"Σας
έχω πει μερικές φορές τότε με την κήλη σε τι κατάσταση ήμουν εκεί στο
Καλύβι... Όταν χτυπούσε κάποιος το καμπανάκι στην πόρτα, έβγαινα να του
ανοίξω, ακόμη και μέσα στα χιόνια. Αν ο άλλος είχε σοβαρά προβλήματα,
ενώ προηγουμένως ήμουν πεσμένος στο κρεβάτι, τότε ούτε καν αισθανόμουν
ότι πονούσα εγώ. Έπαιρνα και να τον κεράσω, και με το ένα χέρι κερνούσα
και με το άλλο χέρι κρατούσα την κήλη. Όση
ώρα συζητούσα, ούτε καν ακουμπούσα πουθενά, ενώ πονούσα πολύ, για να
μην καταλάβει o άλλος ότι πονάω. Όταν έφευγε εκείνος, σωριαζόμουν πάλι
κάτω από τον πόνο. Δεν είναι ότι προηγουμένως είχε περάσει ο πόνος, ότι
είχα γίνει καλά με θαύμα, αλλά καταλάβαινα τον άλλον που πονούσε και
ξεχνούσα τον δικό μου πόνο. Το θαύμα γίνεται, όταν συμμετέχει κανείς
στον πόνο του άλλου. Όλη η βάση είναι τον άλλον να τον νιώσεις αδελφό
και να τον πονέσεις. Αυτός ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκινεί τον Θεό όσο η αρχοντιά,
δηλαδή η θυσία. Άλλα στην εποχή μας σπανίζει η αρχοντιά, γιατί μπήκε η
φιλαυτία, το συμφέρον."
Άγ. Παΐσιος Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου