Γράμμα σε έναν χαμένο φίλο

 Ο αρθρογράφος ως καθολικός καταγγέλλει πρακτικές του δόγματός του. Είναι ξεκάθαρο ότι ο χριστιανισμός στην Δύση καταρρέει. Ο πολιτιστικός μαρξισμός έχει εισχωρήσει από χρόνια βαθιά στις διάφορες ομολογίες και εκκλησίες και πολλές τις έχει αλώσει εντελώς. Συμβιβάστηκαν πλήρως με τα κοσμικά στάνταρ. Κάθε πνευματικότητα και μαχητικότητα χάθηκε και στην θέση τους μπήκαν “happenings” και «καλά έργα». Έτσι, στην εποχή μας με τις κατακλυσμιαίες πολιτικές, κοινωνικές και δημογραφικές αλλαγές, χάριν του «μεταναστευτικού» και του «προσφυγικού», αλλά και την φρενίτιδα του «αντιρατσισμού», οι εκκλησίες έχουν μετατραπεί πλέον σε ΜΚΟ και σε νεροκουβαλητές της Νέας Τάξης. Παρόλα αυτά υπάρχουν φωνές αντίστασης. Η κατάσταση στην Ανατολική Χριστιανοσύνη είναι ελαφρώς καλύτερη, αν και η χώρα μας τα τελευταία χρόνια δυτικοφέρνει άγρια.

Του Reinout Van der Hulst (της ολλανδικής ιστοσελίδας Erkenbrand) 

Ο αγώνας για τον καλό σκοπό δεν είναι συχνά εύκολος. Το πιο οδυνηρό είναι ίσως η παρεξήγηση που μπορείς να ζήσεις από εκείνους που ήταν φίλοι σου...

Αγαπητέ Chris,

Συχνά αναπολώ τις ημέρες που ήμασταν φοιτητές όταν μέναμε στον ίδιο κοιτώνα. Δεκαπέντε φοιτητές σε μια ανακαινισμένη βίλα. Μικρά δωμάτια, αλλά και μια υπέροχη, τεράστια, ηλιόλουστη κουζίνα! Θυμάμαι τις Κυριακές καθόμασταν εκεί οι δυο μας και καταπιανόμασταν στην κουβέντα για ώρες, ενώ ο ένας μετά τον άλλον οι συγκάτοικοι συμφοιτητές, έρχονταν τρεκλίζοντας, εξαντλημένοι από τις περιπέτειες του σαββατόβραδου. Καφές, εφημερίδα, αυγά με μπέικον, και ατελείωτα σχέδια για τη ζωή. Και είχαμε ένα υπέροχο καθιστικό, όλο σε κλασικό στυλ, με τοίχους από ξύλο. Θυμάσαι που γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα; Όλα στολισμένα, και εσύ στο πιάνο, και όλες οι φθηνές απολαύσεις που οι πωλητές μπορούσαν να μας προμηθεύσουν. Και μετά η μεσονύχτια χριστουγεννιάτικη λειτουργία...

Επειδή ήμασταν και οι δύο καθολικοί, αν και εγώ λιγότερο σοβαρός από ό, τι εσύ. Είχες να πολεμήσεις ως έφηβος κατά της «σφοδρής επιθυμίας της σάρκας», κάτι που ήταν ακατανόητο για μένα. Πολλές φορές μου φαινόταν ότι συνόρευες με τον φανατικό. Έκανες επίσης δύο σπουδές ταυτόχρονα, έπαιζες άνετα τα πιο δύσκολα κομμάτια στο πιάνο και ήξερες τα πάντα. Ένιωθα κάποιο δέος για σένα, αλλά αισθανόμουν ότι υπήρχε μια σκληρότητα πάνω σου, που τρεφόταν από κάποιο φόβο ή νευρικότητα. Αλλά ήταν ωραίο να σου μιλάω και με συζητήσεις περάσαμε πολλά βράδια. Με ένα ποτήρι κρασί και μερικές φορές ένα πούρο. Κάτι σαν τους gentlemen φοιτητές του χτες. Μια νοσταλγία για το παρελθόν, την περίφημη «Πλούσια Ρωμαϊκή Ζωή» (“Rijke Roomse Leven”, η «χρυσή» περίοδος του καθολικισμού στην Ολλανδία, 1920-1960), τον ασφαλή κόσμο του Godfried Bomans (δημοφιλής Ολλανδός καθολικός συγγραφέας).

Μετά τα διαβάσματά μας, βάζαμε αυτή την ‘ρωμαϊκή ατμόσφαιρα’ με αποτέλεσμα να φτιάξουμε έναν κύκλο ανάγνωσης. Μαζί με μερικούς άλλους, καυχιόμασταν για όλα τα είδη των στίχων που ξέραμε. Το κρασί και τα πούρα δεν είχαν ξεχαστεί. Μνήμες σε μια χρυσή λάμψη μισομεθυσμένου ... Σταδιακά όμως άρχισε να εισβάλλει ο έξω κόσμος σε αυτήν την ατμόσφαιρα. Εγώ ήμουν πάντα ο αριστερός ‘αποστάτης’ της ομάδας, αλλά σταδιακά μετατράπηκα σε δεξιό. Οι συζητήσεις έγιναν εντονότερες. Τελικά, κάποιος διέδωσε στον κύκλο μας μια φωτογραφία που με έδειχνε σε μια εκδήλωση της Pegida. Θα στο έλεγα ότι άρχισα να βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, αλλά δεν βρήκα την ευκαιρία.

Ήρθες μαζί με ένα άλλο μέλος να με δεις ξαφνικά. Σας δέχθηκα θερμά, και αστειευτήκαμε κι όλας, νιώθοντας ακόμα τη συνήθη ατμόσφαιρα του κύκλου της ανάγνωσης. Έδειξα κατανόηση για το γεγονός ότι οι άνθρωποι φοβούνται για τον εαυτούλη τους και προσφέρθηκα να αποσυρθώ από την ομάδα. Ένιωσα σαν να γίνομαι μια μεγάλη θυσία, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν καλό στην παρούσα φάση. Αλλά καθώς προχωρούσε η κουβέντα, φάνηκε ότι μία κανονική, επίσημη απόσυρση δεν ήταν αρκετή. Κατάλαβα ότι είχες μεγάλη δυσπιστία για τα κίνητρά μου. Το βλέμμα  σου, που τόσο συχνά ήταν φιλικό καθώς έδειχνες να διασκεδάζεις με τις τρελές ​​ιδέες μου, τώρα ήταν διαφορετικό: σκληρό, κλειστό. Τα μάτια σου ήταν μικρά. Η καρδιά μου βυθίστηκε.

Σύντομα η συζήτηση τελείωσε, και σας συνόδευσα μέχρι έξω. Μηχανικά, άρχισα να ξεπλένω τα φλιτζάνια και τα ποτήρια σας. Προσπάθησα να διαβάσω ένα βιβλίο, έβαλα τα μπουκάλια στην θέση τους, έριξα μια ματιά στο Διαδίκτυο, κοίταξα έξω από το παράθυρο, έβαλα μουσική και την έκλεισα γρήγορα και πάλι. Τέλος, σε πήρα στο τηλέφωνο. Ένιωθα τόσο προδομένος. Σαν να είχες βάλει ένα μαχαίρι στην πλάτη μου. Υπήρξα ποτέ τίποτα άλλο παρά καλός μαζί σου; Μήπως ποτέ παραβίασα την φιλία μας; Φώναξα, γιατί ένιωθα μέσα μου πόνο. Τότε εσύ θύμωσες και αποφάσισες να μου «πεις την αλήθεια» τελικά. Ήμουν χωρισμένος από τον Θεό, χωρισμένος από την εκκλησία, χωρισμένος από τον Ιησού Χριστό. Ένας φανατισμένος. Ένας διεφθαρμένος. Ένας αντισημίτης. Ένας φασίστας. Ένας διάβολος.

Μου αναγνώρισες ότι ήμουν πάντα ένας φίλος, αλλά απαίτησες ότι θα έπρεπε να «επιλέξω» ανάμεσα στις ιδέες μου και στη φιλία σου. Είχα μείνει εντελώς έκπληκτος. Πώς θα μπορούσα να εγκαταλείψω τις ιδέες μου, στις οποίες είχα καταλήξει μετά από μια μεγάλη και ειλικρινή έρευνα; Δεν ήθελα και δεν μπορούσα να εγκαταλείψω αυτό που είχα ανακαλύψει και που για μένα είναι η αλήθεια. Σε ρώτησα αν μπορείς τουλάχιστον να πιστέψεις ότι είχα με ειλικρίνεια ψάξει για την αλήθεια. Φάνηκες πολύ επιφυλακτικός. Με ρώτησες έντονα αν είχα ενεργήσει με ευσυνειδησία. Και αν είχα κάτι «άλλο» μέσα μου. Δεν με πίστεψες καν ότι ήμουν ειλικρινής. Με είδες σαν εχθρό, όχι σαν φίλο... Μέσα μου μεγάλωσε ένα μεγάλο βάρος θλίψης. Με μια πνιγμένη φωνή το μόνο που σου ζήτησα ήταν να με πιστέψεις και στη συνέχεια μου έκλεισες το τηλέφωνο με ένα πολύ ψυχρό "γειά".

Έμεινα ακίνητος. Το βάρος της θλίψης ήταν έντονο μέσα μου. Τότε ξαφνικά άλλαξε. Έγινε θυμός. Εσύ, ο οποίος τόσο συχνά έκανες ‘μη πολιτικά ορθά’ αστεία και σχόλια. Εσύ, ο οποίος τόσο συχνά μου ‘τα έψελνες’ για το πόσο αφελής ήμουν ως αριστερός. Εσύ, ο οποίος έδειχνες συμπάθεια προς τους ‘αντιδραστικούς’ («υπερσυντηρητικούς») καθολικούς. Εσύ τώρα με κατηγορείς;

Φοβάσαι για τη δουλειά σου, αν συνεχίσεις να με έχεις φίλο; Ντρέπεσαι να σε δει κάποιος μαζί μου; Ή φοβάσαι τον Θεό σου, για αυτόν που ως έφηβος θυσίασες ακόμα και τη σεξουαλικότητά σου; Φοβάσαι την κόλαση και το καθαρτήριο; Το παν για σένα είναι να είσαι ένα «καλό παιδί», ένας τέλειος «νομοταγής»;

Ή αναπολείς μια πιο αθώα εποχή, εκείνη του Godfried Bomans, μια εποχή που μια απλή «κατσάδα» ήταν αρκετή για να μπει πάλι στην γραμμή του ο αρχιταραξίας της παρέας;... Αλλά κατάλαβε ότι αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει πια. Μπορεί να λαχταράς αυτές τις «αθώες εποχές», αλλά αυτές οι εποχές δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς να δοθούν μάχες, μέσα από ένα θεσμικό όργανο που δεν είναι ακριβώς αθώο και αφελές. Μέσα από μέτρα που είναι σκληρά, αν όχι απάνθρωπα: με μεθόδους groupthink (αγελαία σκέψη, συμμόρφωση με την ομάδα), βάζοντας όρια, με κοινωνικούς αποκλεισμούς και εντάξεις. Τα Hobbits μπορούν να ζήσουν ειρηνικά μόνο μέσα από την αποτελεσματική προστασία των άλλων.

Ωστόσο, φοβάμαι ότι η μόνη σκληρότητα που τολμάς να έχεις, είναι η σκληρότητα εναντίον μου. Γιατί αυτό έχει εγκριθεί από το αφεντικό σου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την εκπαίδευση και την αγαπημένη σου εκκλησία. Δεν υπάρχει καμία πίστη ή ευγένεια στις προθέσεις σου, από την πλευρά που τα βλέπω εγώ...

Ο πόνος ροκανίζει την καρδιά μου, αλλά την ροκανίζει στο να γίνει όλο και πιο απαθής. Θα σε αφήσω να φύγεις. Είσαι ένα γλυκό πρόβατο. Ένα χαριτωμένο πρόβατο. Ένα έξυπνο πρόβατο. Αλλά πρόβατο.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

- Erkenbrand είναι η ονομασία της κίνησης για μία Εναλλακτική Δεξιά (Alt Right) στην Ολλανδία. Τα μέλη της δεν ταυτίζονται με τον Βίλντερς. Erkenbrand είναι το όνομα ενός φανταστικού χαρακτήρα του J. R. R. Tolkien. Εμφανίζεται στον δεύτερο τόμο του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». 

- Το πατριωτικό αντι-ισλαμιστικό κίνημα PEGIDA (Ευρωπαίοι Πατριώτες Ενάντια στην Ισλαμοποίηση της Δύσης) ξεκίνησε από την Γερμανία, εξοργίζοντας την Μέρκελ και συγκεντρώνοντας την μήνιν του συστήματος και ήδη έχει εξαπλωθεί σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης.  

- Αυτό που στην Δύση λένε πλέον “right wing”, στην Ελλάδα θα το μεταφράζαμε μάλλον ως «ακροδεξιά».

- Ο «αιρετικός» του σημερινού μεσαίωνα του αριστερισμού είναι ο ενεργός πατριώτης, ο εθνικιστής και όποιος λογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί την βιολογική εξαφάνιση της φυλής του και του λαού του στην χοάνη της παγκοσμιοποίησης.
πηγή