Απο το Γεροντικό του Αγίου Ορους
Αφήνοντες τη Νέα Σκήτη και προχωρούντες νοτιοανατολικά, φθάνουμε σε μια πέτρινη Καμάρα. Σ' αυτήν ή Παράδοση λέει, πώς είναι τα σύνορα της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου, με τη μεγαλύτερη Σκήτη του Αγίου Όρους την «Αγία Άννα». Επειδή στο σημείο αυτό συναντήθηκαν άφ' ενός μεν ό ηγούμενος της Μονής Αγίου Παύλου, Παύλος Μοναχός και άφ' ετέρου ό ηγούμενος της Μονής των Βουλευτηρίων Αθανάσιος Μοναχός και καθόρισαν τα όρια των δύο αυτών Ιερών Μονών, ξεκινήσαντες ταυτόχρονα ό καθένας από τη Μονή του. Όπως μας διηγήθηκαν σεβάσμιοι Πατέρες, ή Σκήτη της Αγίας Αννης είναι ή αρχαιότερη άλλα και μεγαλύτερη Σκήτη του Αγίου Όρους, έχει όμως δυο περιόδους ζωής, ή μία κατά την Παράδοση άρχισε τον 6ον με 7ον αιώνα, οπόταν συστήθηκε ή Κοινοβιακή Μονή των «Βουλευτηρίων».
Από τις πολλές όμως επιδρομές των θαλασσοπειρατών διατηρήθηκε μέχρι τον 9ον με ΙΟον αιώνα και κατεστράφη, οπόταν έχομε την δεύτερη περίοδο ζωής αυτής, ή οποία φαίνεται να έχει αρχή από τον Όσιο Γερόντιο, ό όποιος φέρεται Ιδρυτής της Σκήτης Αυτής, χρηματίσας ηγούμενος της Μονής των Βουλευτηρίων, της οποίας, ίσως να ήταν ό τελευταίος. Ό Άγιος αυτός ήταν σύγχρονος με τον άγιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη, στην αρχή έζησε κάτω στα παραθαλάσσια μέρη σε σπηλιές, άλλα από τις συνεχείς ενοχλήσεις των πειρατών, ανέβηκε ψηλά στα δύσβατα βράχια, εκεί που σήμερα είναι το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονος, το όποιον αυτός πρωτοέκτισε. Στην τοποθεσία αυτή υπάρχουν πλήθος ξεροκάλυβα και σπηλιές, στα όποια κατά καιρούς παρέμειναν και ασκήτευαν πολλοί Μοναχοί ερημίτες και ερημοπολίτες. Με πολλούς πειρασμούς και σκληρούς αγώνες, ό όσιος Γερόντιος πλήρης ήμερων παρέδωκε το πνεύμα στο Δεσπότη Χριστό, γενόμενος θυσία και πρότυπο παράδειγμα αρετής και καλοσύνης στους υποτακτικούς και συνασκητές του. Εκεί πού έμενε, προς παρηγοριά των αδελφών, με θερμή προσευχή, μέσα από τα βράχια, έβγαλε λίγο νεράκι σαν άγιασμα. α) Αυτός όμως πού τον διαδέχθηκε, στη σπηλιά πού έμενε ό άγιος Γερόντιος, θέλησε να φτιάξει ένα μικρό κηπάκι και μάζευε το άγιασμα για να ποτίζει τον κήπο του. Επειδή όμως το νεράκι αυτό, δε δόθηκε για να ποτίζουν κήπους και για να μη περισπώνται οι Μοναχοί σε κηποκαλλιέργειες και αφήνουν τα πνευματικά τους καθήκοντα, στο Μοναχό αυτόν παρουσιάστηκε σε όραμα ή Παναγία και του έκαμε παρατήρηση και για να μη παραμελεί την πνευματική του ζωή, ή Κυρία Θεοτόκος, έδωκε εντολή να στερέψει άπ' Εκεί το άγιασμα, πού δόθηκε μόνον να πίνουν, κι όχι να ποτίζουν κήπους και βγήκε πιο κάτω και χαμηλότερα από την επιφάνεια της γης. Το άγιασμα αυτό μέχρι σήμερα χειμώνα - καλοκαίρι είναι το ίδιο, ούτε αυξάνει, ούτε λιγοστεύει.
