Ἤ,Ὁ ῥουφιάνος τῆς διπλανῆς πόρτας!!!
Μοῦ τηλεφωνεῖ ὁ ἕνας… μοῦ λέει κάτι… καὶ …«πετᾶ» ἕνα: «θὰ σοῦ στείλω email, μὴν τὰ λέμε στὸ τηλέφωνο…»
Μοῦ ξεκινᾶ μίαν συζήτηση ὁ ἄλλος στὸν inbox τοῦ FB καὶ κάποιαν στιγμὴ τοῦ ζητῶ τὸ τηλέφωνό του καὶ μοῦ ἀπαντᾶ: «ὄχι ἐδῶ, θὰ σοῦ τὸ στείλω μὲ email».
Γράφω στὸν ἄλλον ἕνα email καὶ μοῦ ἀπαντᾶ…: «μὴν τὰ γράφεις αὐτὰ στὸ email – νὰ τὰ ποῦμε διὰ ζώσης...»
Πᾶς μὲ τὸν ἀλλον γιὰ καφέ, μιλῶ λίγο πιὸ δυνατά, ὡς γνήσιος καλαμαρᾶς, μὲ ἐπίκτητη ἐπιῤῥοὴ ἀπὸ αὐθεντικοὺς Ἰταλοὺς Λατίνους καί, ἀμέσως σοῦ λέει: «πιὸ σιγά, μπορεῖ νὰ μᾶς ἀκούσῃ κάποιος…»
Ἥμαρτον ῥέ!!!
Τί ὀργουελικά εἶναι αὐτά;;;
Τί λέμε;;;
- Γιὰ τοὺς νενέκους…
- Γιὰ τὴν Νεωτέρα Ἑλληνικὴ Ἱστορία…
- Γιὰ τὰ βιβλία…
- Γιὰ Οἰκονομικά…
- Γιὰ Πολιτικά…
Κι ὅμως.;;
Χεσμένοι ὅλοι…
«Μὴν μᾶς ἀκούει κάποιος…»
Αὐτή ῥέ εἶναι ἡ δημοκρατία, γιά τήν ὁποίαν ὅλοι κόπτονται;;;
Μία δημοκρατία, ὅπου βλέπουμε παντοῦ νὰ ὑπάρχῃ ὁ παρακολουθὼν τὸν παρακολουθούντα…
Καλὰ δηλαδὴ ποὺ ἔπεσε ἡ Χούντα καὶ ἀνασάναμε μπόλικη μπόχα Δημοκρατίας….
Μόνον ποὺ ὁ χαφιὲς σήμερα φορᾶ ἀκουστικά…
Δὲν ἔχει μαῦρα γυαλιά, καπέλο καὶ καπαρντίνα…
Σᾶς τὴν χαρίζω ῥὲ αὐτὴν τὴν δημοκρατία…
Δημητριάδης Κωνσταντῖνος
