Κολυμπάρι νο2 – τούτη η εικόνα δεν αντέχεται.

   Αγαπητοί αδελφοί, το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων ρίχνει όλο και περισσότερο φως στον κόσμο των Κολυμπαριστών, στις προθέσεις τους, στις μεθόδους τους, στα κέντρα που υπακούν. Ο λόγος για τον οποίον συμβαίνει αυτό είναι επειδή τούτο το ζήτημα ανήκει στα εθνικά μας θέματα, ένας τομέας που αποτέλεσε την ‘αγαπημένη ενασχόληση’ αρκετών ιεραρχών οι οποίοι κώφευαν στην προδοσία της Πίστεως που συνετελέσθη στο Κολυμπάρι της Κρήτης.

    Στο εξαιρετικό άρθρο του π. Σεραφείμ Ζήση τούτη η υποκρισία αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο.

    Υπάρχει όμως εδώ ένα πρόβλημα και αυτό είναι ότι εν αντιθέσει με τα εκκλησιαστικά θέματα, στα εθνικά δεν έχουν τον ανάλογο έλεγχο για να θωρακίσουν και να επιβάλουν τα λεγόμενά τους και τις ενέργειές τους. Σαν να πέφτει επιτέλους εκείνο το πέπλο που έως τώρα μας επέτρεπε να βλέπουμε μόνο τις σκιές και τις φιγούρες, και αυτό διότι τούτο το έθνος των Ελλήνων στάθηκε στα πόδια του πολεμώντας Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Πως μπορείς να έχεις προδώσει το πρώτο και να αγαπάς πραγματικά το δεύτερο;

    Ήρθε όμως η ώρα που ακούσαμε από τα χείλη του Αρχιεπισκόπου μας ότι δεν κάνει να μιλήσουμε για την Μακεδονία μας αλλά να πορευθούμε με «αγάπη»! Και αν αυτό το σύνθημα της «αγάπης» -γιατί σύνθημα είναι- χρησιμοποίησε την εν Χριστώ αγάπη ως ξενιστή για να μπερδέψει και να παραπλανήσει τον κόσμο μπροστά στην τετελεσμένη προδοσία της Πίστεως, τούτο είναι αδιανόητο να γίνει και στην επιχειρούμενη εθνική προδοσία. Τι θα πεις εδώ στον κόσμο; Άφησε τον εχθρό να έρθει να σου πάρει την Πατρίδα «από αγάπη»; Κι όμως, ο Αρχιεπίσκοπος δεν είχε καν την στοιχειώδη εξυπνάδα να αλλάξει λίγο το γνωστό του ρεπερτόριο.

   Ας μην τον αδικούμε όμως, ήταν ειλικρινής. Διότι αυτή η οικουμενιστική «αγάπη» φέρει την μπόχα της νέας εποχής. Όπως παράτησε τα ζύγια του Χριστού και νοιώθει πιο περιεκτικότερη (more inclusive) στην ‘Υπέρ-Εκκλησία’ του ΠΣΕ, έτσι παράτησε και τα ζύγια του Ελληνικού έθνους και νοιώθει πιο περιεκτικότερη στα ευρωπαϊκά κονδύλια, στις ΜΚΟ, και στους διεθνείς οργανισμούς.

  Από πίσω και ο «μακεδονομάχος» Μητροπολ. Θεσσαλονίκης Άνθιμος, καταπίνει τώρα τις «εθνικοφροσύνες» του και διαφωνεί κι εκείνος με τα συλλαλητήρια. Τι θλιβερή εικόνα και αυτή; Να διαχωρίζει η Εκκλησία την θέση της από τον Ελληνικό λαό και να τον καρφώνει στεγνά στο Κράτος με ύφος μάλιστα απολογητικό: «Στα Θεοφάνεια ο κόσμος ήταν σχεδόν επιθετικός επειδή δεν κάναμε σύναξη για το Σκοπιανό. Εμείς, όμως, δεν έχουμε κάνει τίποτα και δεν προκαλέσαμε».

    Πόσο αληθινός Θεέ μου ο Ιγνάτιος στον ‘Παπουλάκο’: «Έτσι η εκκλησία έπαψε πια νάναι το πνευματικό μας κεφάλι, κι έγινε όμοια με τον έφορο ή τον χωροφύλακα. Ένα παρακλάδι στο δέντρο της πολιτείας κι ο πιο ασήμαντος τροχός στη μηχανή.»

   Τούτη η εικόνα δεν αντέχεται. Ας προσευχηθούμε για τους Μητροπολίτες μας, ειλικρινά το λέω, αφού πρώτα προσευχηθούμε «ΔΙΑ ΤΑΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΗΜΩΝ», όπως μου υπενθυμίζει συνεχώς ένας αδελφός.

Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

διαβάστε ακόμη
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ!
Ιερώνυμος, μια σοβαρή περίπτωση που πρέπει να μας απασχολήσει.