Ο Ρώσος λογοτέχνης Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολτζενίτσιν (Алекса́ндр Иса́евич Солжени́цын), γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1918. Γνωστός για τα ημιαυτοβιογραφικά μυθιστορήματα «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και «Αρχιπέλαγος γκούλαγκ», όπου περιέγραφε τη ζωή στα σταλινικά ειδικά στρατόπεδα εργασίας, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970.
είπε...
Ο Ρώσος λογοτέχνης Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολτζενίτσιν (Алекса́ндр Иса́евич Солжени́цын), γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1918.
Γνωστός για τα ημιαυτοβιογραφικά μυθιστορήματα «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και «Αρχιπέλαγος γκούλαγκ», όπου περιέγραφε τη ζωή στα σταλινικά ειδικά στρατόπεδα εργασίας, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970.
Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1918 στην πόλη Κισλοβόντσκ της Σταυρούπολης και ανατράφηκε από τη μητέρα του Ταϊσίγια, κόρη ενός εύπορου κτηματία που έχασε την περιουσία του μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο πατέρας του Ισαάκ, πρώην αξιωματικός του αυτοκρατορικού στρατού, είχε σκοτωθεί σε κυνηγετικό ατύχημα λίγο μετά τη σύλληψή του.
Ο Σολτζενίτσιν σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Ροστόβ (Ντον), ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσε μαθήματα δι' αλληλογραφίας του μοσχοβίτικου Ινστιτούτου Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας. Αυτή την περίοδο γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Ναταλία Ρεσετόβσκαγια, φοιτήτρια χημείας, με την οποία παντρεύθηκε στις 7 Απριλίου 1940 (χώρισαν δώδεκα χρόνια αργότερα, αλλά ξαναπαντρεύθηκαν το '57 και ξαναχώρισαν το '72).
Κατά το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο υπηρέτησε ως αξιωματικός Πυροβολικού του Κόκκινου Στρατού και παρασημοφορήθηκε δύο φορές για τα κατορθώματα της μονάδας που διοικούσε.
Κατά τα τέλη του πολέμου όμως συνελήφθη, διότι σε ένα γράμμα προς φίλο του αναφερόταν ειρωνικά για την προσωπικότητα και τις ικανότητες του Ιωσήφ Στάλιν. Συνεπεία τούτου κατηγορήθηκε για αντισοβιετική προπαγάνδα (το διαβόητο άρθρο 58 του σοβιετικού Ποινικού Κώδικα επί Στάλιν) και μεταφέρθηκε στη Μόσχα για ανάκριση.
Στις 7 Ιουλίου 1945 καταδικάσθηκε με το άρθρο 58 σε ισόβια εκτόπιση και οκταετή καταναγκαστική εργασία από ένα έκτακτο δικαστήριο, στο οποίο δεν κλήθηκε καν να υπερασπισθεί τον εαυτό του.
Εξορία και αποκατάσταση
Την πρώτη οκταετία της ποινής ο Σολζενίτσιν πέρασε από διάφορα στρατόπεδα εργασίας στο ασιατικό τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε «σαράσκα» (ερευνητικό κέντρο που απαρτιζόταν από καταδικασμένους) και προς το τέλος σε ειδικό στρατόπεδο για πολιτικούς κρατουμένους. Το 1953 έληξε η ποινή της καταναγκαστικής εργασίας, όμως λόγω της ισόβιας εκτόπισης δε διέθετε ελευθερία μετακίνησης. Ήδη έπασχε από καρκίνο, ο οποίος αντιμετωπίσθηκε την τελευταία στιγμή σε ένα νοσοκομείο της Τασκένδης (1954).
Με την αποσταλινοποίηση μπόρεσε επιτέλους να επιστρέψει στα ευρωπαϊκά εδάφη της χώρας, όπου εργάσθηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Παράλληλα επιδόθηκε στη συγγραφή, αλλά κρατούσε αυτή τη δραστηριότητα μυστική.
Χρόνια αργότερα, όταν αποδεχόταν το βραβείο Νόμπελ, έγραψε για αυτήν την περίοδο πως όχι μόνο ήταν πεπεισμένος ότι δε θα έβλεπε ούτε μια γραμμή από τα κείμενά του τυπωμένη, αλλά δεν άφηνε ούτε τους πιο κοντινούς του ανθρώπους να τα διαβάσουν υπό το φόβο ότι θα ξαναέμπλεκε.
Τελικά το 1961 βρήκε το θάρρος να απευθυνθεί στον ποιητή Αλεξάντρ Τβαρντόβσκι, αρχισυντάκτη του περιοδικού Νόβι Μιρ (Νέος Κόσμος), δίνοντάς του το χειρόγραφο τού «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς», όπου περιέγραφε μια μέρα από τη ζωή στο γκούλαγκ. Ο Τβαρντόφσκι το δημοσίευσε στο περιοδικό τον επόμενο χρόνο, με ειδική μάλιστα άδεια από το Νικίτα Χρουστσόφ. Ακολούθως εκδόθηκε σε βιβλίο.
Ο Ιβάν Ντενίσοβιτς προκάλεσε σοκ τόσο στη σοβιετική όσο και στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Δεν ήταν μόνο το ζήτημα της φρίκης των γκούλαγκ που πραγματευόταν, αλλά και το γεγονός ότι ένα βιβλίο με τέτοιο περιεχόμενο κυκλοφορούσε ελεύθερα και αλογόκριτα στη Σοβιετική Ένωση, δείχνοντας σε ποιον βαθμό είχε φθάσει η αποσταλινοποίηση. Σύντομα εκδόθηκε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου - οι πρώτες εκδόσεις στα αγγλικά έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα με τη ρωσική έκδοση, το 1963.
Αυτοεξορία στη Δύση
Το «διάλειμμα ελευθερίας» για το σοβιετικό πνευματικό κόσμο ήταν μικρό - το 1964 ο Χρουστσόφ εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση και τις τύχες της ΕΣΣΔ ανέλαβε ο Λεανίντ Μπρέζνιεβ. Ο Σολτζενίτσιν ξανάρχισε να έχει προβλήματα με τις αρχές. Το 1965 η μυστική αστυνομία κατέσχεσε κάποια χειρόγραφά του και γενικά σε κάθε ευκαιρία τού γινόταν σαφές ότι βρίσκεται σε δυσμένεια. Όταν το 1970 του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δεν τόλμησε να πάει στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει, φοβούμενος ότι θα του αρνούνταν την επανείσοδο στη χώρα.
Το 1973 κυκλοφόρησε στη Δύση το σπουδαιότερο έργο του, το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Οι σοβιετικές αρχές εξοργίσθηκαν, αλλά λόγω της παγκόσμιας αναγνωρισιμότητάς του αδυνατούσαν να λάβουν ποινικά μέτρα εναντίον του. Τελικά το 1974 πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα, αποστερούμενος τη σοβιετική ιθαγένεια. Πέρασε για λίγο από τη Δυτική Γερμανία και την Ελβετία, ώσπου τελικά εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ - αρχικά στην Καλιφόρνια, μετά από πρόσκληση του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, και από το 1976 στο Βερμόντ.
Μολονότι στις ΗΠΑ έχαιρε μεγάλων τιμών και απόλυτης ελευθερίας (για πρώτη φορά στη ζωή του), ουδέποτε ένιωσε άνετα. Γενικά αντιπαθούσε την κυρίαρχη κουλτούρα της τηλεόρασης, ενώ χαρακτηριστικά δεν κατάφερε ποτέ να μιλήσει καλά αγγλικά. Ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή ενός πολύτομου έργου για την ιστορία της μετάβασης από την τσαρική στην κομμουνιστική Ρωσία υπό τον τίτλο «Κόκκινος Τροχός» (Красное колесо, Red Wheel).
Επιστροφή στη Ρωσία
Το 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσιόβ τού επαναχορήγησε τη σοβιετική ιθαγένεια, αλλά ο Σολτζενίτσιν επέστρεψε μόνο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1994 μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του.
Ο Σολτζενίτσιν κατά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1994
Τα παιδιά τους προτίμησαν να παραμείνουν στις ΗΠΑ. Εγκαταστάθηκαν σε μία ντάτσα (εξοχική κατοικία) στη δυτική Μόσχα, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του.
Σε αυτά τα τελευταία χρόνια ο κλονισμός της υγείας του ήταν εμφανής. Ασχολήθηκε κυρίως με δύο έργα, το «Σιτάρι ανάμεσα στις μυλόπετρες» (μυθιστορηματική βιογραφία για τη ζωή του στην Αμερική) και το «Διακόσια χρόνια μαζί» (η ιστορία της εβραϊκής κοινότητας στη Ρωσία), τα οποία κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Ο Σολτζενίτσιν σε συνάντησή του με τον Πούτιν 12 Ιουνίου 2007
Ο Σολτζενίτσιν δεν είναι πολιτικός ή φιλόσοφος αλλά ένας λογοτέχνης το έργο του οποίου διαποτίζεται από την πολιτική σκέψη. Αφορμή για την παραγωγή του έργου του είναι όχι η Δικτατορία του προλεταριάτου αλλά η ΄΄δικτατορία επί του προλεταριάτου΄΄ εξαιτίας του Σταλινισμού στην πατρίδα του, την Σοβιετική Ένωση. Χαρακτηριστικές είναι οι συλλογές πολιτικών δοκιμίων του, ΄΄Να μη ζήσουμε με ψέματα!΄΄ και ΄΄Πως θα αναδιοργανώσουμε τη Ρωσία μας΄΄. Αντιδρά σε κάθε απανθρωπιά και ανελευθερία , είτε του τσαρισμού, είτε του Σταλινισμού. Αποστασιοποιείται από τον εθνικισμό επικρίνει τον σωβινισμό, τον εθνοφυλετισμό της θεωρίας της Μόσχας ως ΄΄Τρίτης Ρώμης΄΄ και τη σύγχηση της Τρίτης Διεθνούς με την ΄΄Τρίτη Ρώμη΄΄. Για αυτό τολμά να προτείνει την απόσχιση από τον κορμό της Σοβιετικής Ένωσης των αυτόνομων δημοκρατιών.
Εκοιμήθη στις στις 3 Αυγούστου του 2008, σε ηλικία 89 ετών.
πηγή
Διαβάστε επίσης :
Γνωστός για τα ημιαυτοβιογραφικά μυθιστορήματα «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και «Αρχιπέλαγος γκούλαγκ», όπου περιέγραφε τη ζωή στα σταλινικά ειδικά στρατόπεδα εργασίας, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970.
Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1918 στην πόλη Κισλοβόντσκ της Σταυρούπολης και ανατράφηκε από τη μητέρα του Ταϊσίγια, κόρη ενός εύπορου κτηματία που έχασε την περιουσία του μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο πατέρας του Ισαάκ, πρώην αξιωματικός του αυτοκρατορικού στρατού, είχε σκοτωθεί σε κυνηγετικό ατύχημα λίγο μετά τη σύλληψή του.
Ο Σολτζενίτσιν σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Ροστόβ (Ντον), ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσε μαθήματα δι' αλληλογραφίας του μοσχοβίτικου Ινστιτούτου Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας. Αυτή την περίοδο γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Ναταλία Ρεσετόβσκαγια, φοιτήτρια χημείας, με την οποία παντρεύθηκε στις 7 Απριλίου 1940 (χώρισαν δώδεκα χρόνια αργότερα, αλλά ξαναπαντρεύθηκαν το '57 και ξαναχώρισαν το '72).
Κατά το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο υπηρέτησε ως αξιωματικός Πυροβολικού του Κόκκινου Στρατού και παρασημοφορήθηκε δύο φορές για τα κατορθώματα της μονάδας που διοικούσε.
