Καθαρεύων ερωτρωθείς σκληρώς νουθετεί νεαράν κόρην

Μετὰ καδμείαν νίκην

Μετὰ τὸν πρῶτον ἔρωτα, γεννήσαντα πικρίαν,
εἰς νίκην ἀπολήξαντα, δακρύουσαν, καδμείαν (=βλαπτική για το νικητή),
ἐν ᾧ ἡσύχως ἔβαινον ἀπογοητευμένος,
ὡς ἐξ ἐφόδου χθὲς δειλὴ μ’ ἀφώπλισε παρθένος.

Εἶχε δειλίαν λαγωοῦ τὸ ἀσταθές της βήμαּ·
τὴν σιωπήν τοῦ χείλους της ἐφθόνει καὶ τὸ μνῆμα

καὶ ἀγνοῶ τι ἄρρητον ἐλάλ’ εἰς τὴν καρδίαν
ἡ κόρη μετὰ τὴν πολλήν τῶν συμφορῶν πικρίαν.

Ἐλάλουν μυστηριωδῶς ὡς ἡ μικρὰ κογχύλη
ἀγνώστων πόθων ψελλισμοὺς τὰ εὔμορφά της χείλη.
Κ’ ἐγὼ ζητῶν ἀναψυχὴν ἀπὸ τῆς τρικυμίας
ὡς ἴριδα τὴν ἔβλεπον προάγγελον εὐδίας (=αίθριου καιρού).

— Πλήν, κόρη, ἔφθασες ἀργά, μετὰ τὴν τρικυμίαν.
Ἂν ψαύσῃς εἰς τὸ στῆθός μου θὰ εὕρῃς μὴ καρδίαν,
ἀλλὰ ναυάγιον... παλμοὺς δὲν σπαταλᾷ ἀφθόνως·
ἤδη τὴν ἀπεσκλήρυνεν ὁ ἔρως καὶ ὁ χρόνος.

Ὡς σὲ ἦτο ποτε ἁγνὴ κ’ ἡ πρώτη ἐρωμένηּ·
ἐρυθριῶσα μ’ ἔβλεπε, δειλὴ συνεσταλμένη
καὶ ἔρωτα οὐράνιον ὑπέσχετο κ’ ἐπόθει
κ’ αἴφνης πρὸ λέχους (=συζυγικό κρεβάτι) ἔσβυσαν συζύγου τόσοι πόθοι!

Τίς οἶδε, κόρη, καὶ αὐτὰ τὰ χείλη τὰ μικρά σου
τὰ νῦν βωβῶς προδίδοντα τὴν ἀθωότητά σου
εἰς πόσους περὶ ἔρωτος ἐνόρκως θὰ λαλήσουν
καὶ πόσους θὰ φιλήσωσιν ἵνα τοὺς ἀπατήσουν!

Παῖζε πλαγγῶνας (=κούκλες) κάλλιον, μαθήτρια ἀκόμηּ·
λυτή, ἀνεπιτήδευτος ἂς πίπτ’ ἡ νέα κόμη.
Εἶνε τερπνὴ ἡ ἐποχὴ τῆς νέας μαθητρίας
μὴ σπεύδῃς καὶ τῆς νέας σου προτρέχῃς ἡλικίας.

Φοβοῦ τὰ πρῶτα παίγνια τῶν ἐλαφρῶν ἐρώτων.
Πολλάκις τὸ ἀστείευμα, τὸ παίγνιον τὸ πρῶτον,
τὰ πρῶτα, κόρη, βλέμματα, ὅσα γελῶσα ῥίπτεις,
ἀνοίγουν βάραθρον γλυκὺ καὶ πίπτεις, πίπτεις, πίπτεις.

Τὰ ἔπη ταῦτα πρόσθεσε εἰς τὰ μαθήματά σου,
καὶ πλήρωσόν μοι δίδακτρον ἕν μόνον φίλημά σου.
Ἀλλ’ ὄχι, κόρηּ· ἕν ἀρκεῖ τὸ χεῖλος νὰ ἀνοίξῃ,
τὸ ἕν θὰ γίνῃ ἑκατὸν κ’ εἰξεύρεις ποῦ θὰ λήξῃ;

(Ἐκ τῶν Μυρσινῶν Ἀνεκδότου Συλλογῆς).

ΤΙΜΟΛΕΩΝ ΑΜΠΕΛΑΣ (1850-1926)

*Αμπελάς Τιμολέων