Η 72χρονη μοναχή Σαββίνα, φύλακας άγγελος (εδώ και 20 χρόνια)
της Ι. Μ. Βηθφαγής, από όπου ο Χριστός πήγε στην Ιερουσαλήμ, μιλάει
για τις επιθέσεις που δέχεται από Αραβες και τονίζει: «Εδώ είναι το
σπίτι μου. Δεν φοβάμαι!»Κοντά στο Ορος των Ελαιών στέκεται αγέρωχη στη φθορά του χρόνου και στις προκλήσεις της Ιστορίας η Ιερά Μονή Βαϊφόρου Βηθφαγής. Από εκεί ο ευλαβικός προσκυνητής μπορεί να ατενίσει την Ιερουσαλήμ και να φέρει στον νου μία προς μία τις στιγμές εκείνες, όταν ο Ιησούς Χριστός έφτασε εκεί έχοντας ξεκινήσει την πορεία του από τη Βηθανία προς τα Ιεροσόλυμα. Αμέσως μόλις έφτασε στη Βηθφαγή ανέθεσε στους μαθητές του Πέτρο και Ιωάννη να του φέρουν μια όνο και το πουλάρι της, ώστε να μεταβεί στην Ιερουσαλήμ. Κατ' αυτό τον τρόπο εκπληρώθηκε η προφητεία: «Ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλον όνου».
ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ
Μοναδική φύλακας άγγελος της Μονής Βηθφαγής εδώ και 20 χρόνια έχει απομείνει η Ηγουμένη Σαββίνα, μεταδίδοντας τη φλόγα της Ορθοδοξίας και το φρόνημα του Ελληνισμού με αξιοθαύμαστη καρτερία και ηρωισμό. Εχοντας καταγωγή από το Ηράκλειο της Κρήτης, έφτασε εκεί ως απλή προσκυνήτρια. «Οταν ανέβηκα στο όρος Θαβώρ (σ.σ.: Ορος της Μεταμορφώσεως) για να προσκυνήσω, ένιωσα να γίνεται η αλλαγή μέσα μου! Δεν με ενδιέφερε τίποτα για τον κόσμο και δεν ήθελα να φύγω από εκείνο το σημείο. Ηταν ένα θαύμα!» δηλώνει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» η γερόντισσα Σαββίνα. «Την πρώτη φορά που βρέθηκα στη Βηθφαγή, εκεί εγκαταβιούσε μόνος του ένας ιερέας. Για ένα διάστημα στην αρχή πηγαινοερχόμουν, αλλά δεν υπήρχε τίποτα που θα με κρατούσε στην Ελλάδα. Τα πρώτα χρόνια εδώ υπήρχε και αυτός ο ιερέας, αλλά ύστερα από λίγο καιρό άφησε το μοναστήρι και εγκαταστάθηκε στην Ιορδανία. Ετσι, λοιπόν, έμεινα εγώ μόνη μου, να φροντίζω το μοναστήρι» αναφέρει. Η φωνή της αλλοιώνεται από τη συγκίνηση, καθώς φέρνει στο μυαλό της τα περιστατικά βίας που έχει υποστεί. «Με έχουν χτυπήσει οι Αραβες τέσσερις φορές, και μάλιστα μία φορά μου έσπασαν το χέρι! Με το δικό τους το μυαλό, νομίζουν ότι, εάν με διώξουν από δω, τότε θα τα πάρουν όλα πλέον για δικά τους. Αυτό λένε συνέχεια, βρίζοντάς με πολύ άσχημα, ότι είναι δικά τους! Εχουν βάλει σκοπό τους να με κάνουν να φοβηθώ και να φύγω από τη Βηθφαγή. Δεν σταματούν. Τη μια, μου κλέβουν το ρεύμα, την άλλη, μου κλέβουν το νερό! Και όταν ακούω καμιά φορά ότι η Ελλάδα βοηθά τους Παλαιστίνιους Αραβες, ανατριχιάζω! Γιατί, λέω, ότι δεν τους έχετε ζήσει, για να ξέρετε τι άνθρωποι είναι!» λέει η μοναχή Σαββίνα, εκφράζοντας το παράπονό της.
Μάλιστα, αποκαλύπτει και ένα πρόσφατο περιστατικό που της έχει συμβεί: «Είχε έρθει μια κυρία από το προξενείο για να με βοηθήσει στις προετοιμασίες της γιορτής, όμως είχε κοπεί η παροχή ρεύματος στο ηγουμενείο. Εψαξα από δω, έψαξα από κει, ώστε διαπίστωσα ότι είχαν κόψει τα καλώδια! Βρίσκω, λοιπόν, τη γυναίκα που είχε κόψει το ρεύμα και της λέω: “Ακόμη θα συνεχίσετε να κλέβετε; Δεν χορτάσατε;” Οχι μόνο συνέχισε να φωνάζει, αλλά πήρε και τηλέφωνο στο Πατριαρχείο και είπε ότι τη χτύπησα! Στο Πατριαρχείο όμως τους ξέρουν και μου συνέστησαν να προσέχω, επειδή αυτοί είναι ικανοί για όλα». Οταν δέχτηκε επίθεση πριν από λίγα χρόνια, με συνέπεια να σπάσει το ένα χέρι της, πηγαίνοντας στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, δήλωσε ότι οφειλόταν σε ατύχημα. Και αυτό επειδή δεν ήθελε να δημιουργηθούν μεγαλύτερα προβλήματα και να αναμειχθούν πάλι η Αστυνομία και το Πατριαρχείο. Στα 72 χρόνια της σήμερα, η γερόντισσα Σαββίνα αποδεικνύει ότι η πίστη της παραμένει ακλόνητη, όπως και η δύναμη να αντέχει όλα τα προβλήματα κάθε φορά που αυτά εμφανίζονται. Βαθιά χαραγμένο στη μνήμη της έχει μείνει και το εξής περιστατικό: Σε μία από τις επιθέσεις που είχε δεχτεί, η Ηγουμένη, κρατώντας το λάδι στα χέρια της, πήγαινε για να ανάψει τα καντήλια.
«ΜΕ ΧΤΥΠΟΥΣΕ»
«Είδα μια γυναίκα να κατευθύνεται στο κελί μου, όταν δύο άντρες -Αραβες και αυτοί- της φώναξαν για το πού ακριβώς βρισκόμουν. Τότε αυτή πλησίασε και άρχισε να με χτυπά, ενώ εγώ παρέμενα ακίνητη σαν ξύλο! Σαν είδε ότι δεν σήκωνα χέρι, άρχισε να με μουτζώνει και να με βρίζει. Ο Κύριος με κάλυπτε και δεν πόνεσα, αλλά ούτε σήκωσα χέρι! Εάν το έκανα, ήταν προγραμματισμένο να επέμβουν οι άντρες και να με σκοτώσουν...» αναφέρει η Ηγουμένη.
Ακούγοντάς τη να μιλά, νιώθεις ότι με το γλυκύτατο ύφος της γαληνεύει και η δική σου ψυχή. Με μειλίχιο τρόπο δηλώνει ότι ποτέ έως σήμερα δεν έχει νιώσει φόβο ούτε ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει βοήθεια: «Νιώθω ότι εδώ είναι το σπίτι μου, σαν να γεννήθηκα εδώ! Αλλά και τους συμπατριώτες μου στην Ελλάδα τους έχω πάντα στο μυαλό μου. Να έχουν υγεία, ειρήνη και υπομονή! Και, όσο μπορούν, να πλησιάσουν τον Κύριο...»
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου