Άνοιξη! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα.
Μάγια, μύρα παντού και σ' αγαπώ, σε καρτερώ.
Βραδύνεις κ' υποψιάζομαι, ζηλεύω, δεν σου πήρα
όλης σου της ψυχής το θησαυρό.
Μ. Πολυδούρη
Μ. Πολυδούρη
Η άνοιξη
Η άνοιξη φόρεσε τη φούστα
κι εσύ τη φουστανέλα
για να πολεμήσεις
τον θάνατο και ν’ ανακαλύψεις
ότι είναι πάντα η αρχή της ζωής
αν δεν αποδεχτείς ότι είναι η ώρα του
μέσω της ανάγκης του Έργου μας
που δεν γίνεται χωρίς υπερβάσεις
αφού η αποστολή είναι πάντα
υπερβατική λόγω εμποδίων
που εντοπίζουμε και προσπερνάμε
αποφασιστικά.
-«Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες;
-τίποτα-: μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς.»
-«Το άφθαρτο ξύλο: Ο σταυρός είναι δυο επιθυμίες.
Η μια επιθυμία που ερωτεύτηκε
τα ουράνια σμίγει και σταυρώνεται
με την επιθυμία καθώς διασχίζει τη γη.
Κι ο Χριστός στο Έαρ Σταυρωμένος.»
πηγή
1 σχόλιο:
Δέν ξέρω να γράφω ποιήματα , στίχους
που να φυλακίζουν τον απριλιάτικο ανθό
δεν ξέρω πως να πώ την λέξη σ'αγαπώ
οριζοντια ή κάθετα ή σέ ορθή γωνία
του ορθολογισμού μου γεωμετρία
φεύγει ο Απριλης έρχεται ο Μάης
και η καρδιά λιγοθυμάει
μεσιάζει ο χρόνος μεσιάζει η Πεντηκοστή
η ψυχή έχει στήσει καρτέρι
ο εραστής της να φανεί
αιώνιο ραντεβού σέ κάποιο πηγάδι
Δημοσίευση σχολίου