Η αγία Γερόντισσα Ξένη έφυγε για εκεί που
ποθούσε και που από 12 χρονών είχε αφιερώσει την ζωή της!!! Στη Παναγία και
στον Άγιο Ιγνάτιο Μηθύμνης.....
Την πρώτη φορά που τη γνωρίσαμε, χρόνια
πριν, μας έλεγε: Σας παρακαλώ αν γνωρίζετε τον Ηγούμενο του αντρικού
μοναστηριού πέστε του να με βγάλει απο το διακόνημα της Ηγουμένης.....είμαι 10
χρόνια ...φτάνει πια!!!
Πολλές φορές στο ιερό του Καθολικού της
Μονής καθώς προσπαθούσε να μας βγάλει αγίασμα απο τον Τάφο του Αγίου ακούγαμε
να βγάζει αναστεναγμούς προσευχής για τη κατάσταση του κόσμου...για κάποιους ασθενείς...για
τον καθένας μας!!!
Ο
μεγάλος καημός της ήταν τι θα γίνει με την επάνδρωση του Μοναστηριού της. Τώρα από κει ψηλά θα βοηθήσει ώστε το
μοναστήρι να συνεχίσει να είναι φάρος πνευματικός για το νησί και όχι μόνο.!
Πολλές φορές πήγαινε κόσμος που είχε
ακούσει γιαυτήν και δεν την ήξερε βέβαια στην όψη...και ρωτούσαν ...θέλουμε να
δούμε την Γερόντισσα...ρωτούσαν την ίδια ...και έλεγε αυτή: Τι να την κάνετε τη
Γερόντισσα, δεν είναι καλά και λείπει...δεν αξίζει το κόπο αφήστε την...και
χανόταν μετά!!!!
Πριν λίγες μέρες την επισκέφτηκε μια φίλη
της από το χωριό, και ήταν πολύ καλά...έλαμπε , και με προσμονή της
είπε..."πότε θα με καλέσει και μένα ο Κύριος κοντά Του;; " ...και
έλαμπε από χαρά περιμένοντας να συναντήσει Αυτόν που αγάπησε πιο πολύ στη ζωή
Της.....και από δώδεκα χρονών αφιερώθηκε στο Μοναστήρι έχοντας κάνει ελάχιστες
εξόδους από αυτό, καθόλη τη διάρκεια της ζωή της.....!!!!
Καλό Παράδεισο .....που τον ζούσε από εδώ!
Την ευλογημένη ευχή Της να έχουμε όλη.
ΥΓ, όταν τραβήξαμε πρίν χρόνια αυτές τις
φωτογραφίες ..δεν ήθελε , άλλωστε φαίνεται στην έκφραση του προσώπου της , αλλά
είπε μονολογώντας ..."ξέρω εγώ...αυτές τις φωτογραφίες θα τις βάλεις εκεί
που τις βλέπει όλος ο κόσμος ......"!!
πηγή
πηγή
1 σχόλιο:
Πως μπόρεσαν κάποιοι άνθρωποι να τα δώσουν όλα στο Θεό από την παιδική τους ηλικία; Έτσι έγινε και με τον Άγιο Πορφύριο. Δεν πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι εφηβεία, νεότητα; Δεν είχαν την επιθυμία του κόσμου;Να γνωρίσουν, να δοκιμάσουν, να ζήσουν; Παρέμειναν εκεί σταθεροί, σαν να είχαν όλη την εμπειρία της ζωής, σαν να τα είχαν ζήσει χορτάσει και απομυθοποιήσει όλα.. Ακατανόητα για μας.Πως στην ηλικία των 15,20,25... κάθεται με ράσο και απάρνηση του κόσμου;
Σε μια φάση της ζωής που δεν σε χωράει ο κόσμος, που τον προσλαμβάνεις ολόκληρο στη συνείδησή σου. Που θεωρείς ότι είναι όλος "δικός σου" να τον κάνεις ότι θες.. να τον αγαπάς και να τον ζεις, να τον μισείς και να τον αλλάζεις, με ρήξεις με υπερβάσεις με ανατροπές. Που σε τρελαίνει η αδικία και η υποκρισία, που νιώθεις "υπεύθυνος" για την "τύχη" του γιατί είσαι το δικό του αύριο.. που μάχεσαι για την ιδεατή εικόνα του μυαλού σου.
Πως αυτός ο κόσμος γίνεται "αδιάφορος", "ξένος"; Oι περισσότεροι φτάσαμε στα 25 για να σηκώσουμε για πρώτη φορά τα μάτια ψηλά.Και χρειάζεται καιρός παρά την έκπληξη των νέων νοημάτων, και τη συνεχή δίψα, για να αρχίσει να ξεκολλάει η καρδιά από τα κάτω. Να καταλάβουμε κάποια από τα κρυμμένα μυστικά της εδώ "τάξης" (και αταξίας) του κόσμου και να αλλάξουμε προσανατολισμό και σκέψη. Βέβαια για την κάθε ψυχή με τις ιδιαιτερότητές της "τα πάντα συνεργούν προς το αγαθό" όταν αγαπάει το Θεό όπως ΄λέει ο Απ. Παύλος. Όλα τα βιώματα γίνονται η πρώτη ύλη για να δημιουργηθεί με την συνέργεια Θεού και ανθρώπου και η πνευματική υπόσταση.Απλά κάποιοι άνθρωποι απ΄ότι φαίνεται ήταν πάντα "σαν έτοιμοι από καιρό" όπως λέει και ο ποιητής.
Δημοσίευση σχολίου