Ορθόδοξος (?) Ἐπίσκοπος Αβύδου Κύριλλος: Είναι αλαζονεία να κηρύττουμε και να ομολογούμε την Ορθοδοξία!

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και η αλαζονεία της αποκλειστικότητας

Ορθόδοξος (?) Ἐπίσκοπος Ἀβύδου Κύριλλος

 Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

     Κρίμα, που στους δύσκολους αυτούς καιρούς και οι ποιμένες της Εκκλησίας φθίνουν ως προς την συνέπειά τους  στην πίστη και στο φρόνημα των αγίων. Μιμούνται τα κοσμικά τερτίπια και δεν πείθουν με την πολιτεία τους. Δεν «αποφαίνονται» αγιωτικά αλλά διπλωματικά. Φάνηκε δε καθαρά η στάση τους αυτή στο κοντινό χθες με όλα τα διαδραματισθέντα στη Σύνοδο.

     Μεταξύ των άλλων, ορθόδοξος επίσκοπος είπε - άρα και πιστεύει - πως είναι αλαζονεία να κηρύττουμε και να ομολογούμε την Ορθοδοξία ως την κατέχουσα αποκλειστικώς την  Αλήθεια στην πληρότητά της. Γράφει: «Μὲ βάση αὐτὰ τὰ δεδομένα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν ἀναγνώριση τοῦ ὑποστατοῦ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ἑτεροδόξων, ὅταν πρωτίστως ἀποστῆ ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία τῆς ἀποκλειστικότητας. Ἡ ἀποκλειστικότητα δὲν ἀ­ποτελεῖ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

    «Αλαζονεία της αποκλειστικότητας». Κατ` αρχάς η  φράση έχει ύφος και περιεχόμενο άσχετο και αταίριαστο με την πατερική γλώσσα, υποκρύπτεται δε ύβρις κατά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί; Διότι ό,τι δίνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι της Παραδόσεώς της, επειδή είναι αποκάλυψη και δώρο του Θεού, είναι αποκλειστικό και μοναδικό. Τα πάντα στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αποκλειστικώς μοναδικά. Στην προς Εφεσίους επιστολή γράφει: «ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Εφ. 5, 25-27). Η πίστη της Αγίας μας Εκκλησίας είναι πίστη «των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων» και συνεχίζει να είναι καθαρή, αγία, άμωμος και θα συνεχίζει «μέχρι τερμάτων αιώνος».

     Αλλά τι σημαίνει η μετέωρη λέξη «αποκλειστικότητα» και τι μπορεί να υπονοεί μ` αυτήν ο επίσκοπος; Αποκλειστικότητα σε τι; Προφανώς στην Αλήθεια. Όταν η Αλήθεια είναι αποκλειστική, όλος ο λοιπός βίος και η πολιτεία της Εκκλησίας επισκιάζεται από αυτήν. Όλα είναι ευλογημένα και ενεργούν στο όνομα του Χριστού, καθώς ο Χριστός είναι η Αυτοαλήθεια.

      Είναι αλαζονεία λοιπόν η ομολογία της Αλήθειας από τους αγίους, η οποία τους αποκαλύπτεται εμπειρικώς; Κι αν είναι, πώς συνδυάζεται  η ταπείνωσή τους, η θεμελιώδης αρετή της αγιότητας,  με το εωσφορικό πάθος της αλαζονείας; Δηλαδή, άγιος Παΐσιος και ο άγιος Πορφύριος, αλλά και ο άγιος Ιουστίνος  Πόποβιτς , που έζησαν στα χρόνια μας και ομολογούσαν τη μοναδικότητα της Εκκλησίας μας, πίστευαν πως η ομολογία της μοναδικότητας της Αλήθειας είναι αλαζονεία;

     Ο άγιος Ιουστίνος  γράφει μεταξύ άλλων στο βιβλίο: «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»: «Η Ορθοδοξία ως ο μοναδικός φορεύς και φύλαξ του τελείου και παμφώτου Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού πραγματοποιείται αποκλειστικώς με τα θεανθρώπινα – ορθόδοξα μέσα, τας ασκητικάς εν χάριτι αρετάς, όχι με μέσα δανεισμένα από τον Ρωμαιοκαθολικισμόν ή τον Προτεσταντισμόν, διότι αυτοί είναι χριστιανισμοί κατά την έκδοσιν του υπερηφάνου Ευρωπαίου ανθρώπου, και όχι του ταπεινού Θεανθρώπου … Ο λαός μας εις το βάθος της καρδίας του γνωρίζει τον Χριστόν και την Ορθοδοξίαν, γνωρίζει τι είναι εκείνο, το οποίον καθιστά τον ορθόδοξον άνθρωπον ο ρ θ ό δ ο ξ ο ν. Η Ορθοδοξία πάντοτε δημιουργεί ασκητικάς αναγεννήσεις, και άλλας αναγεννήσεις η Ορθοδοξία δεν γνωρίζει».

     Και τελειώνει ένα κείμενό του ως εξής: «Αλλ` όλα αυτά απαιτούν ως προϋπόθεσιν: το να γίνουν οι ίδιοι οι αρχιερείς μας, οι ιερείς μας και οι μοναχοί μας ασκηταί, και δι` αυτό: Του Κυρίου δεηθώμεν».

πηγή
Μέ τέτοια καμώματα ἱεραρχῶν, φοβόμαστε, ὅτι πολύ γρήγορα θά κληθοῦμε νά ὁμολογήσουμε τήν Πίστη μας, ἀκόμα καί μέσα στούς Ναούς μας... Γι'αὐτό καί ὀφείλουμε ὅχι μονάχα νά εἴμαστε ἕτοιμοι, ἀλλά καί νά γνωριζόμαστε μεταξύ μας.