Κατά τα τέλη του πολέμου όμως συνελήφθη, διότι σε ένα γράμμα προς φίλο του αναφερόταν ειρωνικά για την προσωπικότητα και τις ικανότητες του Ιωσήφ Στάλιν. Συνεπεία τούτου κατηγορήθηκε για αντισοβιετική προπαγάνδα (το διαβόητο άρθρο 58 του σοβιετικού Ποινικού Κώδικα επί Στάλιν) και μεταφέρθηκε στη Μόσχα για ανάκριση.
Στις 7 Ιουλίου 1945 καταδικάσθηκε με το άρθρο 58 σε ισόβια εκτόπιση και οκταετή καταναγκαστική εργασία από ένα έκτακτο δικαστήριο, στο οποίο δεν κλήθηκε καν να υπερασπισθεί τον εαυτό του.
Εξορία και αποκατάσταση
Την πρώτη οκταετία της ποινής ο Σολζενίτσιν πέρασε από διάφορα στρατόπεδα εργασίας στο ασιατικό τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε «σαράσκα» (ερευνητικό κέντρο που απαρτιζόταν από καταδικασμένους) και προς το τέλος σε ειδικό στρατόπεδο για πολιτικούς κρατουμένους. Το 1953 έληξε η ποινή της καταναγκαστικής εργασίας, όμως λόγω της ισόβιας εκτόπισης δε διέθετε ελευθερία μετακίνησης. Ήδη έπασχε από καρκίνο, ο οποίος αντιμετωπίσθηκε την τελευταία στιγμή σε ένα νοσοκομείο της Τασκένδης (1954).
Με την αποσταλινοποίηση μπόρεσε επιτέλους να επιστρέψει στα ευρωπαϊκά εδάφη της χώρας, όπου εργάσθηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Παράλληλα επιδόθηκε στη συγγραφή, αλλά κρατούσε αυτή τη δραστηριότητα μυστική.
Χρόνια αργότερα, όταν αποδεχόταν το βραβείο Νόμπελ, έγραψε για αυτήν την περίοδο πως όχι μόνο ήταν πεπεισμένος ότι δε θα έβλεπε ούτε μια γραμμή από τα κείμενά του τυπωμένη, αλλά δεν άφηνε ούτε τους πιο κοντινούς του ανθρώπους να τα διαβάσουν υπό το φόβο ότι θα ξαναέμπλεκε.
Τελικά το 1961 βρήκε το θάρρος να απευθυνθεί στον ποιητή Αλεξάντρ Τβαρντόβσκι, αρχισυντάκτη του περιοδικού Νόβι Μιρ (Νέος Κόσμος), δίνοντάς του το χειρόγραφο τού «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς», όπου περιέγραφε μια μέρα από τη ζωή στο γκούλαγκ. Ο Τβαρντόφσκι το δημοσίευσε στο περιοδικό τον επόμενο χρόνο, με ειδική μάλιστα άδεια από το Νικίτα Χρουστσόφ. Ακολούθως εκδόθηκε σε βιβλίο.
Ο Ιβάν Ντενίσοβιτς προκάλεσε σοκ τόσο στη σοβιετική όσο και στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Δεν ήταν μόνο το ζήτημα της φρίκης των γκούλαγκ που πραγματευόταν, αλλά και το γεγονός ότι ένα βιβλίο με τέτοιο περιεχόμενο κυκλοφορούσε ελεύθερα και αλογόκριτα στη Σοβιετική Ένωση, δείχνοντας σε ποιον βαθμό είχε φθάσει η αποσταλινοποίηση. Σύντομα εκδόθηκε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου - οι πρώτες εκδόσεις στα αγγλικά έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα με τη ρωσική έκδοση, το 1963.
Αυτοεξορία στη Δύση
Το «διάλειμμα ελευθερίας» για το σοβιετικό πνευματικό κόσμο ήταν μικρό - το 1964 ο Χρουστσόφ εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση και τις τύχες της ΕΣΣΔ ανέλαβε ο Λεανίντ Μπρέζνιεβ. Ο Σολτζενίτσιν ξανάρχισε να έχει προβλήματα με τις αρχές. Το 1965 η μυστική αστυνομία κατέσχεσε κάποια χειρόγραφά του και γενικά σε κάθε ευκαιρία τού γινόταν σαφές ότι βρίσκεται σε δυσμένεια. Όταν το 1970 του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δεν τόλμησε να πάει στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει, φοβούμενος ότι θα του αρνούνταν την επανείσοδο στη χώρα.
Το 1973 κυκλοφόρησε στη Δύση το σπουδαιότερο έργο του, το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Οι σοβιετικές αρχές εξοργίσθηκαν, αλλά λόγω της παγκόσμιας αναγνωρισιμότητάς του αδυνατούσαν να λάβουν ποινικά μέτρα εναντίον του. Τελικά το 1974 πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα, αποστερούμενος τη σοβιετική ιθαγένεια. Πέρασε για λίγο από τη Δυτική Γερμανία και την Ελβετία, ώσπου τελικά εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ - αρχικά στην Καλιφόρνια, μετά από πρόσκληση του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, και από το 1976 στο Βερμόντ.
Μολονότι στις ΗΠΑ έχαιρε μεγάλων τιμών και απόλυτης ελευθερίας (για πρώτη φορά στη ζωή του), ουδέποτε ένιωσε άνετα. Γενικά αντιπαθούσε την κυρίαρχη κουλτούρα της τηλεόρασης, ενώ χαρακτηριστικά δεν κατάφερε ποτέ να μιλήσει καλά αγγλικά. Ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή ενός πολύτομου έργου για την ιστορία της μετάβασης από την τσαρική στην κομμουνιστική Ρωσία υπό τον τίτλο «Κόκκινος Τροχός» (Красное колесо, Red Wheel).
Επιστροφή στη Ρωσία
Το 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσιόβ τού επαναχορήγησε τη σοβιετική ιθαγένεια, αλλά ο Σολτζενίτσιν επέστρεψε μόνο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1994 μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του.
Ο Σολτζενίτσιν κατά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1994
Τα παιδιά τους προτίμησαν να παραμείνουν στις ΗΠΑ. Εγκαταστάθηκαν σε μία ντάτσα (εξοχική κατοικία) στη δυτική Μόσχα, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του.
Σε αυτά τα τελευταία χρόνια ο κλονισμός της υγείας του ήταν εμφανής. Ασχολήθηκε κυρίως με δύο έργα, το «Σιτάρι ανάμεσα στις μυλόπετρες» (μυθιστορηματική βιογραφία για τη ζωή του στην Αμερική) και το «Διακόσια χρόνια μαζί» (η ιστορία της εβραϊκής κοινότητας στη Ρωσία), τα οποία κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Ο Σολτζενίτσιν σε συνάντησή του με τον Πούτιν 12 Ιουνίου 2007
Ο Σολτζενίτσιν δεν είναι πολιτικός ή φιλόσοφος αλλά ένας λογοτέχνης το έργο του οποίου διαποτίζεται από την πολιτική σκέψη. Αφορμή για την παραγωγή του έργου του είναι όχι η Δικτατορία του προλεταριάτου αλλά η ΄΄δικτατορία επί του προλεταριάτου΄΄ εξαιτίας του Σταλινισμού στην πατρίδα του, την Σοβιετική Ένωση. Χαρακτηριστικές είναι οι συλλογές πολιτικών δοκιμίων του, ΄΄Να μη ζήσουμε με ψέματα!΄΄ και ΄΄Πως θα αναδιοργανώσουμε τη Ρωσία μας΄΄. Αντιδρά σε κάθε απανθρωπιά και ανελευθερία , είτε του τσαρισμού, είτε του Σταλινισμού. Αποστασιοποιείται από τον εθνικισμό επικρίνει τον σωβινισμό, τον εθνοφυλετισμό της θεωρίας της Μόσχας ως ΄΄Τρίτης Ρώμης΄΄ και τη σύγχηση της Τρίτης Διεθνούς με την ΄΄Τρίτη Ρώμη΄΄. Για αυτό τολμά να προτείνει την απόσχιση από τον κορμό της Σοβιετικής Ένωσης των αυτόνομων δημοκρατιών.
Εκοιμήθη στις στις 3 Αυγούστου του 2008, σε ηλικία 89 ετών.
πηγή
Διαβάστε επίσης :
2 σχόλια:
"Το πόσο αγνός πατριώτης-Ρωσολάτρης υπήρξε ο Αλεξάντερ Ισάγιεβιτς Σολτζενίτσιν το βλέπουμε, το διασταυρώνουμε καθαρά σε μία βαρυσήμαντη συνέντευξη που έδωσε στους δημοσιογράφους Christina Neeg Mathias και Scepp του μεγάλης κυκλοφορίας Γερμανικού περιοδικού " Der Spiegel" -ένα χρόνο μετά τον θάνατό του -όπου μιλάει για όλους και για όλα με παρρησία και αντικειμενικότητα.
Ρωσία - Δύση
"Ερωτ.:Αλλ'η Ρωσία συχνά βρίσκει τον εαυτό της μόνο. Πρόσφατα οι σχέσεις Ρωσίας-Δύσεως έγιναν κάπως ψυχρότερες. Και αυτό συμπεριλαμβάνει και τις Ρωσοευρωπαϊκές σχέσεις. Ποιος είναι ο λόγος, ποιες είναι οι δυσκολίες στην κατάσταση της σύγχρονης Ρωσίας;
Απαντ.:Μπορώ να αναφέρω πολλούς λόγους, αλλά οι κυριότεροι είναι ψυχολογικοί. Δηλαδή η κατάρρευση των ελπίδων μπρος στην πραγματικότητα. Αυτό συνέβη τόσο στη Ρωσία, όσο και στη Δύση. Όταν επέστρεψα το 1994 στη Ρωσία ο λαός είχε θεοποιήσει τη Δύση και τα κράτη της. Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε γιατί είχε ο λαός πραγματική γνώση, αλλά από αποστροφή στο Μπολσεβίκικο καθεστώς και στην αψυχολόγητη προπαγάνδα εναντίον της Δύσεως. Οι διαθέσεις άρχισαν να αλλάζουν από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Είναι γεγονός ότι όλα τα στρώματα της Ρωσικής κοινωνίας συγκλονίσθηκα από εκείνους τους άγριους βομβαρδισμούς. Η κατάσταση χειροτέρεψε, όταν το ΝΑΤΟ επεξέτεινε την επιρροή του στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που τις ενσωμάτωνε στη δομή του. Αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία στην περίπτωση της Ουκρανίας. Έτσι ξαφνικά εκατομμύρια οικογενειακών-συγγενικών δεσμών βρέθηκαν σε διαφορετικές χώρες. Με μια μονοκονδυλιά εκατομμύρια οικογένειες βρέθηκαν χωρισμένες στο σύνορο ενός στρατιωτικού συνασπισμού. Έτσι η αντίληψη ότι η Δύση αποτελεί τον Ιππότη της Δημοκρατίας, αντικαταστάθηκε από το ότι η καρδιά της Δυτικής πολιτικής είναι συνήθως ρεαλιστική, σκληρή και ιδιοτελής και κυνική.
Για τους περισσότερους Ρώσους αυτή η διαπίστωση ήταν εξαιρετικά απογοητευτική, ήταν η συντριβή του ιδανικού τους."
Ο Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν στην μακροσκελή αυτή συνέντευξή του μιλάει για όλους και για όλα. Από τις απαντήσεις του φαίνεται ότι ήταν βαθύς γνώστης της Ιστορίας αλλά και των σύγχρονων πραγμάτων και γεγονότων. Κρίνει τους Γκορμπατσώφ, Γέλτσιν και Πούτιν. Για τον Πούτιν λέει ότι κληρονόμησε μια λεηλατημένη και αποδιοργανωμένη χώρα μ'ένα λαό φτωχό και απογοητευμένο. Και άρχισε να κάνη ό,τι ήταν δυνατόν για μια αργή-αποδοτική παλινόρθωση. Γενικά κρίνει θετικά το έργο του. Και στην παρατήρηση ότι ο Βλαδιμίρ Πούτιν υπηρέτησε ως αξιωματικός της K.G.B. απαντάει:
συνέχεια---->
----> η συνέχεια
"Πράγματι ο Πούτιν υπηρέτησε ως αξιωματικός στα ΓΚΟΥΛΑΚ. Μήπως και ο Τζώρτζ Μπους ο πρεσβύτερος δεν υπηρέτησε ως αρχηγός της CIA;"
Και στην ερώτηση:"Η ιδέα της Ορθόδοξης επιρροής στο Ρωσικό κόσμο, παρατηρείται σχεδόν σ'όλα τα έργα σας. Ποιες είναι οι περγαμηνές της Ρωσικής Εκκλησίας σήμερα; Νομίζαμε ότι, όπως και αιώνες πριν η Εκκλησία μετατρέπει τους ηγέτες του Κρεμλίνου σε αντιπροσώπους του Θεού."
Απάντηση Σολτζενίτσιν: "Αντίθετα, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η Εκκλησία μας μέσα σε λίγα χρόνια απέκτησε μια πραγματική αυτοτέλεια από τότε που ελευθερώθηκε από την κομμουνιστική υποτέλεια. Μην ξεχνάτε πόσο βαρύ φόρο αίματος πλήρωσε η Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία επί σχεδόν ολόκληρο τον 20ό αιώνα! Η Εκκλησία τώρα σηκώνεται από τα γόνατά της. Το κράτος τώρα μαθαίνει να σέβεται την εκκλησία σαν ένα ανεξάρτητο θεσμό. Για παράδειγμα το Κοινωνικό Δόγμα της Ρωσικής Εκκλησίας πηγαίνει πολύ μακρύτερα από τα Κυβερνητικά Προγράμματα. Πρόσφατα ο Μητροπολίτης Κύριλλος, ένας εξέχων εκπρόσωπος της Ρωσικής Εκκλησίας, παρουσίασε στην κρατική τηλεόραση ριζοσπαστικές απόψεις για την φορολογική μεταρρύθμιση. Βέβαια η Εκκλησία μας ορθώς πράττει απευθύνουσα συχνά δεήσεις υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των αδίκως σφαγιασθέντων ομαδικώς στο Μπούτοβο, έξω από τη Μόσχα, στο νησί Σολοβέσκι κλπ."
Στην ερώτηση: "Τί σημαίνει για σας πίστη;"
Ο Σολτζενίτσιν απαντάει:"ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ.
Και στην ερώτηση: φοβάστε τον θάνατο;"
Απαντάει:"Όχι δεν τον φοβάμαι πλέον. Όταν ήμουν νέος ο πρόωρος θάνταος του πατέρα μου στα 27 του χρόνια μ'είχε επηρεάσει και φοβόμουν μήπως πεθάνω πριν ολοκληρώσω τα όνειρά μου. Αλλά μεταξύ 30 και 40 ετών η στάση απέναντι στον θάνατο έγινε περισσότερο ήρεμη και ισορροπημένη. Αισθάνομαι πλέον πως πρόκειται για ένα φυσικό ορόσημο στην ύπαρξη του καθένα ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ."
απόσπασμα από άρθρο του Λ.Τ.
Ευχαριστούμε πολύ Τρελογιάννη για την αναφορά στο πνευματικό αυτό ανάστημα που σαν σήμερα, το 2008, κοιμήθηκε.
Και σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη του κορυφαίου αυτού Ρώσσου κλασσικού του 20ού αιώνα, παραθέσαμε και μέρος του παλαιότ. αυτού άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου