..Αν αντιταχθούν στον καταποντισμό της Πίστεως που εργάζονται οι Οικουμενιστές, θα βρεθούν εκτός του Δεσποτικοῦ θρόνου!

 Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος

Τὸ  διακύβευμα

Γράφει ὁ Γεώργιος Μηλιώτης, Ἐκπαιδευτικός

  Μετὰ ἀπὸ 100 περίπου χρόνια προετοιμασιῶν, κοντεύει ἡ ὥρα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία θὰ πραγματοποιηθεῖ –ἐκτὸς ἀπροόπτου– τὸν προσεχῆ Ἰούνιο στὴν Κρήτη. Πέρα ἀπὸ ὅσα κατὰ καιροὺς ἐπεσήμαναν οἱ θιασῶτες τῆς σύγκλησης τῆς Συνόδου γιὰ τὴν ἀναγκαιότητά της, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ ἐκθέσουμε ἐν συντομία κάποιες σκέψεις γιὰ τὸ ποιὸ εἶναι ἀκριβῶς τὸ διακύβευμά της.

     Ὅπως διαφαίνεται στὰ Κείμενα ποὺ πρόκειται νὰ συζητηθοῦν καὶ ὑπογραφοῦν ἀπὸ τὶς ἀντιπροσωπεῖες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ Σύνοδος αὐτὴ δὲν γίνεται –σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν παράδοση τῶν Συνόδων στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή– γιὰ νὰ στιγματίσει καὶ ἀποβάλλει κάποια αἱρετικὴ δοξασία ἢ γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἔναντι τῶν ἀλλοτρίων, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἀκριβῶς ἀντίθετο λόγο. Στὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», οἱ ἄλλες χριστιανικὲς ὁμάδες ὀνομάζονται Ἐκκλησίες, στερώντας κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ἀποκλειστικὴ καὶ παραδοσιακὴ χρήση τοῦ ὅρου μόνο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἀκολουθεῖται, βέβαια, πολὺ καιρὸ τώρα στὸ πλαίσιο τῶν «οἰκουμενικῶν καὶ διαχριστιανικῶν διαλόγων» καὶ ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ἐμφανίζοντας τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ ἐνστερνίζεται τὴν προτεσταντικὴ –καὶ ἀσφαλῶς αἱρετική– θεωρία τῶν «Κλάδων», ὅπου ὅλες οἱ Ἐκκλησίες κατέχουν μέρος τῆς Ἀληθείας ἀλλὰ καμία ἀπὸ αὐτὲς ...τὴν πλήρη Ἀλήθεια.

      Στὸ ἴδιο κείμενο, γίνεται λόγος γιὰ τὴν «ἀπολεσθεῖσα ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ τὴ διδασκαλία τῶν πατέρων μας, ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχει διασπασθεῖ. Ἀντιθέτως, οἱ πάσης φύσεως αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοὶ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς ὅμως νὰ διαταραχθεῖ ἡ ἑνότητά της. Ἡ ἄποψη ποὺ προβάλλεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους καί, δυστυχῶς, ἔχει ἐμποτίσει τὸ ἐν λόγω κείμενο ἀποτελεῖ νεωτερίστικη καὶ βεβαίως ἀντορθόδοξη θεωρητικὴ προσέγγιση. Παρόλ’ αὐτά, τὸ κείμενο ἔρχεται πρὸς συζήτηση μετὰ ἀπὸ σύμφωνη γνώμη ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἀντιπροσωπειῶν στὶς προσυνοδικὲς διαδικασίες, ἀλλὰ ἐρήμην τῶν Ἱεραρχῶν τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν. 

      Ἕνα ἄλλο, ἐπίσης πολὺ σημαντικὸ σημεῖο τῶν κειμένων εἶναι ἡ ἐμφανέστατη προσπάθεια ὑπερεκτίμησης τῶν λεγόμενων διαχριστιανικῶν διαλόγων καὶ τῆς Οἰκουμενικῆς Κίνησης. Αὐτὸ ὅμως ποὺ δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ στὸ κείμενο –ἴσως γιατί δὲν πρέπει νὰ τὸ γνωρίζουν οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί– εἶναι ὅτι οἱ διαχριστιανικοὶ διάλογοι ἀπέτυχαν παταγωδῶς καὶ κατέληξαν σὲ τέλμα, σύμφωνα μὲ τὴν ὁμολογία τῶν ἴδιων τῶν μετασχόντων ἀρχιερέων.

     Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὸ κείμενο ἀποκρύπτονται παντελῶς τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῶν μέχρι σήμερα διαλόγων γιὰ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία, ὅταν συνυπογράφονται καὶ ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους ἐπαίσχυντα κείμενα ὅπως αὐτὰ τοῦ Μπάλαμαντ, τῆς Ραβέννας ἢ τοῦ Τορόντο στὰ πλαίσια τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Καὶ ὅλα αὐτὰ βέβαια χωρὶς καμιὰ συνοδικὴ ἀπόφαση. Μήπως τώρα, μέσω τῆς Συνόδου, βρίσκουν τὴν εὐκαιρία νὰ νομιμοποιήσουν ὅλη αὐτὴ τὴν ἀντορθόδοξη καὶ ἀντιπατερικὴ πολιτικὴ τῶν περασμένων ἐτῶν;

   Ἐπιπλέον, ἀλγεινὴ ἐντύπωση προκαλεῖ τὸ γεγονὸς τῆς προειδοποίησης πρὸς πάσα κατεύθυνση γιὰ ἐπιβολὴ ποινῶν καὶ τιμωρίας σὲ ὅσους ἀντιδράσουν στὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Οὐδὲν ἀντιπαραδοσιακώτερον τούτου! Πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ συντάκτες τῶν Κειμένων τῆς Συνόδου, ὅπως κι ὅλοι ἐμεῖς, ὅτι ὁ ἔσχατος κριτὴς τῆς ὀρθότητας τῶν ἀποφάσεων μίας Συνόδου δὲν εἶναι ἡ ἴδια ἡ Σύνοδος, ἀλλὰ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, τὸ πλήρωμα δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ πλήρωμα, μὲ τὴν γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστικὴ καὶ δογματική του συνείδηση ἐπικυρώνει ἢ ἀπορρίπτει τὶς διάφορες συνοδικὲς ἀποφάσεις. Δὲν εἶναι ἄλλωστε λίγες οἱ περιπτώσεις ὅπου ὁλόκληρες Σύνοδοι κατὰ τὸ παρελθὸν κρίθηκαν ληστρικὲς καὶ ἀκυρώθηκαν. 

    Ἡ μεγάλη εὐθύνη τῶν ἱεραρχῶν ποὺ θὰ συμμετάσχουν στὴ συγκεκριμένη Σύνοδο εἶναι δεδομένη. Ἐλπίζουμε ὅτι μὲ πολὺ προσευχὴ καὶ ἀναλογιζόμενοι τὴν παράδοσή μας θὰ ἀποφασίσουν. Πάντως, ὁ πιστὸς λαὸς θὰ προσεύχεται, θὰ εὔχεται καὶ θὰ ἀγρυπνεῖ. Καὶ ἂν χρειαστεῖ, θὰ διαφυλάξει ἐκεῖνος τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς Πίστης μας καὶ θὰ «ἐμμέσει ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ» τούς προδότες.
πηγή