Ας κλάψουμε για το Παρίσι αλλά και τα παιδιά της Συρίας που έχουν κι αυτά ψυχή και καθημερινά «Παρίσια»…

Παγώσαμε όλοι γι αυτό το τρομακτικό που συνέβη στην καρδιά του Παρισιού. Και από ανθρώπινη συγκίνηση για τους ανθρώπους που χάθηκαν, αναίτια, αλλά και από φόβο μήπως όλο αυτό το αίμα αγγίξει και εμάς.
Είναι πράγματι φοβερό να περπατάς στο δρόμο, να πηγαίνεις σε μια εκδήλωση ή απλά να κάθεσαι σε ένα καφέ και να σε σκοτώνει ένας τρομοκράτης, φανατισμένος «θρησκευόμενος». Είναι φοβερό να μαθαίνεις από τα ίδια τα θύματα των επιθέσεων που επέζησαν με πόση μανία και μίσος σκότωναν ανθρώπους, παιδάκια, μανάδες, ανθρώπους που δεν έχουν σχέση καν με τα πολιτικά, που μπορεί να μην είχαν ακούσει ποτέ τον όρο «Ισλαμικό Κράτος». Κι όμως τους σκότωναν στο όνομα του «Ισλαμικού Κράτους».
Η Ευρώπη και ο κόσμος όλος, ο «πολιτισμένος κόσμος», ηγέτες και πολίτες, συγκλονίστηκαν από τη φοβερή τραγωδία. Και δικαιολογημένα. Ο πόλεμος εκεί στη Συρία, ο πόλεμος στην Ανατολή, μεταφέρθηκε στην καρδιά της Ευρώπης.
Ναι, και εκεί στη Συρία, στην «υπανάπτυκτη» Ανατολή γίνεται πόλεμος. Και δεν είναι πόλεμος μιας νύχτας, όπως στο Παρίσι. Είναι πόλεμος χρόνων, νύχτας και μέρας. Εκεί, στη μακρινή Ανατολή, τα παιδάκια κι οι μανάδες σκοτώνονται με τον τρόπο αυτό κάθε ώρα. Στην Ανατολή, τα «Παρίσια» συμβαίνουν καθημερινά. Χωρίς να προκαλούν την οργή, την αγανάκτηση, τη συγκίνηση, το κλάμα του «πολιτισμένου κόσμου», χωρίς να ανατριχιάζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες.
Επειδή τα «Παρίσια» είναι καθημερινά στη Συρία, επειδή τα παιδιά και οι μανάδες δολοφονούνται αναίτια στο όνομα του «Ισλαμικού Κράτους», εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φτάνουν στην Ευρώπη, αν δεν πνιγούν στο Αιγαίο. Φεύγουν από την κόλαση των δικών τους Παρισιών κι αναζητούν ένα ασφαλές μέρος να ζήσουν, χωρίς το φόβο να πεθάνουν αναίτια τα παιδιά τους.
Πνίγονται στο Αιγαίο, ρισκάροντας να περάσουν, επειδή ακριβώς θέλουν να ζήσουν. Κι όχι επειδή ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν να «βρωμίσουν» τον τουρισμό της Ελλάδας…
Κυνηγιούνται στα σύνορα των «πολιτισμένων» της Ευρώπης επειδή ακριβώς θέλουν να ξεφύγουν από τα δικά τους «Παρίσια».
Γι αυτά τα «Παρίσια» ο πολιτισμένος κόσμος, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, οι Ευρωπαίοι πολίτες, δεν ανατριχιάζουν, δεν κλαίνε, δεν οργίζονται.
Ανατριχιάζουν, θυμώνουν, οργίζονται και παίρνουν μέτρα για τους ανθρώπους που θέλουν να ξεφύγουν από τα καθημερινά τους Παρίσια.
Δεν είναι πολύ υποκριτικό;
Για τους 150 Γάλλους νεκρούς κλάψαμε όλοι. Δικαιολογημένα. Φυσικά. Ανθρώπινα.
Για τους εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους ή άλλους κολασμένους, που δολοφονούνται από τα ίδια χέρια, που πνίγονται από τα ίδια χέρια, δεν κάναμε το ίδιο. Όχι μόνο αδιαφορήσαμε, αλλά εξοργιζόμαστε με αυτούς, τους «λαθρομετανάστες», που έρχονται και μας «βρωμίζουν» τα τουριστικά νησιά μας, που στοιβάζονται στις «καθαρές» πλατείες μας…
Κι όταν δούμε καμιά φωτογραφία πνιγμένου παιδιού, μπορεί να συγκινηθούμε. Αλλά το ξεχνάμε γρήγορα. Γιατί τα πνιγμένα παιδιά είναι τόσα πολλά που εθιζόμαστε στην είδηση και στην εικόνα. Έχουμε και τις δουλειές μας… Σ’ αυτές γυρίζουμε και ξαναθυμόμαστε τους «λαθρομετανάστες» που βρωμίζουν τον τόπο μας και μας παίρνουν τις δουλειές μας…
Α, ξεχάσαμε και μια λεπτομέρεια πάνω στο κλάμα και τον πόνο για το Παρίσι. Ξεχάσαμε ποιος όπλισε το χέρι αυτών που προκαλούν τα «Παρίσια της Ανατολής» αλλά και το Παρίσι της Γαλλίας, αυτών που έφτασαν τώρα να σκοτώνουν στην καρδιά της Ευρώπης. Ξεχάσαμε ότι το όπλισε ο πολιτισμένος κόσμος, οι κυβερνήσεις, τα συμφέροντα του πολιτισμένου κόσμου…
Ο Ολάντ δήλωσε ότι η Γαλλία είναι σε πόλεμο με αυτά τα οπλισμένα χέρια. Δε μας είπε όμως ότι προηγουμένως τα όπλισε για να κάνουν άλλους πολέμους…
Η Ευρώπη κλαίει και ματώνει για τις δικές της πολιτικές. Επειδή όπλισε το χέρι των φανατισμένων ισλαμιστών.
Αυτή η Ευρώπη δεν έκλαψε ποτέ για τα παιδάκια της Συρίας που δολοφονούνται από τις δικές της πολιτικές… Επειδή όπλισε το χέρι των φανατισμένων ισλαμιστών. 
πηγή