Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017




...αυτός ο έρωτας είχε πλουτίσει ξαφνικά τη φτωχή ζωή μου . 
Θαρρείς και όλες μου οι λύπες για λίγο χάθηκαν πίσω από μιαν άνοιξη που ήρθε πρώιμα να μου θυμίσει ότι υπάρχει ακόμα χρώμα. 
Με άπειρες κίτρινες μαργαρίτες που ήταν σαν να λύγιζαν μια – μια στον οίστρο της δικής του ποίησης .
 Έριξα μια ματιά στο σούρουπο πριν φύγω και είδα αγρούς ολόκληρους να υποκλίνονται στη δίνη του ανέμου του .
 Γιατί κι αυτός μαζί μου γινόταν άνεμος και ξέφευγε , κάθε φορά που για λίγο ξέχναγε τον αγώνα για τον ιδανικό του κόσμο . 
Σαν άνεμος έπνεε που σκόρπιζε στιχάκια, και δεν ήξερα για ποια απ’ τις δυο μας τα έγραφε για μένα ή για την άνοιξη καθώς κοίταζε γύρω του τη φύση, κι ύστερα μες στα μάτια μου αχόρταγα τον έρωτα.... 

Μαριάνθη Ντεβάκη 

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οτι θα μου αφιέρωνε ο έρωτας τόσο όμορφες στιγμές ούτε που θα τό περίμενα Δεν ήξερα νά είναι τόσο εύσπλαγχνος ! Και εγώ τί έχω νά του δώσω ; Μόνο τον άνεμο νά του χαιδέψει τα μαλλιά , νά του σφυρίξει δυό στίχους απο ποίηση ....

Ανώνυμος είπε...

Είναι ντροπή νά παρουσιαστείς μπροστά του μέ δυό χέρια άδεια , χωρίς ένα λουλούδι , χωρίς μία κορδέλα στα μαλλιά ....

Ανώνυμος είπε...

Μόνο τά παιδιά νομίζουν οτι είναι δυνατόν να αδειάσει η θάλασσα και η άμμος μέ τά κουβαδάκια τους Ποτέ δέν αδειάζει ο ωκεανός από όνειρα , και φεγγάρι ,από δυό χέρια