Εἶπες ἐγώ στήν θάλασσα, ξανά δέν ταξειδεύω,
ἐγώ τίς ρότες ἄφησα, ξοπίσω τῆς Ὀδύσσειας,
στούς φλοίσβους τ’ ἀκρογιάλια της, πλέον δέν θά χορεύω
καί μήτε ἁλισάχνης της κι ἁρμύρας πελαγίσιας,
στά χέρια μου στό πρόσωπο καί στό κορμί θά νοιώθω.
Κι ὡς εἶπες, λές καί ἔσβησε, μές τήν καρδιά τό φῶς σου
καί ἔνοιωσες τό αἷμα σου, μέσα στίς φλέβες νόθο
κι ἀκόμα σά νά κήδευες ἐσύ τόν ἑαυτό σου
καί πῆρε νά τραντάζεται, στά μέσα ἡ ψυχή σου
κι ἦταν σάν ἀποκάλυψη καί σάν παληά ἀλήθεια,
πού σοῦ ‘δειχνε τόν κόσμο σου, τήν γῆ σου τό νησί σου.
Καί κεῖνο κεῖ τό σφίξιμο, πού εἶχες μές τά στήθια
καί δάγκωνε τό εἶναι σου, μέ δόντια λυσσασμένα…
Ὤ!!! Θέ μου εἶπες κι ἔγειρες καί ἔκλεισες τά μάτια
καί τ’ ἄστρα πού τρεμόσβηναν, λές δείχνανε ἐσένα,
πού σκόρπαγες τήν ζήση σου, σέ ψεύτικα κομμάτια
καί οἱ τροχιές τους γίνονταν, σάν μιᾶς κιθάρας τάστα
καί σάν χορδές καί δίνονταν, στά χέρια σου νά παίζεις
κι οἱ ἤχοι πού μελώδιζαν, σοῦ παραγγέλναν «ἄστα»,
δέ γίνεται σέ ὅλους τους καί σένανε ν’ ἀρέζεις.
Κι εἶπες ξανά ἡ Θάλασσα, ἐγώ ‘μια καί τό κῦμα,
αὐτό ‘μαι κι αὐτό ἤμουνα καί δέν μπορῶ ν’ ἀλλάξω,
ἀφοῦ αὐτό ‘ν’ ἡ ζήση μου κι ἡ ἀλλαγή ‘ναι μνῆμα,
σάν ἄνεμος στό πέλαγος, ἀπόψε θά πετάξω.
05.43΄03΄΄27/9/2015
Γ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου