Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Labels:

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

..όταν κόπηκε το νήμα της ζωής..
αλλά όταν βρίσκομαι σ'αυτό τον χώρο, με πιάνει ένα παράξενο, απροσδιόριστο συναίσθημα. Ειδικά, όταν είμαι εκεί αργά τ' απόγευμα. Τότε, αρκετά καντηλάκια είναι αναμμένα. Αυτό το μικρό φως μου δίνει την αίσθηση της Ζωής. Το ίδιο και οι φωτογραφίες των κεκοικημένων. Βλέπω μπροστά μου την κυρία Λουκία, τη φίλη της μαμάς μου. Έτσι όπως με κοιτά, ζωντανεύει η μορφή της στο στασίδι της εκκλησιάς, δίπλα απ' τη μάνα μου πάντα. Πιο κάτω, ο κύριος Παράσχος, ο μπακάλης. Παραπέρα, ο μπαμπάς της φίλης μου, ο γείτονάς μας, η Σοφία που έφυγε νέα και όμορφη και φυσικά η μάνα μου! Είναι γελαστή. Την κρατά αγκαλιά ο μπαμπάς μου-βλέπεις μόνο το χέρι του. Σίγουρα θα μου πει να βάλω ζακέτα. Νιώθω λοιπόν, όταν νυχτώνει για τα καλά και πρέπει πια να φύγω γιατί φοβάμαι αυτούς που είναι έξω από τον χώρο και όχι βέβαια αυτούς που είναι μέσα, πως έχω μπροστά μου μια ολόκληρη κοινωνία που Ζει, Υπάρχει, απλά έχω κάποιες δυσκολίες στο να επικοινωνήσω μαζί της..Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να πω μια καληνύκτα ή ένα σ' αγαπώ..
... κόπηκε το νήμα της ζωής ή μήπως αρχίζει να ξετυλίγεται ακριβώς εδώ και μαζί μ' αυτό αρχίζουν και καινούριες δουλειές ανάλογες με τα προσόντα του καθενός;

31 Οκτωβρίου 2017 στις 4:11 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)