Πώς καταντήσαμε οι ταλαίπωροι κάτοικοι των τσιμεντουπόλεων;;
άψυχοι σαν τα πλαστικά που μάς περιβάλλουν.
Κατευοδώνουμε πια τούς νεκρούς μας δίχως τα θρηνητικά άσματα που μάς συνόδευαν επί χιλιάδες χρόνια προτιμάμε να μένουμε κλεισμένοι στο καβούκι τής ατομικότητας μη τυχόν και σπάσει το προσωπείο μας.
Γι' αυτό και μένουμε συμπλεγματικοί κι αθεράπευτοι.
Ένα μοιρολόι για τον Αλέξανδρο με την ευχή «καλό παράδεισο να βρείς».
ίσως να σαι και τυχερός ,μικρέ αδελφέ μου... ίσως και να μη πρόλαβες να πεθάνεις στ αλήθεια...
Κατευοδώνουμε πια τούς νεκρούς μας δίχως τα θρηνητικά άσματα που μάς συνόδευαν επί χιλιάδες χρόνια προτιμάμε να μένουμε κλεισμένοι στο καβούκι τής ατομικότητας μη τυχόν και σπάσει το προσωπείο μας.
Γι' αυτό και μένουμε συμπλεγματικοί κι αθεράπευτοι.
Ένα μοιρολόι για τον Αλέξανδρο με την ευχή «καλό παράδεισο να βρείς».
ίσως να σαι και τυχερός ,μικρέ αδελφέ μου... ίσως και να μη πρόλαβες να πεθάνεις στ αλήθεια...
Υιέ μου, τι σ' ανάσταινα τον πικρογεννημένον;
Άλυπος καν κι αδάκρυτος να κάθοσουν στες πρύμνες,
αφού δεν θέλ' η μοίρα σου πολύν καιρό να ζήσεις·
αλλ' είσαι και ολιγόζωος και πίκρες ποτισμένος
σαν κανείς άλλος· άμοιρα στο σπίτι σ' εγεννούσα.
Άλυπος καν κι αδάκρυτος να κάθοσουν στες πρύμνες,
αφού δεν θέλ' η μοίρα σου πολύν καιρό να ζήσεις·
αλλ' είσαι και ολιγόζωος και πίκρες ποτισμένος
σαν κανείς άλλος· άμοιρα στο σπίτι σ' εγεννούσα.
(η Θέτις προς τον γιό της Αχιλλέα -Ιλιάδα Α, 414-41
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου