Παραπλανητικὴ τακτική

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ κρυπτοοικουµενιστές δέν µιλοῦν εὐθέως γιά τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, γιά «τό κοινό εὐχαριστηριακό ποτήριο», ἀλλά ἀναφέρονται στή «συσπείρωση τῶν δυνάµεων τῶν πιστῶν γιά τή µάχη ἐνάντια στό κακό, τήν ἀδικία, τό ψέµα, τό µῖσος, τήν ὑποδούλωση, τήν πνευµατική καί τήν ὑλική ἐξαθλίωση, τήν κατάλυση τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἀξιῶν τοῦ πολιτισµοῦ, τήν καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων καί τῶν µορφωτικῶν ἀγαθῶν» (Ἀθανάσιου Ἰ ∆εληκωστοπούλου, Ὀρθοδοξία. Ἡ σύγχρονη πρόκληση, Ἀθήνα 1986, σελ.18). ∆ηλαδή γιά ἐξωτερικά, κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀφήνοντας στήν ἄκρη τίς µεγάλες δογµατικές διαφορές, οἱ ὁποῖες, ὅπως µᾶς διαβεβαιώνει ὁ θεολογικός διάλογος πού ἀπό δεκαετίες διεξάγεται, δέν γεφυρώνονται, γιατί ἁπλά οἱ ἑτερόδοξοι ἐπιµένουν στίς αἱρετικές τους διδασκαλίες.

Ἡ συσπείρωση τῶν χριστιανῶν γιά τά θέµατα αὐτά φαίνεται καί ἀναγκαία καί ἄµεµπτη. Ὅµως ὁ σκοπός δέν ἁγιάζει τά µέσα. Πρῶτα πρέπει νά διαπιστωθεῖ ἡ ἁγνότητα τῶν προθέσεων, ἡ εἰλικρίνεια τῶν ἀνθρώπων πού θά συνεργαστοῦν καί ἡ ἀληθινή εὐαισθησία γιά ὅ,τι ἀρνητικό συµβαίνει στόν κόσµο. Ἡ συνεργασία µέ τούς παπικούς καί τούς προτεστάντες δέν προϋποθέτει συµπροσευχές, ἀπαράδεκτες κοινωνικές σχέσεις καί ἀλλαγή τῶν ὀρθόδοξων κριτηρίων. Οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἀδιανόητο νά συµπροσεύχονται µέ τούς αἱρετικούς καί νά µή ὁµολογοῦν τήν πίστη τους, γιά νά εἶναι εὐχάριστοι καί εὐγενικοί. Ἡ συνεργασία, ὅταν δέν εἶναι ἀποτελεσµατική, δέν πρέπει νά συνεχίζεται. Ὅταν ὑποκριτικά µιλᾶµε γιά συνεργασία, προκειµένου νά ἀντιµετωπιστοῦν µεγάλα παγκόσµια προβλήµατα, ἡ λύση τῶν ὁποίων ὑπερβαίνει τίς δυνάµεις µας, δέν κάνουµε τίποτα ἄλλο παρά νά ὑποτασσόµαστε στά σχέδια τῶν οἰκουµενιστῶν, χωρίς νά τό καταλαβαίνουµε.

Ἀλήθεια, πόση ἐπίδραση ἔχουν τά µηνύµατα τῶν ἑτεροδόξων ἀρχόντων γιά τήν εἰρήνη καί τήν ἀντιµετώπιση τῆς δυστυχίας στόν κόσµο; Ἁπλῶς λέγονται γιά ἐφήµερες ἐντυπώσεις καί τίποτα περισσότερο. Θέλουν καί αὐτοί νά ἔχουν κοσµική ἐξουσία καί νά ἐπηρεάζουν τόν ἁπλό λαό, ὄχι γιά νά τόν σώσουν, ἀλλά γιά νά τόν ὑποδουλώσουν!

Τό θέµα εἶναι πολύ σοβαρό καί δέν πρέπει νά ἀντιµετωπίζεται µέ ἐπιπολαιότητα. Καί νά µή ξεχνᾶµε ὅτι ἡ Ἐκκλησία κυρίως ἔχει πνευµατική ἀποστολή καί δευτερευόντως κοινωνική. Ὅσοι νοµίζουν ὅτι εἶναι ἕνας ὀργανισµός κοινωνικῶν ὑπηρεσιῶν, κάνουν λάθος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κιβωτός σωτηρίας καί τά µέσα πού χρησιµοποεῖ εἶναι πνευµατικά. Ἐκεῖνοι πού δέν πιστεύουν στό Θεό δέν µποροῦν νά ἐκτιµήσουν τήν ἱερή ἀποστολή της. Αὐτό πρέπει νά τονίζουν οἱ κληρικοί, γιά νά µή δηµιουργεῖται σύγχυση στό λαό σχετικά µέ τήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας καί βέβαια, γιά νά ἀποκαλύπτεται ἡ δολιότητα τῶν οἰκουµενιστῶν.

Ορθόδοξος Τύπος, 23/10/2015