Είναι φανερό ότι μένει απέξω ο Ησυχασμός, η Αγιότης,τό Αγιον Ορος καταργείται μαζί μέ τήν άσκηση καί τήν προσευχή.

Είναι φανερό ότι μένει απέξω ο Ησυχασμός, η Αγιότης,τό Αγιον Ορος καταργείται μαζί μέ τήν άσκηση καί τήν προσευχή. 
Η "εκκλησία" αυτονομείται από τόν Κύριο, διχοτομείται ο Ιησούς Χριστός. Κρατούν τόν Ιησού καί στέλνουν τόν Χριστό δίπλα στόν Πατέρα ή στά έσχατα. Η εκκλησία αυτή απελευθερωμένη από τόν Κύριο αποκτά αυτοσυνειδησία, ευθύνη, ιστορικότητα, γίνεται πρόσωπο. Ακολουθεί όλη τήν εξελικτική πορεία τού ΑΤΟΜΟΥ καί παγκοσμιοποιείται καταργώντας τά έθνη στήν βάση τής ιεραρχίας. Μιάς ανύπαρκτης πραγματικότητος γιά τήν εκκλησία τού Κυρίου, ο οποίος ήρθε νά διακονήσει καί όχι νά διακονηθεί, καταργώντας δηλ. απολύτως ακόμη καί τήν έννοια τής εξουσίας. Η  διοίκηση τής εκκλησίας εκμεταλλευόμενη τήν ανυπαρξία τών πιστών ανακήρυξε τήν θεότητά της. Καί όπως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες μάς ζητά ήδη νά τήν προσκυνήσουμε καί νά τήν λατρεύσουμε. Οταν ο Λιβάνιος έμαθε ότι ο Χρυσόστομος έγινε χριστιανός, αναφώνησε. ΧΑΣΑΜΕ. (οι Ελληνες). Διότι γίνονται χριστιανοί οι καλύτεροι. Σήμερα στήν εκκλησία καταλήγουν οι χειρότεροι. Οι καλύτεροι γίνονται επιστήμονες. Δέν αντέχουν νά είναι συνάδελφοι μέ τόν Ιερώνυμο,τόν Ανθιμο, τόν Βαρθολομαίο, τόν Ζηζιούλα. Οι καλύτεροι έχουν αξιοπρέπεια.  Οπως μάς προειδοποεί καί ο Αγιος Σιλουανός χάνουμε τήν Σωτηρία απλώς, αφού ξεφορτωθήκαμε τόν Σωτήρα. Μικρό τό κακό. Μπορεί νά χάνουμε τήν Ψυχή μας αλλά κερδίζουμε τά πάθη μας, τήν σάρκα μας.
Τό ξεχασμένο Μυστήριο τής Σωτηρίας. Αγιος Σιλουανός ο Αγιορείτης.

 

«Κύριε, βλέπεις ὅτι θέλω νά προσευχηθῶ ἐνώπιόν Σου μέ καθαρό νοῦ, ἀλλά οἱ δαίμονες μέ ἐμποδίζουν. Πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό μένα». Καί ἔλαβα μέσα στήν ψυχή μου αὐτή τήν ἀπάντηση ἀπό τόν Κύριο:

«Οἱ ὑπερήφανοι ὑποφέρουν πάντα ἀπό τούς δαίμονες».

Ἐγώ εἶπα: «Κύριε, Ἐσύ εἶσαι ἐλεήμων· ἡ ψυχή μου Σέ γνωρίζει· πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ταπεινωθεῖ ἡ ψυχή μου».

 Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε στά μύχια τῆς ψυχῆς μου: «Κράτα τόν νοῦ σου στόν Ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι». 

  

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ

Ο Γέροντας αγαπούσε πολύ τίς μακρές εκκλησιαστικές ακολουθίες στόν Ναό, μέ τόν απέραντο πλούτο σέ πνευματικό περιεχόμενο. Τιμούσε τό έργο τών ψαλτών καί τών αναγνωστών καί προσευχόταν πολύ γι αυτούς, παρακαλώντας τόν Θεό νά τούς βοηθάει, ιδιαίτερα στίς ολονύχτιες αγρυπνίες. Παρόλη όμως τή αγάπη του γιά τήν μεγαλοπρέπεια, τήν ομορφιά καί την μουσική τών ακολουθιών, έλεγε πώς καθορίστηκαν βέβαια μέ τόν φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά τήν μορφή τους αποτελούν ατελή προσευχή καί δόθηκαν στό λαό γιατί αναλογούν στίς δυνάμεις όλων καί είναι ωφέλιμες γιά όλους.

«Ο Κύριος μάς έδωσε τίς εκκλησιαστικές ακολουθίες μέ τήν ψαλμωδία, γιατί είμαστε αδύνατα παιδιά. Ακόμη δέν ξέρουμε νά προσευχόμαστε όπως πρέπει καί έτσι η ψαλμωδία ωφελεί όλους, όσους ψάλλουν με ταπείνωση. Είναι όμως καλύτερο, όταν η καρδιά μας γίνεται ναός τού Κυρίου καί ο νούς θρόνος Του»

Καί ακόμα έλεγε πώς όλος ο κόσμος μεταβάλλεται σέ ναό τού Θεού, όταν η αδιάλειπτη προσευχή ριζώσει στά βάθη τής καρδιάς.
Αμέθυστος