ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΙΩΠΙΟΙ

 

(ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΟΥ Σ.ΤΖΟΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ)

Για μία ακόμη φορά (εφ όσον αληθεύει το σχετικό ρεπορτάζ) αναδεικνύεται πανηγυρικά η στρεβλή συλλογιστική που διέπει τα ηγετικά κλιμάκια της Εκκλησίας της Ελλάδος και η εξ αυτής προκύπτουσα ηττοπαθής και συμβιβαστική στρατηγική και τακτική στις σχέσεις της προς το κατ επίφασιν "χριστιανικό" κράτος που παντοιοτρόπως τη υπονομεύει και επιβουλεύεται.

Η επάρατη σεραφειμική νοοτροπία και πρακτική, που οδήγησε τη διοικούσα Εκκλησία στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν στο έσχατο σκαλοπάτι της ανυποληψίας ξαναζεί επί των ημερών του νυν αρχιεπισκόπου κ.Ιερωνύμου (άξιος μαθητής και συνεχιστής του τέως αρχιεπισκόπου γαρ...) και παρασκευάζει νέες ήττες και την περαιτέρω περιθωριοποίηση της Εκκλησίας μας στο πλαίσιο του δημόσιου βίου.

Μία πτυχή και έκφανση της προαναφερθείσης, καταστροφικής για το καλώς εννοούμενο συμφέρον της Ορθοδοξίας και του Έθνους, επίσημης εκκλησιαστικής πολιτικής που υλοποιείται κατά κύριο λόγο από τον αρχιεπίσκοπο και την πλειοψηφία των μελών του αρχιερατικού Σώματος αποτελεί η στάση της διοικούσας Εκκλησίας στην περίπτωση του πολύπαθου μαθήματος των Θρησκευτικών η οποία ανέτως δύναται να χαρακτηρισθεί ως σκάνδαλο πρώτου μεγέθους.

Δε φθάνει το γεγονός ότι επί πολλά έτη ο αρχιτέκτων της αφύσικης και εκτρωματικής μεταλλάξεως των Θρησκευτικών, ο πολύς Σ.Γιαγκάζογλου, κατείχε τη θέση του διευθυντή του επισήμου εκκλησιαστικού περιοδικού ΘΕΟΛΟΓΙΑ, δεν αρκεί η επαίσχυντη πρακτική της υπό της ΔΙΣ τηρήσεως ίσων αποστάσεων τοσο απέναντι της ΠΕΘ που αγωνίζεται με συνέπεια, θηριομαχεί για την ακρίβεια, για την κατοχύρωση του ορθοδόξου χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος και αποτελεί το μοναδικο αξιόπιστο φορέα αντιπροσωπεύσεως και εκφράσεως της βουλήσεως και του φρονήματος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εν Ελλάδι θεολόγων, όσο και απέναντι των νεκροθαφτών του μαθήματος που απαρτίζουν το δυσώνυμο ,διασπαστικό  αντι-σύλλογο  Ο ΚΑΙΡΟΣ (και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ οι άγιοι συνοδικοί...), τώρα έχουμε και την κατ αρχήν άρνηση του μαθητού και συνεχιστού της σεραφειμικής ηττοπαθούς πολιτικής να συγκαλέσει την Ιεραρχία και να συζητηθεί το όλο ζήτημα μονάχα στη μικρά Σύνοδο (ΔΙΣ), η οποία, όμως, αποτελεί εντολοδόχο της μεγάλης (ΙΣΙ). 

Βεβαίως, μετά την καταλυτική παρέμβαση του μητροπολίτη Καισαριανής (μακάρι να έδειχνε ο συγκεκριμένος μητροπολίτης τον ίδιο ζήλο και στην περίπτωση του οικουμενισμού και της στάσεως της Ελλαδικής Εκκλησίας στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης...) ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μετέβαλλε γραμμή πλεύσεως αναγκαστικά, πλην όμως η συμπεριφορά του αυτή δεν προσιδιάζει σε εκκλησιαστικό ηγέτη που καλείται να είναι μπροστάρης στους σχετικούς αγώνες και όχι ουραγός! 

Πάλι καλά που δεν διέλυσε τη μικρά Σύνοδο όπως ο προκάτοχός του Σεραφείμ Τίκας το Δεκέμβριο του 1976 επειδή η τότε πλειοψηφία επτά συνοδικών αποφάσισε να παραπέμψει το θέμα του "αυτομάτου διαζυγιου" στην τότε Ιεραρχία! 

Τι δε να πούμε και για την υπό του κ.Ιερωνύμου μνεία της διαλλακτικότητος σε ένα θέμα στον οποίο εξ ορισμού δεν χωρούν συμβιβασμοί και υποχωρήσεις αλλά αγώνες ανυποχώρητοι  και με την επίκληση, μάλιστα,την αναξιοπρεπή για ιεράρχες της στρατευομένης Εκκλησίας του Χριστού, του ορίου ηλικίας των μητροπολιτών! Αν είναι δυνατόν!

Αλλά δεν πρέπει να εκπληττόμαστε και να απορούμε! 

Πρόκειται, όπως τονίστηκε και στην αρχή του παρόντος σχολίου, για πρακτική

έκφραση της στρεβλής συλλογιστικής που "μαστίζει" το σκεπτικό των ηγουμένων της Εκκλησίας μας από του 2008 και εντεύθεν αλλά και της ηττοπαθούς και συμβιβαστικής τακτικής ενίων διαφωνούντων αλλά σιωπώντων σχετικώς ιεραρχών (δεν μπορώ να μην ανακαλέσω στη μνημη μου το χαρακτηρισμό "άγιοι σιώπιοι" που έδωσε στο παρελθόν για τους αφώνους επισκόπους η μαχητική εκκλησιαστική εφημερίδα ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ).

Ποιος μπορεί να λησμονήσει το θλιβερό γεγονός της μεταβολής της στάσεως της εκκλησιαστικής δοικήσεως στην περίπτωση του τελικού κειμένου της ληστρικής "συνόδου" του Κολυμβαρίου αναφορικά με τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς την αιρετική δυτική "χριστιανωσύνη', εν αντιθέσει και παρά τα αποφασισθέντα στη συνέλευση της Ιεραρχίας του Μαίου του 2016;

Ή ποιος ξεχνά το "πράσινο φως" που έδωσε η διοικούσα Εκκλησία διά της τότε ΔΙΣ στην άθεη και αντίχριστη και αντινομοθετούσα τω αιωνίω νομοθέτη Χριστώ πολιτεία να προχωρήσει στην υπερψήφιση του στραγγαλίζοντος την ελευθερία της εκφράσεως ΔΗΘΕΝ "αντιρατσιστικού" νόμου;

Πώς να προσπεράσουμε αδιάφορα την επαίσχυντη και προδοτική στάση της επισήμου Εκκλησίας στην ανασταύρωση του ασπίλου και αμώμου Θεαθρώπου, με το χυδαίο θεατρικό κατασκεύασμα "corpus Christi", το "καλλιτεχνκό" αυτό βοθρόλυμα (συγγνώμη που αδίκησα τα βοθρολύματα); Υβριζόταν χυδαία ο Χριστός, εκακοποιείτο η ευαγγελική και ιστορική αλήθεια, κάποιοι ψευτο-καλλιτέχνες εκσφενδόνιζαν βόρβορο στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας, και οι αντιπρόσωποί του (επαινετέα εξαίρεση αποτελεί σχετικώς ο μητροπολίτης Πειραιώς) αρκούνταν σε πλατωνικές και ανωδυνες διαμαρτυρίες και επισημάνσεις( πόσο έχει απαξιωθεί το αγιο πεζοδρόμιο στις ελεεινές μας ημέρες...).

Είδαμε και τη στάση της διοικούσας Εκκλησίας απέναντι στις καθιερωθείσες, πλέον, "παρελάσεις ομοφυλοφυλικής περηφάνιας". Στάση ηττοπαθής, άτονη, χλιαρή, αποκαρδιωτική, ειδικά στις περιπτώσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Οι επίσκοποι, όμως, της Εκκλησίας της Μολδαβίας κατέβηκαν με χιλιάδες λαού στο άγιο πεζοδρόμιο και ματαίωσαν το εκεί gay pride.Εμείς εδώ τηρήσαμε "συνετή και νηφάλια" στάση, έτσι ερμηνεύεται η δειλία στους δύστηνους καιρούς μας. Σημειωτέον ότι στις εν λόγω παρελάσεις συνέβη προσβολή και διακωμώδηση του Θεανθρώπου, της δημοσίας αιδούς και της ελληνικής σημαίας! Και οι "άγιοι σιώπιοι" εσιώπησαν!

Η διοικούσα Εκκλησία, ανέχεται και συγκαλύπτει το "θεολογικό" καρκίνωμα του Βόλου που ακούει στο όνομα "ακαδημία θεολογικών σπουδών"  της μητροπόλεως Δημητριάδος, σιωπά και κωφεύει και αδρανεί απέναντι στο λίβα του νεο-νικολαιτισμού που πνέει στη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή, (κάποιες μητροπολεις καλούν για ομιλίες τον πρύτανη της νεο-νικολαιτικής κακοδοξίας Γιανναρά), θεάται απαθώς τη μετατροπή των κατ ευφημισμόν "θεολογικών" μας σχολών σε νεοταξικά παραμάγαζα και σε εργαλεία προώθησης της "πολιτιστικής εισβολής" του Ισλάμ στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας, θωπεύει και ενθαρρύνει τη βραχυκύκλωση του κατ επίφασιν "εκκλησιαστικού" ραδιοσταθμού, ραδιο-φονικού του ορθοδόξου εκκλησιαστικού Ήθους σταθμού μάλλον, από διάφορους "θολουρο-θεολόγους".

Τι να πούμε δε και για τη βιομηχανία των συλλείτουργων-πανηγυριών που ανάγκασαν το μακαριστό π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο να αναφωνήσει πως θα γινόταν επίσκοπος (δυστυχώς δεν έγινε παρά τις φορτικές πιέσεις του τότε αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α και του μακαριστού Τρίκκης Διονυσίου) μόνο και μόνο για να καταργήσει τα δεσποτικά συλλείτουργα στην επισκοπική του περιφέρεια και τα οποία (συλλείτουργα) επί των ημερών του νυν αρχιεπισκόπου τείνουν να καταστούν κυρίαρχο χαρακτηριστικό του βίου των συγχρόνων ιεραρχών; Ή για τη συνεχή περιφορά εικόνων και λειψάνων ανά την ελλαδική επικράτεια που καλλιεργούν στο λαό (ελλείποντος του κηρύγματος και της κατηχήσεως) μία μαγικού τύπου θρησκευτικότητα και δίδουν αφορμή για τη διατύπωση ποικίλων σχολίων; Ή για τα "γαμοβαφτίσια"; Ή για την εισβολή και παγίωση του γυμνισμού εντός των ιερών ναών; (Οι βαπτίσεις και οι γάμοι θυμίζουν πλέον κρεοπωλεία, πασαρέλες και παραλίες).'Η για το γεγονός ότι ο γνωστός και μη εξαιρετέος τέως υπουργός Ν.Φίλης παρέστη ως ανάδοχος βαπτιζομένου βρέφους ενώπιον δύο μητροπολιτών; Ή για το γεγονός ότι μητροπολίτες διοργανώνουν κοσμικού τύπου συναυλίες στις μητροπόλεις τους κατασκανδαλίζοντας τον πιστό λαό και φωτογραφιζόμενοι και χαριεντιζόμενοι με κοσμικότατες "αοιδούς" των οποίων τα άσματα κάθε άλλο παρά εκπέμπουν "ευωδία Χριστού" αλλά αποπνέουν πνευματική θνητότητα και χωματίλα;

Μήπως ενθυμείται ο κ.Ιερώνυμος τι διακήρυττε επί μακαριστού Χριστοδούλου αναφορικά με τον τρόπο εκλογής των μητροπολιτών; 'Αλλαξε τίποτε άραγε ή συνεχίζεται το ίδιο βιολί; 

Πολλά θα μπορούσε κανείς να καταθέσει στην εκκλησιαστική παρεμβολή αναφορικά με τις πληγές του συγχρόνου εκκλησιαστικού βίου. Ευτυχώς που έστω και λίγοι ιεράρχες στις χαλεπές μας ημέρες δεν σιωπούν αλλά αγωνίζονται με ομολογιακό σθένος και παρρησία στοχοποιούμενοι κατά τρόπο ελεεινό από τους νεοταξίτες παγκοσμιοποιητές και τα ενταύθα ενεργούμενά τους. Δεν είναι όλοι "άγιοι σιώπιοι".

Λυκούργος Νάνης