H «Πολιτική ορθότητα» ως όχημα επιστημολογικής αποικιοκρατίας και πολιτισμικής υπονόμευσης: Η περίπτωση της Ελλάδας και των φακέλων του μαθητή για το Ορθόδοξο μάθημα

 η συνέχεια απο εδώ


Romina Istratii, Ph D Candidate Department of Religions and Philosophies, SOAS

Ο κ. Θανάσουλας αναφέρθηκε επίσης στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία επικυρώθηκε από την Ελλάδα με νομοθετικό διάταγμα το 1974[14] και περιλαμβάνει ένα σχετικό άρθρο αναφορικά με την εκπαίδευση, το οποίο παρατίθεται κατωτέρω:

Κανένα πρόσωπο δεν θα στερηθεί το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Κατά την άσκηση καθηκόντων που αναλαμβάνει σε σχέση με την εκπαίδευση και τη διδασκαλία, το κράτος θα σεβαστεί το δικαίωμα των γονέων να εξασφαλίσουν την εκπαίδευση και τη διδασκαλία των παιδιών τους σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις. (άρθρο 2, Δικαίωμα στην εκπαίδευση).[15]

Διατυπώνεται, εν άλλοις λόγοις, ότι οι γονείς έχουν το δικαίωμα να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους διδάσκονται σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις που οι ίδιοι εκτιμούν για βαθύτερους λόγους. Αυτό είναι θεμελιώδες δικαίωμα για όλα τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των μουσουλμάνων, των Εβραίων, των Καθολικών ελληνικών μειονοτήτων ή αλλοδαπών, αλλά συνάμα και της ελληνικής Ορθόδοξης πλειοψηφίας στην Ελλάδα. Οι γονείς ή οι ενώσεις γονέων που έχουν αντιταχθεί στους νέους μαθητικούς φακέλους φαίνεται να αισθάνονται ότι παραβιάζεται το δικαίωμά τους να εξασφαλίζουν ότι τα παιδιά τους  διδάσκονται με βάση τις δικές τους πεποιθήσεις και αξίες, οι οποίες, σύμφωνα με το δικό τους σκεπτικό, θα καλλιεργούνταν καλύτερα μέσω ενός ομολογιακού μαθήματος.

Η πρόσφατη παρέμβαση της Πολιτείας κατά την οποία το μάθημα παίρνει μια καθαρή μορφή «θρησκευτικών σπουδών» θεωρείται αναποτελεσματική προκειμένου να ενστερνιστούν τα παιδιά την παράδοσή τους αφού, όπως επιχειρηματολογούν, η συγκριτική παρουσίαση των βιβλίων  μπορεί να μπερδέψει τους μικρούς μαθητές, εμποδίζοντας μια συνεκτική κατανόηση της δικής τους παράδοσης. Εν προκειμένω, θα πρέπει να σημειωθεί  ότι ένα μεγάλο μέρος των ανησυχιών που έχουν διατυπωθεί αφορούν τις μικρότερες τάξεις της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όπου ο μαθητής αρχίζει μόλις να αναπτύσσει μια συνείδηση ​​του εαυτού του, είναι ιδιαίτερα εύπλαστος και συνακόλουθα μπορεί εύκολα να αποπροσανατολιστεί.

Οι κατηγορίες εναντίον της νέας αλλαγής στο Ορθόδοξο μάθημα ενισχύθηκαν από το γεγονός ότι ενώ το ελληνικό κράτος έχει θεσπίσει νόμους για την προστασία και διαφύλαξη των δικαιωμάτων των μη Ορθόδοξων ομάδων σε γεωγραφικές περιοχές όπου αυτές αποτελούν πλειοψηφίες να εξασφαλίζουν στα παιδιά τους θρησκευτική παιδεία σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους, έχει παραβιάσει το δικαίωμα των Ορθόδοξων γονέων (που καλύπτουν το μεγαλύτερο γεωγραφικό μέρος της ελληνικής επικράτειας) να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους διδάσκονται τις βάσεις της Ορθόδοξης παράδοσής τους με τρόπο που οι γονείς θεωρούν αποδεκτό. Συγκεκριμένα, έχουν αναφερθεί αρκετοί στον νόμο 4386/2016 όπου διατυπώνεται πως οι μαθητές των μη Ορθόδοξων θρησκευτικών κοινοτήτων μπορούν να διδαχθούν από τους δικούς τους θρησκευτικούς δασκάλους με τον τρόπο που προτιμούν, ήτοι ομολογιακό. Πληρέστερα:

Στο άρθρο 16 του ν. 1771/1988 (Α’ 171) προστίθεται νέα παράγραφος 4, ως ακολούθως: «4. Κατ’ εξαίρεση, εφόσον στα δημόσια δημοτικά σχολεία των με αριθμό 25153/26.2.1957 (Β’ 86) και 78871/ 22.3.1962 (Β’125) κοινών υπουργικών αποφάσεων των Υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και Οικονομικών δεν υπηρετεί δάσκαλος του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας για την κάλυψη των αναγκών των μαθητών του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας αντίστοιχα, μετά από σχετική εισήγηση των αρμοδίων Περιφερειακών Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι δυνατή η πρόσληψη, ανά σχολικό έτος, εκπαιδευτικού εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών του Καθολικού δόγματος και για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και γλώσσας της Εβραϊκής θρησκείας. Η επιλογή και πρόσληψη του εκπαιδευτικού γίνεται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, ύστερα από πρόταση της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος (Ι.Σ.Κ.Ι.Ε.) και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (Κ.Ι.Σ) αντίστοιχα. Για την πρόσληψη απαιτείται πτυχίο παιδαγωγικού τμήματος ή πτυχίο Καθολικών ή Εβραϊκών Σπουδών, αντίστοιχα, Ανώτατης Θεολογικής Σχολής της ημεδαπής ή ισότιμο τίτλο σπουδών της αλλοδαπής αναγνωρισμένο από το Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π.. Στην περίπτωση τίτλου σπουδών της αλλοδαπής απαιτείται η άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας, η οποία αποδεικνύεται κατά τις κείμενες διατάξεις.»[16]

Το ελληνικό κράτος διασφαλίζει με αυτόν τον τρόπο ότι οι μη Ορθόδοξοι μαθητές στις συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές που καταλαμβάνουν μπορούν να εκτεθούν στη θρησκευτική κοσμοθεωρία που εκτιμούν με τον τρόπο που οι Καθολικοί και εβραϊκοί θρησκευτικοί οργανισμοί κρίνουν κατάλληλο, ενώ οι Ορθόδοξοι μαθητές επιβάλλονται να διδαχθούν ένα βιβλίο που διατυπώνεται υπό την λογική «θρησκευτικών σπουδών» και αποκλείει τους μαθητές από μια εξ ίσου μεροληπτική προσέγγιση. Επιπλέον, κατοχυρώνεται ότι το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων πρέπει να λάβει πρόταση από τους Καθολικούς και εβραϊκούς θρησκευτικούς φορείς αντίστοιχα ως προς το ποιός μπορεί να προσληφθεί (γεγονός που υποδηλώνει ότι θα επηρεάσουν επίσης την παιδαγωγική και το πρόγραμμα σπουδών που χρησιμοποιούν αυτοί  οι καθηγητές). Αυτό πρέπει να παραταχθεί στο γεγονός ότι το Υπουργείο Παιδείας δεν είναι νομικά υποχρεωμένο να διαβουλεύεται με οποιοδήποτε σώμα θεολόγων ή εκκλησιαστικής αρχής που συνδέεται με την Ορθόδοξη πίστη σε σχέση με το Ορθόδοξο μάθημα.

 συνεχίζεται