ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Σήμερα, 27/6/2017, ξημέρωσε μία ἡμέρα ξεχωριστή γιά τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Στήν ἔκτακτη Συνεδρίασή της καλεῖται
νά ἀναμετρηθεῖ μέ τήν ἱστορική, μά πάνω ἀπ' ὅλα τήν πνευματική εὐθύνη
της, γιά τό μέλλον αὐτοῦ τοῦ ταλαίπωρου τόπου καί τήν ὕπαρξη τοῦ
καταπροδωμένου, μά ὄχι ἄμοιρου εὐθυνῶν, λαοῦ του. "Ὁ κόμπος" ἔχει
πρό πολλοῦ "φθάσει στό κτένι", ἀλλά τό κτένι δέν θέλει νά δοκιμάσει τίς
ἀντοχές του. Κι ἄν αὐτό ἀπό κάποιους θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὡς συνετή
ἐπιφύλαξη, ὅμως, ἡ ἐπί μακρόν παραμονή τοῦ κόμπου πού δέν λύνεται,
ἔρχεται νά ἀπειλήσει τό κτένι μέ ἀκύρωση καί κατάργησή του.
Ὅπως
συνηθίζεται, δυστυχῶς, παρ' ἡμῖν, ὅταν δημιουργεῖται κάποιο σοβαρό
πρόβλημα πού καταδεικνύει βαθύτερα καί καίρια ζητήματα, οἱ περισσότεροι,
ἐμπλεκόμενοι καί παρακολουθοῦντες, τό ἀντιμετωπίζουν ἐπιδερμικῶς καί
μόνο στίς ἐπιφανειακές του διαστάσεις. Ἴσως γίνεται ἀπό φόβο καί
ἀπροθυμία νά ἀντιμετωπισθεῖ ἡ οὐσία, ἡ ὁποία συνήθως ἀφορᾶ πολλούς καί
ἐπιμερίζει εὐθῦνες χωρίς ἐξαιρέσεις, κυρίως, σέ ὅσους ἀρνοῦνται νά τίς
ἀναλάβουν. Ἔτσι ἀπό τήν προφανή πρόθεση καί ἐπιδίωξη τῶν κυβερνώντων νά
ἀλλοιώσουν τήν πνευματική φυσιογνωμία αὐτοῦ τοῦ τόπου καί νά ξεριζώσουν
τήν Πίστη καί τίς Παραδόσεις τοῦ λαοῦ πού τόν κατοικεῖ ἐδῶ καί μερικές
χιλιετίες, περάσαμε ἀφελῶς ἤ τεχνηέντως στή δῆθεν ἀντιπαράθεση μεταξύ
τῆς προοδευτικότητος κάποιων καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ συντηρητικοῦ
μοντέλου. Κάπου ἐκεῖ βρῆκε ἔδαφος καί ἡ πλέον καταστρεπτική γιά τήν τύχη
αὐτῆς τῆς χώρας καί τῶν πολιτῶν της προσπάθεια τῶν διακριτικῶν καί
ψύχραιμων προθύμων νά ἀναλάβουν ρόλο συμβιβαστικό καί διαλλακτικό.
Ποῦ;
Ἐκεῖ ὅπου ἡ ἔννοια τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ στήν ἄλλη ἄποψη καί μάλιστα τῆς πλειοψηφίας ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀκόμη καί ὡς πρόσχημα καί ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν ὠμή ἰδεοληπτική ἐπιβολή τοῦ ψευδο-προοδευτισμοῦ.
Μόνον ἀφελεῖς καί ὀνειροπόλοι δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι τό ζητούμενο ἐν προκειμένω δέν εἶναι ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια γιά τίς προθέσεις τοῦ Ὑπουργείου ἀ-Παιδείας ἤ σέ ποιό βαθμό πρέπει νά ἐπιδιωχθεῖ μία συμβιβαστική λύση μεταξύ τῶν προτάσεών του καί τῶν ἀπόψεων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά κατά πόσον οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς τους καί ἱκανοί, ὑπό τήν ἔννοια τῆς ἀποφασιστικότητος, νά ὑπερασπισθοῦν τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Γένους μας.
Ὅλοι καταλαβαίνουν, ὅλοι γνωρίζουν, ὅλοι ἔχουν ἐνημερωθεῖ, ἀλλά καίτοι Ἱεράρχες δέν εἶναι καθόλου βέβαιο κατά πόσον ἱεραρχοῦν σωστά καί ὑπεύθυνα τήν σπουδαιότητα καί κρισιμότητα τῶν θεμάτων. Ἡ πραγματική ἀλήθεια, διότι ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, εἶναι ὅτι ἡ Πίστη, οἱ Παραδόσεις, ἡ ἱστορία καί ἡ Γλώσσα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ εἶναι στό στόχαστρο τῆς προσπάθειας τῶν κρατούντων (μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια, ὄχι μόνο τῶν κυβερνώντων) νά ἀλλάξει ριζηδόν ἡ πνευματική καί ἱστορική φυσιογνωμία καί ἰδιοπροσωπεία τῆς χώρας και τοῦ λαοῦ της. Γιά νά ἐπιβεβαιώσω, ὅμως, τά ἀνωτέρω καί νά αἰτιολογήσω τόν "περίεργο" τίτλο τοῦ παρόντος ἄρθρου, θά ἀναφέρω ἕνα χαρακτηριστικό καί ἐνδεικτικό παράδειγμα τοῦ συγκριτιστικοῦ χαρακτῆρος τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, τόν ὁποῖο (χαρακτήρα) ἐφ' ὅσον ἀναφερόμαστε εἰδικῶς στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θά μπορούσαμε κάλλιστα νά τόν ἀποκαλέσουμε σαφῶς οἰκουμενιστικό, δηλαδή παναιρετικό καί πανθρησκειακό!
Λοιπόν, ὁ φάκελλος τοῦ μαθήματος (δηλαδή, τό πρόπλασμα τοῦ νέου βιβλίου) τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπου περιέχεται τό ἔντυπο ὑλικό γιά τά Θρησκευτικά τῆς Α΄ Γυμνασίου, μεταξύ τῶν Θεματικῶν Ἑνοτήτων του καί συγκεκριμένα στήν 3η Θεματική Ἑνότητα ἀσχολεῖται μέ τήν παρουσίαση τοῦ "Πῶς ζοῦν οἱ Χριστιανοί" καί ποιά εἶναι "Ἡ νέα ζωή τῆς Ἐκκλησίας" (σημείωση: Προσέξτε ὅτι ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ). Ἐκεῖ "ἑρμηνεύοντας τήν πρόταση ζωῆς τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας" (σημ.: ἐπίσης προσέξτε ὅτι συνεχίζει νά ἀναφέρεται στήν μία Χριστιανική Ἐκκλησία) τονίζει "τήν ζωή μέ νόημα"τῶν μελῶν της καί εἰδικότερα ἀναφέρεται στή ζωή αὐτή πού χαρακτηρίζεται ἀπό "εὐθύνη γιά τήν κτίση".
Ἐδῶ, ὁ μαθητής διδάσκεται ἀπό τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀναφορές, κατά σειρά, στόν ὅσ. Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη, τόν ὅσ. Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, τόν Ἅγιο Μόδεστο καί τόν "Ἅγιο Φργκίσκο τῆς Ἀσσίζης"! Ὡς γνωστόν, ὅμως, τέτοιος Ἅγιος δέν ὑπάρχει στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας! Ἤ, ἄν θέλετε, ὁ ἀναφερόμενος ὡς Ἅγιος Φραγκίσκος τῆς Ἀσσίζης εἶναι μοναχός τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 13ο αἰώνα (1182-1226 μ.Χ.) ὑπῆρξε ἱδρυτής τοῦ Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν μοναχῶν καί αὐτός στό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν προβάλλεται ὡς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα ὡς πρότυπο ζωῆς γιά τούς μαθητές! (βλ. σελ. 86, 87 καί 89 τοῦ Φακέλλου). Σημειωτέον, ὅτι ὁ ἐν λόγω "ἅγιος" τῶν Παπικῶν(θά μποροῦσαν ἔστω νά τόν ἀναφέρουν ὡς ἅγιο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως κακῶς ἔχωμε συνηθίσει νά ἀποκαλοῦμε τήν αἱρετική κοινότητα τοῦ Παπισμοῦ), εἶναι περισσότερο γνωστός καί γιά τό φαινόμενο (πλάνη) τῶν "στιγμάτων τοῦ Χριστοῦ", τά ὁποῖα δύο χρόνια πρίν τόν θάνατό του ἐμφάνισε στό σῶμα του καί τά ὁποῖα ὄχι μόνον ὁ ἴδιος θεώρησε (προφανῶς πεπλανημένως) θεῖο σημεῖο, ἀλλά ἐπεκτάθηκε ὡς "θεῖο φαινόμενο" στόν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ καί μάλιστα τιμᾶται μέ εἰδική ἑορτή στό ἑορτολόγιό του! Κι ἐδῶ, ὅμως, ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, ἡ ὁποία, ἐκτός τοῦ ὅτι ἀφήνει ἀμάρτυρο ἕνα τέτοιο "σημεῖο" γιά τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνά τόν κόσμο καί διαχρονικῶς, θέλει καί ἐπιστημονικῶς τεκμηριώνει τήν ἐξήγησή του ὡς "σαρκωμάτων προερχομένων ἀπό κακοήθη ἑλονοσία, ἡ ὁποία προκαλεῖ αἱμοραγίες κάτω ἀπό τό δέρμα τοῦ ἀσθενοῦς" (βλ.Δρ.E.F.Hartung,TIMEΛονδίνου, 11/3/1935) ἤ καί ὡς φαινόμενο ἐντοπιζόμενο σέ ὁρισμένο τύπο «ὑστερικῶν» καί «ψυχαναγκαστικῶν» προσωπικοτήτων(βλ. DanielFessler (2002). "Starvation, serotonin, and symbolism. A psychobiocultural perspective on stigmata". Mind and Society: Cognitive Studies in Economics and Social Sciences).Βεβαίως,θά ἀντιτείνει κάποιος ἐνταῦθα τήν λογοτενική φιλοτέχνιση τοῦ πορτραίτου τοῦ Φραγκίσκου ὡς ἁγίου,στό γνωστό ἔργο τοῦ Ν. Καζαντζάκη"Ὁφτωχούλης τοῦ Θεοῦ" καί τήν κυκλοφορήσασα τελευταίως "ὀρθόδοξη" ἀπεικόνιση τοῦ ἐν λόγω "ἁγίου" μέ πρωτοβουλία ἐπισκόπου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας!Ἐπί τοῦ πρώτου δέν χρειάζεται νομίζω κάποιος ἰδιαίτερος σχολιασμός, ἐπί τοῦ δευτέρου,ὅμως, ἀξίζει νά ὑπενθυμίσωμε ὅτι πρόκειται γιά πρωτοβουλία τοῦΔιευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας,Ἐπισκόπου Φαναρίου κ. Ἀγαθαγγέλου, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν "φαεινή" ἰδέα νά ἁγιογραφηθεῖ "ὀρθοδόξως" ὁ "ἅγιος"Φραγκίσκος, προκειμένου νά δωρηθεῖ ἡ ψευδεπίγραφη αὐτή εἰκόνα στόν φερώνυμο σημερινό Πάπα, μέ τήν χαρακτηριστική ἀφιέρωση: " Ἡ ἈποστολικήΔιακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆ Αὐτοῦ Ἁγιότητι, τῶ Πάπα καί Ἐπισκόπῳ Ρώμης κ. κ. Φραγκίσκῳ διά χειρός τοῦ ἐπισκόπου ΦαναρίουἈγαθαγγέλου"!!! (σημείωση: Στή συγκεκριμένη "εἰκόνα" ὁ ἁγιογράφος εἶχε μάλιστα τήν πρόνοια νά μή παραλείψει νά ἀποδώσει καί τά "στίγματα τοῦ Ἰησοῦ" στό σῶμα τοῦ "ἁγίου"!). Ὅλα τά ἀνωτέρω, τόσο τό νέο Πρόγραμμα σπουδῶν στά πάλαι ποτέ Θρησκευτικά (καί νῦν πανθρησκειακά) τῶν ἑλληνοπαίδων, ὅσο καί ἡ κρίσιμη Συνεδρίαση τῆς σημερινῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ἡ ὁποία ἐλπίζομε ὅτι δέν θά παραπέμψει μέ τίς ἀποφάσεις της στό Εὐαγγελικό "ἐάν τό ἐν σοί φῶς σκότος, τό σκότος πόσον;"καί θά τολμήσει, τουλάχιστον σ' αὐτό τό θέμα, νά ὀρθοτομήσει τόν λόγο τῆς ἀληθείας) θεωροῦμε ὅτι εἶναι χρήσιμο νά φωτισθοῦν καί ἐλεγχθοῦν ἀπό μία ἔντιμη καί σοφή φωνή ἐκ τοῦ παρελθόντος, τήν ἀγάπη καί γνώση τῆς ὁποίας γιά τήν Παράδοση τοῦ τόπου, τά Γράμματα καί τήν ἀληθινή Πίστη κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει. Πρόκειται γιά ἕνα σχόλιο τοῦ "ἁγίου τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων" (δηλαδή τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας) τοῦ σοφοῦ κυρ-Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη πού σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή ἀπό τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, μεταξύ πολλῶν ἄλλων παρομοίων προβολῶν, τοῦ Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης ὡς Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνει σημειολογικά τήν εὐθύνη ὅλων γιά τήν περαιτέρω πορεία μας. Συγκεκριμένα, σέ κείμενό του τό ὁποῖο προοριζόταν γιά τόν "Καζαμίαν τῆς Ἀκροπόλεως" τοῦ 1893, ὁ ἀπαράμιλλος Σκιαθίτης Λογοτέχνης ἀσχολούμενος ἐλεγκτικά μέ ψευδοπροφητεῖες προρρήσεων τίς ὁποῖες ἔγραφαν ἀσυνείδητοι νεαροί ἀσχολούμενοι μέ τήν δημοσιογραφία, πρός ἄγραν ἀγοραστῶν καί τελικῶς πρός γελοιοποίηση τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐπιστήμης καί παραπλάνηση τοῦ πλήθους, σημείωνε καυστικά καί μαχητικά μεταξύ ἄλλων: "....ὑπερακοντίζομεν τὸν ἀρχαῖον Σχολαστικόν, ὅστις ἔτρεφε κόρακα διὰ νὰ πεισθῇ ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὁ ὄρνις οὗτος ζῇ ὑπὲρ τὰ διακόσια ἔτη. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία οὐδέποτε θ’ ἀσπασθῇ ....(ἀναφέρεται σέ Δυτικές Καινοτομίες καί τίς ἑορτές τῶν Παπικῶν)..... ἐν τοῖς ἡμετέροις ἡμερολογίοις οὐδέποτε θ’ ἀναγραφῶσι τὰ Πέντε Τραύματα τοῦ Κυρίου, οὔτε ἡ Ἱερὰ Καρδία τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε τῆς Παναγίας τὰ Δάκρυα, οὔτε οἱ Χαιρετισμοὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ. Ἀδύνατον δὲ νὰ τιμηθῶσι παρ’ ἡμῖν ὁ ἅγ. Λουδοβίκος καὶ ὁ ἅγ. Φραγκίσκος καὶ ὁ Σὰν Κάρλος, ὅστις, ἄν δὲν ἀπατῶμαι, ἔφαγεν ἐννέα κοφίνια σαλιάγκους – καὶ πάλιν τὰ κοφίνια εὑρέθησαν γεμᾶτα."!
(Ἀλ. Παπαδιαμάντη Ἅπαντα, ἐκδ. Δόμος, 1988, σελ. 302-308).
Καιρός, λοιπόν, νά ξεκαθαρίσουμε μέ ὀρθόδοξο πνεῦμα καί ὄχι σχολαστικό, ποιά εἶναι τά «κοράκια» πού δέν χρειάζεται νά τρέφωμε, ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στήν ὁποία θέλουμε νά ἀνήκωμε, τί δέν μποροῦμε ποτέ καί ἐπ' οὐδενί νά ἀσπασθοῦμε καί νά ἀναγνωρίσουμε, ἐάν θέλωμε νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί, τέλος, νά μήν ἐπιτρέψωμε νά γελοιοποιεῖται ἡ Πίστη μας καί νά ἐξευτελίζεται ἡ ἴδια ἡ ἐπιστημοσύνη μέ τήν μετατροπή τοῦ σημαντικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ ...."Καζαμία" τοῦ κακοῦ καιροῦ!
Ποῦ;
Ἐκεῖ ὅπου ἡ ἔννοια τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ στήν ἄλλη ἄποψη καί μάλιστα τῆς πλειοψηφίας ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀκόμη καί ὡς πρόσχημα καί ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν ὠμή ἰδεοληπτική ἐπιβολή τοῦ ψευδο-προοδευτισμοῦ.
Μόνον ἀφελεῖς καί ὀνειροπόλοι δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι τό ζητούμενο ἐν προκειμένω δέν εἶναι ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια γιά τίς προθέσεις τοῦ Ὑπουργείου ἀ-Παιδείας ἤ σέ ποιό βαθμό πρέπει νά ἐπιδιωχθεῖ μία συμβιβαστική λύση μεταξύ τῶν προτάσεών του καί τῶν ἀπόψεων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά κατά πόσον οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς τους καί ἱκανοί, ὑπό τήν ἔννοια τῆς ἀποφασιστικότητος, νά ὑπερασπισθοῦν τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Γένους μας.
Ὅλοι καταλαβαίνουν, ὅλοι γνωρίζουν, ὅλοι ἔχουν ἐνημερωθεῖ, ἀλλά καίτοι Ἱεράρχες δέν εἶναι καθόλου βέβαιο κατά πόσον ἱεραρχοῦν σωστά καί ὑπεύθυνα τήν σπουδαιότητα καί κρισιμότητα τῶν θεμάτων. Ἡ πραγματική ἀλήθεια, διότι ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, εἶναι ὅτι ἡ Πίστη, οἱ Παραδόσεις, ἡ ἱστορία καί ἡ Γλώσσα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ εἶναι στό στόχαστρο τῆς προσπάθειας τῶν κρατούντων (μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια, ὄχι μόνο τῶν κυβερνώντων) νά ἀλλάξει ριζηδόν ἡ πνευματική καί ἱστορική φυσιογνωμία καί ἰδιοπροσωπεία τῆς χώρας και τοῦ λαοῦ της. Γιά νά ἐπιβεβαιώσω, ὅμως, τά ἀνωτέρω καί νά αἰτιολογήσω τόν "περίεργο" τίτλο τοῦ παρόντος ἄρθρου, θά ἀναφέρω ἕνα χαρακτηριστικό καί ἐνδεικτικό παράδειγμα τοῦ συγκριτιστικοῦ χαρακτῆρος τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, τόν ὁποῖο (χαρακτήρα) ἐφ' ὅσον ἀναφερόμαστε εἰδικῶς στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θά μπορούσαμε κάλλιστα νά τόν ἀποκαλέσουμε σαφῶς οἰκουμενιστικό, δηλαδή παναιρετικό καί πανθρησκειακό!
Λοιπόν, ὁ φάκελλος τοῦ μαθήματος (δηλαδή, τό πρόπλασμα τοῦ νέου βιβλίου) τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπου περιέχεται τό ἔντυπο ὑλικό γιά τά Θρησκευτικά τῆς Α΄ Γυμνασίου, μεταξύ τῶν Θεματικῶν Ἑνοτήτων του καί συγκεκριμένα στήν 3η Θεματική Ἑνότητα ἀσχολεῖται μέ τήν παρουσίαση τοῦ "Πῶς ζοῦν οἱ Χριστιανοί" καί ποιά εἶναι "Ἡ νέα ζωή τῆς Ἐκκλησίας" (σημείωση: Προσέξτε ὅτι ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ). Ἐκεῖ "ἑρμηνεύοντας τήν πρόταση ζωῆς τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας" (σημ.: ἐπίσης προσέξτε ὅτι συνεχίζει νά ἀναφέρεται στήν μία Χριστιανική Ἐκκλησία) τονίζει "τήν ζωή μέ νόημα"τῶν μελῶν της καί εἰδικότερα ἀναφέρεται στή ζωή αὐτή πού χαρακτηρίζεται ἀπό "εὐθύνη γιά τήν κτίση".
Ἐδῶ, ὁ μαθητής διδάσκεται ἀπό τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀναφορές, κατά σειρά, στόν ὅσ. Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη, τόν ὅσ. Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, τόν Ἅγιο Μόδεστο καί τόν "Ἅγιο Φργκίσκο τῆς Ἀσσίζης"! Ὡς γνωστόν, ὅμως, τέτοιος Ἅγιος δέν ὑπάρχει στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας! Ἤ, ἄν θέλετε, ὁ ἀναφερόμενος ὡς Ἅγιος Φραγκίσκος τῆς Ἀσσίζης εἶναι μοναχός τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 13ο αἰώνα (1182-1226 μ.Χ.) ὑπῆρξε ἱδρυτής τοῦ Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν μοναχῶν καί αὐτός στό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν προβάλλεται ὡς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα ὡς πρότυπο ζωῆς γιά τούς μαθητές! (βλ. σελ. 86, 87 καί 89 τοῦ Φακέλλου). Σημειωτέον, ὅτι ὁ ἐν λόγω "ἅγιος" τῶν Παπικῶν(θά μποροῦσαν ἔστω νά τόν ἀναφέρουν ὡς ἅγιο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως κακῶς ἔχωμε συνηθίσει νά ἀποκαλοῦμε τήν αἱρετική κοινότητα τοῦ Παπισμοῦ), εἶναι περισσότερο γνωστός καί γιά τό φαινόμενο (πλάνη) τῶν "στιγμάτων τοῦ Χριστοῦ", τά ὁποῖα δύο χρόνια πρίν τόν θάνατό του ἐμφάνισε στό σῶμα του καί τά ὁποῖα ὄχι μόνον ὁ ἴδιος θεώρησε (προφανῶς πεπλανημένως) θεῖο σημεῖο, ἀλλά ἐπεκτάθηκε ὡς "θεῖο φαινόμενο" στόν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ καί μάλιστα τιμᾶται μέ εἰδική ἑορτή στό ἑορτολόγιό του! Κι ἐδῶ, ὅμως, ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, ἡ ὁποία, ἐκτός τοῦ ὅτι ἀφήνει ἀμάρτυρο ἕνα τέτοιο "σημεῖο" γιά τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνά τόν κόσμο καί διαχρονικῶς, θέλει καί ἐπιστημονικῶς τεκμηριώνει τήν ἐξήγησή του ὡς "σαρκωμάτων προερχομένων ἀπό κακοήθη ἑλονοσία, ἡ ὁποία προκαλεῖ αἱμοραγίες κάτω ἀπό τό δέρμα τοῦ ἀσθενοῦς" (βλ.Δρ.E.F.Hartung,TIMEΛονδίνου, 11/3/1935) ἤ καί ὡς φαινόμενο ἐντοπιζόμενο σέ ὁρισμένο τύπο «ὑστερικῶν» καί «ψυχαναγκαστικῶν» προσωπικοτήτων(βλ. DanielFessler (2002). "Starvation, serotonin, and symbolism. A psychobiocultural perspective on stigmata". Mind and Society: Cognitive Studies in Economics and Social Sciences).Βεβαίως,θά ἀντιτείνει κάποιος ἐνταῦθα τήν λογοτενική φιλοτέχνιση τοῦ πορτραίτου τοῦ Φραγκίσκου ὡς ἁγίου,στό γνωστό ἔργο τοῦ Ν. Καζαντζάκη"Ὁφτωχούλης τοῦ Θεοῦ" καί τήν κυκλοφορήσασα τελευταίως "ὀρθόδοξη" ἀπεικόνιση τοῦ ἐν λόγω "ἁγίου" μέ πρωτοβουλία ἐπισκόπου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας!Ἐπί τοῦ πρώτου δέν χρειάζεται νομίζω κάποιος ἰδιαίτερος σχολιασμός, ἐπί τοῦ δευτέρου,ὅμως, ἀξίζει νά ὑπενθυμίσωμε ὅτι πρόκειται γιά πρωτοβουλία τοῦΔιευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας,Ἐπισκόπου Φαναρίου κ. Ἀγαθαγγέλου, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν "φαεινή" ἰδέα νά ἁγιογραφηθεῖ "ὀρθοδόξως" ὁ "ἅγιος"Φραγκίσκος, προκειμένου νά δωρηθεῖ ἡ ψευδεπίγραφη αὐτή εἰκόνα στόν φερώνυμο σημερινό Πάπα, μέ τήν χαρακτηριστική ἀφιέρωση: " Ἡ ἈποστολικήΔιακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆ Αὐτοῦ Ἁγιότητι, τῶ Πάπα καί Ἐπισκόπῳ Ρώμης κ. κ. Φραγκίσκῳ διά χειρός τοῦ ἐπισκόπου ΦαναρίουἈγαθαγγέλου"!!! (σημείωση: Στή συγκεκριμένη "εἰκόνα" ὁ ἁγιογράφος εἶχε μάλιστα τήν πρόνοια νά μή παραλείψει νά ἀποδώσει καί τά "στίγματα τοῦ Ἰησοῦ" στό σῶμα τοῦ "ἁγίου"!). Ὅλα τά ἀνωτέρω, τόσο τό νέο Πρόγραμμα σπουδῶν στά πάλαι ποτέ Θρησκευτικά (καί νῦν πανθρησκειακά) τῶν ἑλληνοπαίδων, ὅσο καί ἡ κρίσιμη Συνεδρίαση τῆς σημερινῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ἡ ὁποία ἐλπίζομε ὅτι δέν θά παραπέμψει μέ τίς ἀποφάσεις της στό Εὐαγγελικό "ἐάν τό ἐν σοί φῶς σκότος, τό σκότος πόσον;"καί θά τολμήσει, τουλάχιστον σ' αὐτό τό θέμα, νά ὀρθοτομήσει τόν λόγο τῆς ἀληθείας) θεωροῦμε ὅτι εἶναι χρήσιμο νά φωτισθοῦν καί ἐλεγχθοῦν ἀπό μία ἔντιμη καί σοφή φωνή ἐκ τοῦ παρελθόντος, τήν ἀγάπη καί γνώση τῆς ὁποίας γιά τήν Παράδοση τοῦ τόπου, τά Γράμματα καί τήν ἀληθινή Πίστη κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει. Πρόκειται γιά ἕνα σχόλιο τοῦ "ἁγίου τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων" (δηλαδή τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας) τοῦ σοφοῦ κυρ-Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη πού σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή ἀπό τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, μεταξύ πολλῶν ἄλλων παρομοίων προβολῶν, τοῦ Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης ὡς Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνει σημειολογικά τήν εὐθύνη ὅλων γιά τήν περαιτέρω πορεία μας. Συγκεκριμένα, σέ κείμενό του τό ὁποῖο προοριζόταν γιά τόν "Καζαμίαν τῆς Ἀκροπόλεως" τοῦ 1893, ὁ ἀπαράμιλλος Σκιαθίτης Λογοτέχνης ἀσχολούμενος ἐλεγκτικά μέ ψευδοπροφητεῖες προρρήσεων τίς ὁποῖες ἔγραφαν ἀσυνείδητοι νεαροί ἀσχολούμενοι μέ τήν δημοσιογραφία, πρός ἄγραν ἀγοραστῶν καί τελικῶς πρός γελοιοποίηση τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐπιστήμης καί παραπλάνηση τοῦ πλήθους, σημείωνε καυστικά καί μαχητικά μεταξύ ἄλλων: "....ὑπερακοντίζομεν τὸν ἀρχαῖον Σχολαστικόν, ὅστις ἔτρεφε κόρακα διὰ νὰ πεισθῇ ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὁ ὄρνις οὗτος ζῇ ὑπὲρ τὰ διακόσια ἔτη. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία οὐδέποτε θ’ ἀσπασθῇ ....(ἀναφέρεται σέ Δυτικές Καινοτομίες καί τίς ἑορτές τῶν Παπικῶν)..... ἐν τοῖς ἡμετέροις ἡμερολογίοις οὐδέποτε θ’ ἀναγραφῶσι τὰ Πέντε Τραύματα τοῦ Κυρίου, οὔτε ἡ Ἱερὰ Καρδία τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε τῆς Παναγίας τὰ Δάκρυα, οὔτε οἱ Χαιρετισμοὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ. Ἀδύνατον δὲ νὰ τιμηθῶσι παρ’ ἡμῖν ὁ ἅγ. Λουδοβίκος καὶ ὁ ἅγ. Φραγκίσκος καὶ ὁ Σὰν Κάρλος, ὅστις, ἄν δὲν ἀπατῶμαι, ἔφαγεν ἐννέα κοφίνια σαλιάγκους – καὶ πάλιν τὰ κοφίνια εὑρέθησαν γεμᾶτα."!
(Ἀλ. Παπαδιαμάντη Ἅπαντα, ἐκδ. Δόμος, 1988, σελ. 302-308).
Καιρός, λοιπόν, νά ξεκαθαρίσουμε μέ ὀρθόδοξο πνεῦμα καί ὄχι σχολαστικό, ποιά εἶναι τά «κοράκια» πού δέν χρειάζεται νά τρέφωμε, ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στήν ὁποία θέλουμε νά ἀνήκωμε, τί δέν μποροῦμε ποτέ καί ἐπ' οὐδενί νά ἀσπασθοῦμε καί νά ἀναγνωρίσουμε, ἐάν θέλωμε νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί, τέλος, νά μήν ἐπιτρέψωμε νά γελοιοποιεῖται ἡ Πίστη μας καί νά ἐξευτελίζεται ἡ ἴδια ἡ ἐπιστημοσύνη μέ τήν μετατροπή τοῦ σημαντικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ ...."Καζαμία" τοῦ κακοῦ καιροῦ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου