Αντίσταση

''[...]Είναι η πρώτη φορά όμως στην εκκλησιαστική ορθόδοξη ιστορία και παράδοση που συνήλθε σύνοδος μειοψηφίας επισκόπων χωρίς δικαίωμα ψήφου πλην του επικεφαλής τους και εκκλησιαστικά ισότιμού τους, για να προσδώσει έμμεσα ψευδή εκκλησιαστικότητα σε καταδικασμένους αιρετικούς ...''

του Απόστολου Σαραντίδη,

δασκάλου στην Καβάλα και πολιτικού επιστήμονα

            Το σωτήριον έτος 1902, υπό του Παναγιοτάτου επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ΄, εξεδόθη πατριαρχική και συνοδική εγκύκλιος προς τα ορθόδοξα πατριαρχεία, «Περί των σχέσεων των αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών και περί άλλων σχετικών ζητημάτων». Έκτοτε, παρήλθαν εκατόν δέκα τέσσερα έτη (114). Ήταν η πρώτη φορά που με επίσημο τρόπο το Οικουμενικό Πατριαρχείο εγκαινίαζε μία «Νέα Εποχή» στις «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσµον», προσπαθώντας έμμεσα να προσδώσει εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς. Η αντίδραση των υπολοίπων τότε Πατριαρχείων ήταν άμεση, μη συμπλέοντας με το ύφος της εγκυκλίου. Βέβαια οι προθέσεις είχαν διαφανεί ενωρίτερα. Ήδη από το 1895 σε άρθρο που εδημοσιεύθη εις το όργανον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με τίτλον «'Η Μεταρρύθμισις του 'Ημερολογίου», αποτυπώνονταν η πρόβλεψη ότι το βήμα αυτό θα αναστάτωνε τους πιστούς. Το βήμα πραγματοποιήθηκε με άλμα, το 1924 με την επιβολή του νέου ημερολογίου και την κατά συνέπεια δημιουργία σχίσματος μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Προηγήθηκε η περίφημη πατριαρχική εγκύκλιος του 1920 η οποία και έθετε με μασονική σαφήνεια και μαεστρία τα οικουμενιστικά υποστυλώματα της λεγομένης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» που τελικά πραγματοποιήθηκε φέτος, το 2016. Οι βάσεις ήδη προϋπήρχαν από το 1902.  Γι’ αυτό και πολλοί μελετητές,  αυτό το έτος θεωρούν ως το εναρκτήριο για την παναίρεση που αργότερα ονομάστηκε Οικουμενισμός και η οποία έχει καταδικαστεί από αναγνωρισμένους σύγχρονους αγίους, έλληνες και ξένους.Συνεπώς, αποτελεί κατεγνωσμένη αίρεση και αφού δεν υπήρξε ακόμη σύνοδος, τοπική ή οικουμενική για να την καταδικάσει, ισχύουν τα όσα αναφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις στους Ιερούς Κανόνες, αποστολικούς και συνοδικούς  καθώς και στο Πηδάλιο της Εκκλησίας μας.

            Για την ακρίβεια των γεγονότων, υπήρξαν δύο «σύνοδοι»! Μία στην Κρήτη τον περασμένο Ιούνιο που είχε τη φιλοδοξία να ξεκινήσει προ δεκαετιών όταν προετοιμάζονταν,  ως οικουμενική, αλλά κατάντησε στην καλύτερη περίπτωση σαν συνέδριο μερικών προκαθημένων, και μία τοπική, της ελλαδικής αυτοκεφάλου εκκλησίας, προ ολίγων ημερών, τον Νοέμβριο. Καί στις δύο περιπτώσεις τα αποτελέσματα ήσαν όχι μόνον απογοητευτικά αλλά και επικίνδυνα. Όχι για την Εκκλησία, την αγωνιζομένη και τη θριαμβεύουσα. «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ο Χριστός δεν ηττάται ούτε σχίζεται ούτε παραμερίζεται διά χάριν του αιρετικού ψεύδους. Είναι η πρώτη φορά όμως στην εκκλησιαστική ορθόδοξη ιστορία και παράδοση που συνήλθε σύνοδος μειοψηφίας επισκόπων χωρίς δικαίωμα ψήφου πλην του επικεφαλής τους και εκκλησιαστικά ισότιμού τους, για να προσδώσει έμμεσα ψευδή  εκκλησιαστικότητα σε καταδικασμένους αιρετικούς τους οποίους και προσκαλεί ως παρατηρητές και μάλιστα συμπροσεύχεται μαζί τους. Ωσάν οι 10 από τους 14 προκαθήμενοι, σαν «ορθόδοξοι» αλάθητοι Πάπες και πρώτοι άνευ ίσων, να υπαγορεύουν στο Άγιο Πνεύμα πώς να ενστερνιστεί μεταπατερική αίρεση και να ανατρέψει συμπληρωματικά, ρήσεις και αποφάσεις αγίων συνόδων και ανδρών που ο «αρχαίκακος όφις» τάχα  τους πλάνεψε και μας κληροδότησαν σχίσματα τα οποία εμείς οι νεώτεροι διανοητές θα συρράψουμε με συγκολλητικό υλικό το κοινό «βάπτισμα». Αιρετικό, ή ορθόδοξο, δεν έχει σημασία. Στο όνομα μιας Αγίας Τριάδος να είναι και ό, τι νά ΄ναι. Αν ο Παράκλητος εκπορεύεται μια από έναν «φορέα» και μια από άλλον, αν η Παναγία είναι αγία ή όχι, με προπατορικό αμάρτημα ή όχι, αν άγιοι αναγνωρίζονται ή όχι, αν θείες εικόνες τιμώνται ή όχι, αν  γυναίκες και ομοφυλόφιλοι έχουν ιεροσύνη ή όχι, αν…αν, δεν έχει καμία σημασία. Με την αγάπη, όλοι οι καλοί χωράνε στο ΠΣΕ, όλοι είναι δρόμοι σωτηρίας, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ίδιο δήθεν Θεό. Οι μάρτυρες που ομολόγησαν την πίστη τους και έχυσαν το αίμα τους για τον Χριστό τι αφελείς που ήσαν αφού θα σώζονταν με αγάπη και με είδωλα! Δεν το σκέφτηκαν καλύτερα, φαίνεται! Ο Χριστός τι ήθελε και σαρκώθηκε αφού όλοι τον αναζητούσαν και μπορούσαν να τον βρούνε από άλλη οδό; Αρκεί να πεις ότι τον πιστεύεις με οποιονδήποτε τρόπο και οιαδήποτε μορφή και…σώθηκες! Αν τώρα έχει μία φύση, δύο ή καμία, ίδιος είναι. Αν έχει μία θέληση ή δύο, αν άγιοι υπάρχουν ή όχι, αν οι Θείες ενέργειες είναι κτιστές ή άκτιστες, αν το Θείο προσεγγίζεται εμπειρικά ή φιλοσοφικά με τη νόηση, αν η Παναγία ήταν αειπάρθενος ή ξαναπαντρεύτηκε κι έκανε κι άλλα παιδιά κλπ, όλα ίδια είναι. Μόλις τα πασαλείψουμε με αγάπη, όλα επιτρέπονται! Αν αγαπώ τον συνάνθρωπό μου για παράδειγμα, και μου φανεί χλωμός και άρρωστος, να μην του το επισημάνω για να πάει σε θεραπευτήριο αλλά με αγάπη να του λέω ότι είναι καλά κι αν ακόμη χειρότερα είναι μολυσμένος, να μην προφυλαχθώ αλλά από αγάπη να κολλήσω κι εγώ και να το μεταδώσω και στους άλλους. Ακατανόητα πράγματα και μάλιστα όταν ομιλούμε για σωτηρία ψυχών και για αιωνιότητα.

            Συνειδητοποιείτε άγιοι επίσκοποι της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τι κάνετε και σε τι δρόμο οδηγείστε και καθοδηγείτε μη παίρνοντας σαφή θέση και απόσταση από την αίρεση, υποστηρίζοντάς την ουσιαστικά, κάποιοι «γυμνή τη κεφαλή» και άλλοι διώκοντας ακόμη, ορθοδόξους,  και τι ευθύνη κουβαλάτε στους ώμους σας ως ποιμένες προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα που παρακολουθεί ζαλισμένο τις εξελίξεις αναμένοντας από εσάς κάποιο φως; Καταλαβαίνετε, όσοι με καλό λογισμό, θα πούμε ότι δεν καταλάβατε; Είναι δυνατόν με όσα έχουν γραφεί και σας έχουν αποσταλεί από αρμοδίους θεολόγους έως τώρα να μην καταλαβαίνετε; Διότι δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που καταλαβαίνουν πολύ καλά τι πράττουν και πού οδηγούν τα πράγματα. Αυτό είναι πλέον βέβαιο.

Σε τελική ανάλυση οι απλοί πιστοί είναι αυτοί που θα σηκώσουν το βάρος της ομολογίας,  όπως γίνονταν τόσες φορές κι ας είναι μια χούφτα άσημων και για την ώρα «περιθωριακών». Για να κάνουμε και μια προσέγγιση πιο πολιτική, μιας και η πραγματική πολιτική δεν είναι άσχετη με την ορθόδοξη, η πόλις της οποίας τελειούται στην πραγμάτωση των αναστημένων προσώπων εντός της Εκκλησίας,  μετά από 114 χρόνια οικουμενιστικής ύπνωσης και αίρεσης, η ακροτελεύτιος ιαχή «ένα – ένα – τέσσερα», ήταν κάποτε συνταγματικό δικαίωμα και υποχρέωση αντίστασης για τα ιδανικά της δημοκρατίας  Αντίστοιχη δυναμική ανάληψη πρωτοβουλιών των ορθοδόξων πιστών, περισσότερο από ποτέ είναι σήμερα απαραίτητη στον προσωρινό κόσμο ετούτο ως  ομολογία για τον αιώνιο πραγματικό.  114 χρόνια αιρετικής διαδρομής δίχως ουσιαστική αντίδραση υπό το βάρος των σημερινών απαράδεκτων εξελίξεων είναι παραπάνω από αρκετά.

μας τόστειλε το mail