Είπε Γέρων :Άραγε μετανοούμε ποτέ; Καταλαβαίνουμε ποτέ το μέγεθος της αμαρτίας μας; Συνειδητοποιούμε την ανεπάρκειά μας; Έχουμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας; Ομολογούμε την αμαρτία μας; Γιατί τελικά εξομολογούμαστε;
Λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: “Ο άνθρωπος σπάνια αποκτά πλήρη επίγνωση της κατάντιας του. Κι αν καμια φορά έχουμε κανένα δακρυάκι και λέμε, “εγώ αμαρτωλός είμαι, Χριστέ μου, συγχώρεσέ με”, και τότε ψέματα λέμε. Κάποιος εγωισμός υπάρχει μέσα μας, κάποιο πλήγμα, κάποιο θέλημα, κάποια επιθυμία, κάποια ιδέα, κάποια επιδίωξις, κάποια αποτυχία, κάποια επιτυχία άλλου, κάποια απογοήτευσις· γιαυτό λέμε πως είμαστε αμαρτωλοί ή βγάζουμε δάκρυ, όχι διότι πραγματικά σκεφθήκαμε τον Θεόν”.
Τα παραπάνω παρατηρούνται έντονα κατα την εξομολόγηση των χριστιανών. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται επειδή κάτι στην ζωή τους “στράβωσε”. Δεν βλέπουν την αμαρτία τους, αλλά μένουνε στην θλίψη που έχουνε λόγο του προβλήματος που προέκυψε. Αυτό έρχονται να συζητήσουν με τον πνευματικό και όχι να ομολογήσουν την αμαρτία τους.
Έρχονται νέες κοπέλες και κλαίνε για την σχέση που είχανε, για την προδοσία που γεύτηκαν από το αγόρι τους. Δεν ομολογήσουν τις σαρκικές τους αμαρτίες. Έρχονται για να παρηγορηθούν. Αν έβλεπαν από το παράθυρο το αγόρι τους να τις κάνει νεύμα θα άφηναν την εξομολόγηση και θα τρέχανε και πάλι στην αγκαλιά του. Δεν έρχονται δηλαδή στο εξομολογητάριο επειδή αμάρτησαν. Κλαίνε γιατί θέλουν και πάλι τον φίλο τους. Κλαίνε γιατί ζητούν και πάλι την αποκατάσταση της σαρκικής τους σχέσης! Κι αυτό είναι κατάντια.
Χωρίς ίχνος μετάνοιας, ούτε καν μεταμέλειας.
Κι αν ο πνευματικός προσπαθήσει να υποδείξει τον λάθος λογισμό, τότε ο άνθρωπος επαναστατεί, δυσφορεί, προσβάλεται!
Δεν θέλει να ακούσει το λάθος του, την αμαρτία του. Το μόνο που ψάχνει είναι παρηγοριά που τρέφει τον εγωισμό του. Κι αυτό είναι το φοβερό, ότι ο άνθρωπος ακόμα και το Μέγα Μυστήριο της Εξομολογήσεως, το Μυστήριο της Ταπείνωσης και της Μετάνοιας το προσεγγίζει ως μια πράξη αυτοδικαίωσης.
Μπορεί να γίνεται λόγος για μία-δύο ώρες για κάποιο πρόβλημα και στο τέλος μπορεί να αναφέρει ο εξομολογούμενος “πάτερ, και τα συνηθισμένα κάνω, τα καθημερινά…”. Δεν συνειδητοποιεί ο άνθρωπος ότι αυτά τα “καθημερινά και συνηθισμένα” αμαρτήματα είναι η πηγή όλων των προβλημάτων του, όλης αυτής της κατάστασης που βιώνει· γι’αυτό και τα αναφέρει ως κάτι δευτερεύον και όχι ως κάτι ουσιαστικό και πρωτεύον.
Τα προβλήματα στην ζωή μας, οι προβληματικές σχέσεις, είναι απόρροια των αμαρτιών μας, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας μας από τον Θεό.
Εμείς θέλουμε λύση στα προβλήματά μας αλλά όχι τον Θεό. Θέλουμε ειρήνη στην ζωή μας, χωρίς πόλεμο (άσκηση και πνευματικό αγώνα), θέλουμε (λέμε) τον Χριστό χωρίς προσευχή, χωρίς νηστεία, χωρίς κόπο, χωρίς σταυρό.
“Θέλω να κοινωνήσω” λέγει ο άλλος, αλλά δεν εκκλησιάζεται ποτέ. Θα πάει στον Ναό μόνο εάν του επιτρέψει ο πνευματικός να κοινωνήσει. Μα πώς να του επιτρέψει να κοινωνήσει, όταν ο άνθρωπος αυτός απαξιώνει την λατρευτική σύναξη της Εκκλησίας κατ’επανάληψη χωρίς εύλογη δικαιολογία καθιστώντας τον εαυτό του ουσιαστικά εκτός Εκκλησίας; Κι όμως δεν θέλει να το καταλάβει.
Από την μία λοιπόν ερχόμαστε στον πνευματικό (κάτι που είναι καλό και ελπιδοφόρο) αλλά από την άλλη δεν μπαίνουμε στην διαδικασία αυταπάρνησης, συνειδητοποίησης της ματαιότητας του κόσμου τούτου. Πάμε στον πνευματικό όχι επειδή ποθούμε την αιώνια ζωή με τον Χριστό αλλά –δυστυχώς- επειδή έχουμε κολλήσει σ’αυτήν την ζωή και ψάχνουμε λύσεις στα επίγεια προβλήματά μας.
Γι’αυτό να μου επιτρέψετε και πάλι να τονίσω ότι στην εξομολόγηση προσερχόμαστε για να ομολογήσουμε την αμαρτία μας και να αποκαταστήσουμε την σχέση μας με τον Θεό και όχι να βρούμε λύση στα τυχόν προβλήματά μας που σίγουρα υπάρχουν και θα υπάρχουν με διάφορες μορφές. Δεν είναι το ζητούμενο να μην έχουμε προβλήματα αλλά να γίνουμε του Χριστού! Εάν δεν το καταλάβουμε…δεν θα το προσπαθήσουμε.
Ο μεγάλος σταυρός των πνευματικών είναι να έρχονται αντιμέτωποι με ανθρώπους που δεν θέλουν τον Θεό, αλλά θέλουν να πάρουν ευλογία για μια ζωή σύμφωνα με τα θέλω τους και τα πάθη τους.
Ο μεγάλος σταυρός των πνευματικών είναι να φορούν το πετραχήλι και να έχουνε απέναντί τους ανθρώπους που δεν έχουνε μετάνοια.
Υ.Γ. Φυσικά υπάρχουν και άνθρωποι που με την μετάνοιά τους και την ταπείνωσή τους γίνονται η αφορμή να ωφεληθεί και ο ίδιος ο πνευματικός τους, διότι βλέπει ανθρώπους που αγωνίζονται γιατί διψούν πραγματικά τον Χριστό παρά τις πτώσεις και τις αδυναμίες τους.
5 σχόλια:
Το αρθρο αποκαλυπτει την πραγματικοτητα!
Καλη ειναι και η παρηγορια,καλυτερος ο αγωνας του πνευματικου να του-της δωσει να καταλαβει τι συμβαινει πνευματικα κατα την κουτρουβαλα των πτωσεων,ωστε ουτε να ερθη σε απογνωση,ουτε και να θεωρει τις πτωσεις κατι αμελητεο.
Το φαινομενο της εποχης ειναι η τραγικοτητα να ξεπεσεις στα ματια Του Θεου!
Το σημαντικοτερο ειναι για μενα αυτο που ειπε ο αγιος Ισαακ ο Συρος:
''Πασα μετανοια γινομενη
Ανευ
Προαιρεσεως,,,,,,''''''
Ουτε χαραν περιεχει,
Ουτε αξια ανταμοιβης
Μπορει να λογισθη..''
Και συμπληρωνει ο Μεγας
Παισιος!!
''Οχι να α ν α γ κ α σ θ η να
Μετανοησει
Διοτι,δεν εχει την ταπεινωση
Ετσι το καταλαβαινω-λεει-''
Λογοι Γ` σελ 169.
Αλλα αμεσως οδηγηθηκα σε αυτο που συμπληρωσε ο γερων Ιωσηφ κ το συνδιασα με αυτα.
''Εαν η Χαρις δεν φωτισει,τα λογια οσα κι αν πεις,ωφελειαν δεν βγαζεις.
Προς στιγμην ακουει και την αλλην στρεφεται παλιν αιχμαλωτος εις τα ιδια[...]
Εαν ομως ευθυς,ενεργησει με τον λογον η Χα ρ ι ς,γινεται αλοιωσις με την αγαθην προαιρεσιν του ανθρωπου και αλλαζει η ζωη του.Και τουτο συμβαινει,εις οσους δεν εσκληρυναν απο μεσα τους
Α κ ο η ν και σ υ ν ε ι δ η σ ι ν .Εις τους εν παρακοη παραμενοντας,εις τα κακα των θεληματα,καν ημερονυ-
Χτια ομιλης,καν την σ ο φ ι α ν των Π α τ ε ρ ω ν εις τας ακο-ας των κενωσης,καν θαυματα προ των οφθαλμων των ποιηαης,καν ακομα και το ρευμα του Νειλου επανω των γυρισης,ρανιδα ωφελειας δεν λαμβανουν,γιαυτο κλειω κι εγω την θυρα μου κι επιδιδομαι εις την ευχην την οποια Ο Θεος παντοτε ακουει.Ενω αυτοι,το μονο που θελουν ειναι να ομιλουν να περνα η ωρα...''...
Φοβεροι λογοι!
Γράφει ο Γέρων Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετριτης, "Κι αν ο πνευματικός προσπαθήσει να υποδείξει τον λάθος λογισμό, τότε ο άνθρωπος επαναστατεί, δυσφορεί, προσβάλεται:!! Και αναλογίζομαι πόσο δίκιο έχουν πού κάνουν έτσι, όταν ο πνευματικός τους ηγέτης ο διάβολος καθοδηγεί κατά τον ίδιο τρόπο και τον Κο Βαρθολομαίο, την αρχή του Οικουμενιστικού θρόνου, όταν ένας απλός Ιερέας, ή ακόμη και τα καλογέρια εν Αγίω Όρη πού δεν αναπαύονται και κόβουν κοινωνία, πέφτει απάνω του νά τον φάει!!!
Κατά τον λαό και οι άρχοντες ημών, και οι άρχοντες δίδουν το ηθικό παράδειγμα στο λαό. Όλη η κοινωνία συγκοινωνούντα δοχεία στην αποστασία...
Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα μυστήριο ανεξιχνίαστο ακόμα και για τον ίδιο τον άνθρωπο πόσο μάλλον για τους άλλους. Μόνο ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της καρδιάς την καλή ή κακή προαίρεση και την πορεία του κάθε ανθρώπου μέχρι το τέλος, την ώρα του θανάτου. Πραγματικά είναι αδύνατον να κρίνουμε οποιονδήποτε άνθρωπο ιδιαίτερα να καταδικάσουμε ή να δικαιώσουμε. Μόνο κάποιες πράξεις του μπορούμε να κρίνουμε, οι οποίες όμως δεν ξέρουμε και πάλι για ποιο λόγο γίνονται. Γι αυτό υπάρχουν και οι βίοι των Αγίων μας ώστε να παραδειγματιζόμαστε.
Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία ενώ έπεσε σε φοβερά βάθη αμαρτίας, έζησε την απόλυτη Μετάνοια και θεωρείται ίσως η μεγαλύτερη Αγία (!!).
Υπάρχει ένας Άγιος ο "Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής άγιος"
http://www.oodegr.com/oode/synaxaristis/iakwbos_ask1.htm
"Στις 28 Ιανουαρίου κάθε χρόνο η Εκκλησία γιορτάζει (με την κυριολεκτική σημασία της γιορτής) τη μνήμη Ιάκωβου του ασκητή, που ανεπιφύλακτα τον έχει κατατάξει στους αγίους της.
Ο Ιάκωβος ασκήτευε δεκαπέντε χρόνια σε μια σπηλιά. Κάποτε, από την κοντινή Πολίχνη (την Πορφυριώνη) έστειλαν στη σπηλιά του μια πόρνη γυναίκα. Ο Ιάκωβος δεν ενέδωσε στην εύκολη ηδονή και η συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά για τη γυναίκα, που από τότε εγκατέλειψε το επάγγελμά της και έζησε με συνέπεια μέσα στην Εκκλησία.
Υστερα από κάποια χρόνια, «άρχων ένδοξος» της περιοχής πήγε στον ασκητή τη θυγατέρα του που έπασχε από νόσο βαριά. Ο Ιάκωβος προσευχήθηκε και ελευθέρωσε το κορίτσι από την ασθένεια, δέχθηκε μάλιστα να το κρατήσει λίγες μέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για σιγουριά ο πατέρας της. Τότε όμως ο Ιάκωβος, «ως άνθρωπος και αυτός» νικήθηκε από την επιθυμία. Βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί η πράξη του, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό της, μόνο μάρτυρα των εγκλημάτων του.
Σε πανικό απόγνωστης φεύγει στην έρημο, σκάβει έναν τάφο και μπαίνει μέσα ο ίδιος να πεθάνει δίχως ελπίδα ελέους από τον Θεό. Ο τοπικός επίσκοπος μαθαίνει τα συντρέξαντα και ξεκινάει μέρες πορείας στην έρημο για να τον βρει. Κάποτε τον ανακαλύπτει και θρηνώντας του εξηγεί ότι η απελπισία είναι αμάρτημα μεγαλύτερο από τον βιασμό και τους φόνους. Ο Ιάκωβος δέχεται με συντριβή την παραμυθία, αλλά δεν εγκαταλείπει τον τάφο ως ενδιαίτημα. Θα μείνει εκεί σε σκληρότατη άσκηση αυταπάρνησης ως την τελευτή του.
Παρεμβάλλεται μια τρομακτική ανομβρία στην περιοχή και ο επίσκοπος έχει «πληροφορίαν καρδίας» ότι μόνο αν προσευχηθεί ο Ιάκωβος μπορεί να νικηθούν της φύσεως οι όροι. Κλήρος και λαός βγαίνουν στην έρημο και φτάνουν στον τάφο όπου είναι κλεισμένος ο εγκληματίας ασκητής. Τον πείθουν να προσευχηθεί και η βροχή φτάνει αμέσως ευεργητική να βεβαιώσει την αγιότητα του μετανοημένου".
Δεν κρίνει ο Θεός από το φαινόμενο, όπως ο άνθρωπος. Και έτσι οφείλει να μην κρίνει και η Εκκλησία. Δεν είναι δικαστές οι Χριστιανοί των αδελφών τους, αλλά γιατροί και συνασθενείς. Και ο ρόλος τους δεν είναι να καταδικάσουν, αλλά να βοηθήσουν, να παρηγορήσουν και να γιατρέψουν τους συνασθενείς τους με τη βοήθεια του Θεού. Όσο βαριά κι αν είναι η αρρώστια τους.
Η "κάθαρση" για τους Χριστιανούς, είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, και εφαρμόζεται στον καθένα συνάνθρωπό μας ξεχωριστά. Δεν εφαρμόζεται ΜΑΖΙΚΑ σε μια ομάδα, είτε αυτή είναι η Εκκλησία, είτε κάτι άλλο. Γιατί σε μια ομάδα, πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που πέφτουν, και στο χωράφι του Κυρίου, πάντα θα υπάρχουν ζιζάνια, ως τη συντέλεια.
Ας μην κατακρίνουμε λοιπόν τον αδελφό μας, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν έχει κάνει. Αντίθετα, ας κλάψουμε και ας προσευχηθούμε γι' αυτόν, χάριν του οποίου ο Χριστός πέθανε. Και ας συνεφέρουμε τον εαυτό μας, λέγοντας: "Αλλοίμονό μου του αμαρτωλού! Γιατί αν ο αδελφός μου αυτός ο καλός έπεσε, τι πτώση περιμένει εμένα τον αμαρτωλό και ασεβή!"
Γιατί ο Θεός "στους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν", και "με όποιο μέτρο μετράμε, με το ίδιο μέτρο θα μετρηθούμε"!"
(συνεχίζεται)
Η ανθρώπινη ατέλεια είναι δεδομένη. Ο Άγιος Νικόδημος μας λέει ότι οι πτώσεις πολλές φορές παραχωρούνται από το Θεό ως έσχατο μέσο ταπείνωσης. Η πνευματική ζωή είναι πολύπλοκη και ένα μεγάλο μυστήριο. Αν ο υλικός κόσμος περικλείει τόσα ανεξιχνίαστα πράγματα, τόση αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση ανάμεσα στα μέρη του και τα συστατικά του πόσο μάλλον τα πνευματικά πράγματα που σχετίζονται με την αιώνια ψυχή του ανθρώπου.
Η κρίση μας για οτιδήποτε είναι πολύ παρακινδυνευμένη. Ο σκληρότερος άνθρωπος μπορεί να είναι απλώς κακοποιημένος. Με λίγη αγάπη και αποδοχή και αν δείξουμε ότι δεν τον κρίνουμε εκ προοιμίου αρνητικά, δεν τον απορρίπτουμε, μπορεί να δούμε να ξεπροβάλλει μπροστά μας ένας άλλος άνθρωπος. Ακόμα και ο ναρκισσισμός λένε ότι μπορεί να έχει σαν αιτία την παιδική κακοποίηση. Η οποία όμως μπορεί να δράσει και αντίστροφα με τάσεις αυτοκαταστροφής. Ένα θεωρούμενο αυτοείδωλο μπορεί να χτίστηκε από άλλους ήδη από τα παιδικά χρόνια. Μια φαινομενική περίεργη αντίδραση σκληρότητας ή έπαρσης μπορεί απλά να είναι εκδήλωση υπερευαισθησίας και εκδήλωση από διάφορες φοβίες. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Χρειάζεται υπομονή απέναντι στην κάθε ψυχή, και σίγουρα μεγάλη παρηγοριά και στήριξη στον μετανοημένο.
Ο Απ.Παύλος στην πρώτη επ. προς Κορινθίους λέει για κάποιον (που είχε τη γυναίκα του πατέρα του) να τον απομονώσουν από την Εκκλησία και ¨να τον παραδώσουν στον Σατανά προς όλεθρον της σαρκός" μήπως σωθεί η ψυχή του. Στην Β Κορινθίους όμως (προφανώς τον απασχολούσε και λυπόταν πολύ γι΄αυτό), τους λέει να τον παρηγορήσουν για να μην καταποθεί από την υπερβολική λύπη.
Η ευσπλαχνία και το έλεος είναι η τελική δύναμη που θα ολοκληρώσει την Μετάνοια του κάθε ανθρώπου. Το Μέγα Έλεος του Θεού είναι αυτό που μας σώζει.
Να συμπληρώσω στα προηγούμενα κάτι από τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο:
"Aι προσβολαί των παθών δεν εμποδίζονται εκ του σωματικού αγώνος, αλλά εκ του χορτασμού της συνειδήσεως και εκ της γνώσεως της ψυχής και εκ της επιθυμίας των θαυμασίων θεωριών αι οποίαι ευρίσκονται εις την ψυχήν.
Όχι ότι δεν υπάρχουσι πλέον προσβολαί των παθών αλλά ότι η δεχομένη αυτάς καρδία ενεκρώθη δι αυτάς και ζη εις άλλο τι.
Όχι ότι έπαυσε πλέον από την προφύλαξιν της διακρίσεως αλλά ότι δεν ενοχλή πλέον την διάνοιαν αυτού άλλο πράγμα διότι η συνείδησις αυτού εχόρτασεν εκ της τρυφής άλλου τινός..
Η χαρά ήτις πηγάζει από τον Θεό, υπάρχει δυνατωτέρα της ενταύθα ζωής και όστις γευθή αυτήν όχι μόνον δεν θέλει προσέχει εις τα πάθη αλλά ουδέ την ενταύθα ζωήν θέλει επιθυμήσει, ούτε άλλο τι αισθητόν θέλει προτιμήσει αυτής της χαράς, εαν αυτή υπάρχει αληθείς και όχι πλάνη.
Η αγάπη του Θεόυ είναι γλυκυτέρα της προσκαίρου ζωής.Επίσης γλυκυτέρα είναι η κατά Θεόν σύνεσις εξ ης γεννάται η αγάπη του Θεού, ήτις είναι γλυκυτέρα υπέρ μέλι και εκτός πάσης λύπης.
Η αγάπη είναι γέννημα της γνώσεως και η γνώσις είναι γέννημα της υγείας της ψυχής.
Η δε υγεία της ψυχής είναι ΔΥΝΑΜΙΣ ΠΡΟΕΛΘΟΥΣΑ ΕΚ ΤΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ ΥΠΟΜΟΝΗΣ.."
Δημοσίευση σχολίου