ΕΙΜΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΩ

 

«Τα δημοσίως λεγόμενα και πραττόμενα δημοσίως να ελέγχονται» [Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος]

Τον τελευταίο καιρό, πριν και ειδικά μετά την οικουμενιστική φιέστα της Κρήτης, μία σειρά κατευναστικών προς το ποίμνιο άρθρων έχουν εμφανιστεί στο διαδίκτυο. Δυο χαρακτηριστικά που έπεσαν στην αντίληψή μου είναι το ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ από την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, και «Οι μεγαλομάρτυρες του διαδικτύου και η αλήθεια της πίστης » του π. Βαρνάβα Γιάγκου. Το θέμα της κατακρίσεως επίσης έχει γίνει δημοφιλές στο διαδίκτυο ωσάν να χτυπήθηκε ξαφνικά το ποίμνιο από τη μάστιγα της συγκεκριμένης αμαρτίας. Τέλος, δεν παραλείπεται η οικειοποίηση των Αγίων (η ανοιχτή πληγή των οικουμενιστών) για να μας περάσουν συγκεκριμένα ‘μηνύματα’. Κλασσικό παράδειγμα είναι το βίντεο που ξετρύπωσε ‘όλως τυχαίως’ και έπειτα από τόσα χρόνια η Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, στο οποίο, ο Άγιος Παΐσιος ασπάσθηκε το χέρι του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατά τη διάρκεια επίσκεψης του δεύτερου στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους τον Νοέμβριο του 1992.
Τούτο το τελευταίο αποτελεί σαφέστατο δείγμα του πως μας βλέπουν και πως μας θέλουν να είμαστε, άλογα υποταγμένα πρόβατα, και θα πρέπει να ηχήσει το εσωτερικό μας καμπανάκι για την «εκκλησία» που οραματίζονται. Χαμηλού επιπέδου προπαγάνδα συναισθηματικής φύσεως που απευθύνεται σε ανοήτους. Γνωρίζουμε πολύ καλά την συνετή συμπεριφορά των Αγίων, τον σεβασμό τους προς τους ιεράρχες της Εκκλησίας, αλλά και την κάθετη και ξεκάθαρη στάση τους απέναντι στην αίρεση. Το 1992 ο νυν Πατριάρχης δεν είχε εκδηλώσει τις βλάσφημες αισχυντοσύνες που απερίφραστα εκδηλώνει τώρα, ενώ ο Πατριάρχης Αθηναγόρας όταν τις εκδήλωσε έλαβε και την ανάλογη απάντηση –διακοπή μνημόνευσης του ονόματός του από το 1970 μέχρι το θάνατό του το 1972- από τον αγιορειτικό μοναχισμό με πρωτοστατούντα σε αυτήν την ενέργεια τον Άγιο Παΐσιο, τότε μοναχό στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα.
Όλα αυτά και πολλά άλλα κάνουν ορισμένους από εμάς τους «μεγαλομάρτυρες του διαδικτύου», όπως ειρωνικά μας αποκάλεσε ο σεβαστός π. Βαρνάβας Γιάγκου, να θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή των λογικών προβάτων του Θεού σε ορισμένα χαρακτηριστικά που συνιστούν συντονισμένη προπαγάνδα με συγκεκριμένη ‘γραμμή’. Δεν γνωρίζουμε αν οι αρθογράφοι έχουν συνειδητή επίγνωση αυτού που κάνουν και εννοείται πως δεν είναι δουλειά μας να τους κρίνουμε. Εμείς θα σχολιάσουμε απλά τα γραφόμενα. Ο Θεός θα τους κρίνει όπως θα κρίνει και εμάς.

Κοινό στοιχείο και των δύο άρθρων που προανέφερα είναι καταρχάς η υιοθέτηση μίας αυθεντίας η/και αποκλειστικότητας στον πνευματικό αγώνα, στο βίωμα, στην αγάπη, στα ‘ψιλά γράμματα’ της Πίστης που οπωσδήποτε εμείς οι απνευμάτιστοι δεν κατέχουμε, για να πέσει μετά βαρύς ο πέλεκυς στις πιο ακραίες συμπεριφορές που επιλεκτικά αποφάσισαν να θίξουν οι γράφοντες έτσι ώστε να τους απονέμουν στο τέλος.. διαδικτυακό τρελλόχαρτο (λόγω κάποιας επικίνδυνης ψυχοπαθολογίας) και ‘εξιτήριο από τον παράδεισο’ (λόγω της εμπαθούς καρδιάς τους). Έπειτα, γίνεται μία ‘ανεπαίσθητη’ μεταφορά του ειδικού στο γενικό και ξαφνικά αυτό για το οποίο μιλούσαν ‘κρέμεται’ πάνω από τα κεφάλια ολονών μας. Ο στόχος επετεύχθη. Οι γράφοντες φυσικά ‘δεν’ το πρόσεξαν ιδιαίτερα αυτό και συνεχίζουν να μιλάνε αρνητικά ωσάν να απευθύνονται ακόμα στην αρχική αρνητική ομάδα/πρόσωπο που είχαν επιλέξει γνωρίζοντας όμως ότι τώρα μιλάνε στη νύφη για να ακούει η πεθερά (το ευρύτερο κοινό δηλαδή). Καμμία αναφορά σε κάτι θετικό, όλα στραβά κι ανάποδα τα κάνουμε και αυτό που κυριαρχεί στο τέλος είναι ένα βαρύ κατηγορώ. Μην μιλάτε. Δείτε τα χάλια σας και αφήστε τους άλλους. Είστε αμαρτωλοί, δεν είστε Άγιοι για να μιλήστε. Υπάρχουν άλλα κίνητρα πίσω από το ενδιαφέρον σας.

Όλοι έτσι είμαστε σεβαστοί πατέρες; Δεν υπάρχει ούτε ένας βλογημένος Χριστιανός με ισορροπημένας τα φρένας ανάμεσά μας; Ισορροπημένοι είναι μόνο εκείνοι που «ανησυχούν» αλλά δεν μιλάνε; Και πως γνωρίζετε τον πνευματικό αγώνα του καθενός μας; Μας βλέπετε πίσω από κάποια κλειδαρότρυπα; Πως γνωρίζετε τον τρόπο που ενεργεί ο Θεός στον καθέναν από εμάς; Και εν πάση περιπτώσει, μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που έχουν δημιουργήσει οι εκπέσοντες από την Εκκλησία του Χριστού οικουμενιστές, θεωρείτε ότι το πρωτεύον ζήτημα είμαστε εμείς; Την ώρα που ο λύκος έχει μπει μέσα στο μαντρί θεωρείτε πως καθήκον σας, ως ποιμένες, είναι να κατσαδιάζετε τα πρόβατα επειδή βελάζουν πανικοβλημένα; Είναι αυτός ο ρόλος σας ή ρόλος σας είναι πρώτα να τα απομακρύνετε από τον λύκο και να τα οδηγήσετε σε ασφαλές μέρος; Κάντε το αυτό πρώτα, σώστε τη ζωή τους -την ψυχή τους στην προκειμένη περίπτωση- και έπειτα υποδείξτε τους τις αδυναμίες τους. Εκτός εάν πιστεύετε ότι σώζονται και εκτός Εκκλησίας.
Σεβαστοί πατέρες, με όλο το σεβασμό και ας με συγχωρέσει ο Θεός αν σας αδικώ, δείχνετε σα να μην θέλετε η/σα να αδυνατείτε να τα οδηγήσετε σε ασφαλές μέρος γι’ αυτό και επιλέξατε να μιλήσετε για τα ‘κακά πρόβατα’ και όχι για τον ‘κακό λύκο’. Την ώρα που η Εκκλησία απειλείται με σχίσμα και ο οικουμενισμός κατοχυρώθηκε «συνοδικά» θα περιμέναμε από εσάς να μας μιλήσετε για το πώς ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ την πίστη μας αυτούς τους δύσκολους καιρούς, χωρίς να προκαλούμε, χωρίς να πέφτουμε στο αμάρτημα της κατάκρισης για παράδειγμα. Ναι, σ’ αυτά τα θέματα είμαστε όλο αυτιά αλλά δεν σας ακούσαμε ποτέ να μας προσεγγίζετε με αυτόν τον τρόπο. Θα περιμέναμε εσάς τους ίδιους να παίρνατε ξεκάθαρη θέση για την παναίρεση του οικουμενισμού, για όλα αυτά που συνέβησαν στην ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης, για τις απανωτές βλασφημίες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου απέναντι στο πνεύμα των Πατέρων της Εκκλησίας που μας έχουν κατασκανδαλίσει. Αν μιλούσατε ξεκάθαρα οι περισσότεροι από εσάς για αυτά τα θέματα πόσοι από εμάς δεν θα χρειαζόταν να μιλήσουμε; Εσείς όμως την ώρα του κακού χαμού ψάχνετε για «μαύρα πρόβατα» και μου ‘ρχεται τώρα στο νου η σοφή λαϊκή παροιμία που λέει «όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».
Άκρως απογοητευτικό ήταν το άρθρο της Ι. Μ. Κουτλουμουσίου. Από ένα προπύργιο της Ορθοδοξίας θα περίμενε κανείς να διαβάσει καθαρό Πατερικό Λόγο τούτες τις ώρες και όχι μια φιλοσοφική προσέγγιση λογοτεχνικής υφής που καταλήγει στον εφ(ησυχασμό). Γίνεται μάλιστα και αναφορά (η μόνη αναφορά για την ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης) στο «ένα καλό που έγινε στην πρόσφατη Σύνοδο της Κρήτης», τη «μνεία στην ησυχαστική παράδοση και στις Συνόδους που την επικύρωσαν». Μία θεολογική παράδοση μας λέει «που ομολογεί την πραγματική προσωπική μετοχή στις άκτιστες ενέργειες του Θεού» και που «είναι η ουσία που χωρίζει εμπειρικά την ορθοδοξία από την αίρεση.»
Άρα εμείς μπορούμε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο επειδή έγινε ΜΝΕΙΑ σε εκείνο που μας διαχωρίζει από την αίρεση και να αγνοήσουμε τις ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ που έκαναν τους Πατέρες της Εκκλησίας ΑΝΑΜΝΗΣΗ και τις αιρέσεις «εκκλησίες». Ζήστε την Ορθοδοξία μυστικά αδελφοί μας λέει η Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, ούτως ή άλλως μία προσωπική σχέση με το Θεό είναι, και μην ασχολείστε με τα υψηλά πατώματα της διοικήσεως. Νοιώστε σπέσιαλ και ευνοημένοι διότι εδώ ολόκληρη Σύνοδος έκανε μνεία (χρυσώνω το χάπι λέγεται αυτό) στο ότι μόνο εσείς έχετε πραγματική μετοχή στις άκτιστες ενέργειες του Θεού. Γιατί παραπονιέστε λοιπόν; Γιατί γκρινιάζετε αχάριστοι; Τι άλλο θέλετε; Μπορεί να γίνατε μία από τις πολλές τώρα αλλά και τι μια!! σαν και σας καμμία άλλη!!
Αναμένετε στο ακουστικό σας μας λέει η Ι. Μ. Κουτλουμουσίου διότι ο χρόνος θα «δοκιμάσει την ποιότητα και αντοχή των πραγμάτων». Μόνο που ο χρόνος σεβαστοί πατέρες είναι περίεργο πράγμα. Όντως συμφωνώ ότι στο μέλλον θα δοκιμάσει τα τωρινά αλλά και τούτη την ώρα δοκιμάζει τα παρελθόντα και δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς την μεροληπτική στάση που παίρνετε σε αυτό το άρθρο. Βλέπετε κάποια «ποιότητα» σε όλα αυτά που έχουν συμβεί, δηλαδή δεν είστε σίγουροι, το σκέφτεστε ακόμη, και βάζετε την Αλήθεια του Χριστού σε γύψο και τον χρόνο κριτή Της. 2016 χρόνια δεν είναι αρκετά, χρειάζονται κι άλλα. Φανταστείτε που θα βρισκόταν τώρα η Εκκλησία εάν σκεφτόντουσαν με τον ίδιο τρόπο οι Ομολογητές και οι Μάρτυρές της Πίστεως. Βλέπετε «ευγένεια» και «σοβαρότητα» μόνο σε εκείνους που απλά «ανησυχούν» ενώ οι άλλοι είναι παρανοϊκοί που ψάχνουν για «βαρβάρους» διότι «αυτοί είναι μια κάποια λύσις» στη μίζερη ζωή τους. Κάνατε και ένα ψυχογράφημα σε έναν άνθρωπο και το πετάξατε έτσι ‘αθώα’ στο κείμενο σα γενικόλογο συμπέρασμα, ότι μάλλον πίσω από αυτές τις «φαινομενικά γενναίες και ασυμβίβαστα ορθόδοξες συμπεριφορές» κρύβεται μια «επικίνδυνη παθολογία». Και όλα αυτά επειδή ρωτήσατε κάποιον γιατί ασχολείται συνεχώς και αποκλειστικά με τους άλλους και τις αιρέσεις και δεν ασχολείται με τις αμαρτίες του και την πνευματική του καλλιέργεια και εκείνος σας απάντησε «Γιατί αυτό εμένα μου δίνει ζωή». Εδώ ομολογώ ότι σχίζω το πτυχίο μου. Εν πάση περιπτώσει εάν εσείς κρίνετε έτσι έναν άνθρωπο επειδή ασχολείται αποκλειστικά με τις αιρέσεις και τους άλλους, πως εμείς πρέπει να σας κρίνουμε που σε όλο το κείμενο ασχοληθήκατε αποκλειστικά με αυτόν;
Το άρθρο της Ι. Μ. Κουτλουμουσίου κλείνει με τη μέθοδο του «στρίβειν δια του αρραβώνος». Μπορεί να μην πήρε θέση (ή μάλλον πήρε) αλλά .. υπάρχουν οι Άγιοι. Μας λέει, ο λαός θα αναζητήσει, θα παραλάβει και θα φυλάξει την αλήθεια των Αγίων, «των ταπεινών φίλων του Θεού με τη φωτισμένη καρδιά, που έχουν κάνει το δόγμα ζωή. .. Αυτή η αλήθεια θα μείνει». Έχασε ποτέ αυτήν την αλήθεια ο πιστός λαός για να την ξαναβρεί σεβαστοί πατέρες; Ο πιστός λαός την έχασε ή οι ‘ποιμένες’ του που βρήκαν ερωμένες; Κι αν ποτέ ο λαός παρασυρόταν στην πλάνη από ποιους παρασυρόταν; Από μόνος του ή από τους ‘ποιμένες’ του; Και ο δικός σας ρόλος ποιος είναι; Ή μήπως ακόμα ψάχνετε να βρείτε αυτήν την αλήθεια;
Τελικά, αν δεν υπήρχε και αυτός ο έρμος ο πιστός λαός δεν ξέρω που θα ήταν τώρα αυτή η πίστη. Ορθώς είχε πει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς ότι όταν η Εκκλησία απαγορεύσει στη γιαγιά να ελέγξει τον Πατριάρχη τότε θα διαλυθεί. Διότι η γιαγιά δεν έχει ούτε τα αξιώματα, ούτε τις θεσούλες, ούτε τα χρήματα, ούτε τίποτα που να μπαίνει ανάμεσα στην προσωπική της σχέση με το Θεό. Η πικρή αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο πιστός λαός κινδύνευε και κινδυνεύει κυρίως από τους ‘ποιμένες’ του σεβαστοί πατέρες, οι οποίοι φαίνεται πως ξέχασαν τους Αγίους και τους θυμούνται μόνο όταν και όπως τους συμφέρει. Και πολλές φορές δεν ήταν αρκετό απλά ο πιστός λαός να «φυλάξει» την πίστη του, έπρεπε να την ομολογήσει και να την ποτίσει με το αίμα του.
Αν η Ι. Μ. Κουτλουμουσίου έφτιαξε ένα ψυχογράφημα, ο σεβαστός π. Γιάγκου έφτιαξε ένα ερωτηματολόγιο. Ο λόγος; Πάνω κάτω ο ίδιος. Για να ερευνήσουμε τα βαθύτερα κίνητρά μας σε περίπτωση που πίσω από τον ζήλο μας για την υπεράσπιση «των αληθειών» κρύβεται μια ανάγκη για αυτοπροβολή και αναζήτηση ενός νοήματος στη ζωή μας που δεν έχουμε. Τα θέματα αυτά είναι πολύ σοβαρά και για να τα θίξει κάποιος χρειάζεται βαθιά ταπείνωση μας λέει ο π. Γιάγκου. «Οι Άγιοί μας από ταπείνωση απέφευγαν να μιλήσουν και εμείς ξενυχτούμε για να γράφουμε σε ιστοσελίδες ανώνυμα μηνύματα, προκειμένου να υπερασπιστούμε «τις αλήθειες της πίστης μας» σε κατάσταση πνευματικής ακηδίας. Κάποτε υπήρχαν οι μάρτυρες του αίματος, οι μάρτυρες του ιδρώτα και σήμερα οι ψευδομάρτυρες του υπολογιστή, του καναπέ και του facebook». «Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες με υβριστικές, προσβλητικές εκφράσεις και βίαιες συμπεριφορές «πιστοί» υπερασπίζονται τις αλήθειες της Ορθοδοξίας. Με πνεύμα έξω από το εκκλησιαστικό και ευαγγελικό βίωμα και τρόπο, είναι αδύνατο και ανεπίτρεπτο να αγγίζουμε θεολογικά θέματα. Χρειάζεται «καθαρή καρδιά ως καρπός προσευχής και μετανοίας.» Και ο π. Γιάγκου αναρωτιέται αν τελικά υπάρχει κάποιο ορθόδοξο χριστιανικό ιστολόγιο στο οποίο θα μπορούσε κανείς να βρει το πνεύμα του Θεού.
Δεν ξέρω τι ήταν αυτά που διαβάσατε και σας εξόργισαν τόσο πολύ π. Γιάγκου, αλλά παρ’ όλη την αγάπη και τη συγχωρητικότητα που ζητάτε να δείχνουμε στους κακούς, στους αμαρτωλούς, στους αδύνατους και στους φονιάδες, νοιώθω ότι αν οι αυτοί οι άνθρωποι που σας εξόργισαν ήταν χταπόδια, όχι μόνο θα τους είχατε λιώσει στο τσιμέντο από το κοπάνημα, θα τους είχατε εξαϋλώσει κυριολεκτικώς.
Οφείλω να σχολιάσω ορισμένα πράγματα από το άρθρο σας, όχι διότι διαφωνώ απαραιτήτως με όλα όσα γράφετε, αλλά επειδή βλέπω ότι και εσείς, όπως και η Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, δείχνετε μία προτίμηση στον σχολιασμό σας και κάνετε ανυπόστατες γενικεύσεις. Επιλέγετε ένα κακό δείγμα, το μαυρίζετε, και έπειτα αφήνετε ‘ανέμελα’ να νοηθεί ότι ενδεχομένως αυτός να είναι και ο κανόνας «Αν σήμερα θελήσει ένας άνθρωπος να ψάξει την αλήθεια αναζητώντας τον Θεό και μπει σε ορθόδοξα χριστιανικά ιστολόγια για να γευτεί το πνεύμα του Θεού, θα εμπνευστεί ή θα απομακρυνθεί τελείως; Αυτό είναι ένα κριτήριο που αποκαλύπτει πού βρισκόμαστε.» Καμμία καλή κουβέντα, κανένας καλός λόγος, όλα είναι λάθος για εσάς.
Γράφετε πως οι Άγιοι απέφευγαν να μιλήσουν από ταπείνωση. Επιτρέψτε μου αλλά, οι Άγιοι δεν εξασκούνταν στην ταπείνωση όταν συναντούσαν αιρέσεις, ούτε φυσικά τις απέφευγαν για να δείξουν ταπεινοί. Οι Άγιοι ήταν απλά Άγιοι, ήταν ταπεινοί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους και έκαναν τα πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις πολύ καλύτερα από εμάς. Στα θέματα των αιρέσεων δε οι θέσεις των Αγίων ήταν ξεκάθαρες, διότι γνώριζαν ότι όσο ταπεινοί κι αν ήταν, όσες αρετές κι αν είχαν, έξω από την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν θα σωζόντουσαν. Εμείς καλούμαστε να μιμηθούμε τους Αγίους και δεν μπορούμε να τους παίρνουμε αλα καρτ. Δεν βγάζει νόημα να πρέπει να τους μιμηθούμε μόνο στις αρετές και όχι στην ομολογία της Πίστεως, χωρίς την οποία (την ορθή Πίστη) οι αρετές πάνε στράφι. Είπε κανείς ότι θα τα κάνουμε όλα τέλεια; Όχι φυσικά. Εσείς όμως αντί να μας βοηθήσετε μας κόβετε τα πόδια. Βάζετε όρους ακόμα και στο πως θα πρέπει να μιμηθούμε τους Αγίους. Μας μιλάτε από τη μία για την πρόνοια του Θεού, για το εκκλησιαστικό βίωμα, και ταυτόχρονα μπαίνετε τροχονόμοι στην προσωπική μας σχέση με τους Αγίους. Γιατί; Δεν την εμπιστεύεστε;
Υπάρχει κάποιο «αγιόμετρο» το οποίο πρέπει να περάσουμε για να ομολογήσουμε; Αν ο ληστής επάνω στο σταυρό περίμενε να γίνει πρώτα άγιος, και αφού απαντήσει και το ερωτηματολόγιό σας μετά να ομολογήσει, θα έκανε ποτέ ομολογία; Που θα βρισκόταν τώρα; Είχε έστω και μια «επόμενη ημέρα» ο ληστής στη διάθεσή του για να κάνει κάτι απ’ όλα αυτά που θέτετε ως προϋποθέσεις; Ομολογία έκανε ο ληστής εκείνη τη στιγμή με συντετριμμένη την καρδιά και με λίγες λέξεις διέγραψε μια ζωή αμαρτίας και απιστίας. Τι ξέρετε εσείς για την δική μας «επόμενη ημέρα»; Πως ξέρετε πως ενεργεί ο Θεός στον καθέναν από εμάς; Πως ξέρετε για τον δικό μας πνευματικό αγώνα; Έχει ο Θεός το ίδιο μέτρο για όλους μας; Και πόσοι Άγιοι έγιναν Άγιοι ακριβώς επειδή ομολόγησαν και μαρτύρησαν; Και όλοι αυτοί οι λαϊκοί που ομολόγησαν, όπως στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, μήπως τώρα βρίσκονται στο πυρ το εξώτερον επειδή δεν ήσαν Άγιοι και επειδή βιάστηκαν και δεν εμπιστεύθηκαν την πρόνοια του Θεού; Δεν παίζει η δική τους αντίδραση να ήταν μέσα στο Σχέδιο του Θεού;

Σας ενοχλούν οι υβριστικές και προσβλητικές εκφράσεις. Συμφωνώ μαζί σας κι εμένα με ενοχλούν ειδικά στον εαυτό μου και κάθε φορά που πάνω στα νεύρα μου θα πω και κάτι παραπάνω το χιλιομετανιώνω. Πείτε μου όμως, διότι κάποια στιγμή σ’ αυτόν τον ιερό Τόπο θα πρέπει να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Πως σας φαίνεται η πολιτισμένη, άψογη, αρχαιοπρεπής μάλιστα γλώσσα του Οικουμενικού Πατριάρχη; Κανένα ψεγάδι, καμμία παρεκτροπή, με το σεις και με το σας όπως λέει και ο λαός, όλος ευγένεια και αγάπη. Κι όμως, το δηλητήριο της αίρεσης με το οποίο έχει ποτίσει την Εκκλησία χρησιμοποιώντας αυτήν ακριβώς τη γλώσσα ρέει άφθονο. Αυτό δεν σας ενοχλεί; Διότι αν δεν σας ενοχλεί τότε έχουμε βασικό πρόβλημα ουσίας και δεν ξέρουμε για τι μιλάμε. Δεν ξέρουμε για ποιον Θεό μιλάμε, για ποια Εκκλησία μιλάμε, για ποιους Πατέρες μιλάμε, για ποια αλήθεια μιλάμε, για ποιο εκκλησιαστικό και ευαγγελικό βίωμα μιλάμε. Αν πάλι σας ενοχλεί και προτρέχω διότι ήδη γράφετε άρθρο επ’ αυτού, τότε με συγχωρείτε.
Δεν γνωρίζω αν το έχετε καταλάβει σεβαστέ π. Γιάγκου αλλά οι τελευταίες σας παράγραφοι, ειδικά οι τελευταίες δύο, συμφωνούν απόλυτα με την εξαιρετική ομιλία του π. Πέτρου Χιρς. Είμαι βέβαιη ότι την έχετε ακούσει. Από Αγγλικανός, έγινε Ρωμαιοκαθολικός και έπειτα Ορθόδοξος. Πως έγινε; Μπήκε σε μία απλή Εκκλησία που έτυχε μάλιστα να ήταν Ελληνική, μας λέει. Μέσα ήταν ο ιερέας, ο ψάλτης και μία γριούλα. Δεν έκαναν τίποτα παραπάνω εκείνοι για να τον πείσουν να αλλάξει την πίστη που τότε είχε, έκαναν απλά αυτό που πάντα έκαναν … ο ιερέας λειτουργούσε, ο ψάλτης έψελνε, η γριούλα προσευχόταν. Κι όμως, ο Θεός του μίλησε τότε χωρίς εκείνοι να κάνουν τίποτα παραπάνω από αυτό που πάντα έκαναν. Κρατήστε την πίστη σας μας λέει ο π. Χιρς, και τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο Θεός.
Νομίζω πως οι πιο κατάλληλοι αποδέκτες αυτών των δύο τελευταίων παραγράφων που συμφωνούν και με το πνεύμα του π. Χιρς δεν θα έπρεπε να ήμασταν εμείς π. Γιάγκου αλλά όλοι εκείνοι που τρέχουν στους περιβόητους ‘διαλόγους’ με τους αιρετικούς προσπαθώντας με τα δικά τους λόγια να αντικαταστήσουν το έργο του Θεού. Τα αποτελέσματα αυτής της ύβρεως τα βλέπουμε, εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά ένα από τα θύματά της.

***

Φαίη/Αβέρωφ