ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Εἶναι σιωπές ἀνάλαφρες κι ἄλλες βαρειές σάν Ἄδης
κι εἶναι Δεκέμβρης σήμερα, μέ παγωνιά καί κρῦο
κι ἕνας σπουργίτης φάνηκε, ξεδιάντροπος κι αὐθάδης
χοροπηδῶντας ξέγνοιαστα, μέ τσαχπινιά καί μπρίο.

Κι οἱ Οὐρανοί π’ ἀγγίξαμε, σάν τό φιλί της μοιάζουν,
μές τό βαθύ γαλάζιο τους, ἀνέμελο πού δείχνει
κι ἄς μύρια δυό προβλήματα, στίς πλᾶτες μας κουρνιάζουν
κι ἡ κρίση σάν τόν Χάροντα, βαρειά σκιά μᾶς ρίχνει,

ἐμεῖς σάν ἄλλοι Ἕλληνες, παληοί λιτοί κι ὡραῖοι,
τά δένδρα θά στολίσουμε, μαζύ καί τά καράβια
κι ὅσο ὁ Ἕβρος Ἄρχοντας, στίς κοίτες του θά ρέει,
στόν χρόνο τόν ἀτέρμονα, θά σκύβουμε μ’ εὐλάβεια.

Πρώτη Δεκέμβρη σήμερα καί πῆρε νά νυχτώνει
καί τ’ ἄστρα τρεμοσβήνουνε, ἐπάνω ἀπ’ τήν πόλη,
πού ἕναν Φάρο σύμβολο, στό ὄνειρο ὀρθώνει
κι ὅλα της μοιάζουν μ’ Ἔρωτα, δίχως μιά στάλα σχόλη.

Γυναῖκ’ Ἀλεξανδρούπολη, γυναῖκα πελαγίσια,
μές τήν βαθειά ἀνάσα σου, θηλάζω τ’ ἄρωμά σου
κι οἱ κόρες σου πανέμορφες, σάν ἄνθη Παραδείσια,
μεθοῦνε τήν ἀνάσα μου, σέ κάθε γειτονιά σου
Γ.Μ.
23.01΄11΄΄ 1/12/2016