Ο Γιάννης Χαρούλης συναντά τον Κωστή Παλαμά

Ο νέος δίσκος του Γιάννη Χαρούλη περιλαμβάνει κομμάτια από τον «Δωδεκάλογο του γύφτου» σε μελοποίηση του Λουκά Θάνου

Ας αφήσουμε μία φορά στην άκρη τη λέξη «διαχρονικός». Ας παραλείψουμε τη φράση «περισσότερο επίκαιρος από ποτέ». Και ας συμφωνήσουμε μεταξύ μας, σε μία μικρή λυρική συνωμοσία, ότι ο «Δωδεκάλογος του γύφτου» γράφτηκε πριν από λίγες ημέρες. Γράφτηκε για να μιλήσει για τον βασιλιά που διασκεδάζει ενώ ο εχθρός πλησιάζει· για τις ταπεινώσεις της πατρίδας· για τον άνθρωπο που είναι «ξένος πάντα με τον ξένο, ξένος και με τον δικό»· για τις ανυπότακτες ψυχές που πάντα ψάχνουν το νέο. Ποιος δεν θα ήθελε να μελοποιήσει ένα τέτοιο έργο; Και ποιος δεν θα ήθελε να το τραγουδήσει;

Ακούγοντας τον νέο δίσκο του Γιάννη Χαρούλη, «Ο δωδεκάλογος του γύφτου» (κυκλοφορεί από τη Minos EMI), με αποσπάσματα από το εμβληματικό έργο του Κωστή Παλαμά σε μελοποίηση από τον Λουκά Θάνο, μπορώ να πω ότι έγινε η καλύτερη δυνατή επιλογή: ένας δοκιμασμένος συνθέτης, ο οποίος επέστρεψε στη μελοποίηση ελληνικής ποίησης έπειτα από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες και τον εξαιρετικό δίσκο «Σάλπισμα» (του Νίκου Ξυλούρη, ο οποίος κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του σπουδαίου Κρητικού) και ο δημοφιλέστερος -και όχι αναίτια- ερμηνευτής της νέας γενιάς.

Τα κομμάτια συνδυάζουν ήχους από το παραδοσιακό και το έντεχνο (όπως έχουμε συνηθίσει να το λέμε) τραγούδι, κάτι που αποδεικνύεται και από τη χρήση οργάνων όπως το κλαρίνο, η γκάιντα και το λαούτο δίπλα στο κοντραμπάσο και την ηλεκτρική κιθάρα. Άλλοτε η ενορχήστρωση είναι πλούσια (για παράδειγμα στο «Δόξα στις πατρίδες», στον «Ταξιδευτή» και στο «Ω νυχτέρια ω πανηγύρια», που ξεσηκώθηκε όλη η αίθουσα) και άλλοτε λιτή (όπως στο «Παραμύθι του αδάκρυτου» και στην «Κοσμοπλάστρα μουσική» - το αγαπημένο του συνθέτη), αφήνοντας περισσότερο χώρο στον Χαρούλη να αναδείξει τη φωνή και το πάθος του.