Αφιερωμένο σε κάποιους μονόφθαλμους Ιγνάτιους

Ξέρεις… Δὲν γίνεται νὰ πεθαίνῃ ὁ συνάνθρωπός μου κι ἐγὼ νὰ ἀσχολοῦμαι μόνον μὲ τὶς παραστάσεις τῶν δουλεμπόρων…  

Ξέρεις… Εἶναι πολὺ ὑποκριτικὸ νὰ γίνομαι Charlie ὅταν μοῦ τὸ ζητοῦν, ἀλλὰ ὅταν τὸ παιδὶ τοῦ γειτονός μου πεινᾶ ἐγὼ νὰ στρέφω τὸ κεφάλι ἀπὸ τὴν ἄλλην μεριὰ γιὰ νὰ μὴν …ἀναστατωθῶ…  

Ξέρεις… Εἶναι γελοιότης νὰ συμπονῶ ὅταν μοῦ τὸ ἐπιβάλλουν ἀλλὰ νὰ μὴν συμπονῶ ὅταν ἐπιβάλλεται…

 Ξέρεις… Εἶναι ἐξαπάτησις τὸ νὰ μοῦ ζητοῦν βοήθεια γιὰ ὅλες τὶς φυλὲς τοῦ πλανήτου ἀλλὰ νὰ μὴν ἀσχολεῖται κάποιος μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ κοιμοῦνται κάτω ἀπὸ γέφυρες…  

Ξέρεις… Εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ δολοφονοῦνται ἄνθρωποι στὸ Αἰγαῖον ἀλλὰ οὐδεὶς νὰ ἀναφέρεται στὶς χιλιάδες δολοφονίες, ποὺ ἀποκαλοῦν …αὐτοκτονίες καὶ συστηματικῶς …ἀποκρύβουν.  

 Ξέρεις… Εἶναι ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος τὸ νὰ συντηροῦμε ἐπιτροπὲς ἐλέγχου καὶ προστασίας τῶν προσφύγων, ὅταν δὲν συντηροῦμε, ἔςτὧ καὶ  μία, ἐπιτροπὴ ὑποστηρίξεως τῶν αὐτοχείρων ἰθαγενῶν.  

Ξέρεις… Εἶναι παράλογον νὰ περιθάλπουμε, ἄν καὶ κατεστραμμένοι, ἐκατομμύρια ἀναξιοπαθοῦντες, πραγματικοὺς καὶ φανταστικούς, ἀλλὰ νὰ μὴν ἀσχολούμεθα μὲ τοὺς ἄλλους ἀναξιοπαθοῦντες ποὺ εἶναι δίπλα μας…
 
Ξέρεις… Εἶναι ἀδιανόητον τὸ νὰ διαπιστώνουμε «ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος» μόνον ὅταν μᾶς τὰ δείχνουν οἱ …ἐκπαιδευτές μας.
 
Ξέρεις… Δὲν γίνεται νὰ θυμόμαστε τὴν (ξεχασμένη) ἀνθρωπιά μας μόνον ὅταν τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως μᾶς τὴν φέρνουν στὴν ἐπιφάνεια…  

Ξέρεις… Σιχαίνομαι νὰ γίνομαι φιλάνθρωπος ὅταν μοῦ τὸ ζητοῦν κάτι σίες καὶ τασίες καὶ σοφίες καὶ νὰ μὴν εἶμαι κάθε στιγμὴ πραγματικὸς φιλάνθρωπος…  

Ξέρεις… Ἐκεῖ ἔξω ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Μοχάμετ ὑπάρχουν καὶ Παῦλοι καὶ Κατερίνες καὶ Γιάννηδες…
 
Ξέρεις… Μπορῶ πάντα νὰ εἶμαι Ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὅταν μοῦ τὸ ἐπιβάλλουν νὰ γελῶ εἰρωνικά… …γιατὶ ἡ ἀνθρωπιὰ δὲν ὑπάρχει κατὰ παραγγελίαν ἀλλὰ παραμένει ἔμφυτος!!! 

Ἤ τὴν ἔχεις ἤ δὲν τὴν ἔχεις…

Μια ευκαιρία για τον Παύλο!

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά την μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο…συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την εξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές.

Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει…

Έχει τρεις γιους. Υπερήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελλαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του…αγαπά τους υπολογιστές και την μουσική… μα  δεν μπορεί να χαρεί κάτι από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών… κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με τον χρόνο… Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από τον στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πώς μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!

Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! 

Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων…

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. «Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε» μου είπε… «μα δεν γίνεται να απογοητευθούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δόσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!»

Δεν μιλούσα πια με τον Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο… Πώς είσαι; Τον ρώτησα. 

«Όσο ο  Παύλος είναι καλά και  δεν τα παρατάει είμαι καλά!»

Συγκινήθηκα βαθιά… Πώς είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.  

«Αν τον δεις θα σκεφθείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη». Μιλούσε με τόση υπερηφάνια για τον γιο του… Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα…

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό τον φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε… μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νοιώθουμε την αύρα του τρόμου τους…

Αγαπημένοι… Αυτή η ανάρτηση αφορά σε ένα παιδί…Ένα δεκαεπτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νοιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα… Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με την συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία…Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια την ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσευμά μας λίγο, μα το περίσσευμα αγάπης πολύ!

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα…και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω…ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! 

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στην Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79
ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079

ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου 6986789490

Μην με Λησμόνει

Δεν μένει να πω κάτι άλλο παρά να στείλω τις ευχές μου εκεί έξω. Αγάπη αγαπημένοι. Αγάπη για όλους μα περισσότερη αγάπη για κάθε παιδί που μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί είμαστε δυνατοί μόνο αν είμαστε πολλοί!

Ένα πελώριο ευχαριστώ σε όλους για την κατανόηση για αυτή την ανάρτηση και Παύλο, θα σου στείλω τον στίχο που τραγουδάω συνέχεια στους γιους μου! 

«Για χατήρι σου ξημερώνει αγόρι μου…Για χατίρι σου ξημερώνει!!!»

Κατερίνα

Ξέρεις… Μόνον ἐμεῖς μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε… …κι ἐὰν δὲν τὸ κάνουμε θὰ χάσουμε ἕναν πολὺ δυνατὸ καὶ σημαντικὸ καὶ χρήσιμο μελλοντικὸ συμ-πολίτη μας…  

Ξέρεις… Ἀκόμη κι ἐὰν σκύψουν ἐπάνω στὸν κάθε Παῦλο… …δὲν θὰ εἶναι παρὰ μία ἀκόμη μάσκα γιὰ νὰ κρύψουν ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ ἐπόμενα ἐγκλήματα ποὺ σχεδιάζουν…  

Ξέρεις… Ἐὰν δὲν ξανακτίσουμε μεταξύ μας τὴν ἀπαραίτητη ἐμπιστοσύνη… …δὲν θὰ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ κερδίσουμε τὸ δικαίωμα συμμετοχῆς μας σὲ μία ἄλλην, τελείως διαφορετικά, πραγματικὰ ἀνθρώπινη κοινωνία.
πηγή