πηγή
Αφήνοντες τη Νέα Σκήτη και προχωρούντες νοτιοανατολικά, φθάνουμε σε μια πέτρινη Καμάρα. Σ' αυτήν ή Παράδοση λέει, πώς είναι τα σύνορα της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου, με τη μεγαλύτερη Σκήτη του Αγίου Όρους την «Αγία Άννα». Επειδή στο σημείο αυτό συναντήθηκαν άφ' ενός μεν ό ηγούμενος της Μονής Αγίου Παύλου, Παύλος Μοναχός και άφ' ετέρου ό ηγούμενος της Μονής των Βουλευτηρίων Αθανάσιος Μοναχός και καθόρισαν τα όρια των δύο αυτών Ιερών Μονών, ξεκινήσαντες ταυτόχρονα ό καθένας από τη Μονή του. Όπως μας διηγήθηκαν σεβάσμιοι Πατέρες, ή Σκήτη της Αγίας Αννης είναι ή αρχαιότερη άλλα και μεγαλύτερη Σκήτη του Αγίου Όρους, έχει όμως δυο περιόδους ζωής, ή μία κατά την Παράδοση άρχισε τον 6ον με 7ον αιώνα, οπόταν συστήθηκε ή Κοινοβιακή Μονή των «Βουλευτηρίων».
Από τις πολλές όμως επιδρομές των θαλασσοπειρατών διατηρήθηκε μέχρι τον 9ον με ΙΟον αιώνα και κατεστράφη, οπόταν έχομε την δεύτερη περίοδο ζωής αυτής, ή οποία φαίνεται να έχει αρχή από τον Όσιο Γερόντιο, ό όποιος φέρεται Ιδρυτής της Σκήτης Αυτής, χρηματίσας ηγούμενος της Μονής των Βουλευτηρίων, της οποίας, ίσως να ήταν ό τελευταίος. Ό Άγιος αυτός ήταν σύγχρονος με τον άγιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη, στην αρχή έζησε κάτω στα παραθαλάσσια μέρη σε σπηλιές, άλλα από τις συνεχείς ενοχλήσεις των πειρατών, ανέβηκε ψηλά στα δύσβατα βράχια, εκεί που σήμερα είναι το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονος, το όποιον αυτός πρωτοέκτισε. Στην τοποθεσία αυτή υπάρχουν πλήθος ξεροκάλυβα και σπηλιές, στα όποια κατά καιρούς παρέμειναν και ασκήτευαν πολλοί Μοναχοί ερημίτες και ερημοπολίτες. Με πολλούς πειρασμούς και σκληρούς αγώνες, ό όσιος Γερόντιος πλήρης ήμερων παρέδωκε το πνεύμα στο Δεσπότη Χριστό, γενόμενος θυσία και πρότυπο παράδειγμα αρετής και καλοσύνης στους υποτακτικούς και συνασκητές του. Εκεί πού έμενε, προς παρηγοριά των αδελφών, με θερμή προσευχή, μέσα από τα βράχια, έβγαλε λίγο νεράκι σαν άγιασμα. α) Αυτός όμως πού τον διαδέχθηκε, στη σπηλιά πού έμενε ό άγιος Γερόντιος, θέλησε να φτιάξει ένα μικρό κηπάκι και μάζευε το άγιασμα για να ποτίζει τον κήπο του. Επειδή όμως το νεράκι αυτό, δε δόθηκε για να ποτίζουν κήπους και για να μη περισπώνται οι Μοναχοί σε κηποκαλλιέργειες και αφήνουν τα πνευματικά τους καθήκοντα, στο Μοναχό αυτόν παρουσιάστηκε σε όραμα ή Παναγία και του έκαμε παρατήρηση και για να μη παραμελεί την πνευματική του ζωή, ή Κυρία Θεοτόκος, έδωκε εντολή να στερέψει άπ' Εκεί το άγιασμα, πού δόθηκε μόνον να πίνουν, κι όχι να ποτίζουν κήπους και βγήκε πιο κάτω και χαμηλότερα από την επιφάνεια της γης. Το άγιασμα αυτό μέχρι σήμερα χειμώνα - καλοκαίρι είναι το ίδιο, ούτε αυξάνει, ούτε λιγοστεύει.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου