παλινδρόμηση

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,  έλα εδώ να κάτσουμε μαζί,  να πιούμε καφεδάκι και να τα πούμε.  Δλδ μόνο σου θα το πιείς το καφεδάκι,  γιατί εμένα μου το έκοψε το στομάχι μου μετά από διαδηλώσεις,  πανό και διαμαρτυρίες,  άτονες στην αρχή,  εντονότερες τώρα.  Μου λείπει η καφείνη,  μου λείπει αφάνταστα.  Γενικότερα μου λείπει εκείνη η άνεση που είχαμε παλιά και βάζαμε ότι θέλαμε στο στόμα μας χωρίς να σκεφτούμε περαιτέρω.  Παγωτό θέλαμε;  το τρώγαμε.  Μουσακά θέλαμε;  τυρόπιτα;  γάλα,  τυριά,  ότι ήθελε η ψυχή μας το τρώγαμε! Μια που δεν είχε ούτε φωνή ούτε άποψη το στομάχι μας.  Και όχι μόνο δεν φοβόμασταν τη χοληστερίνη αλλά ούτε που ξέραμε πως αυτή η λέξη υπήρχε στο λεξικό.
Ας τα να πάνε!  Κόψε το ένα,  κόψε το άλλο,  δεν έχει μείνει τίποτα.  Με καίει αυτό το τίποτα και να σου πω τη μαύρη αλήθεια πιό πολύ πιστεύω πως αυτό δημιουργεί την παλινδρόμηση στο στομάχι μου.  Ψάξε το ένα,  ψάξε το άλλο,  ευτυχώς τα άφησα όλα αυτά τα ψαξίματα για την μετακαλοκαιρινή εποχή,  άτιμο καλοκαιράκι που φεύγεις και πίσω σου αφήνεις συντρίμμια,  άτιμε Σεπτέμβρη που έρχεσαι και σβήνεις όλα τα ωραία κάστρα που χτίζουμε πάνω στην άμμο,  αστεία αστεία,  πρέπει λέει να πάρω ασβέστιο.  Το δουλεύω στο μυαλό μου,  λέω οκ,  για κανένα δίμηνο δεν έγινε και κάτι.  Εφ'  όρου ζωής μου λένε!  Και ρώτησα και 5 γιατρούς μήπως και κάποιος ήταν κοντά στα δικά μου λόγια.  Μπα!  Κανείς!  Βρε τι κι αν είπα πως έχει ένα σεντόνι παρενέργειες,  τι κι αν είπα πως θα γλυτώσουμε από το ένα και θα ψαχνόμαστε για το άλλο.  Πρέπει να πάρω ασβέστιο.  Εφ όρου ζωής,  τελεία και παύλα.
Και μια που τα λέμε τώρα εδώ μαζί,  θα σου πω και κάτι άλλο.  Δεν μου φτάνει που η διατροφή μου περιορίζεται σε νερόβραστα κοτοπουλιθρίνια και φιδέ,  δεν μου φτάνει που δεν μπορώ να πιώ καφέ,  δεν έχω κι έναν άνθρωπο να το κάνω αυτό.  Να ανταλλάξω κουβέντες βρε παιδί μου.  Να ακούσω καινούργια πράγματα.  Να,  πως είπε προχθές ο θείος Ανέστης που έχει περάσει τα 85 πως όσο γνωρίζουν καινούργια άτομα,  όλα είναι μια χαρά;  Ακριβώς το αντίθετο.  Τίποτα καινούργιο στον ορίζοντα.  Πάει εκείνη η ωραία περίοδος που βγαίναμε,  βγαίναμε,  σχεδόν κάθε μέρα με έναν άνθρωπο.  Οκ φίλοι δεν ήταν όλοι αυτοί,  παρέα όμως ήταν.  Νέα ακούσματα ήταν.  Κι αν είμασταν και λίγο τυχεροί μπορεί αυτά τα ακούσματα να ήταν και ενδιαφέροντα.
Βυθίζεται ο κόσμος στα προβλήματα του και θα συμφωνήσω μαζί σου πως δεν είναι και λίγα.  Βυθιζόμαστε όλοι και στο facebook και περιμένουμε δεν ξέρω τι από εκεί.  Κάτι σαν να βυθιζόμαστε σε μια ξενέρωτη επιφάνεια,  όπου ο καθένας θέλει να εντυπωσιάσει πετώντας μια έξυπνη ατάκα ή μια γαργαλιστική φωτογραφία.  Δε λέω πως δεν υπάρχουν και τα βαθιά νοήματα αλλά έτσι όπως τα παπαγαλίζουμε ο καθένας μόνος του τι να το κάνεις.  Τι να σου προσφέρει όλο αυτό παρά μόνο την αίσθηση της πλήξης και του κενού σε κάποια στιγμή.  Και όχι ότι δεν σου αρέσει,  σου αρέσει.  Βεβαίως παλεύεις,  και βρίσκεις και τα θετικά.  Σαν αποτέλεσμα όμως;  Φίλοι,  που δεν θα γίνουν ποτέ Φίλοι γιατί δεν είναι ''φίλοι''.  Είναι μια μάζα από φωνές!

Σου τα είπα και ξέσκασα,  αλλά τελειώνουν τα απωθημένα;  Χώρια τα νεύρα από τη στέρηση των νόστιμων φαγητών,  βάζω να πιώ το τσάι μου,  φλαμούρι με λουίζα και σε χαιρετώ.

με το φεγγαρι αγκαλια