Δυσώδης βόθρος

Οἱ πρόσφατοι τρομοκράτες τῆς Βαρκελώνης δὲν εἶναι παρανοϊκοὶ δολοφόνοι, ἀλλὰ γενναῖοι στρατιῶτες ποὺ αὐτοθυσιάζοντο. Εἴμαστε σὲ πόλεμο καὶ δὲν ὑπάρχει τέτοιο πρᾶγμα ὅπως εὐγενὴς πόλεμος· μὲ τὴν τρομοκρατία πολεμοῦν οἱ φτωχοὶ καὶ μὲ τὸν πόλεμο τρομοκρατῶνται  οἱ πλούσιοι. Ἡ εὐθύνη αὐτῶν ποὺ τὰ κρύβουν αὐτὰ ἀπὸ τοὺς πολίτες τῆς Δύσεως μὲ διαφημίσεις τύπου «τὰ σύνορα εἶναι μόνον στὸ μυαλό μας» εἶναι τεραστία. Ὅποιο δημόσιο πρόσωπο τολμήσει νὰ ψελλίσῃ κάτι ἐπὶ τοῦ θέματος ἀντιμετωπίζει τὸ γνωστό: «ὄχι στὸν ῥατσισμό, στοὺς νεοναζὶ καὶ στὴν ἀκροδεξιά». Μόνον ὁ Δονάλδος Τράμβιος ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς πολιτικοὺς δἒν φοβὰται τοὺς self-haters τῶν ὁμοιομόρφων ΜΜΕ καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀποτρέψῃ τὴν αὐτοχειρία τῆς Δύσεως. Ὅποιος δὲν βλέπει τὴν δυστοπικὴ ὁμοιομορφία στὰ ΜΜΕ καὶ μιλᾶ ἀφελῶς γιὰ «θεωρίες συνωμοσίας» εἶναι ἁπλᾶ ἀληθοφοβικὸς ἢ «στὸ κόλπο». Ὄλες οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς στὴν ἱστορία μόνον μὲ συνωμοσίες ἔγιναν: ἡ Ἀμερικανικὴ καὶ ἡ Γαλλικὴ ἐπανάστασις ἀπὸ τοὺς τέκτονες, ἡ Ἑλληνικὴ ἐπανάστασις ἀπὸ τὴν Φιλικὴ Ἐταιρεία, ἡ Ὀκτωβριανὴ ἀπὸ τὸν Κάιζερ κοκ.
Τὸ Ἰσλὰμ δὲν ἀμύνεται, ἐπιτίθεται! Ὁ πρῶτος παγκόσμιος πολιτισμὸς στὴν ἀνθρώπινο ἱστορία εἶναι καθ’ ὁδόν, ἐνῶ εἶναι δυτικὸς καὶ ἀσύμβατος μὲ τὸν πυρῆνα τοῦ Ἰσλάμ. Ἡ νέα τρομοκρατικὴ ἐπίθεσις στὴν Βαρκελώνη ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη πλῆγμα στὸν τρόπο ζωῆς τοῦ δυτικοῦ κόσμου: κριτικὴ σκέψις· ἐλευθερία λόγου· πολιτικὸς βίος· μουσική· γυναικεία ἐκτεθειμένα πόδια, βαμμένα πρόσωπα καὶ κόκκινα χείλη· χιοῦμορ· γυμνὰ ἀγάλματα· Ῥωμαϊκὸ Republic· χριστιανικὴ ἠθική. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ Δύσις ἰδεολογικὰ δὲν ἀντεπιτίθεται (λ.χ. κτίζοντας μίαν ὑπερήφανο Εὐρωπαϊκὴ ταὐτότητα), ἀντ’ αὐτοῦ ἐπιμένει στὶς γνωστές, δειλὲς καὶ ψευδεῖς θέσεις: «ὅλοι οἱ πολιτισμοὶ εἶναι ἰσότιμοι»· «τὰ σύνορα εἶναι στὸ μυαλό μας»· «ὅλοι ἴσοι εἴμαστε» (οἱ πόλεμοι κερδίζονται πρώτα στὰ μυαλὰ καὶ ὕστερα στὰ πεδία τῶν μαχῶν). Αὐτὴ ἡ καθυστέρησις στὴν ἀντιμετώπιση τῆς πραγματικότητος θὰ ἀποβῇ μοιραία, γιατὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα οἱ τρομοκράτες θὰ εὑρεθοῦν  μὲ βιολογικὰ ἢ χημικὰ ἢ πυρηνικὰ ὅπλα.
Ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τοῦ προσφάτου μακελειοῦ εἶναι οἱ ἐγκλωβισμένοι στὴν κοινωνικὴ οὐτοπία τῆς δυτικῆς «Liberal Elite» (ὅρος τοῦ Μπέρνυ Σάντερς) ποὺ ἐλέγχει τὰ ΜΜΕ καὶ προπαγανδίζει ξεκάθαρα τὸν μετά-ἄνθρωπο: ἕναν ἀ-νέραστο, ἀ-νόητο, (καὶ ἄ-φυλο;) «sex and the city» τύπο, χωρὶς ἐθνικὴ ἢ ταξικὴ συνείδηση, ποὺ θὰ διάγῃ ἕναν ἀπολιτὶκ βίο, ἀγωνιζόμενος μόνον γιὰ τὴν πληρωμὴ τῶν λογαριασμὼν του. Ἕνας εἰρηνικὸς χωρὶς πάθη καὶ πολέμους κόσμος (ὅπως αὐτὸς τῶν Ναζί ποὺ ὁραματίσθησαν τὸν ὑπεράνθρωπο καὶ τῶν κομμουνιστῶν μὲ τὸν homo sovieticus). Ἡ πραγματικότης ὅμως ἔχει τὴν ἀναίδεια νὰ διαψεύδῃ καὶ αὐτὴν τὴν οὐτοπία: ἡ παγκοσμιοποίησις δὲν μετατρέπει τὸν κόσμο σὲ ἕνα ἀπέραντο rainbow πάρτυ — ἀντιθέτως ἐμφανίζονται ἀπροσπέλαστα πολιτισμικὰ σύνορα, γιατὶ τὸ Ἰσλὰμ δὲν μπορεῖ νὰ συνυπάρξῃ μὲ τὴν Δύση, παρὰ μόνον ἀπὸ θέση ἰσχύος.
Ἡ ἀτζέντα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος, ποὺ ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, ἀποδίδει τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀραβικοῦ καὶ τοῦ μουσουλμανικοῦ κόσμου νὰ ἐνταχθῇ στὶς συνθῆκες τῆς νεωτερικότητος: στὴν δυτικὴ ἀποικιοκρατία, τὴν πολιτιστικὴ ἀλαζονεία καὶ τὸν πόλεμο τῶν πετρελαίων. Καὶ βέβαια παίζουν τὸν ῥόλο τους. Δὲν μποροῦν ὅμως νὰ ἀγνοοῦν ὅτι οἱ δύο πολιτισμοὶ διαφέρουν στὸν πυρῆνα τους: στὸ Ἰσλὰμ δὲν ὑπάρχει οὔτε τὸ θέατρο, οὔτε ἡ ἀναπαράστασις· ὡς ἐκ τούτου δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν οὔτε τὸ κωμικό, οὔτε τὸ τραγικό. Στὴν ἀντίπερα ὄχθη, ὁ πυρῆνας τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ σχηματίζεται στὸ σημεῖο, χρονικὸ καὶ γεωγραφικό, ὅπου τὸ ἀνθρώπινο σύμπαν γίνεται «τραγικό» — κοινῶς σπαράσσεται ἀπὸ συγκρούσεις ποὺ οὐδεὶς θεὸς μπορεῖ νὰ λύσῃ.

Ἡ τραγωδία εἶναι μία πτῶσις, ἀπὸ ἔνα ἰδεῶδες ὕψος στὸν δυσώδη βυθὸ τοῦ πραγματικοῦ, ἔτσι μόνον ἐπέρχεται ἡ κάθαρσις. Τότε μία ζωντανὴ συνείδησις ἀναδύεται μὲ μίαν νέα αὐτογνωσία· μὲ δημιουργικὸ πεῖσμα νὰ ἀνακαινίσῃ τὴν ζωή της. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ σκέψις τῆς συγκρούσεως δύο σωστῶν ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε οἱ θεοὶ νὰ ἐπιλύσουν, ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιὰ τὴν Δημοκρατία· καταῤῥίπτει τὴν αὐθεντία τῶν θεῶν, ἄρα κατ’ ἐπέκταση καὶ τῶν ἀρχόντων. Ἡ Δημοκρατία μετέπειτα θὰ γεννήσῃ τὴν ἀνάγκη γιὰ ῥητορική. Ἡ ῥητορική, μὲ τὴν σειρά της, τὴν ἀνάγκη γιὰ σοφιστὲς ποὺ θὰ διδάσκουν τὴν διπλὴ ὄψη τῶν πραγμάτων. Οἱ σοφιστὲς μὲ τὴν σχετικότητά τους δημιουργοῦν τὴν ἀνάγκη γιὰ φιλοσοφία, ποὺ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια συμπληρώνοντας τὶς δύο ὄψεις τῶν πραγμάτων· μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἡ ἀξία ἑνὸς νομίσματος συμπληρώνει τὶς δύο ὄψεις του. Ἡ σχετικότης εἶναι ἄχρηστη χωρὶς τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀλήθεια τυραννικὴ χωρὶς τὴν σχετικότητα. Ἡ σχετικότης εἶναι μέσα μας καὶ ἡ ἀλήθεια ἀπ’ ἔξω μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ βάσις τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ: ἡ ἁρμονικὴ ἰσοῤῥοπία τῆς σχετικότητος μὲ τὴν ἀλήθεια.
Στὸ Ἰσλάμ, τὸ φταίξιμο τὸ ψάχνουν ἀποκλειστικὰ «στὰ ἄστρα», γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Σαίξπηρ, καὶ οὐδέποτε ἐντός τους, μέσῳ τῆς τραγικῆς σκέψεως — ὁπότε, δύσκολο νὰ συνυπάρξῃς ἰσότιμα.
Ζιαμπάρας Δημήτρης