἀκυρώνονται.
Δὲν ὑπάρχουν μαγικὰ ῥαβδάκια, ἀλλὰ μία σὲ βάθος συνειδητοποίησις ποὺ ἐξαπλώνεται μὲ γεωμετρικὲς προόδους. Πλέον γίνεται σαφὲς πὼς ἐὰν δὲν ἐπιστρέψουμε σὲ ἄλλες, παλαιότερες θέσεις κι ἐπιλογές, θὰ περάσουμε στὴν πλευρὰ τῶν ὁριστικῶς ἡττημένων.
