
Στις 16 Αυγούστου 1974, κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ο χρόνος σταμάτησε για πολλά χωριά της Κύπρου. Ένα από αυτά, η Μόρφου, κράτησε στα γκρεμισμένα σπίτια της για πολύ καιρό κατοίκους εγκλωβισμένους. Η Ελένη Πέτρου Καραγιάννη παρέμεινε με την οικογένειά της εγκλωβισμένη για εφτά μήνες. «Πήραν τον πατέρα μου να τον σουβλίσουν» Σε μία από τις εφόδους των Τούρκων στρατιωτών στο σπίτι της Ελένης, βρέθηκε ένα όπλο πεταμένο στην αυλή. Το αντικείμενο ήταν αρκετό για να κινήσει τις υποψίες των στρατιωτών οι οποίοι αποφάσισαν να συλλάβουν τον πατέρα της με την κατηγορία πως το χρησιμοποιούσε. Ωστόσο, όπως διηγήθηκε η Ελένη, το όπλο δεν ανήκε στον πατέρα της, μάλλον κάποιος Μορφίτης το πέταξε στην αυλή τους από φόβο μην τον εντοπίσουν να οπλοφορεί. Οι προσπάθειες όμως της οικογένειας να μεταπείσουν τους στρατιώτες ήταν άκαρπες. «Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον πήραν στο Γυμνάσιο Μόρφου, το οποίο χρησιμοποιούσαν τότε σαν κέντρο ανακρίσεων και στρατιωτικό καταυλισμό. Εκεί τον ξυλοκόπησαν πολλές φορές, ζητώντας να τους πει που βρήκε το όπλο.


«Την κρατούσαν οι Τούροι, τον άντρα της τον σκότωσαν. Όταν ήλθε στην ελεύθερη Κύπρο ζήτησε ένα ποτήρι νερό» Φωτογραφικό αρχείο Αβδελοπούλου...
Οι βιασμοί και τα σταμπαρισμένα πόδια Εκτός από τις λεηλασίες σπιτιών και τις εν ψυχρώ δολοφονίες δεν έλειπαν οι βιασμοί. Οι κοπέλες, ειδικά οι ανύπαντρες, που είχαν μείνει εγκλωβισμένες σκαρφίζονταν διάφορα τεχνάσματα για να προσπαθήσουν στο ελάχιστον να κρύψουν την ηλικία της. Κυκλοφορούσαν με μαύρες κάλτσες και τσεμπέρια στο κεφάλι για να προσπαθήσουν να φαίνονται μεγαλύτερες από ότι ήταν ή τουλάχιστον να μην φαίνονται τα χαρακτηριστικά τους. Ωστόσο, δεν κατάφερναν πάντα να γλιτώσουν.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου