–Η δύναμη της ζωντανής Πίστης–
(Μια αληθινή ιστορία)
«Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού –24 Μαρτίου του 1942– και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή, τότε, ήταν Βουλγαρική. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα, είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και, ιδιαιτέρως, τα μικρά παιδιά.«
»Μεταξύ των συγγενών μου, είχα και μια μακρινή θεία· χήρα, με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της, τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες, στις σφαγές της 29ης Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρόφιμα, της είχαν απομείνει μονάχα ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μία χούφτα καλαμποκάλευρο.«
»Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε ότι, αύριο, του Ευαγγελισμού, είχε έστω και “κάτι λίγο”, προσωρινά για τροφή στα παιδιά της: εκατό δράμια αλεύρι κι ένα δάκτυλο λάδι!«
»Ξαφνικά, τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι που ήταν επάνω στο εικονοστάσι. Τότε, μέσα της, μπήκε στο εξής δίλημμα: το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα της Παναγίας;
»Αποφασιστικά, όμως, έκανε τον σταυρό της και είπε στην Παναγία: “Παναγία μου!... Εγώ θα Σου ανάψω το κανδήλι, γιατί η μέρα που ξημερώνει αύριο είναι πολύ μεγάλη για την Πίστη μας· αλλά κι Εσύ, όμως, ανάλαβε να μου θρέψεις τα παιδιά μου!”.«
»Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ’ αυτό άναψε το κανδήλι της Παναγίας. Το ιλαρό του φως γέμισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμισε από γαλήνη. Αυτό το φως τούς συνόδευε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους, όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.«
»Την άλλη μέρα, μετά τη θεία Λειτουργία, η θεία μου, άνοιξε το ντουλάπι για να πάρει το λιγοστό αλεύρι κι έμεινε άφωνη! Τι βλέπει; …».
[Διαβάστε τη συνέχεια της συγκλονιστικής αφήγησης Εδώ»·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου