Εσύ και το κουκούλι μας

Άγουρη πεταλούδα, στο Χειμώνα

έσπασες το κουκούλι που κεντούσαμε μαζί

και βιάστηκες να βγεις.

Σε είχα τόσο με αγάπη προφυλάξει

μες στη μεταξωτή κλωστή

πού ’πλεκα τόσα χρόνια ολόγυρά σου

να σε κρατά ζεστά σ’ αθάνατη αγκαλιά,

ώσπου να ωριμάσουν τα βελουδένια σου φτερά!

Τί σ’ έκανε και βιάστηκες;

Δε σου ψιθύρισα σωστά να καταλάβεις

πως τόσες πυρκαγιές παραμονεύανε;

Δε σού ’δωσα βαθιά να αισθανθείς

ακόμη πως δεν ήρθε η Άνοιξη;

Πως τ’ όμορφο άσπρο χιόνι

ήταν κόκκινος  θάνατος

για το κορμάκι σου τ’ ανέγγιχτο;

Και τ’ αεράκι ήτανε άνεμος σκληρός

που άρπαζε τα στολίδια σου

σα φύλλα ξεραμένα;

Δεν ήτανε το χάδι μου αρκετό

να σε κρατήσει μες στη θέρμη απ’ το κουκούλι;

Μήπως γερμένη από της κούρασης τον πόνο

με πήρε ο ύπνος κι έχασα

της ξομολόγησής σου την ανάσα;

Άραγε δεν κατόρθωσα ν’ ακολουθήσω

τους γρήγορους βηματισμούς

που έκανε η καρδιά σου,

-ρυθμούς που με τρελαίνανε από αγωνία-

και χάθηκε η παρουσία μου κάποια στιγμή

από της σιγουριάς σου τον ορίζοντα;

Δεν ήτανε η ανάσα μου ολόθερμη αρκετά

να σε κρατήσει στης στοργής τη θαλπωρή;

Δεν ήταν αρκετά πλατιά τα μάτια μου

να βρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματα;

Ποιος άρπαξε το νήμα το μεταξωτό

και σ’ έριξε μες στο τερέν  για να χορέψεις

ολοένα ξετυλίγοντας το πάλευκο κουκούλι μας

που αποκάλυπτε την άγουρη ομορφιά σου;

Ξάφνου απ’ την αγκαλιά μου χάθηκες

και βρέθηκες μέσα στα σύννεφα να φτερουγίζεις

κοντά στον ήλιο που σε έκαιγε

ανάμεσα στο παγωμένο χιόνι

που χόρευε μαζί σου.

Μικρή μου πεταλούδα, Κόρη μου!

Πες μου! Μήπως σου στόλισα τα ταπεινά φτερά

μ’ αστέρια φωτισμένα

και βιάστηκες τον κόσμο να πλανέψεις

πλανεύοντας τα όμορφα όνειρά σου

που τόσα χρόνια χτίζαμε παρέα;

Στα χέρια μου απόμεινε μια ματωμένη

λευκή μεταξωτή κλωστή

που σε έδενε στον κόρφο της καρδιάς μου

Κι αλίμονο! Δε μπορώ να εμποδίσω το Χειμώνα

να κρουσταλλιάσει τις ελπίδες σου.

Ούτε τον ήλιο να μη λιώσει τα όνειρά σου!

Αχ! Δε μπορώ να προστατέψω τα φτερά σου

που τσαλακώθηκαν αφύλαχτα!

Τα φόρεσες χωρίς να τα ελέγξεις χτύπο χτύπο

γύρω απ’ της εμπειρίας την εστία

και βιάστηκες να φύγεις.

Μα εγώ πάλι θα χτίσω απ’ την αρχή ένα κουκούλι,

απρόσβλητο απ’ τους εχθρούς,

στα λόγια μου και στην ψυχή μου και στο αύριο.

Για σένα, όπου κι αν βρίσκεσαι.

Για να ’ναι πάντα δίπλα σου.

Για ν’ αγκαλιάσεις τα πληγωμένα σου φτερά

και να χωθείς βαθιά

μες στη γαλήνη της αληθινής αγάπης!

Ευαγγελία - Αγγελική Πεχλιβανίδου