H «Πολιτική ορθότητα» ως όχημα επιστημολογικής αποικιοκρατίας και πολιτισμικής υπονόμευσης: Η περίπτωση της Ελλάδας και των φακέλων του μαθητή για το Ορθόδοξο μάθημα

η συνέχεια απο εδώ

2. Το Σύνταγμα, ο «Λαός» και το «Έθνος»

Οι διατυπωμένες παραβιάσεις έχουν ισχύ, αλλά πρέπει να τεκμηριωθούν. Πρέπει να αποδειχθεί δηλαδή ότι οι νέοι μαθητικοί φάκελοι διδάσκουν κάτι που πράγματι παρεμποδίζει ή μπορεί να παρεμποδίσει, άμεσα ή έμμεσα, τη συνέχιση της θρησκευτικής συνείδησης, όπως διατυπώνεται στο Σύνταγμα. Για πολλούς τούτο είναι προφανές επειδή οι εν λόγω μαθητικοί φάκελοι απομακρύνονται από μια ομολογιακή διδασκαλία (όπως την όρισα εδώ) επικεντρωμένη στην Ορθόδοξη θεολογία και υιοθετούν μια συγκριτική προσέγγιση και παρουσίαση που αναμένεται να αποπροσανατολίσει τους μικρούς μαθητές. Ωστόσο θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η προτεινόμενη αλλαγή στον προσανατολισμό και στο υλικό τού μαθήματος δεν χρειάζεται να διαστρεβλώσει ή να απειλήσει τη συνέχιση της Ορθόδοξης θρησκευτικής συνείδησης αλλά μπορεί μάλιστα να διευρύνει την τράπεζα γνώσης των μαθητών και να αυξήσει την ευαισθητοποίησή τους και την ανοχή τους ως προς άλλες θρησκευτικές παραδόσεις και φιλοσοφίες που επεκτείνονται σταδιακά στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι αυτό είναι απαραίτητο εάν η χώρα επιθυμεί να συνυφαίνει με το μεταβαλλόμενο, όλο και πιο πλουραλιστικό τοπίο.[17]Σε αυτή την ομάδα ανήκουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται το νέο μάθημα ως πλουραλιστικό, δηλαδή ως ένα μάθημα που περιλαμβάνει οδηγίες για άλλες θρησκείες με έμφαση στην τοπική παράδοση, και όχι αναγκαστικά ως ένα μάθημα «θρησκειολογικό» που εξισώνει όλες τις ομολογίες.[18]

Υπάρχει λοιπόν κάποια επιχειρηματολογία που πρέπει να γίνει για να διατυπωθεί μια αιτιώδης σχέση μεταξύ της κατεύθυνσης στην πρόσφατη αλλαγή στους μαθητικούς φακέλους και σε μια υπονόμευση ή στρέβλωση της θρησκευτικής συνείδησης, που θα σήμαινε πράγματι μια συνταγματική παραβίαση. Σε αντίθεση με κάποιον συγγραφέα που πρότεινε ότι μπορούμε μόνο να διερευνήσουμε εάν το νέο μάθημα θα έχει διαστρεβλώσει τη θρησκευτική συνείδηση ​​των μαθητών μετά από μια ουσιαστική δοκιμαστική περίοδο, συμπεριλαμβάνοντας όμως και άλλες παραμέτρους που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επίδραση της συνείδησης των μαθητών μη σχετιζόμενες με το μάθημα, πιστεύω ότι η σχέση αυτή μπορεί να αποδειχθεί με αναλυτικό τρόπο.[19]

Το πρώτο βήμα είναι να αποκτήσουμε μια καλύτερη αίσθηση της εν λόγω θρησκευτικής συνείδησης ​​και της σχέσης της με την εθνική ιδέα. Δεν υπάρχει εδώ χώρος για να αναπτύξουμε μια ιστορική ανάλυση της ιστορίας του ελληνικού λαού (που δεν είναι χωρίς αμφιλεγόμενα σημεία), αλλά πρέπει τουλάχιστον να αναγνωριστεί ότι το νέο ελληνικό έθνος αναδύθηκε από τους αγώνες απελευθέρωσης από τον οθωμανικό ζυγό, που είχε αρχή στον 15ο αιώνα όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέλαβαν την Ανατολική Ρωμανία (Ορθόδοξη και εξελληνισμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), η οποία ήταν συνυφασμένη με την Ορθόδοξη πίστη ήδη από τον 4ο αιώνα.[20]Σε μια εξέταση της ιστορίας της Ορθόδοξης Ρωμανίας και της σύγχρονης Ελλάδας ο Αναστάσιος Φιλιππίδης κάνει μια υποβλητική αναφορά στην ανάμειξη της Ορθοδοξίας και της Ρωμηοσύνης και την παραθέτω:

