Να πιστέψω, αλλά σε ποιον; Στο Χριστό ή στο Santa Claus, στα ξωτικά, τις νεράιδες και τα UFO;

Τα Χριστούγεννα του Ήλιου και το Πάσχα της άνοιξης...


Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες (τις μέρες των Χριστουγέννων δηλαδή, αυτές που κάποτε λέγονταν "άγιο 12ήμερο") κατακλυζόμαστε τηλεοπτικά από "χριστουγεννιάτικες" ταινίες, είτε με ηθοποιούς είτε με κινούμενα σχέδια, κατά βάσιν παιδικές ή "οικογενειακές" και κατά 99% αμερικάνικες και αγγλικές.
Στις ταινίες αυτές (πολλές από τις οποίες είναι πραγματικά προσεγμένες παραγωγές με ενδιαφέρουσα υπόθεση) δε βλέπουμε να γίνεται λόγος ποτέ (μα ποτέ) για το Χριστό και τη γέννησή Του. Τα Χριστούγεννα συνδέονται αποκλειστικά με την καρικατούρα του Santa Claus, μιας μυθικής μορφής που ζει σ' ένα μαγικό χωριό στο Βόρειο Πόλο με συνεργάτες χιλιάδες ξωτικά, με μορφή νάνων της βορειοευρωπαϊκής μυθολογίας, έχει σύζυγο και παιδιά και γι' αυτόν λέγονται στις ταινίες τα πιο απίθανα μυθεύματα!

Το μόνο που δεν γίνεται, ως προς το "Santa" είναι να συνδεθεί με την ιστορική προσωπικότητα του αγίου Νικολάου (τον οποίο αντιπροσώπευε στις αυθεντικές δυτικοευρωπαϊκές παραδόσεις), ούτε βέβαια με τον άγιο Βασίλειο, όπως τον μετονομάσαμε μόνον οι Έλληνες συνδυάζοντάς τον με τη δική μας πρωτοχρονιάτικη παράδοση για τον άγιο Βασίλη.
Τι είναι λοιπόν τα Χριστούγεννα; Δύο και μόνο πράγματα: η επίσκεψη του "Santa" και το γιορταστικό γεύμα. Α, και αγάπη, αγάπη, αγάπη. Μια γιορτή δώρων και αγάπης (Xmas, όπου X ένα ρουνικό σύμβολο που σημαίνει δώρο). Χριστός πουθενά!
Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, αναρίθμητα. Όλα για τον Santa, που "coming to town". Κάποιος ύμνος για το Θεό που κατεβαίνει στη Γη, πουθενά. Κάποια υποψία ότι ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος υιός του Θεού, ούτε για δείγμα. Ούτε μία, για δείγμα.
Αυτά και μόνον είναι τα Χριστούγεννα που μαθαίνουν τα παιδιά μας, τα οποία φυσικά, τα περισσότερα, ούτε στην εκκλησία δεν πηγαίνουν τη μέρα των Χριστουγέννων ή, αν πηγαίνουν, το κάνουν μηχανικά, χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα και χωρίς να τους εξηγεί κανείς τίποτα (Ακούς, παπά μου; Ακούς, γιαγιά; Ακούς, δάσκαλε; Ακούς, νονέ και νονά; Ευχαριστώ).

 

Γουστόζικη φωτογραφική φάρσα , όπου ένα παιδί "αποκαλύπτει" ότι δενέχει μπροστάτου τον αληθινό άγιο Νικόλαο, θέτοντάς του ένα ερώτημα που απασχόλησε τον αγώνα της Εκκλησίας κατά του αρειανισμού, στον οποίο ενεπλάκη ο άγιος Νικόλαος τον 4ο αιώνα μ.Χ.: αν ο Χριστός, ως Υιός του Θεού, είναι "ομοούσιος" ή "ομοιούσιος" του Πατρός [αν δηλαδή έχει από κοινού (ομού = μαζί) τη θεία ουσία με τον Πατέρα, είναι δηλ. Θεός, ή απλώς έχει όμοια (= παρόμοια) ουσία με τον Πατέρα, αλλά όχι τη θεϊκή ουσία]. Αυτό το ερώτημα, που είναι κρίσιμο, γιατί σχετίζεται με το αν ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με το Θεό ή όχι, είναι ακατανόητο για τον ψευδο-Santa, όπως (φευ!) για το 999/1000 των ορθόδοξων χριστιανών του σήμερα...

Σε αρκετές από τις ταινίες, ο θεατής καλείται να "πιστέψει" με παιδική αθωότητα στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Οι λέξεις "πίστεψε" και "πιστεύω" ακούγονται αρκετές φορές. Πού όμως καλείται να πιστέψει ο άνθρωπος, και μάλιστα το παιδί, που, καθώς μεγαλώνει, αντιμετωπίζει το "κρίσιμο" ερώτημα "αν υπάρχει άη Βασίλης" (Santa Claus); ΟΧΙ στο Χριστό βέβαια (είπαμε, δεν υπάρχει καν ο Χριστός στο σύμπαν των χριστουγεννιάτικων ταινιών), αλλά στην ύπαρξη του Santa Claus και των ξωτικών το από το Βόρειο Πόλο.
Παρόμοια, όπως στη μυθολογία του Πήτερ Παν (που μου αρέσει & τη σέβομαι, όπως σέβομαι και τη δραματική ιστορία που βρίσκεται στο υπόβαθρο) καλείται να αναφωνήσει "πιστεύω στις νεράιδες", αλλιώς η Τίνκερ Μπελ θα πεθάνει, γιατί "όποτε κάποιος λέει ότι δεν πιστεύει στις νεράιδες, ένα νεραϊδάκι πεθαίνει" (νεραϊδάκι εννοεί fairy, τα μικροσκοπικά νεραϊδάκια με τα φτερουγάκια των βορειοδυτικών ευρωπαϊκών παραδόσεων, όχι τις νεράιδες των ελληνικών παραδόσεων, που παρουσιάζονται κατά κανόνα ως δαιμονικές και επικίνδυνες). Αν έχει κάποια σημασία, οι σημερινοί έφηβοι θεωρούν νεράιδες τα fairies και αγνοούν πλήρως την ελληνική εκδοχή, όπως τα παιδιά μάλλον τείνουν να πιστεύουν ότι ο άη Βασίλης των παραμυθιών έρχεται τα Χριστούγεννα, όχι την πρωτοχρονιά, κι ας επαναλαμβάνουν μηχανικά το όνομά του στα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα!...

Τα ξωτικά γενικώς έχουν την τιμητική τους πλέον στον κινηματογράφο (το πιο αθώο απ' όλα θεωρώ πως είναι ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, καθώς ο Τόλκιν ήταν πιστός χριστιανός) και αρκετοί πιστεύουν αληθινά στην ύπαρξή τους ή ακόμη και νομίζουν ότι (ή προσπαθούν να) έρχονται σε επαφή με κάποια από αυτά... Σχετική ανάρτησή μας: Ξωτικά στη μπλογκόσφαιρα.
Θυμάμαι επίσης μια τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 1990, τα X-Files, όπου βλέπαμε το σλόγκαν "Θέλω να πιστέψω" (να το). Πού εννοούσε ο ήρωας της σειράς; Στην ύπαρξη εξωγήινων επισκεπτών και τις επαφές τους με εμάς! Για τη μεταφυσική - θρησκευτική πλευρά του θέματος των εξωγήινων επισκεπτών, παρακαλώ, διαβάστε εδώ.

Στην ταινία κινουμένων σχεδίων Οι Πέντε Θρύλοι, το μήνυμα υπέρ "της πίστης" επεκτείνεται: όχι μόνο στο Santa (που εκεί πολεμάει τους κακούς χειριζόμενος με μαεστρία δυο σπαθιά, έχει τατουάζ κ.τ.λ.), αλλά και στο Λαγουδάκι του Πάσχα, στη Νεράιδα των Δοντιών, στον Άμμο (που "φέρνει τα όνειρα") και στο Τζακ Πάγο. Όλους αυτούς τους έχει καλέσει ως φύλακες των παιδιών, όχι βέβαια ο Θεός ή, πολύ περισσότερο, ο Χριστός, αλλά "ο Φεγγαρούλης", δηλαδή το ολόλαμπρο ολόγιομο Φεγγάρι.
Αυτό το Πασχαλινό Λαγουδάκι (γνωστός μύθος στους δυτικούς λαούς) μας δίνει αφορμή να θυμηθούμε το νέο "Πάσχα" που περνάει σε αυτού του είδους τις ταινίες (το έχω δει σε δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων μέχρι τώρα): ότι το Πάσχα είναι μια γιορτή της άνοιξης, που "φέρνει την καινούργια ζωή που ξεχειλίζει από παντού". Δεν υπάρχει κάτι σαν "ανάσταση του Χριστού". Είναι απλά μια γιορτή χαράς για τη φύση!...
Βέβαια, η φύση είναι που μας ενδιαφέρει, είμαστε ένα απλό τμήμα της φύσης ή "είμαστε ήδη θεοί αλλά δεν το ξέρουμε" (και "θα το ανακαλύψουμε κάνοντας γιόγκα"). Και τα Χριστούγεννα τι άλλο είναι; Το χειμερινό ηλιοστάσιο. Επιστροφή στη λατρεία της θεάς Γης ολοταχώς...
Τι μεταδίδουν όλα αυτά; Αναφέρεται συχνά: τη "μαγεία των Χριστουγέννων". Αυτό είναι όλο: μαγεία. Καμιά φορά αναφέρεται και ως θαύμα των Χριστουγέννων. Αλλά είπαμε, γενικό και αόριστο, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς αγίους (άλλωστε από προτεστάντες ξεκινά και εκείνοι δεν έχουν σχέση με τους αγίους).

Πάμε και πιο κάτω: Κράμπους, ο "δαίμονας των Χριστουγέννων", ένας μύθος που παίρνει διαστάσεις, με παρελάσεις και "χριστουγεννιάτικες" ταινίες θρίλερ. Τα Χριστούγεννα (της κακιάς ώρας, με το συμπάθιο) είναι και μια περίοδος που θεωρείται ότι... προσφέρεται για να γυριστούν θρίλερ!! Ιδού οι "καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες τρόμου"! Και προφανώς η λίστα θα αυξάνεται.

Για κερασάκι φύλαξα την αμίμητη ατάκα από την ελληνική τηλεοπτική σειρά "Μην αρχίζεις τη μουρμούρα": "Το σύμπαν θέλει να περάσουε γιορτές μαζί".
Το σύμπαν!... Τι θα πάθαινε ο σεναριογράφος αν έγραφε "ο Θεός θέλει" ή "ο Χριστός θέλει", μια και πρόκειται για τα Χριστούγεννα; Τι θα πάθαινε η (αξιόλογη κατά τα άλλα) ηθοποιός αν απαιτούσε να αναφέρει το Θεό ή το Χριστό και όχι την απρόσωπη ειδωλολατρική θεότητα της Νέας Εποχής, το "σύμπαν";
Όμως πια όλοι για "το σύμπαν" μιλάμε. "Το σύμπαν" βοηθάει, ακούει κ.τ.λ. Ο Θεός εξαφανίστηκε από την ομιλία μας, το νου και την καρδιά μας. Άλλωστε το σύμπαν δεν μας ζητάει τίποτα. Αλλά και αν μας ζητούσε (αν μας ζητούσε να εξομολογούμαστε, να κοινωνούμε με κάποιον τρόπο, να συμμετέχουμε το πρωί σε κάποιες τελετές κ.τ.λ.) σίγουρα θα το κάναμε ευχαρίστως! Το να είμαστε ταπεινοι, να βοηθάμε, να αγαπάμε, να έχουμε κατανόηση κτ.λ. ήδη υποτίθεται ότι τα ζητάει. Αυτός είναι ο δρόμος του "σύμπαντος"! Όχι βέβαια του Χριστού - απαγορευμένο.

Η οικογένεια του (αληθινού!) άη Βασίλη, μια οικογένεια γεμάτη αγίους, που αξίζει να τη γνωρίσετε!

Όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι αθώα. Όπως δεν θεωρώ αθώες παραγωγές όπως η ταινία Η Barbie στην περιπέτεια του διαστήματος ή τη χιονοστιβάδα των ιστοριών με καλοσυνάτα και ερωτεύσιμα βαμπίρ που έχει γεμίσει τη λογοτεχνία, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Πρόκειται για τη νέα θρησκεία, τη νέα "πνευματικότητα", χωρίς Θεό ή με έναν αόριστο "θεό" που ταυτίζεται με το εγώ μας, τη δεισιδαιμονία της Νέας Εποχής.
Ας έχουμε το νου μας λοιπόν. Αγαπώ το Ρούντολφ με τη φωτεινή μυτούλα σαν απλό παραμύθι, αλλά πιο πολύ ακόμη ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ. Πληγώνομαι και θυμώνω όταν ακούω παιδιά να νομίζουν ότι "δεν υπάρχει άη Βασίλης". Μόνο που ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ άη Βασίλης δεν ζει στο Βόρειο Πόλο με τάρανδους και ξωτικά, δεν είναι χοντρούλης και ελαφρώς γκαφατζής (ούτε πίνει κόκα κόλα - να μην το ξεχνάμε κι αυτό!), αλλά είναι Μέγας και ζει στα φωτεινά παλάτια του Χριστού, από τα οποία κατεβαίνει μόλις του το ζητήσουμε. Κατεβαίνει και μας δείχνει το δρόμο και (γιατί όχι;) μας βοηθάει με τις θαυμαστές δυνάμεις που του έχει δώσει ο Χριστός λόγω της πίστης, της αγάπης και του θάρρους του!
 
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ο Santa Claus των "Πέντε Θρύλων" (που είναι αντισυμβατικός, καλός, αλλά και πολεμιστής ενάντια στο κακό) ίσως είναι ο πιο ταιριαστός στον αληθινό άη Βασίλη και στον αληθινό άγιο Νικόλαο, αυτούς που κατοικουν στα παλάτια του Χριστού και τους συναντάμε μέσα στην Εκκλησία. Τι λέτε, άγιοι;





πηγή
 ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ σε όλο τον κόσμο, λοιπόν, αδελφοί μπλογκοναύτες, με τις πρεσβείες του αληθινού ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ μας (& του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ) και όχι... "του σύμπαντος"!