Ερωτηματικά απ΄ τις απόψεις του Αρχ. Δοσιθέου, ηγουμένου της Ι.Μ. Παναγίας Τατάρνης.

 Πελίτης Ιωάννης, Θεολόγος

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας, παρά τις 400.000 Ορθοδόξους, θύματα του Ισλαμισμού (Ομπάμα –Χίλαρι;), δεν υπέκυψε στον οικουμενισμό. Αν αυτό οφείλεται στην Ρωσία, δεν της χρωστούμε ευγνωμοσύνη; Από πού προκύπτει  ότι η Ρωσική πολιτική, είναι πάντα ανθελληνική; Άρα και αντορθόδοξη; Όλος ο λαός, όλος ο κλήρος, όλες τις εποχές; Η Φιλική Εταιρία, ο Καποδίστριας, οι Ελληνικές κοινότητες, η καθιέρωση της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας ; Αν ήταν Ρώσος Άγιος ο Οικουμενικός, θα ήταν κακό γιατί θα ήταν Ρώσος; Αν θεωρείται ελαφρυντικό,  για τον Οικουμενικό, το ότι είναι όμηρος. Γιατί είναι οπωσδήποτε κακό η έδρα του Πατριαρχείου να βρίσκεται σε ελεύθερο έδαφος; Το εθνικό, πολιτικό και το φυλετικό κριτήριο, υπερισχύει των Θεολογικών; Οι Αμερικανικής, Γερμανικής, Τουρκικής, Ισραηλινής κ.α. επιρροής  Εκκλησίες, περισσότερο Ορθόδοξες;

 «Όνου σκιά» είναι τα ζητήματα πίστεως; Γι΄ αυτό οι αλλοιώσεις τόσο εύκολα δεκτές; Ποιος αποφαίνεται, ότι είναι ανυπόστατες οι αιτιάσεις όσων απορρίπτουν τον οικουμενισμό; Αν όλοι οι Επίσκοποι έχουν δώσει «διαπιστευτήρια» (στον Θεό άραγε;), γιατί δεν κλήθηκαν όλοι; Πραγματικά αδύνατη η συμμετοχή τους με τα σύγχρονα μέσα; Πόσο αδιάβλητη και αντιπροσωπευτική ήταν η επιλογή των μετασχόντων; Εκπροσωπούσαν τους Άγιους και τον πιστό λαό ή του εαυτούς τους;

Δεν τίθεται ζήτημα Δόγματος, αν οι ετερόδοξοι είναι Σώμα Χριστού; Οι Άγιοι που καταδίκασαν τους αιρετικούς δεν είχαν αγάπη; Δηλαδή δεν ήταν Άγιοι; Δεν είναι βλασφημία αυτό; Αν αλλοιώσουμε την Ορθοδοξία, πως θα σωθούμε, με όσους αιρετικούς προσέλθουν; Διαλεγόμαστε με αιρετικούς χωρίς όρους και όρια, παρά το «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού»; Διάλογος και οι συμπροσευχές; Σχισματικοί όσοι κρατούν την πίστη απαραχάρακτη ή όσοι την νοθεύουν;

Στα ζητήματα της Πίστεως καταθέτουμε απόψεις ἠ το θέλημα του Θεού από όσους το πληροφορούνται ή το διακρίνουν (Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν). Γι’ αυτό δεν αντικαθιστούμε τους Κανόνες με την  «πραγματικότητα». Άλλο η προσαρμογή στα μέτρα του πιστού.

Αν και ετερόδοξοι είναι εκκλησίες ( κι όχι αυτοαποκαλούμενες εκκλησίες) γιατί να γίνουν Ορθόδοξοι, άρα προς τι ο διάλογος; Δεν είναι Μια η Εκκλησία, Μοναδικό Σώμα Χριστού;

Το ότι κάποιοι διεφώνησαν με τα της Συνόδου κατά την διάρκειά της ή μετά την λήξη της, μειώνει σε τίποτα την Θεολογική τεκμηρίωση της διαφωνίας τους; Η αποτείχιση ως εφαρμογή της πρακτικής των Αγίων σε τέτοιες περιπτώσεις, αν δεν διευρύνεται ακόμη οφείλεται σε διαφορετική τακτική και οικονομία, κι όχι σε διαφορά ουσίας, αφού η καταδίκη της Συνόδου είναι κοινή από όσους ολοένα και την απορρίπτουν. Οι μη ενημερωμένοι δεν προσμετρώνται υπέρ κάποιας πλευράς. Ενοχλείται μήπως κάποιος απ’ το ότι ακολουθώντας τους Αγίους παραμένουμε στην Εκκλησία μη εγκαταλείποντες Την στον έλεγχο φιλοοικουμενιστών;

Γιατί η διαλλακτικότητα, προς τους ετερόδοξους, γίνεται αδιαλλαξία, προς τους Ορθοδόξους; Ποια εξήγηση δόθηκε, για το ότι στην Σύνοδο της Κρήτης, αλλοιώθηκε η θέση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Ελλάδος; Αποκηρύχτηκε πραγματικά, ως παναίρεση ο οικουμενισμός; Αν η ορθοδοξία, ως Σώμα του Ζώντος Χριστού, είναι πραγματική δυνατότητα Θέωσης, δια της ορθής πίστεως και των Μυστήριων, στις αιρέσεις, δεν θεωρείται καν ο άνθρωπος θεώσιμος, γι’ αυτό και ο παραμερισμός ή η κατάργηση των Αγίων. Είναι δυνατό να συμβιβάσουμε την πίστη μας, με τόσο φανερή και εκτεταμένη νόθευση της, χωρίς να αλλοιώσουμε καθοριστικά την ταυτότητά μας, χωρίς να προδώσουμε τον Χριστό, που μας αξίωσε την Ορθοδοξία, ως ατίμητο θησαυρό, που δεν εξαγοράζεται στους αιώνες και να απεμπολήσουμε την ελπίδα, να αναδειχτούμε μέτοχοι στην Ανάστασή Του;

διαβάστε επίσης : Σκέψεις με αφορμή κάποιες προτάσεις από το άρθρο «παρέμβαση» ασχετοσύνης και μπουρδολογίας 
του γέρο Δοσιθέου Τατάρνας...