Ο κύρης των Ιμίων.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Ο 90χρονος Αντώνης Βεζυρόπουλος είναι για τα Ίμια, ό,τι η περιβόητη κυρά της Ρω, η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η οποία από το 1943 ως το 1983 σε ηλικία 93 ετών σήκωνε την ελληνική σημαία εκεί. Ο κυρ-Αντώνης από την Ψέριμο επί 25 χρόνια είχε αιγοπρόβατα στα Ίμια. Ως το 1996 χωρίς κανένα πρόβλημα, έκτοτε υπό την εποπτεία του στρατού και την ανοχή της Τουρκίας. Σταμάτησε όμως το 2004 όταν η Ελλάδα έπαυσε την χορήγηση καυσίμων.

Τα Ίμια είχαν καταστεί «γκρίζα» από τον Ιανουάριο του 1996 και ειδικότερα τον Ιούλιο του 1997, όταν στη Μαδρίτη ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και ο υπ. εξωτερικών Θ. Πάγκαλος αναγνώρισαν στην Τουρκία «ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο» και «συνοριακές διαφορές» (territorial disputes) μεταξύ μας.

Σημειωτέον ότι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας (το μοναδικό αποδεκτό εκκρεμές ελληνοτουρκικό ζήτημα) δεν αποτελεί συνοριακή διαφορά. Σήμερα ο κύρης των Ιμίων παρακολουθεί τα τραγικά τεκταινόμενα: το γκρίζο να γίνεται κόκκινο.

O εμβολισμός ελληνικού σκάφους από οπλισμένο τουρκικό συνιστά ευθεία παραβίαση του άρθρου 2, παρ. 4 της Χάρτας του ΟΗΕ περί «απειλής ή χρήσης βίας εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους». Σε κανονικές συνθήκες θα δικαιολογούσε αίτημα για την καταδίκη της Τουρκίας από την διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ.

Ταυτόχρονα, το τουρκικό Υπ.Εξ. δήλωνε απροκάλυπτα ότι «τα νησιά Καρντάκ είναι τουρκικό έδαφος». Το ελληνικό υπουργεί απάντησε αρχικά ότι «δεν γνωρίζουν γεωγραφία οι Τούρκοι», ενώ την επομένη δια του κ. Κοτζιά ότι «την επόμενη φορά(!) δεν θα απαντήσουμε ειρηνικά»!

Συνοπτικά τι συμβαίνει σήμερα: το 2004 η Τουρκία αποδέχθηκε τη δημιουργία Κουρδικού κράτους στο Ιράκ με Αμερικανική υποστήριξη και έλαβε ως αντάλλαγμα το Σχέδιο Ανάν, που εξυπηρετούσε τους στόχους της. Σήμερα, αντιδρά έμπρακτα στην δημιουργία δεύτερου Κουρδικού κράτους στη Συρία, επειδή σφίγγει ο κλοιός στο εσωτερικό της από εκατομμύρια Κούρδους. Διακινδυνεύει την εμπλοκή με αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή, προς τέρψη ίσως της Ρωσίας, διότι η υπόστασή της είναι υπέρτερη των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Αυτό ορίζουν οι στρατηγικές προτεραιότητες.

Στα δυτικά της η αντίστοιχη ακροβασία είναι διπλή: αφ’ ενός στην αδύναμη στρατιωτικά Κύπρο, θωρακισμένη όμως με οικονομικά συμφέροντα Ισραηλινών, Αμερικανών, Γάλλων, Νορβηγών και Ιταλών.

Η επιλογή της Τουρκίας να αμφισβητήσει το οικόπεδο 6 ήταν πολύ προσεκτική: πρώτον διότι ο αδύναμος κρίκος όλων αυτών είναι η Ιταλία, μόνη της στις έρευνες στην εν λόγω περιοχή, και δεύτερον διότι στο σημείο εκείνο συνορεύει με την ΑΟΖ του Λιβάνου που δεν έχει ακόμη επικυρώσει την διμερή συμφωνία γειτνίασης, αντίθετα με τα υπόλοιπα θαλάσσια οικόπεδα, των οποίων η γειτνίαση έχει επικυρωθεί από Ισραήλ και Αίγυπτο. Τουρκικός στόχος να σταματήσουν τις έρευνες οι Ιταλοί, ώστε το τετελεσμένο αυτό να της δώσει δικαίωμα λόγου και στα υπόλοιπα.

Αφ΄ετέρου στον άξονα Καστελόριζο – Ίμια – Αγαθονήσι – Φαρμακονήσι, η Ελλάδα, δέχεται ατιμασμό των συνόρων της υπό την επήρεια του αναισθησιογόνου της αναμονής αμερικανικής παρέμβασης. Τουρκικός στόχος το «κοκκίνισμα» ελληνικού εδάφους και μία εύκολη επικοινωνιακή νίκη στο εσωτερικό.

Το δόγμα των δυόμιση πολέμων της Τουρκικής πολιτικής παιανίζει, ενώ ο Ερντογάν, 15 χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία συνεχίζει να κινείται με το στρατηγικό βάθος ανάδειξης της χώρας του ως μία μεγάλη περιφερειακή δύναμη. 

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 20 Φεβρουαρίου 2018.  πηγή