Σήμερα το μεσημέρι στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου έκανα την κηδεία του Ανέστη. Ενός απλού και άγνωστου ανθρώπου για όλους μας. Στην κηδεία δεν τον συνόδευε κανένας. Δεν ήταν στολισμένος με λουλούδια ο Ναός. Ένα σκέτο απλό φέρετρο ήταν η ομορφιά του. Στην Εκκλησία είμαστε εγώ, ο ψάλτης, οι φραγκοφόροι και το φέρετρο με τον Ανέστη. Συνοδέψαμε τον Ανέστη στον τάφο, έγινε η ταφή και έφυγα με μια απορία. Ποιός ήταν ο μόνος; εγώ η ο Ανέστης. Αμέσως μου ήρθε στο νου μια συζήτηση που είχα κάνει πριν από χρόνια με τον μακαρίτη παπα-Θωμά στη σκήτη των Θωμάδων στα καντουνάκια (Άγιο όρος). Μου είχε πει ο παπα - Θωμάς: Εδώ στα Καντουνάκια έχω γνωρίσει μεγάλους αγίους που δεν τους ξέρει κανένας. Λίγο πριν πεθάνουν έδωσαν εντολή στους μοναχούς να μην τους θάψουν, αλλά να τους πετάξουν στα βράχια, για να μην τους βρει κανένας. Δεν ήθελαν να τους ξέρει κανείς ούτε μετά θάνατο. Και αμέσως κατάλαβα ότι μόνος ήμουν εγώ ο κοσμικός. Ανέστη εσύ έμαθες να πεθαίνεις σαν άνθρωπος. Συγνώμη που εμείς δεν ξέρουμε ακόμη να πεθαίνουμε σαν άνθρωποι. Που ξέρεις; μπορεί στο μέλλον να σου μοιάσουμε και εμείς και να πεθαίνουμε έτσι απλά σαν άνθρωποι.
μας τo στειλε το mail
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου