Του Πανίκου Παναγιώτου
Τελικά, φτάσαμε στο σημείο που η Ρωσία ενισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό τον επεκτατισμό της Τουρκίας και την ισλαμοφασιστική πολιτική της.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και ακόμα υπάρχει επιμονή για να παραμείνει η χώρα του Αττίλα δεμένη στο άρμα της Δύσης, εντούτοις πολλά γεγονότα σηματοδοτούν την πιθανή πλέον «μεγάλη στροφή» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο διορισμός του συντηρητικού Μάικ Πομπέο στην ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θεωρείται από μερίδα αναλυτών ως απαρχή μιας σκληρότερης αντιμετώπισης κυβερνήσεων, καθεστώτων και οργανώσεων που έμμεσα ή άμεσα στηρίζουν την ισλαμιστική τρομοκρατία.
Στη Ρωσία, αν και αρχικά υπήρξε ξεκάθαρη εικόνα για τον βρόμικο ρόλο που διαδραματίζει η Άγκυρα στην εξάπλωση του ακραίου ισλαμισμού, εντούτοις ο πρόεδρος Πούτιν επέλεξε στη συνέχεια να στηρίξει τον Ερντογάν, αξιοποιώντας τη δρομολογούμενη ρήξη στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Βέβαια, σύμφωνα με τους «άγραφους κανόνες» λειτουργίας του διεθνούς συστήματος, ο Ρώσος Πρόεδρος συμπεριφέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως ανέκαθεν δρούσαν οι μεγάλες δυνάμεις στις διεθνείς σχέσεις. Δηλαδή, «εκμεταλλεύεται» έναν επικίνδυνο και απρόβλεπτο ηγέτη, όπως τον Ερντογάν, για να αποκομίσει η Ρωσία στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά οφέλη, υποβαθμίζοντας κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο μόνος.
Αυτή τη στιγμή, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη υπάρχει ένα περίεργο μίγμα για την Τουρκία. Αρκετοί δυσκολεύονται ακόμα να αντιληφθούν ότι απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη Δύση. Βέβαια, τα συμφέροντα παραμένουν συμφέροντα και δεν είναι εύκολη υπόθεση για την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες να τοποθετήσουν την Τουρκία στο «αντίπαλο στρατόπεδο».
Όμως, οι σχέσεις της Δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ με την Τουρκία χειροτερεύουν συνεχώς λόγω της επιθετικότητας και των επιλογών του Ερντογάν και φημολογείται ότι ο νέος επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα σταθεί αποφασιστικά απέναντι στον επικίνδυνο για τα αμερικανικά συμφέροντα Τούρκο πρόεδρο.
Φαίνεται λοιπόν ότι στις ΗΠΑ, έστω και δειλά-δειλά, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η σημερινή Τουρκία αποτελεί απειλή. Αμερικανός γερουσιαστής ζητά ανάληψη πρωτοβουλιών και επιβολή κυρώσεων, ενώ αυξάνονται οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι ακαδημαϊκοί που ανατρέχουν στην Ιστορία, διατυπώνοντας την άποψη -έστω και αργά– ότι η Τουρκία ουδέποτε στάθηκε πραγματικός σύμμαχος των ΗΠΑ.
Αυτή τη στιγμή, ο Πούτιν αγκαλιάζει τον Ερντογάν επειδή ο «κοινός εχθρός» ενώνει τις χώρες τους. Η Τουρκία όμως είναι πολύ κοντά στη Ρωσία κι αν κάποτε η Μόσχα μετανιώσει για ό,τι πρόσφερε στην Άγκυρα, όπως ενδεχομένως μετανιώνει σήμερα η Ουάσιγκτον, θα είναι πάρα πολύ αργά να επανορθώσει με τους πυραύλους που της πουλά, με τα πυρηνικά εργοστάσια που της κτίζει, με τη σιωπηλή στήριξη που της παρέχει στην επιθετική τακτική σε βάρος γειτονικών κρατών και στα εγκλήματα που διαπράττει εντός και εκτός της χώρας.
Με το φανατισμό, τον αυταρχισμό, τον επεκτατισμό και τον ισλαμοφασισμό του Ερντογάν, το Ισλαμικό Κράτος θα μοιάζει σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην αυριανή Τουρκία.
Κι αυτό το τέρας δεν θα απειλεί τον Πούτιν, που κάποτε θα είναι κι αυτός παρελθόν, αλλά τους Ρώσους πολίτες, τη χώρα τους, τη θρησκεία τους και τον αξιόλογο πολιτισμό τους.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου