Τα Δέκα Εωσφορικά Δόγματα Του Φαναρίου

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

1.     Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΝ.

Τοῦτο σημαίνει: ὅτι πλέον ἔχουμε τήν «Συνοδική» ὑποχρέωση νά ἐφαρμώσουμε ὁμοθυμαδόν τό καινοφανές Νεοφαναριώτικον Δόγμα τοῦ «Ἀδιαλείπτως διαλέγεσθε». Τοῦτο σημαίνει καί πάλιν, ὅτι καταργεῖται ἔμμεσα ἡ Καινοδιαθηκική προτροπῆ-ἐντολή τοῦ θεηγόρου Ἀποστόλου Παύλου πρός τόν πρῶτον (καί κάθε ἀποστολικόν διάδοχον) ἅγιον Κρητικόν Ἐπίσκοπον καί ἀπόστολον Πατέρα Τίτον «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Πρός Τίτον, Γ΄, 10). Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ μέ ἔμφαση ὅτι το στόμα τοῦ Χριστοῦ μας ὁμιλεῖ περί νουθεσίας καί ὄχι περί διαλόγου. Πράγμα τό ὁποῖον προσπερνῶμεν τόσον καιρόν χωρίς βαθύτερον προβληματισμόν. Καί τί ἔγινεν ἄν διεγράφην μία ὁλάκερη πρότασις ἤ λέξις ἀπό τά θεόπνευστα Ἀποστολικά ἀναγνώσματα; Μή ἀντιδράτε φίλοι/ες, «κάντε ὑπακοή στην Ἐκκλησία» (δηλ. στόν ἐν αἰχμαλωσίᾳ Πάπα καί Πατριάρχη τῆς Μωαμεθανικῆς πλέον Νέας Ῥώμης) διότι θά χαρακτηριστεῖτε ἤ ἐτικεττοποιηθεῖτε ὡς φανατικοί καί ταλιμπάν κολλημένοι δῆθεν στό γράμμα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Ποῖος καί γιατί νά λαμβάνει σοβαρά ὑπόψιν τάς «προσωπικάς ἀπόψεις» τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν; Ἀσχέτως ἄν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος παραπέμπει συνεχῶς διό καί ἐρμηνεύει, ἀπλανῶς και ὀρθοδόξως, τόν Θεάνθρωπον Χριστόν ὡς τό χαρυτώβρυτον στόμαν Του. Οἱ σημερινοί ἐπίσκοποι διαδόχοι του προφανῶς μετά παρέλευσιν 2.000 χρόνων τόν ἔχωσι ξεπεράσει (!) ἔτη φωτός στήν φώτησιν τήν θεοπτία καί ἀγιώτητα.

Καταργεῖται ἐπίσης: διά τῆς Συγκρητιστικῆς Συνόδου καί τό περίφημον Γραφικόν λεχθέν καί θέλημα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Πρός Θεσσαλονικεῖς Α΄, Ε΄, 17). Δυστυχῶς, σέ ἀμφότερες τίς περιπτώσεις δέν ἔχουμε ἀκόμη δεῖ ἤ ἀκούσει ἀπό Κρητικοῦς Ἐπισκόπους (Κανονικούς διαδόχους τοῦ ἀποστολικοῦ Πατέρα ἁγ. Τίτου) νά διαμαρτυρηθῶσι διά τήν σημαίνουσα Εὐαγγελικήν ἀλλοίωση πού διενεργήθην συντεταγμένα ὑπό τοῦ βατικανοποιημένου Οἰκουμενιστικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γιατί ᾆραγέ; Οὔτε  κἄν ὁ Μητροπολίτης τῆς Θεσσαλονίκης ὁ γνωστός τρισμοιχεπιβάτης τῆς Συμβασιλεύουσας δέν συγκινήθηκεν ἐκ τῆς παραχαράξεως τῆς θεοφώτιστης Ἀποστολικῆς ἐπιστολῆς πρός Θεσσαλονίκεων. Οἱ ἐκκλησιαστικοί λόγοι μᾶλλον γιά πολλούς εἶναι προφανεῖς, μιᾶς και ἀμφότερες οἱ Ἐκκλησιαστικές  Ἐπαρχίες τόσον τῆς Κρήτης ὅσον καί τῆς Θεσσαλονίκης εἶναι ἀνυπόδητες παραδουλεύτρες τοῦ «Πρώτου» καταΠράσινου ψευδοχρησμῳδέου (=ψευδοπροφήτου) Σουλτάνου τῆς Πόλεως.

Ἐπομένως, καταργεῖται τό περιλάλητον Προτεσταντικόν Δόγμα «ὁ χρόνος εἶναι χρήμα» καί εἰσάγεται τό ἀποκλειστικόν νεοΦαναριώτικον παράφωνον σουξεδάκι «ὁ χρόνος εἶναι ῥήμα», εἶναι δηλαδή ἐπίμονος διάλογος (ῥήματα = λεχθέντα ἤ γραφθέντα) ἤ ἀκατάσχετον κουβεντολόϊν μετά τῶν Ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν. Καί τί γέγονεν στήν παρούσα φάσιν μέ τήν κατάργησιν τινός γράμματος τοῦ «Χ»; Καί τί ἐγινεν μέ τήν μεταμοντέρνα μετάπλαση τῶν Κυριακῶν λεχθέντων; Τί «προσεύχεσθε», δηλ. διαλέγεσθε, πρόσωπον μέ πρόσωπον, πρός καί μέ τόν Θεόν, τί «διαλέγεσθε» πρόσωπον μέ πρόσωπον πρός καί μέ τόν «ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ»  Πάπα Ῥώμης. Γιά μερικούς ἠλίθιους κυριολεκτικά νόες εἶναι τό ἴδιον καί τό αὐτόν.

2.     Ο «ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ.

Τοῦτο τό δεύτερον Οἰκουμενιστικόν Δόγμα σημαίνει: ὅτι ἀκριβῶς ἐδήλωσεν ὁ Ἀρχιουνίτης Μητροπολίτης Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος, ὅταν ἐδικαιολογήθην σέ κάποιον Γέροντα, περί τίνας ἀκριβῶς «Ποιμαντικῆς οἰκονομίας» ἐνήργησεν τό περίφημον νεογραικικόν  χειροφίλημα τῆς χειρός τοῦ διαβολοταρτάριου Πάπα τῆς Ῥώμης. Ἀπήντησεν τότε ὁ καί Μέγας Καθηγούμενος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης κ. Ἐλπιδοφόρος μέ ἄπειρην ἀναίδειαν, χιλίων κερκοπιθήκων, οὔπς (!) Οὐνιτῶν Καρδιναλίων ἤθελα νά εἰπῶ: «Μά Γέροντα, τό χέρι πού μᾶς δίνει τόσα χρήματα δέ θά φιλοῦμε;»…! Τό «μᾶς» βέβαια, συμπεριλαμβάνει, ἀναντίρρητα πᾶσαν τήν Νεοπολίτικην Φατριαρχικήν παρασυναγωγήν πού δακρύβρεκτα ὑποκρίνονται «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας» τούς πολυβασανισμένους  Νεομάρτυρας καί σιδεροδέσμιους αἰχμαλώτους πολέμου.

Συναφῶς, ὅταν τό Βατικανόν πού διαθέτει «Τραπιζῖτες τοῦ Θεοῦ» ἀλλά καί τήν κοινῶς λεγόμενην χρηματοπιστωτικήν Τράπεζα τοῦ «Ἁγίου Πνεύματος» (πού διενεργεῖται μάλιστα συστηματικῶς ξέπλυμα μαύρου χρήματος τῆς Μαφιόζικης Cosa Nostra, Opus Dei, ἀλλά καί τῶν Μασσωνικῶν Στοῶν της), (ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ καί ἐδῶ) εἶναι νά μή «πνεύσει» (ἀφοῦ: «ὅπου θέλει πνεῖ», μᾶς διδάσκωσι, τόσον τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅσον καί ἡ διεφθαρμένη Ἰταλιώτικη Μαφία καί σατανική Μασσωνία!) ἤ ῥεύσει ἄφθονον καί ζεστόν παραδάκι, ἤ ἄν θέλετε Εὐρωπαϊκόν χρῆμα, ἤ τινά Ἁγιορείτικα Κονδύλια, ἐκπορευόμενον, διά τῆς φιλεύσπλαχνης χειρός ἤ καί «Παπικῆς οἰκονομίας» στά θησαυροφυλάκια τοῦ Φαναρίου; [Δεῖτε ΕΔΩ καί ΕΔΩ].

 Πέρασε ἕνας χρόνος, ἐλπιδοφόρας καί ὑπομονετικῆς ἀναμονῆς ἄν τυχόν καί ἐπίσημα διαψευθῶσι τέτοιες φαιδρές Κληρικαλιστικές «οἰκονομικές» διακηρύξεις. Πουθενά ὅμως! Συνεπῶς, ὁ συνεχιζόμενος (πλύν ἀποτυχημένος) Μεικτός Διαχριστιανικός Διάλογος «Ὀρθοδόξων» μετά τῆς «Ἑτερόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Ῥωμαιοκαθολικισμοῦ», εἶναι οἰκονομικόν ζήτημα, διεξάγεται γιά τό χρῆμα. Ἔχωμεν δηλ. ἕνα Νέον Οἰκουμενιστικόν Δόγμα: ὁ Θεολογικός Διάλογος «πνέει» ἄφθονον χρῆμα! Τέτοια φαύλα σκάνδαλα διενεργεῖ ὁ Διάβολος Μαμωνᾶς. Αἱμοδοτεῖται δηλαδή το Φανάρι, καθῶς καί ὁ Θεολογικός ἤ Θρσκειολογικός Διάλογος, ἀπό τό βατικάνειον «Ἁγιοπνευματικόν» καί θρησκευτικοπολιτικόν κατεστημένον. Ποιός δύναται νά ἀποκηρύξει ἤ ἔστω νά ἀπαρνηθεῖ τό χρῆμα; Μαῦρο ἤ ἄσπρο κ.ο.κ. Προφανῶς οὐδεῖς! Τό περιώνυμον χρῆμα ὅμως φέρνει ἀλλό τοσον χρῆμα· ἔτσι καί ὁ «Θεολογικός Διάλογος» φέρνει σωρηδόν ἄλλους λ.χ. θρησκειολογικούς διαλόγους, οἱ ὁποίοι ἀμφότεροι θά παράξωσι καί πάλιν ἄφθονον χρῆμα. Κουΐζ: Ποῖος εἶναι ᾆραγέ ὁ θεός τοῦ χρήματος;

3.     ΜΗ ΑΘΕΤΕΙΝ ΤΙΣ ΦΑΥΛΕΣ «ΗΡΩΔΕΙΑΝΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ».

Μιᾶς καί ὁ κάθε Ἀρχιοικουμενιστής νεοΦαναριώτης συμμετέχει στήν «Βατικάνειον οἰκονομία» τοῦ πανίσχυρου «ἁγιοΠατέρα» δανειστῆ του, θά πρέπει ἄν εἶναι νουνεχῆς νά ἐνεργεῖ ὡς φρόνιμον καί καλόν δουλοπρεπές τσιράκιον. Μόνον οἱ μαφιόζικες φατριές διαθέτωσι δουλοειδῆ καί ἀφελῆ φερέφωνα. Πάνω ἀπ΄ ὅλα ἡ ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη, τά οὔκ ὁλίγα ὑποσχόμενα καί συνυπογραφόμενα ἐπίσημα ἔγγραφα ἤ ἀνεπίσημες μυστικές συνθῆκες κ.λπ. καί «ἡ καλή πιστή» σέ τέτοιες λυκοποιμαντικές «οἰκονομίες» ἤ καί παρα-οἰκονομίες, ἐνίοτε ὁ λόγος περί τοῦ ππαρᾶ (=χρῆμα στην Κυπριακήν Διάλεκτον). Ἄπαξ καί κλονισθεῖ καί διαρραγεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη ὁ ἄγραφος Ψυχολογικός νόμος τῶν ἀνθρωποειδῶν ἐνστίκτων, μᾶς διδάσκει, ὅτι θά ἔχουμεν βαρύν αἱματοκύλισμα…! Μᾶς θυμίζει ἐκείνην ἀκριβῶς τήν φαῦλη ὑπόσχεσιν τοῦ Ἡρῶδη πού τόν ὁδήγησεν στήν φοβερᾶ διάπραξην τῆς αἱμοσταγοῦς δολοφονίας διά τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τοῦ Τιμίου καί Βαπτιστοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Οἱ Οἰκουμενιστές, ἀκολουθῶσι τά ἀνέντιμα χνάρια τοῦ Ἡρώδη!...

4.     Η ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΙΑ «ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ».

Γιά τόν κάθε καλό καί ὀρκισμένον Λατινόφρωνα Οἰκουμενιστήν εἶναι  ἐπίσης Δόγμα Πίστεως ἡ τελική ἔκβασις τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, ἡ λ.χ. «Οἰκουμενιστική Ἐσχατολογία» δηλαδή, πού προσβλέπει μέ ἰδιαίτερον εὐσεβοποθισμόν τήν τραγελαφικήν ἀγωνία, εἰς τήν ἀνόμοιαν καί ἀπροϋπόθετον ἑνότητα ἁπάντων τῶν ἄνομων Ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν ἤ Ὁμολογιῶν καί Θρησκειῶν «εἰς μία ποίμνη» ὑπό τῆς «Ἁγίας Σκέπης» τοῦ λυκοΠοιμένος Πάπα τοῦ Βατικανοῦ. Ἡ ἐργασιομανία τῶν «ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν, ἐξαντλεῖται καί ἔχει ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς τόν βατικάνειον σουπερ-ἄνθρωπον, ἀντί τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Θεάνθρωπον τοῦ ὀρατοῦ καί ἀόρατου Σύμπαντος κόσμου. Βέβαια ὡμιλοῦν θεωρητικῶς περί τοῦ Χριστοῦ ἀσχέτως ἄν δέν τόν γνώρισαν. Κάθε ἐργασία ὑπέρ τοῦ Πάπα/Παπισμοῦ, ἐπιβραβεύεται μέ τό ἀζημείωτον, μέ ἀνάλογα παπιστικά βραβεία. Εἶναι νά μή μεταβληθῶσι ὁρισμένοι σέ παπόδουλους ἐργασιομανεῖς; Δυστυχῶς, κοπέλια τοῦ πάπα πολλοί γεγόνασιν. Ἡ πολύ δουλειά καί δή μετά μανίας ὅμως, κατατρώγει τόν ἀφέντη, καθῶς λαλοῦμε στά χωριά μας.

5.     ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟΝ ΝΕΟ-ΜΕΣΣΑΙΩΝΑ ΤΟΥ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ» ΒΑΤΙΚΑΝΙΣΜΟΥ.

Ὅποιος πλέον δέν προσκυνεῖ τό ἀντίχριστον θηρεῖον τοῦ Βατικανοῦ «μαῦρο φίδι πού τόν ἔφαγε». Ὅποιος δέν ἐγωμιάζει τόν θεοποιημένον Παπάνθρωπον τόν ἔφαγε ἡ μαρμάγκα. Ὅποιος δέν ἀναγνωρίζει τήν πολιτικο-θρησκευτικήν παρασυναγωγή του, τήν ἐξαϋλωμένην καί ἀνυπόστατον χιλιοτρυπημένη νάϋλον-ἱεροσύνη του κ.ο.κ. συκοφαντεῖται ἤ καί λοιδορεῖται, ὡς δῆθεν φανατικός, φονταμενταλιστής, ἀπείθαρχος, ἀνυπότακτος, ψυχοπαθῆς, ῥοπαλοφόρος, ἐθνοφυλετιστής, ἐθνικιστής κ.ἄ. ἀνούσιες ψυχικές ἐτικεττοποιήσεις. Τά ἴδια καί ἀπαράλακτα θεοκρατικά καμώματα ἰσχύωσιν πλέον καί διά ἅπαντα σχεδόν τά παπάκια Προκαθημένους τῆς «Ὀρθοδοξίας».

Εἴμεθα δυνατοί, μόνον μέ τούς  Ἑτερόδοξους καί δυνατούς πλανητάρχηδες. Γιά την ὁμόδοξον καί πανίσχυρον Μεγάλη καί Ἁγία Ρωσσία, μή μιλάτε, διότι θά χαρακτηρισθεῖτε ἀπό προδότες μέχρι καί ὀπαδοί τοῦ Σλαβικοῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ. Ὅμως ὁ Ἑλληνικός Ἐθνοφυλετισμός (τῶν Ἑλληναράδων πάσης πολιτικοειδοῦς φύσεως) εἶναι ὑπέρ ἄνω ὅλων τῶν ἄλλων (μᾶλλον μόνον ἐπί τῶν Σλάβων καί Ἀράβων) πλύν ὅμως πρακτικῶς, ὑπό κάτω τοῦ Βατικανικοῦ, Ἀγγλοσαξωνικοῦ, Γερμανικοῦ, Γαλλικοῦ καί Ἀμερικανικοῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ. Γιατί ᾆραγέ;

Λογικῶς, σταδιακά καί προσεχῶς, πρόκειται νά μᾶς ἐπιβληθεῖ (δεῖτε «Πανορθόδοξη Σύνοδος» τῆς Κρήτης) νά προσαρμωσθοῦμεν καί νά ὑποταχθοῦμε στό ὁλοκληρωτικόν φασιστοειδές θρησκειοποιημένον πανἄθεον σύστημαν τοῦ «Ὀρθοδόξου Βατικανισμοῦ» εἴτε μέ τό καλόν εἴτε καί … μέ τό ἄγριον!... Ὅλοι πρέπει νά προσαρμοσθῶμεν μέσα στην «εἰκονική πραγματικότητα» τοῦ Φραγκολατινισμοῦ, δηλ. κάτω ἀπό τήν ληστρικήν ὀμπρέλα τῆς ἐωσφορικῆς Πανθρησκείας τοῦ Συγκρητισμοῦ. Τῆς λεγόμενης καί «Νέας» Γνωστικίζουσας (G) Ἐποχῆς, πού ἄν κανεῖς μελετήσει σοβαρά τήν Εὐρωπαϊκήν Ἱστορία, πρόκειται διά ἕναν ἔγχρωμο ἐτοῦτη τήν φορά πολυδιάστατον ἐξελιγμένον νεοΜεσσαίωνα, μέ ταυτόσημα θεολογικά δόγματα καί μετανεωτερικίστικες «ἱεροεξεταστικές» πρακτικές. (Δεῖτε καί τοῦτο τό ἄκρως ἐνδιαφέρον κείμενο: τοῦ Θεόδωρου Ι. Ζιάκα, «Σύγχρονα ψέματα καί ἀρχαίες ἀλήθειες. Γιά μιά ὀντολογική ἀναθεώρηση τῆς Δύσης»).

6.     ΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ.

Εἶναι τό πλέον κλασικόν κενοφανές Δόγμαν τῆς «Μεταπατερικῆς Θεολογίας». Ἀγαπημένη πάγια θεωρητική καί πρακτική ἐνασχόλησις τοῦ κάθε τίμιου «ὀρθοδόξου» Οἰκουμενιστοῦ. Ἡ «Μεταπατερική Αἱρετικολογία» ἤ καί Νεοβαρλααμίτικη θεολογία διδάσκεται πλέον συστηματικά ὑπό πάντων τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ὁ θεοσκότεινος «Μεταπατερισμός» εἶναι ἐξωσωματικόν ἀντιχριστιανικόν ὑβρίδιον τοῦ Γνωστικοῦ Νεονικολαϊτισμοῦ. Πρόκειται γιά μεθοδευμένην καί ποικιλότροπον σατανικήν ἀλλοίωσιν (μέ τήν σοφιστικήν μέθοδον τῆς σχετικοποιήσεως) τῆς θεοφρούρητου ὀρθοδόξου Καθολικῆς Πατερικῆς Γραμματείας, τόσον κατά τό γράμμα Της ὅσον καί εἰς το πνεῦμα Της, ἐκείνης τοῦ ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως, θεωρεῖν, φωτίζειν, θεοποιεῖν, ὀρθοπραττεῖν ἤ καί θεολογεῖν. Δόγμα ἄκρως Λουθηροκαλβινικόν (Προτεσταντικόν) τό ὁποῖον ἐνίοτε ἐφαρμόζωσι εὐέλικτα καί οἱ παραδοσιαρχιστές τοῦ Φραγκολατινισμοῦ.

Παπισμός καί Προτεσταντισμός (μέσα στό κεκρυμένον πλαίσιον τῶν «πεφωτισμένων» Σιωνιστῶν) ἔχωσι πλέον συμμαχήσει, καί δή κατά τῆς Φίλης Ὀρθοδοξίας, κάποτε ἄς τό ἐμπεδώσουμεν. Προτάσσεται ἔτσι, ἤ μᾶλλον ἀπολυτοποιεῖται, ἡ ἀποδοχή καί ἀναγνώρησις μόνον τῆς Βίβλου μιᾶς καί οἱ θεοφόροι Πατέρες, λέγεται μάλιστα συχνάκις ὑπό τινῶν νεοΦαναριωτῶν Προκαθημένων, ὅτι δῆθεν «ἐξαπατήθησαν ὑπό τοῦ Ἀρχεκάκου Ὄφεως καί χρήζωσι τινάς μεταθανάτιου μετανοίας» (sic) καί μνημοσύνων ἵνα σωθῶσιν. Κατά τά ἄλλα ὁ ἄνευρος πλέον σύγχρονος Ἁγιορείτικος Μοναχισμός ἐμμένει σταθερά ἀκόμη, θεσμικῶς, νά μνημονεύει «κατ΄οἰκονομίαν» τόν πατριάρχην Κων/Πόλεως. Ὑφίσταντο ἀναμφίλεκτα τινές περίλαμπρες προσωπικότητες, γνωστές ὁμολογιακές ἐξαιρέσεις, στο Περιβόλι τῆς Παναγίας μας.

Τοῦτο ὅμως τό φαῦλον καί αἱρετικώτατον Δόγμα, τοῦ μεταπατερικῶς καί πλανερῶς θεολογεῖν, ἄκουσον-ἄκουσον, ἀντί να καταγγέλνεται ἐξ ἀκαδημαϊκῶν Καθηγητῶν τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν ἤ ἔστω ὑπό ταῆς Ἁγιορείτικης Πολιτείας μας, καταγγέλεται…. ὑπό τινῶν ἐξαιρετικῶν θετικῶν ἐπιστημόνων διά τῆς συγχρόνου Ἐπιστήμης τῆς Ἀστροφυσικῆς.

[Κάπου ἐδῶ νά σᾶς πληροφορήσομεν: ὅτι ὅλον τό συγκεκριμένον δοκίμιόν μας γράφεται ἐξ εἰδικῆς ἐμπνεύσεως, ἤ ἐξ ὡρισμένης καί μερικῆς διακριτικῆς ἀντιγραφῆς, ἐπάνω στό πρότυπον-πρωτότυπον τῆς θύραθεν νεοἘπιστημονικῆς ἀντιρρητικῆς διαλέξεως τοῦ ἔγκριτου ἀκαδημαϊκοῦ Καθηγητοῦ τῆς Ἱστορίας τῶν Ἐπιστημῶν καί τῆς Ἀστρονομίας κ. Μάνου Δανέζη: «Ὁ Δυτικός Πολιτισμός σέ κατάρρευση… ἀνάγκη ἑνός Νέου Πολιτισμοῦ». Εἰδικώτατα δεῖτε ΕΔΩ καί ΕΔΩ στά περί τοῦ προαναφερομένου 6^ου παμπροτεσταντικοῦ καί Αἱρετικοῦ Δόγματος στό 27^ον λεπτόν καί ἑξῆς.]

7.     ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ – ΑΠΟΙΜΑΝΤΗ ἤ «ΤΕΡΑΤΩΔΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ».

Τό Προτεσταντικόν ἐπιχειρηματικόν Δόγμα τῶν οἰκονομικῶν ἐπενδύσεων-συνναλαγῶν ἐμφιλοχώρησεν διά τοῦ ἄθεου Σεκκουλαρισμοῦ ἤ τῆς θρησκόληπτης ἐκκομισκεύσεως καί στίς Τοπικές Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες. Καλός Χριστιανός εἶναι μόνον ὁ ἐπιτυχημένος ἐπιχειρηματίας. Τρανό παράδειγμα-ἀρχέτυπον τό ἐπιχειρηματικόν Κράτος ἐν κράτει τοῦ Βατικανοῦ. Ἕτερον τρανό παράδειγμα ἡ «Αὐτοκέφαλη» Ἐκκλησία τῆς Κύπρου πού ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Χρυσόστομος ὁ Β΄ θεωρεῖται ὡς ὁ πλέον ἐπιτυχημένος Νεοκύπριος «Golden Man» ἤ καί «μπίζινες μάν»! Ὁ ὁποῖος εἶναι μάλιστα, κακοκέφαλος ἤ στενοκέφαλος δορυφόρος ἤ παπαγαλάκι τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Σκέφτεται μάλλιστα, νά δημιουργήσει, καί εἰδικήν χρηματοπιστωτικήν Τράπεζα, στά ἀκριβῶς πανομοιότυπα ἴχνη τοῦ ἑτερόδοξου Βατικανοῦ. Εὐκαιρία βέβαια δέν ἔχασεν καί ὁ «ἕτερος Καππαδόκης» ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος ὅπου σε κάποια δημοσίευσή του φαίνεται νά ἐδανείστηκεν τήν ἐπιχειρηματική ἰδέα τοῦ Μακαριωτάτου. Νά δημιουργηθεῖ, λέγει ὁ θεοπάλαβος Νεοφαναριώτης Κληρικός, καί μία «Ἐκκλησιαστική Τράπεζα» ἀπό τήν ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν! Τρομάρα τους!!

Περί τραπεζικῶν οἰκονομικῶν ἐπενδύσεων φέρω παχυλήν ἄγνοιαν συνεπῶς καί δέν μπορῶ νά διατυπώσω ἐξειδικευμένην ἄποψιν. Νομίζω ὅμως, ὅτι ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἄρπαξεν κάποτε ἕνα φραγγέλιον καί ἐθύμωσεν βέβαια ἀναμαρτήτως κατά τῶν ἐμπόρων κερματιστῶν πού ἐμετροῦσαν τά οἰκονομικά κέρδη τους ἔξω εἰς τάς αὐλάς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντα. Τώρα τήν σήμερον πού οἱ ἔμποροι πανηγυρτζῆδες φόρεσαν ῥάσον καί μετεβλήθησαν σέ μεγαλόσχημους τραπεζικοῦς ῥασοφόρους, καί ἐμπήκαν ἑντός τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ᾆραγέ ποῖος δύναται νά τούς ἐκβάλει ἔξω; Προφανῶς οὐδεῖς μιᾶς καί κατέχωσιν Ἐκκλησιαστικήν ἐξουσίαν ὅπως οἱ γνωστοί τότε αἱρετικοί Φαριζαίοι.

Φαίνεται ὅμως, ὅτι μέ τήν ἀδιάκριτον χρηματοπιστωτικήν οἰκονομικήν ἐνασχόλησιν τῶν Ἀρχιοικουμενιστῶν μεγαλόσχημων Κληρικῶν μέ ἐκείνα τά ἐπενδυτικά καί ἐπιχειρηματικά ζητήματα ἐξέπεσεν και ἀλλοιώθην σημαντικώτατα τό ὀρθόδοξον ἀπλανές, ἐξάπαντος τό Ἱεροκανονικόν κριτήριον τῆς Ποιμαντικῆς Οἰκονομίας καί Ἀκρίβειας· διότι ἐμετεξελίχθησαν σέ βαρειά ἀποίμαντον και τερατῶδην παρα-οικονομία, κυρίως σέ Ζητήμα Πίστεως. Ἐνῷ μιλάνε συνεχῶς περί Τραπεζικῆς οἰκονομίας κάνωσι τρομακτικές ἀβαρείες στα περί τῆς Ποιμαντικῆς Οἰκονομίας (προσέξτε, ὅτι ἔχωσι ἀλλοιώσει πρό καιροῦ τήν Ποιμαντική Ἀκρίβεια καί παρέμεινεν νά ἀλλοτριωθεῖ καί ἡ Ποιμαντική Οἰκονομία, ὥστε νά χαθῶσι, στά παντοειδοῦς προπαγανδιστικά τούνελς καί ἀδιέξοδα τοῦ ψεύδους των).

Προφανῶς τά περί Κληρικαλιστικῆς τραπεζιτικῆς οἰκονομίας καί πολυσήμαντης ἐπιχειρηματικότητος, διασύρουν ἤ καί νοθεύουν ἀδιακρίτως, τό Ἐκκλησιολογικόν Ταμεῖον καί Δίκαιον τῆς Χάριτος, μιᾶς καί διαφαίνεται νά ἐλπίζωσιν ὡρισμένοι (ὄχι ὅλοι) κύκλοι στό ἐκκλησιαστικόν-πνευματικόν «ταμεῖον» τους. Ὑφίστατο ὅμως σημαίνουσα διαφορά «οἰκονομικοῦ ταμείου» ἀπό τό «πνευματικόν ταμεῖον». Οἱ «ὀρθόδοξες» Ἐκκλησιαστικές οἰκονομικές ἐπενδύσεις στηρίζονται στά ἑτερόδοξα Δόγματα τοῦ Σεκκουλαρισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Παπισμοῦ. Τέτοιες Τραπεζικές ἐπενδύσεις ἔχωσιν μᾶλλον, ὀντολογικόν ἀντίκτυπον, μέ σημαίνουσες ἀβαρείες στά σημαινόμενα καί ἀδιαπραγμάτευτα ζητήματα τῆς Ἱεροκανονικῆς Ποιμαντικῆς Οἰκονομίας πολλῷ μᾶλλον και τῆς Ποιμαντικῆς Ἀκρίβειας.

8.     Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ.

Ἀρκετοί ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι Προκαθημένοι καί Μητροπολῖτες, ἔχωσι προτάξει τά πάμπολλα καί σημαντικά καλά ἔργα καί τήν Ἐκκλησιαστική φιλανθρωπία ὡς τόν κατ΄ἐξοχήν Ποιμαντικόν ῥόλον τῆς Ἐκκλησίας. Φαίνεται ὅτι ὁ φουμισσιάρικος (=πολυδιαφημισμένος) Κοινωνισμός θεριεύει στίς ἡμέρες μας. Γνωρίζουμεν ὅμως, ἀπό ἔμπιστους φίλους καί καλούς πληροφοριοδῶτες μας, μερικές θλιβερές περιπτώσεις, ὅτι π.χ. σέ σημαντικές ἱεραποστολικές ἐξορμήσεις στήν οἰκουμένη λ.χ. ἡ ἱερά Μονή Κύκκου ἔδιδεν φιλανθρωπία μόνον σέ ὁμοδόξους.

Ὁ Μακαριώτατος Κύπρου, π.χ.  (δι)ἔκοψεν τήν πολύτιμον φοιτητικήν χορηγείαν σέ μίαν ἄπορην Μεταπτυχιακήν φοιτήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, διότι ἡ ἴδια τόν ἥλεγξεν ῥωμαλέα, ὁμολογιακῶς, μέ τινά προσωπικήν ἔγγραφον ἐπιστολήν-διαμαρτυρίαν της, ὅταν ὁ ἴδιος ἐπροσκάλεσεν ΑΦΕΛΩΣ καί ΑΝΟΗΤΩΣ τόν «Μέγα Ἀνθρωπιστή» καί πάπα Βενέδικτον (2010) νά ἔρθει στήν Κύπρον διά νά μᾶς ἐπιλύσει δῆθεν τό Κυπριακόν Ζήτημα.

Ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος μετά τοῦ περιβόητου Πρωτοσυγκέλου αὐτοῦ π. Ἰσαάκ, διέκοψαν τήν ἐλάχιστον φοιτητικήν βοήθειαν σέ ἄπορους φοιτητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ὑπό τό πρόσχημα, τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Σαφῶς οἱ ἀψευδεῖς πληροφορίες μᾶς λένε, ὅτι σέ φοιτητές αὐλοκόλακες ΔΕΝ ἐδιεκόπην ἡ χρηματική βοήθεια. Σέ μία μάλιστα εἰδικήν περίπτωση, τινός ἄπορου καί δή ἔγγαμου φοιτητοῦ τῆς Θεολογικῆς τοῦ Α.Π.Θ. τοῦ ἐπλήρωσαν τό εἰσητήριον ΜΟΝΟ γιά νά ὑπάγει στίς ἐξετάσεις του, χωρίς ὅμως νά πληρωθεῖ τό εἰσητήριον μετ΄ἐπιστροφῆς, ἀναγκάζοντας τόν ἄνεργο καί οἰκογενειάρχην φοιτητήν νά παραμείνει ἐγκλωβισμένος, πέραν τῶν τεσσάρων καί πλέον μηνῶν, στήν Θεσσαλονίκη, μέχρι νά καταφέρει ἡ φτωχῆ οἰκογένεια του νά βρεῖ τά χρήματα διά τήν ἐπιστροφήν του.

Συναφῶς: ὅπου ἀκοῦτε πολλά τραγούδια περί Ἐκκλησιαστικῆς Μητροπολιτικῆς ἤ Ἀρχιεπισκοπικῆς φιλανθρωπίας, κρατᾶτε μικρόν καλάθιν, διότι γίνεται συνήθως ἐξ ἰδιοτέλειας διά τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. Ἐνίοτε κάποιοι ἐπισκόποι, αὐτοδιαφημίζωσιν ἐκ τῶν ἰδιόκτητων ἐκκλησιαστικῶν ῥαδιοφώνων ἤ καί ἱστολογίων τους, τήν μεγίστην φιλανθρωπίαν τους. Ἄλλοι μάλιστα, καταμετρῶσι καί δημοσιεύωσι, ἐκφώνως, μέχρι καί τά χιλιᾶδες πιάτα τῶν συσσιτίων ἤ πόσα ἀκριβῶς σάντουϊτς ταΐζωσι τά ἄπορα παιδάκια μας. ᾎραγέ δύναται νά ἀποκληθεῖ ὡς ἡ ἐν Χριστῷ κεκρυμένη ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ φιλανθρωπία ἤ μᾶλλον πρόκειται διά τήν γνωστήν ἐπίπλαστον καί μασσωνοκίνητον Ῥοταρριανήν ψευδο-φιλανθρωπία τοῦ ἀποκλειστικῶς διά τό φαίνεσθαι; Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι: ἡ Σωτηριολογία ἐπί τῶν καλῶν ἔργων εἶναι Προτεσταντικόν Δόγμα.

9.     ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Ἔχωσι φροντίσει ἐπάνω σ΄ αὐτό, οἱ πανίσχυροι οἰκονομικά κατέχωντες ἄθεοι καί πανάθλιοι Προτεστάντες: Βέλγοι, Ὁλλανδοί, Γάλλοι, Ἄγγλοι, Ἀμερικανοί καί Γερμανοί, νά ἐξαθλιώσουν καί ξεθεμελιώσουν, συνεργειακῶς, τίς ἀδύναμες μικρές χώρες ὥστε νά εἶναι ὁλοσχερῶς αἰχμάλωτες στά πολυδαίδαλα γεωστρατηγικά παίγνειά τους. Βέβαια γιά νά ἰσχύσει τοῦτον τό Οἰκουμενιστικόν Δόγμα θά πρέπει προφανῶς νά ὑφίσταντο εὐκαιρίες ἐργασίας ὥστε νά ἐφαρμοσθεῖ γάντι ἡ ἀλλεπάληλη ἐργατική παραγωγικότητα. Ἐργασίες ὑπάρχωσιν, ὅλως παραδόξως καί κυρίως στά προανεφερθέντα ἰσχυρά κρατίδια ἐνῷ παράλληλα ἡ ἀνεργεία καθίσταται ἡ νούμερον πρῶτην μάστιγα τοῦ αἰώνα μας. Λογικῶς, θά πρέπει κανεῖς γιά νά τρώγει ψωμί καί ἐλιά, καί νά πληρώνει τά οἰκογενειακά χρέη του, νά μεταναστεύσει ΑΡΔΗΝ στήν ἀλλοδαπήν.

 Μερίδιον εὐθύνης διά τίς μαζικές μεταναστεύσεις φέρει ΣΑΦΩΣ καί ἡ διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας. Π.χ. Δέν προστατεύει οἰκονομικῶς τους πολύτεκνους ἀλλά οὔτε ἐνισχύει σταθερά τους ὁλιγότεκνους ἵνα γίνωσι πολύτεκνοι. Ἄν ὅμως δηλώσεις, τυφλήν ὑποταγήν, στά γνωστά Οἰκουμενιστικά κέντρα π.χ. τά ἐκκλησιαστικά ἀλλά καί πολιτικά, στόν ἰδικόν μας ὀρθόδοξον χωροχρόνον, ἀμέσως θά ἐβρεθεῖ ἀνάλογη ἐργασία, θέσις και συνάμα ἰκανοποιητικός μισθός. Διαφορετικά ἄν τυχόν καί πεινάσεις, ὑφίσταντο καί τά μητροπολιτικά συσσίτια! Τό ἄριστον εἶναι τό προλαμβάνειν, ἀντί τό θεραπεύειν, πράγμα πού ἀπεμπόλησαν ἀρκετοί ψευδο-θεραπευτές ἐπί τῶν πνευματικῶν και πολιτικῶν ζητημάτων. Κανεῖς ὅμως σχεδόν, δέν ἐπικρίνει ἐτοῦτην τήν πολυμερή ψευδοθεραπεία. Συνεπῶς πάσχουμεν φρικῶς, ἀπό ὀρατόν και ἀδιόρατον (κατά)μπάζωμα τόσον στά Ἐκκλησιαστικά δρώμενα ὅσον καί στά Πολιτικά. Συνεπῶς τί ἀκριβῶς πρέπει νά ἀλάξει;

10.                       Η ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΑ ΕΚ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Στόν Προτεσταντισμό διδάσκεται ἐπίσης, ἕνα ἄλλον ἀκραίον αἱρετικόν δόγμα, ὅτι «μόνον ἡ Πίστη σώζει». Δέν ἔχωσι λένε μερικοί καί τόσον σημασία τά καλά ἔργα καί ἀπολυτοποιῶσι ἔτσι τήν Πίστη. Ναί ἀλλά, ποῖαν πίστην; Τήν Λουθηροκαλβινικήν ἀσφαλῶς. Τά ἴδια μᾶς διδάσκωσι καί οἱ «ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστές. Μιᾶς καί ὁ κακόδοξος Οἰκουμενισμός δανείζεται σωρηδόν ψευδοχριστιανικές δοξασίες ἀπό την φαρέτρα τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Πότε ἀπολυτοποιῶσι τά καλά ἔργα στά ὅρια τινός Κοινωνισμοῦ, ἄλλοτε ὅμως περιπίπτωσι στό ἕτερον ἄκρον τῆς αἱρετικῆς Σωτηριολογίας «τοῦ πίστευε, καί μή ἐρεύνα». «Ἔχε ἐμπιστοσύνην ἀπόλυτον στήν Ἐκκλησίαν»!... Ναί ἀλλά, ποῖαν ἀκριβῶς Ἐκκλησίαν; Τήν «Ποιμένουσα Ἐκκλησία», μᾶς λένε!! Προφανῶς ὑπονοοῦν ἐνῷ ἄλλωτε τό ὁμολογῶσι, ἀφελῶς καί μή φυσιολογικῶς, τήν «Ἐκκλησία» τῶν Νεοφαναριωτῶν ἀρχιοικουμενιστῶν. Τοῦτοι οὔλοι ὅμως, εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του; Ἀπό ποῦ και ὥς ποῦ; Ἐξ αἰτίας τῶν μακρόσυρτων τίτλων καί ἀξιωμάτων  τους;

Στην Ὀρθόδοξη Πατερική Θεολογία γνωρίζουμεν, ὅτι ἡ Πίστη κρίνεται καί ἐκ τῶν ἔργων. Ὁ καρπός, μᾶς ἀποδεικνύει τήν ποιότητα τοῦ δέντρου. Καί τά «καλά ἔργα» τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, εἶναι συνήθως: συμπροσευχές μετά αἱρετικῶν, ἤ σχισματικῶν, ἤ καί μετά ἑτερόθρησκων· ἀνάμεικτα τελετουργικά Μυστήρια, μέ χειροφιλήματα, κεφαλοφιλήματα, μαζί καί ψευδοΛειτουργικούς ἀσπασμοῦς· συστηματικές  ἀλληλοκολακίες μετά τῶν ἑτεροδόξων καί αὐλικῶν τους· ἀνίερη ἀνταλαγή δώρων, δωρεά λ.χ. τοῦ «ἱεροκορανισμοῦ» καί ἱερῶν δισκοπότηρων· ἐκκλησιαστική ἐπιβράβευσις τινῶν κατεγνωσμένων: Ἀθέων, Οὐνιτῶν, Μασσώνων, Ἰουδαίων, Σιωνιστῶν, ἀμοραλιστῶν Πολιτικῶν, κ.ο.κ.· συστηματική φωτογράφησις ἤ βιντεογράφησις τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ Ἀγαπισμοῦ μετά τῶν ἑτεροδόξων· καθημερινή ἀνελέητη προπαγάνδα μέν πᾶν μαζικόν μέσον ἐνημερώσεως διά το ψευδοΠρωτεῖον εἴτε τοῦ πάπα Ῥώμης εἴτε διά τό κακοΠρωτεῖον τοῦ Πατριάρχου Νέας Ῥώμης· διενέργεια Ληστρικῶν Συνάξεων καί ψευδοΣυνόδων ὅπως ἐπιβληθῶσι στίς μᾶζες, δολοπλόκως, τινές ἐπαίσχυντες κακοδοξίες· συντεταγμένος  διωγμός, ἀπειλές, ἐκφοβισμοί, καί συστηματική κατασυκοφάντησις μέ πᾶν μέσον κατά τῶν ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν, Πρεσβυτέρων, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν, ΑΔΙΚΟΙ καί ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ἀφορισμοί (Ὁμολογητῶν Θεολόγων καί Ἱεροκηρύκων τῆς Ἐκκλησίας ὅπως π.χ. τοῦ μακ. Νικόλαου Σωτηρόπουλου), καθαιρέσεις, κ.ο.κ. Τοῦτη ἡ ἐνεργοποιημένη οἰκουμενιστική πίστη, εἶναι ξένη καί ἀπόβλητη, μή πῶ ἄκρως ἀπαράδεκτη και σατανική συγκριτικῶς μετά τῆς ἱερᾶς Πατερικῆς Θεολογίας.

Ἡ οἰκουμενιστική πίστη στά πανθρησκειακά δόγματα τοῦ Συγκρητισμοῦ, ἐνέχωσιν σαφῶς ῥιζίδια Φαρισαϊσμοῦ, Φραγκομασωνισμοῦ, Φασισμοῦ ἤ καί Ναζισμοῦ. Μή ξαχνάτε παρακαλῶ, ὅτι ἡ ναζιστική Γερμανία μέ συμμάχους της τον Ἰταλικόν φασισμόν τοῦ Βατικανοῦ/Παπισμοῦ κ.ἄ., ἦτο μία πανίσχυρη Προτεσταντική αὐτοκρατορία. Πίστευαν δῆθεν στόν Χριστόν! Ναί ἀλλά ποῖον Χριστόν; Διότι, δέν δίσταζαν ποσῶς, νά ὑποτάσσουν ἤ νά σαπουνοποιῶσιν καί ἐξοντώνωσιν πολλάκις ὁμόδοξα τους,  ἑτερόδοξα ἤ καί ἑτερόθρησκα μή φίλια ἐθνικά Κράτη. Συνεπῶς, τά ἀνθρωποκτόνα «Χριστιανικά» ἔργα τους, ἀποδεικνύωσιν ἀναντίρρητα, τό αἱρετικόν καί ἐσφαλμένον «Χριστιανικόν» πιστεύω τους. Παρ΄ ὅλα αὐτά καί δι΄ αὐτά, ὁ θρησκειολογικός ἤ θεολογικός Προτεσταντισμός καί Παπισμός, πού ἐξέθρεψαν, εἴτε τόν γενοκτόνον Ναζισμόν, εἴτε καί τόν ἐθνοκτόνον Φασισμόν, ὑφίσταντο καί κραταιοῦντο μέχρι καί στίς ἡμέρες μας!...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Ἐν κατακλείδι, ὁ Ἀστροφυσικός Καθηγητής κύριος Μάνος Δανέζης ἔχει ἰσχυρόν δίκαιον σέ πάμπολλα ἐπιστημονικά σημεία του, περί τῆς ἐν δυνάμει καί ἐν ἐξελίξει καταρεύσεως τοῦ Ὀπερασιοναλιστικοῦ Προτεσταντικοῦ ἤ Παπικοῦ Δυτικοῦ Πολιτισμικοῦ προτύπου. Ἀλλά γιά νά καταρεύσει ὁλοσχερῶς μᾶλλον θά πρέπει νά καταρεύσωσι μαζί του καί οἱ Ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες, μαζί μέ τά θεολογικά δόγματά τους, πού εἶναι θεωρητικόν δομικόν συστατικόν τῆς παλαιᾶς (Μεσσαιωνικῆς) ἐπιστημονικῆς καί φιλοσοφικῆς σκέψης. Τά ἑτερόδοξα δόγματα εἶναι δηλητηριώδη τοξικά ἀπόβλητα. Γιά νά βγεῖ ὅμως τοῦτο τό ἀναντίρρητον ἀντικειμενικά ὀρθόδοξον συμπέρασμα θά πρέπει κανεῖς, νά μαθητεύσει, σοβαρά καί βαθειά στην Συγκριτική Θεολογία, τήν Οἰκουμενι(στι)κήν Θεολογία καθῶς ἰδιαίτερα καί στήν Ἱστορία τῶν Δογμάτων ἤ τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία. Χρειάζεται δηλ. μία ἀντικειμενικά σφαιρική ἔρευνα τοῦ ὁλιστικοῦ Θεολογικοῦ ἐπιστητοῦ.

Ἄν δέν κτυπηθεῖ ῥιζηδόν το διαβολικόν κακόν τοῦ κακόδοξου Δογματισμοῦ (ἐνίοτε καί τοῦ δῆθεν «Ὀρθόδοξου»), πῶς θά ἐφησυχάσουμεν ἐπί τῆς ἐξ ὁλοκλήρου κατάρριψις τοῦ παλαιοῦ τρόπου τῆς Μεσαιωνικῆς ἐπιστημονιστικῆς σκέψεως; Καί γιά νά καταρεύσωσι, τά σωρηδόν ψεύδη, θά πρέπει νά πολεμηθῶσι ῥωμαλέα, ἀποδεικτικά καί ἀντιρρητικά ΚΑΙ σέ θεολογικόν κ.ἄ. πως ἐπιστημονικόν ἐπίπεδον. Ἀντί ὅμως νά καταρρέουν, παρατηροῦμεν μεταΠαγκοσμιοπολεμικά νά ἱδρύουν καί νά συνασπίζονται λ.χ. σέ «Παγκόσμια Συμβούλια Ἐκκλησιῶν», σέ παναιρετικά Οἰκουμενιστικά φόρουμ, σέ Πανθρησκειακές καί Διαχριστιανικές Συνάξεις κ.ο.κ. Καί συμπαρασύρωσι ἔτσι τούς (μιά ζωήν) τους ὀπαδοῦς των, ἰδίως τούς ἀφελεῖς Ὀρθοδόξους χαζοΧριστιανούς, νά συμπορεύονται, ὅλοι μαζί, μέσα στό ἴδιον περιρρέον θρησκευτικόν σχιζοφρενικόν παραλήρημα-πλαίσιον, διά νά αὐτοενισχύσωσι οἱ δυνατοί τήν παγκόσμιον πλανηταρχήδειον εἰκόνα τους, γιά νά ἰσχυροποιηθεῖ καί ἐμπεδωθεῖ ἔτι περαιτέρω ὁ Μεσσαιωνικός Λουθηρανισμός ἤ καί Παπιστικός τρόπος φιλοσοφικο-ἐπιστημονίζουσας σκέψης. Ἔτσι θεωροῦμεν, ἀντί να ἀνατέλλει μία Νέα Ἐπιστημονική σκέψις πού νά φέρει μίαν ὀρθόδοξον Ὁλιστικήν Λ[λ]ογικήν, ἀνατέλλει ἕνας Νέος κραταιός Μεσσαιωνισμός, πού ἐσυνασπήθην καί πολιτικῶς (δεῖτε την παρελθοντικήν ἐπίσημον συνάντηση, πολιτικῶν ἀρχηγῶν, Πάπα Φραγκίσκου καί Ἀμερικανοῦ προέδρου Ὀμπάμα).

Μέ την ἐν ἐξελίξει (πολύ)προσδωκούμενη κατάρευσίν του, θά πρέπει νά καταρεύσει ὅμως καί τό πιθηκίστικον νέο-Ἑλλαδικόν «Νεοχριστιανικόν» μοντέλον-κατεστημένον ἤ καί παραμάγαζον πού στηρίζεται στόν Ὀπερασιοναλισμόν καί πολυποίκιλον Προτεσταντισμόν. Νά διεξαχθεῖ ἀναντίρρητα ἡ κατάρευσις καί ἰσοπέδωσις τοῦ παλαιοῦ ἀλλά νά γίνει συνάμα καί ἡ ἐγκαθίδρυσις ἀνωτέρου καί νέου εἶδους ἐπιστητοῦ.

Κάποτε θά πρέπει νά μελετηθεῖ σοβαρά καί ἡ Ὀρθόδοξη Πατερική Εὐαγγελική Λογική. Τί νά πρωτοπεῖ κανεῖς γιά τίς Θεολογικές Σχολές μας; Ὅταν μάλιστα ἐμφιλοχωρεῖ, διαχρονικῶς, τό προτεσταντόπληκτον ἤ φραγκολατινικόν (οἰνό)πνεῦμα; Τοῦτο τό κυρίαρχον αἱρετικόν οἰνό-πνεῦμα ἄν δέν ἐξορκισθεῖ, ἄμεσα, ποτέ μᾶλλον δέν θά ἐπαναπροσδιορίσωμεν καί ἐπανεύρωμεν τήν γνήσια καί ἀμειγῶς Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν ταυτότητά μας, την Ἐλληνικήν Πατερικήν Θεολογία μας, τόν Ἑλληνικόν Φιλοσοφικόν στοχασμόν καί πολιτισμόν μας, καί τίς παραδοσιακές ἀξίες καί ῥίζες μας.

Τοῦτο φυσικά ἀπεδείχθην ἔμπρακτα, ὅταν ἅπαντα σχεδόν τά Εὐρωπαϊκά Κράτη, δηλ. ἡ ἑτέροι μας, ἔκλειναν τά σύνορα στοῦς συνανθρώπους μας (λαθρο)μετανάστες. Ὁ ἀπάνθρωπος Εὐρωπαϊκός καί Ἀμερικανικός Ὀρθολογισμός/Ὀπερασιοναλισμός/Οὐμανισμός, συνετρίβην, πρακτικῶς μέ τήν (συν)ὁλικά ἀνιδιοτελήν, γνήσιαν καλοκάγαθην καί ἀγαπητικήν φιλάνθρωπην στάσιν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Νεοελλήνων.

Ἄν ὁ Χριστιανός Νεοέλλην ἦτο πυρηνικά ἀλλοτριωμένος, καί ἀφιλότιμος, θά ἐφήρμοζεν σαφῶς τήν ἄκρως ἐπικίνδυνην καί ὑπάνθρωπην Πολιτικήν τακτικήν τῶν συνεταίρων του. Ἔπραξεν ἀπό ἑλληνικό φιλότιμον τό ὕψιστον καθήκον του, καί πρόσφερε δωρεάν, πανανθρώπινα μαθήματα Ἑλληνικοῦ καί Ὀρθόδοξου Ἀνθρωπισμοῦ. Ἤ μήπως, πρόσφερεν ὀντολογικά, διεθνῆ μαθήματα, ὁλικοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Θεανθρωπισμοῦ; Συνεπῶς τά πιό πάνω δέκα (10) Οἰκουμενιστικά Δόγματα τῶν προτεσταντόπληκτων Νεοφαναριωτῶν γιά ποῖον ἀνώτερον λόγον νά τά υἰοθετήσουμεν, ὅταν μάλλιστα συγκοινωνῶσι μέ τόν Νέον Μεσσαιωνικόν ὁλιστικόν ψευδοΧριστιανισμόν τῶν Εὐρωπαίων καί Ἀμερικανῶν ἑτέρων μας; Ἡ Νέα Ἐπιστημονική ἀλήθεια, πού την εὐαγγελίζεται καλῶς, ὁ λίαν ἀγαπητός κ. Μάνος Δανέζης, ἄν δέν ἐρείδεται ἐπάνω στά ὀρθόδοξα Χριστοκεντρικά θεμέλια τοῦ ὁλικοῦ ἐν Χριστῷ Θεανθρωπισμοῦ, πρόκειται να ἀποτύχει.

Ἡ καινοφανῆς Νέα Ἐπιστημονική ἔννοια τῆς «Ὁλικότητας», ἄν ἐπιθυμεῖ νά ἔχει τινά ἄπειρην καί ἀπαρασάλευτην, ἀπόλυτον ἐπιτυχίαν, θά πρέπει προφανῶς, νά συνηρμοσθεῖ ἐρωτικῶς, μέ τήν ἐνυπόστατον καί πανυπερτέλειον  Ἀλήθειαν τοῦ μανιωδέστερου τῶν Ἐραστῶν τοῦ Κτιστοἄκτιστου Ὤντος· δηλ. πρακτικῶς, μέ τήν ἀμειγῶς Ἑλληνικήν Πατερικήν Φιλοσοφία καί Θεολογία, τήν Ὀρθόδοξον Ἡσυχαστικήν Φιλοκαλλία τοῦ ἀνιδιοτελοῦς Εὐαγγελικοῦ Θεανθρωπισμοῦ, καί οὐχί βέβαια τοῦ οὐμανιστικοῦ Ἀνθρωπισμοῦ. Μιᾶς καί ὁ Ἀνθρωπισμός κατέρευσεν καί συνεχίζει νά καταρρέει, διό μετέωρος, οὐδέν καλόν ἐποίησεν ἀφ΄ἑαυτοῦ του. Ἐξάλλου ὡς γνωστόν: «Χωρίς Ἐμοῦ οὔ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Τοῦτο εἶναι Θεανθρωπολογικόν Δόγμα Πίστεως. Ὁ Ἀνθρωπισμός, ἄν θέλει νά διατηρήσει τό «Α» κεφαλαίον, μαζί καί τά χωροχρονικά ἤ αἰῶνια δικαιώματά του, μᾶλλον θά πρέπει νά μεταβληθεῖ σημαίνων δορυφόρος τοῦ ἐνσαρκωμένου Ἥλιου τῆς Δικαιοσύνης, ἵνα λάβει ἐμπειρικῶς, τήν ἀσφαλήν (δια)βεβαίωσιν τῆς ὁλικῆς διασφάλησις τοῦ Ἀνθρωπίνου εἶδους. Μόνον ἔτσι ἄν θά ἐπιλυθῶσι, ὁριστικῶς καί ἀμετάκλητα, οἱ ὅποιες ἐπιστημονικές ἀνασφάλειες ἀνησυχίες καί φοβίες τῶν Θετικῶν ἤ καί Ἀνθρωπιστικῶν ἐπιστημόνων.

Ἔχει δίκαιον ὁ Καθηγητής Ἀστροφυσικῆς κ. Μάνος Δανέζης «ὅτι γιά νά ἀλάξει ὁ [Δυτικός] Πολιτισμός, πρέπει νά ἀλάξουμεν τόν ἄνθρωπον, δηλ. τόν ἑαυτόν μας», τοῦτο ὅμως εἶναι δουλειά τῆς Πατερικῆς Ψυχιατρικῆς Θεολογίας. Θεραπευτική διακονία τοῦ Μυστηρίου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται δηλαδή διά τήν ὁλικήν ἤ καλύτερα ὀντολογικήν θεραπεία τῆς Προσωπικότητας τοῦ Ἀνθρώπου, μιᾶς καί τοῦτο πρέπει νά εἶναι τό πρωτεύον οὐσιαστικόν ζήτημα τῶν Ἀνθρωπιστικῶν καί Θετικῶν Ἐπιστημῶν. Περισσότερες λεπτομέριες περί τοῦτο δεῖτε ὅσοι θέλετε τήν περίφημον ἀκαδημαϊκήν μελέτη τοῦ ἀείμνηστου Δογματολόγου καί ὁσίου πατρός Ἰωάννη Ῥωμανίδη, με τίτλον: «Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ».

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

Ὀρθόδοξος Θεολογῶν
πηγή