Από τον 4ο αιώνα και μετά, οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν υπερασπίζονται πλέον μόνο την πολιτική τους υπόσταση, αλλά και τη χριστιανική τους πίστη. Με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα δύο στοιχεία έγιναν αδιάσπαστα. Αρκετοί αιώνες αργότερα, ο Λέων VI (886-912 μ.Χ.) έγραψε χαρακτηριστικά στους διοικητές του στρατού ότι «είναι υποχρέωσή τους να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για την πατρίδα και την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη, όπως οι στρατιώτες τους που, με την κραυγή τους «Ο Σταυρός θα κατακτήσει», πολεμούν σαν στρατιώτες του Χριστού Κυρίου μας, για τους γονείς, για τους φίλους, για την πατρίδα, για ολόκληρο το χριστιανικό έθνος».^[21]

Αυτή η Ορθόδοξη πίστη στήριξε και τους καταπιεσμένους εξελληνισμένους Ρωμαίους (Ρωμηούς) κατά τον οθωμανικό ζυγό και τους απάνθρωπους προσηλυτισμούς των κατακτητών. Οι αγωνιστές της ελληνικής απελευθέρωσης φαίνεται να κινητοποιήθηκαν από την ίδια δέσμευση και υποχρέωση να θυσιάσουν τη ζωή τους για την πατρίδα και την Ορθόδοξη πίστη με εκείνη που διέπνεε, κατά τον συγγραφέα, τους Ρωμαίους στρατιώτες. Αυτό φαίνεται και στα πρώτα συντάγματα που διατύπωσαν οι απελευθερωμένοι Έλληνες, όπως το πρώτο πανελλήνιο σύνταγμα που συντάχθηκε το 1827 στην Τροιζήνα.[22] Ενώ αυτό το Σύνταγμα εγκαταλείφθηκε σύντομα, δηλώνει σαφώς τη στενή σχέση μεταξύ Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Σύμφωνα με το άρθρο 3.6, Έλληνες είναι:

α’. Όσοι αυτόχθονες της Ελληνικής επικρατείας πιστεύουσιν στο Χριστό.

β’. Όσοι από τους υπό των Οθωμανικόν ζυγόν, πιστεύοντες εις Χριστόν, ήλθαν και θα έλθωσιν εις την Ελληνικήν επικράτειαν, δια να συναγωνισθώσιν ή να κατοικήσωσιν εις αυτήν.

γ’. Όσοι εις ξένας επικρατείας είναι γεννημένοι από πατέρα Έλληνα.

δ’. Όσοι αυτόχθονες και μη και οι τούτων απόγονοι, πολιτογραφιθέντες εις ξένας επικρατείας, και ορκισθώσιν τον Ελληνικόν όρκον.

ε’. Όσοι ξένοι έλθωσι και πολιτογραφιθώσιν.^[23]

Ενώ αυτές οι διατάξεις περιόρισαν τον σύγχρονο Ελληνισμό στην πρόσφατα απελευθερωμένη επικράτεια, αποκόβοντας άλλα εδάφη που καταλάμβανε η πολυπληθής και πολυεθνική Ρωμανία, το άρθρο καταδεικνύει ότι το Ελληνικό έθνος δεν νοήθηκε εκτός της Ορθόδοξης κοσμοθεωρίας και παράδοσης που είχε διατηρήσει ο Ρωμαίικος λαός κατά την καταπίεση του. Η ίδια κοσμοθεωρία εκφράζεται και συνοψίζεται στην αρχική πρόταση του σημερινού Συντάγματος «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Αλλού στο Σύνταγμα αναφέρεται η υποχρέωση του Προέδρου της Δημοκρατίας να κάνει όρκο στο όνομα του Τριαδικού Θεού πριν αναλάβει το αξίωμα.^[24]Το άρθρο 14.3 επιτρέπει την έκτακτη κατάσχεση εντύπων μετά τη δημοσίευσή τους, μεταξύ άλλων, «για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας».[25] Το άρθρο 3.1 αναφέρει ρητά ότι:

Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού  τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Tόμου της κθ΄ (29) Iουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.[26]

συνεχίζεται