Είναι τόσες μέρες που σκέφτομαι να γράψω. Είχα βάλει με το νου ένα θέμα πολυσυζητημένο, τη φιλία. Είχα κρατήσει και σημειώσεις σε μια κόλλα Α4 διπλωμένη στα τέσσερα. Για την απόσταση ''ένα τσιγάρο δρόμος'' που χωρίζει το γοητεύω από το απογοητεύω. Για τα τεστ από τα οποία περνάμε τους φίλους μας για να παραμείνουν φίλοι μας. Για τον φίλο της φίλης μου που κάθε φορά που μιλάμε για αυτήν με κοιτάζει στα μάτια με νόημα. Για την ταινία ''ο κολλητός μου'' με τον Ντανιέλ Οτέιγ. Για το ότι τη μια στιγμή μπορεί να είσαι ανάμεσα σε φίλους και την άλλη να πνίγεσαι από μοναξιά. Για την ανεκτικότητα που δείχνει ο καθένας μας. Για το ότι άλλο αυτό που βλέπουμε και άλλη η πραγματικότητα. Για το ότι ''το μέλλον θα δείξει''. Για τη μαμά μου που λέει πως οι άνθρωποι είναι καλοί μέχρι να τους πατήσεις τον κάλο. Για την Λ. που δεν έχει εμπιστοσύνη.
Για μένα που έχω υπάρξει χίλια δυό κομμάτια κι ο κάθε αγαπημένος μου κι η κάθε αγαπημένη μου γνωρίσανε από ένα. Ίσως και μισό. Για τον χρόνο μου, για τις ευκαιρίες, για το νοιάξιμο που δεν έδωσα. Για τους ''φίλους'' που με το μυαλό μου και από ανάγκη για επικοινωνία κατασκεύασα.
με το φεγγαρι αγκαλια
3 σχόλια:
Οι άνθρωποι τελικά μοιάζουμε τόσο πολύ!..
Συμφωνώ. Οταν κάνεις κάμποσα ταξίδια, όταν διαβάσεις κάμποσα βιβλια και όταν χαζέψεις αρκετά στο διαδίκτυο, ειναι ολοφάνερο. Μοιάζουμε όλοι οι άνθρωποι τόσο πολύ.
Άμα δέις γέρο καί βγάζει χούγια , νά ξέρεις τά είχε καί από νέος ! Τό γήρας ού μόνον .....!
Δημοσίευση σχολίου