«Θα περίμενα από τον Πρωθυπουργό της χώρας μου να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό του για τα λάθη όλου του πολιτικού συστήματος που οδήγησαν, αυτό τον περήφανο και απροσκύνητο λαό, στην εξαθλίωση, την ανεργία, τις «ουρές», τα συσσίτια, τη μετανάστευση, τις λιποθυμίες στα σχολεία, τις μελαγχολίες και τις αυτοκτονίες. Θα περίμενα, επίσης, να καλέσει τον λαό σε αυτοκριτική και μετάνοια. Αντί αυτού τον άκουσα να ζητά συγγνώμη γιατί στην Ορθόδοξη Ελλάδα των θυσιών και των αγώνων, του Σουλίου και του Αρκαδίου, άργησε να γίνει νόμος, το «Σύμφωνο Συμβίωσης»! Με άλλα λόγια γιατί άργησε να ξεκινήσει η διάλυση της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας!», αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο του ο κ. Αμφιλόχιος.
Παράλληλα, επισημαίνει ότι «… εμείς οι Νεοέλληνες τελικά επιλέγουμε τον δρόμο της αυτοκαταστροφής. Δεν μαθαίνουμε από τα παθήματα και τα βάσανα μας. Τα τελευταία χρόνια μπήκαμε στη μέγγενη της «κρίσης», όπως την ονόμασαν, και αναζητούμε λύτρωση και σωτηρία μέσα από δρόμους και τρόπους που, όπως μας λένε, απαιτούν θυσίες, περικοπές, στερήσεις, δάκρυα, πόνο και αίμα. Ο περήφανος λαός μας κατάντησε να περιμένει σε ατελείωτες «ουρές» για να προμηθευτεί ότι μέχρι χθες θεωρούσε δεδομένο και αυτονόητο. (Φαγητό, χρήματα, ρούχα, φάρμακα, κ.α.). Καταντήσαμε ζητιάνοι στον τόπο μας… Καραβάνια εξαθλιωμένων, ανέργων και νεόπτωχων…», σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου.
Καταλήγοντας αναφέρει: «Τελικά… αυτή είναι η «Νέα Ελλάδα» που ονειρευόμαστε και οραματιζόμαστε; Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θα αντισταθεί σ’ αυτή τη μηδενιστική ισοπέδωση. Θέλω να πιστεύω, επίσης, ότι θα συνεχίσουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας για το αίμα που χύθηκε «για θρησκεία και για πατρίδα», όπως λέει και ο Εθνικός μας ποιητής (Ύμνος, στροφές 144 – 148)».
ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Αναλυτικότερα, στο άρθρο του ο π. Αμφιλόχιος επισημαίνει τα εξής:
«Τα Θεοφάνεια, η φανέρωση δηλαδή της Αγίας Τριάδας κατά τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού που είναι και η τελευταία εορτή του Αγίου Δωδεκαημέρου, είναι γνωστά στη γλώσσα του λαού ως «Φώτα», καθώς το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται, φωτίζει και αγιάζει τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Στους άφωτους και σκοτεινούς καιρούς μας το φως αυτό της ελπίδας, της χαράς και της ζωής είναι όχι μόνον ζητούμενο αλλά και το μόνο διέξοδο και λύση στα αλύτρωτα αδιέξοδα μας. Φαίνεται όμως πως εμείς οι Νεοέλληνες τελικά επιλέγουμε τον δρόμο της αυτοκαταστροφής. Δεν μαθαίνουμε από τα παθήματα και τα βάσανα μας. Τα τελευταία χρόνια μπήκαμε στη μέγγενη της «κρίσης», όπως την ονόμασαν, και αναζητούμε λύτρωση και σωτηρία μέσα από δρόμους και τρόπους που, όπως μας λένε, απαιτούν θυσίες, περικοπές, στερήσεις, δάκρυα, πόνο και αίμα. Ο περήφανος λαός μας κατάντησε να περιμένει σε ατελείωτες «ουρές» για να προμηθευτεί ότι μέχρι χθες θεωρούσε δεδομένο και αυτονόητο. (Φαγητό, χρήματα, ρούχα, φάρμακα, κ.α.). Καταντήσαμε ζητιάνοι στον τόπο μας… Καραβάνια εξαθλιωμένων, ανέργων και νεόπτωχων…
Η νεολαία μας, απογοητευμένη από την ασυνέπεια λόγων και έργων μας καθώς τους παραδίδουμε μια πατρίδα χρεοκοπημένη και λαβωμένη, αναζητούν ζωή και μέλλον στην ξενιτιά. Η χώρα μας τείνει να γίνει ένα απέραντο γηροκομείο… Μέσα λοιπόν σε αυτή τη ζοφερή και τραγική ιστορική πραγματικότητα όπου όλοι περιμένουμε από τους κρατούντες τι άλλο από την ανάσταση της Πατρίδας, την αποκατάσταση της λαβωμένης υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας μας, το πολιτικό σύστημα της χώρας μας αποφάσισε, στην πλειοψηφία του, ότι η «ελπίδα» και η «αλλαγή» θα έλθει με τη θεσμοθέτηση και ψήφιση, με πρωτοφανή για το Ελληνικό Κοινοβούλιο πλειοψηφία, του περίφημου «Συμφώνου Συμβίωσης».
Τι ειρωνεία και τι τραγωδία… Οι ηγέτες ενός λαού, ο οποίος στην πλειοψηφία του δηλώνει και διατρανώνει την πίστη του στον Τριαδικό Θεό της Αποκαλύψεως και της Αλήθειας, οι ηγέτες του λαού αυτού λοιπόν να νομοθετούν και αποφασίζουν την πνευματική του καταδίκη. Την αποϊεροποίηση της ζωής, της οικογένειας, της κοινωνίας, της πατρίδας. Γιατί όταν φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι η συμβίωση δύο ατόμων του ιδίου φύλλου θεωρείται σαν κάτι φυσιολογικό, θεμιτό, γιατί όχι και επιθυμητό, βαπτίζοντάς το ως δήθεν «πρόοδο» και «πολιτισμό», τότε ποιες άλλες είναι οι συνέπειες από το να ναρκοθετείται και διαλύεται τον μόνο υγιές κύτταρο της κοινωνίας μας, η οικογένεια;
Λέγεται πως το κακό είναι κακό όχι επειδή υπάρχει, αλλά επειδή διαιωνίζεται η ύπαρξη του. Σκέφτομαι λοιπόν πόσο κακό κάνουμε στα παιδιά μας, στον τόπο και την πατρίδα μας όταν ξεθεμελιώνεται ο θεσμός της οικογένειας με το περίφημο αυτό «Σύμφωνο Συμβίωσης». Με ποια πρότυπα θα γαλουχηθούν και μεγαλώσουν οι επερχόμενες γενεές; Αλήθεια, πόσο περήφανοι θα νιώθουν ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης γι΄ αυτό μας τον… «πολιτισμό»! Κανείς δεν αρνείται τα δικαιώματα των πάσης φύσεως ιδιαιτεροτήτων και μειονοτήτων, το διαφορετικό, έστω και αν διαφωνεί μαζί του. Όμως το να αμβλύνεται η συνείδηση ενός λαού με νόμους που τορπιλίζουν το μέλλον του, αυτό είναι σημείο των καιρών.
Δεν είναι «Μεσαίωνας» ο λόγος του Ευαγγελίου. Είναι ελπίδα, φως, λύτρωση, ελευθερία, ζωή και προσδοκία. Θα περίμενα λοιπόν από τον Πρωθυπουργό της χώρας μου να ζητήσει συγγνώμη από το λαό του για τα λάθη όλου του πολιτικού συστήματος που οδήγησαν, αυτό τον περήφανο και απροσκύνητο λαό, στην εξαθλίωση, την ανεργία, τις «ουρές», τα συσσίτια, την μετανάστευση, τις λιποθυμίες στα σχολεία, τις μελαγχολίες και τις αυτοκτονίες. Θα περίμενα, επίσης, να καλέσει τον λαό σε αυτοκριτική και μετάνοια. Αντί αυτού τον άκουσα να ζητά συγγνώμη γιατί στην Ορθόδοξη Ελλάδα των θυσιών και των αγώνων, του Σουλίου και του Αρκαδίου, άργησε να γίνει νόμος, το «Σύμφωνο Συμβίωσης»! Με άλλα λόγια γιατί άργησε να ξεκινήσει η διάλυση της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας!
Τελικά… αυτή είναι η «Νέα Ελλάδα» που ονειρευόμαστε και οραματιζόμαστε; Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θα αντισταθεί σ’ αυτή τη μηδενιστική ισοπέδωση. Θέλω να πιστεύω, επίσης, ότι θα συνεχίσουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας για το αίμα που χύθηκε «για θρησκεία και για πατρίδα», όπως λέει και ο Εθνικός μας ποιητής (Ύμνος, στροφές 144 – 148)».
πηγή
Βρε και δεν του τοχαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου