Προκλητικό άρθρο του Foreign Policy: «Είναι ώρα οι Ελίτ να σηκωθούν ενάντια στις αμαθείς μάζες». «Αριστεροί και δεξιοί να συμμαχήσουν ενάντια στον εθνικισμό για να σωθεί η παγκοσμιοποίηση»

 
Άλλο ένα κρούσμα ξεδιάντροπου ελιτισμού και δείγμα του πως εννοούν οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης την λέξη «δημοκρατία». Όταν δεν εξυπηρετεί τα σχέδιά τους μετατρέπεται σε «παραλογισμό αμαθών μαζών». Οι οποίες χρειάζονται «επανευθυγράμμιση» από τους «λογικούς». Η Νέα Τάξη ομόφωνα και χωρίς συστολές αναγνωρίζει έναν εχθρό. Τον εθνικισμό. Κάποιοι, εν τούτοις, συνεχίζουν να ζουν "στον κόσμο τους", εγκλωβισμένοι σε απαρχαιωμένα δίπολα και γκρεμισμένα κοσμοείδωλα.   

Από το άρθρο του Foreign Policy:

«Ο εξτρεμισμός γίνεται mainstream. Ένα από τα πιο ξεδιάντροπα χαρακτηριστικά της ψηφοφορίας του Brexit ήταν η απόλυτη αποκήρυξη των τραπεζιτών και ΄των οικονομολόγων και των αρχηγών κρατών της Δύσης που προειδοποίησαν τους ψηφοφόρους για τους κινδύνους από ένα χωρισμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον πίστευε ότι οι ψηφοφόροι θα σέβονταν την σχεδόν καθολική άποψη των εμπειρογνωμόνων. Αυτό δείχνει πόσο εντελώς υποτίμησε τον δικό του λαό.

Ήδη η Ευρώπη δείχνει προς μία κατεύθυνση. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης, ακροδεξιά τοπικιστικά κόμματα είναι επικεφαλής στις δημοσκοπήσεις. Μέχρι στιγμής, κανένα δεν έχει συγκεντρώσει την πλειοψηφία, αν και τον περασμένο μήνα ο Norbert Hofer, ο ηγέτης του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας της Αυστρίας, έφτασε στο παρά τρίχα να κερδίσει την εκλογή του Προέδρου.

Τα mainstream κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς ίσως όλο και περισσότερο ενώσουν τις δυνάμεις τους για να κρατήσουν μακριά τους εθνικιστές. Αυτό έχει ήδη συμβεί στη Σουηδία, όπου ένα κεντροδεξιό κόμμα λειτουργεί ως εταίρος μειοψηφίας στην κεντροαριστερή κυβέρνηση*. Αν οι σοσιαλιστές στη Γαλλία χάσουν τον πρώτο γύρο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υποστηρίξουν τους συντηρητικούς κεντροδεξιούς εναντίον του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.

Ίσως αυτές οι άτυπες συμμαχίες μπορούν να επιβιώσουν μέχρι να πέσει ο πυρετός. Όμως, η επιτακτική ανάγκη της συμβίωσης θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε μια πραγματική επανευθυγράμμιση. Δηλαδή, τα διάφορα κομμάτια των κομμάτων από την αριστερά και δεξιά θα μπορούσαν να συγκλίνουν προς τον σχηματισμό ενός διαφορετικού είδους κέντρου, υπερασπιζόμενα τον πραγματισμό, την βελτιοδοξία, τις τεχνικές γνώσεις, και την αποτελεσματική διακυβέρνηση ενάντια στις ιδεολογικές δυνάμεις που συγκεντρώνονται στα άκρα των δύο πλευρών. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις Ηνωμένες Πολιτείες - και ίσως τους Βρετανούς Συντηρητικούς με το Brexit - να χάνουν τον έλεγχο των θυμωμένων, εθνικιστικών τάξεων και να τοποθετούσαν και να ανασύσταιναν τους εαυτούς τους ως το είδος των Main Street, pro-business κομμάτων που ήταν πριν από μια γενιά, πριν ο ιδεολογικός τους ζήλος, τους οδηγήσει σε αδιέξοδο. Αυτό μπορεί να είναι η μόνη εναλλακτική λύση τους στον παραγκωνισμό....

Το ζήτημα τελικά είναι η παγκοσμιοποίηση. Brexit, Trump, Εθνικό Μέτωπο, και ούτω καθεξής δείχνουν ότι οι πολιτικές ελίτ έχουν υποτίμησαν το βάθος της οργής στις παγκόσμιες δυνάμεις.. Μπορεί να φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι η αντίδραση έχει έρθει σήμερα και όχι αμέσως μετά την οικονομική κρίση του 2008, αλλά και η υποχώρηση της κρίσης έχει οδηγήσει σε μια νέα αίσθηση στασιμότητας…. Ήμουν πρόσφατα στην Πολωνία, όπου ένα ακροδεξιό κόμμα που μιλάει για εθνικισμό και παράδοση έχει αποκτήσει ισχύ παρά τα χρόνια της αναμφισβήτητης ευημερίας κάτω από ένα κεντρώο καθεστώς. Οι υποστηρικτές χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις ξανά και ξανά για να εξηγήσουν την ψήφο τους: "Αξίες και παράδοση". Ψήφισαν υπέρ της Πολωνικότητας και κατά της νεωτερικότητας της Δυτικής Ευρώπης.

Ίσως η πολιτική επαναπροσδιοριστεί γύρω από τον άξονα της παγκοσμιοποίησης, με τους θυμωμένους από τη μία πλευρά και τους πραγματιστές, από την άλλη. Οι εθνικιστές θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης και της λευκής μεσαίας τάξης που βλέπουν τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές της εθνικής κυριαρχίας. Το μεταρρυθμιστικό κέντρο θα περιλαμβάνει τους ωφελημένους της παγκοσμιοποίησης και των φτωχών και των μη-λευκών και περιθωριακών πολιτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι η εξύμνηση της εθνικής ταυτότητας τους αποκλείει. ... "

Το σχίσμα που βλέπουμε να ανοίγεται μπροστά μας δεν είναι μόνο για τις πολιτικές, αλλά για την πραγματικότητα. Οι δυνάμεις του Brexit κέρδισαν επειδή κυνικοί ηγέτες ήταν διατεθειμένοι να καλύψουν την παράνοια των ψηφοφόρων, λέγοντάς του ψέματα για τους κινδύνους της μετανάστευσης και το κόστος της ένταξης στην ΕΕ. Μερικοί από αυτούς τους ηγέτες έχουν ήδη αρχίσει να παραδέχονται ότι έλεγαν ψέματα… Στις ΗΠΑ, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει πέσει στην αγκαλιά ενός ανθρώπου, του Donald Trump, που κατασκευάζει πραγματικότητες στις οποίες ο αμαθής λαός θα ήθελε να ζει.

Μήπως είπα "αμαθής"; Ναι. Είναι απαραίτητο να πούμε ότι οι άνθρωποι είναι παραπλανημένοι και ότι το έργο της ηγεσίας είναι να τους βγάλουν από τις αυταπάτες τους. Είναι αυτό «ελιτίστικο»; Ίσως είναι. Ίσως έχουμε κλίνει τόσο πολύ στο να εξυμνούμε την αυθεντικότητα κάθε προσωπικής πεποίθησης ώστε τώρα είναι ελιτίστικο να πιστεύεις στην λογική, την εμπειρία και τα διδάγματα της ιστορίας. Αν ναι, το κόμμα που αποδέχεται την πραγματικότητα πρέπει να είναι προετοιμασμένο να τα βάλει με το κόμμα που αρνείται την πραγματικότητα, και των υποκινητών του ανάμεσα εκείνων που γνωρίζουν καλύτερα. Αν αυτή είναι η επανευθυγράμμιση που έρχεται, θα πρέπει να την αγκαλιάσουμε.

ΚΟ: Κατά «συγκυρία», στο τεύχος του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ υπάρχει άρθρο του Zbigniew Brzezinski, ενός από τα πιο ‘πιστά σκυλιά’ της παγκοσμιοποίησης, με τίτλο «Προς μια παγκόσμια Επανευθυγράμμιση».

Το Foreign Policy είναι μια ειδησεογραφική έκδοση και ιστοσελίδα που ιδρύθηκε το 1970 και που "επικεντρώνεται στις παγκόσμιες υποθέσεις, τα τρέχοντα γεγονότα και την αμερικανική και διεθνή πολιτική". Βρίσκεται υπό την ηγεσία του CEO και αρχισυντάκτη David Rothkopf, (εβραϊκής καταγωγής και μέλος του πανίσχυρου CFR).

πηγή