ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΩΣ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ;

Απάντηση στην ασχετοσύνη(;) και κακοδοξία 
του Χριστουπόλεως  Μακαρίου

Του θεολόγου  Ανδρέα Κυριακού

Στην ομιλία του Θεοφιλέστατου Χριστουπόλεως Μακαρίου στην Αδελφότητα τω Οφικιαλίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου αναφέρθηκε μεταξύ άλλων: «Δεν μπορεί ένα μεμονωμένο άτομο ή μια ομάδα ζηλωτών να αμφισβητήσει την αρχιερωσύνη ή την εγκυρότητα μιάς Θείας Λειτουργίας. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί κάποιος ιεροκανονικώς και δογματικώς να αμφισβητήσει την εγκυρότητα μιάς Συνόδου». Δεν μπορούμε να δεχθούμε την ανωτέρω άποψη διότι αφίσταται της πραγματικότητος, αλλά και επειδή αντιβαίνει προς την αλήθεια και μας οδηγεί ακαριαίως εκτός Ορθοδοξίας. 

Το πρώτο που παρατηρούμε είναι ο όλως ατυχής παραλληλισμός της αρχιερωσύνης και της θείας λειτουργίας με την εγκυρότητα ή μη μιάς Συνόδου. Ας έλθουμε όμως στο προκείμενο: Στην ιστορία της Εκκλησίας υπήρξαν σύνοδοι και μάλιστα τινες εξ αυτών πολυάνθρωποι που, όχι μόνο αμφισβητήθηκαν αλλά και απορρίφθηκαν ως ληστρικές ή ψευδοσύνοδοι. Απαριθμούμε, εν πρώτοις, τη διαβόητη ληστρική σύνοδο της Εφέσου (449) όπου εν μέσω απειλών, προπηλακισμών και ασύμμετρης βίας «δικαιώθηκε» ο κακόφρων Μονοφυσιτισμός. Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε την παρά την Δρυν  ψευδοσύνοδο (403) που εξόρισε τον Ιερό Χρυσόστομο. Δεν μας διαφεύγει ποσώς η πολυάνθρωπος ψευδοσύνοδος της Ιέρειας του 754, που «κατοχύρωσε» την αιρετική διδασκαλία των Εικονομάχων κι αναθεμάτισε τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό. Τι να πει κανείς για τη διαβόητη ψευδοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας του 1438-39 που καθυπέταξε την Ορθόδοξη Εκκλησία στον αιρεσιάρχη Πάπα; Μήπως μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ψευδοσύνοδο του Μπρεστ-Λιτόφσκ (1596) που εγκαθίδρυσε την Ουνία στην Ανατ. Ευρώπη; 

Η πιο ξεκάθαρη και διαυγής απάντηση στο ποιος τελικώς κρίνει, εγκρίνει ή απορρίπτει τις συνοδικές αποφάσεις είναι η Εγκύκλιος που εξαπέλυσαν το Μάιο του 1848 οι πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος Στ΄, Αλεξανδρείας Ιερόθεος, Αντιοχείας Μελέτιος και Ιεροσολύμων Κύριλλος εις απάντηση της Επιστολής του Πάπα Πίου Θ': «Ο λαός εστίν ο υπερασπιστής της θρησκείας και αυτό το σώμα της Εκκλησίας, όστις θέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές  τω των Πατέρων αυτού. Διό καθ΄ ημάς ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισασαγείν νέα». Το όντι σοφόν και σαφές το μήνυμα.

Ας μην αυτοδικαιώνονται, λοιπόν, οι οργανώσαντες τη Σύναξη του Κολυμβαρίου, την οποία ήδη απέρριψαν τέσσερις Εκκλησίες και ξεσήκωσε άνευ προηγουμένου θύελλα διαμαρτυριών για τις απαράδεκτές θέσεις της.