Ιστορική Θεία Λειτουργία στη σπηλαιοσκήτη του Οσίου Νικάνορος στη Ζάβορδα, μετά από 100 και πλέον χρόνια!

Ιστορική μέρα για το μοναστήρι του Οσίου Νικάνορος στη Ζάβορδα η Κυριακή 23 Απριλίου 2017, αφού στο ασκηταριό του Οσίου στον κάθετο βράχο του Καλλίστρατου όρους, μετά από ίσως έναν αιώνα και πλέον, τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο εκείθεν παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, ανήμερα της εορτής του μεγαλομάρτυρος.

Παρά το δύσβατο της περιοχής και τις δυσκολίες της προσέγγισης (κοντά στα 400 σκαλιά ήπιας παρέμβασης από την κορυφή, σε μια διαδρομή που προκαλεί ίλιγγο), περίπου πενήντα (50) πιστοί και σχεδόν το σύνολο της αδελφότητος των μοναχών της Ι. Μονής, συμμετείχε στην κατανυκτική Θεία Λειτουργία, υπό το φως των κεριών στον ιερό χώρο της σπηλαιοσκήτης του οσίου Νικάνορος, σε μια έντονα συγκινησιακή θρησκευτική ατμόσφαιρα, λίγα μόλις μέτρα πάνω από τη στάθμη του νερού της λίμνης Ιλαρίωνα, που συμπληρώνει το επιβλητικό και μοναδικό φυσικό τοπίο.

Στη Θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο ηγούμενος της Ι. Μονής του Οσίου Νικάνορος αρχιμ. Σεραφείμ, ο οποίος συγκινημένος στον κηρυγματικό του λόγο, αναφέρθηκε κατ’ αρχάς στην ιστορικότητα της μέρας λέγοντας ότι, «Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα είναι μια ιστορική μέρα, καθότι μετά από πολλά χρόνια, κανείς δεν ξέρει πόσα βέβαια, ίσως πάνω από 100 χρόνια, ξαναλειτουργεί η σκήτη του αγίου Νικάνορος. Αξιωθήκαμε μετά από πολύν αγώνα να καταφέρουμε να λειτουργούμε ξανά εδώ και η σκήτη να πάρει τον λειτουργικό χαρακτήρα που πρέπει πάντοτε να έχει…».

Στη συνέχεια ο ηγούμενος αναφέρθηκε στην ιστορία του ιερού αυτού χώρου, λέγοντας ότι, «Η σκήτη αυτή, όπου υπάρχει το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, εξ ου και σήμερα κάνουμε τη Θεία λειτουργία και πανηγυρίζουμε, κτίστηκε όχι από τον Άγιο Νικάνορα, αλλά από το Όσιο Καλλίστρατο, ο οποίος ήταν και ο πρώτος οικιστής αυτού του σπηλαίου, ο οποίος σχεδόν διακόσια χρόνια πριν τον Άγιο Νικάνορα, ήρθε εδώ, ασκήτεψε, έκτισε το μισό ασκητήριο και το ναό του Αγίου Γεωργίου και μετά εκοιμήθη. Από το όνομά του το βουνό όλο ονομάστηκε Καλλίστρατον όρος. Διακόσια χρόνια σχεδόν μετά, ήρθε εδώ ο Όσιος Νικάνωρ, βρήκε εδώ το σπήλαιο, βρήκε και το ναό και εγκαταστάθηκε εδώ στις αρχές του 16ου αιώνος. Από εκεί και πέρα ο Άγιος Νικάνορας έζησε εδώ 16 χρόνια, μόνος του, μέσα στο κρύο, μέσα στη ζέστη, μέσα στην υγρασία του ποταμιού, προσευχόμενος και ασκούμενος και σιγά-σιγά ήρθανε και κάποιοι μαθητές… Μετά από 16 χρόνια αγώνος, ο Άγιος Νικάνωρ είδε τον Χριστό στο όνειρό του, που του είπε «ανέβα πάνω στην κορυφή του βουνού και εκεί θα βρεις την εικόνα μου, και αφού την βρεις θα κτίσεις το μοναστήρι». Ο Άγιος ανέβηκε επάνω, έσκαψε, βρήκε το θεμέλιο παλαιού ναού, συνέχισε και βρήκε την εικόνα του Χριστού, όπως όλοι την έχετε δει και την έχετε προσκυνήσει πάνω στο μοναστήρι. Αυτό έγινε το 1534 περίπου και έκτοτε το μοναστήρι μετακομίσθη από εδώ και ανέβηκε επάνω. Μαζί με τους μαθητές του έκτισε το μοναστήρι, που έγινε όπως το βλέπουμε όλοι σήμερα…».

Ιδιαίτερη αναφορά ακόμη έκανε ακολούθως ο ηγούμενος στα μέλη του Συντονιστικού Οργάνου (τα περισσότερα ήταν παρόντα), για τον αγώνα τους για τη διάσωση-συντήρηση-αναπαλαίωση της σκήτης, που σημειωτέον έγινε με δαπάνη της ΔΕΗ ΑΕ, λέγοντας ότι: «Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εκείνους του ανθρώπους, που ανιδιοτελώς έκαναν μεγάλο αγώνα, ώστε να σωθεί η σκήτη του Οσίου Νικάνορος, άτυπα, σαν μια συντονιστική επιτροπή, αλλά με κέφι και πολύ αγωνιστικότητα, μαζί με τις τοπικές αρχές και άλλους φορείς, αλλά κυρίως εκείνοι, αγωνίστηκαν και έτσι σώθηκε η σκήτη. Διότι το αρχικό σχέδιο της ΔΕΗ, ήτανε να πλημμυρήσει η σκήτη, μετά θέλανε να βάλουν μια τζαμαρία, χωρίς νόημα, αλλά τελικά με πολλούς αγώνες αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να σωθεί η σκήτη και τους ευχαριστούμε, γιατί σήμερα εμείς έχουμε την ευκαιρία να απολαμβάνουμε αυτή τη Θεία Λειτουργία. Ιδιαίτερα εμείς οι μοναχοί, θάχουμε την ευκαιρία να κατεβαίνουμε εδώ, για περισσότερη απομόνωση, άσκηση και προσευχή. Τους ευχαριστούμε πολύ και εύχομαι ο Θεός και οι άγιοί μας εδώ του σπηλαίου, να τους ευλογούν και να τους ανταποδώσουν και εν τω νυν και τω μέλλοντι αιώνι, κάθε τι ευλογημένο από τον Θεό».

Και κλείνοντας το λόγο του ο ηγούμενος απηύθυνε ευχαριστίες και ευχές προς όλους, λέγοντας ότι, «Ας δοξάσουμε λοιπόν τον Θεό για τη σημερινή μέρα, που μας αξίωσε να έρθουμε να λειτουργήσουμε… Εύχομαι σε όλους Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα και οι Άγιοί μας, ο Άγιος Νικάνωρ και ο Άγιος Καλλίστρατος, οι κτήτορες αυτής εδώ της ασκητικής παλαίστρας, να ευλογούν και να σας χαρίζουν, αντί για τα φθαρτά τα άφθαρτα και αντί για τα πρόσκαιρα τα αιώνια…».

Στο υπόλοιπο τελετουργικό ακολούθησαν, η Θεία Κοινωνία, η αρτοκλασία, η επίδοση κόκκινου αυγού σε όλους του συμμετέχοντες παράλληλα με το αντίδωρο στο προσκύνημα μέσα στο μικρό βραχο-παρεκκλήσιο και η παράδοση λειψανοθήκης με την κάρα του Οσίου Νικάνορα σε αντιπροσωπεία καβαλάρηδων της Ελάτης που -κατ’ έθιμο- θα τη μεταφέρουν για προσκύνημα στο χωριό τους, όπου θα παραμείνει για περίπου ένα μήνα.

Τέλος, δόθηκε η ευκαιρία στους παρευρισκόμενους -σημειωτέον ότι ήταν παρούσες και λίγες γυναίκες, παρά το «άβατο» που ισχύει για το κυρίως μοναστήρι- να δουν το ιερό κελί του αγίου, με το λαξευτό πέτρινο κρεβάτι πάνω στο βράχο, προτού πάρουν τον επίπονο μεν δρόμο της ανάβασης στην κορυφή του Καλλίστρατου, πλήρεις όμως ψυχικής θρησκευτικής ανάτασης και ικανοποίησης, από τη συμμετοχή τους σε μια τόσο μυσταγωγική και κατανυκτική ιστορική Θεία Λειτουργία.
πηγή