Η τελευταία μας κουβέντα με τον Δεσπότη και ο εφιάλτης

Χθες, Κυριακή βράδυ, κατά τις 10 μ.μ., όπως ήταν το καθημερινό μας τηλεφωνικό ραντεβού, μίλησα με τον Δεσπότη μας. Ήταν καθ’οδόν για τη Θεσσαλονίκη.

Ήταν σε καταπληκτική διάθεση. Μιλήσαμε για το πρόγραμμα ενθρόνισης, για τη φιλοξενία φίλων του, μίλησε πάνω από είκοσι λεπτά με τη μητέρα μου και τι δεν είπαν. Τι ανέκδοτα, τι ιστορίες... Ήταν τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, μετέδιδε τόση ενέργεια..., τόση ευτυχία...

Και μετά ήρθε το όνειρο, ο εφιάλτης.

Στις 1.30 π.μ. τα χαράματα. Τον βλέπω ξυρισμένο γουλί. Εντελώς και στα γένια και στο κεφάλι.. Είμασταν στο υπόγειο της Μητρόπολης.

«Μάκη μου, του λέω, γιατί ξυρίστηκες, θα στεναχωρηθεί ο παπα-Βαγγέλης . Σου είχε πει να μη κόψεις ποτέ γένια και μαλλιά». 

«Κυρά μου, κυρά μου το είχα τάμα.. να γίνω δεσπότης και να ξυριστώ»...   Λογοφέραμε...

Εφιάλτης, δεν μπορούσαμε να βρούμε διέξοδο να βγούμε από την Μητρόπολη. Ντουβάρια, δεν υπήρχε πόρτα… Όσες φορες και να ξύπναγα ο εφιάλτης επαναλαμβανόταν.

Χαράματα ξύπνησα τη μάνα μου, δεν είχα κοιμηθεί καθόλου... Της είπα το όνειρο.  Πετάχτηκε: «πάρτον τηλέφωνο αμέσως, θα κτύπησε σε τροχαίο»... πριν προλάβω να πάρω, με πρόλαβε ο Σταύρος ο Σπαθής και μου είπε τα μαντάτα...

Κάλεσα στο τηλέφωνό του, για να βεβαιωθώ ότι ήταν  ψέματα... Το σήκωσε ο Αποστόλης.  «Κοιμήθηκε ο γέροντάς μας.. Το κατάλαβε... Μου είπε "Αποστόλη,  φεύγω…, να προσέχεις τη μάνα σου…"».

Ο παπάς μας, ο Δεσπότης μας, ο φίλος μου ο Μάκης έφυγε..., πέταξε νωρίς στον αιώνιο θρόνο του. Εξάλλου,  ποτέ  δεν ήταν των εγκόσμιων αναγνωρίσεων και τιμών. 

Σε όλους όσους τον αγαπήσαμε για αυτό που ήταν, ας μας ανακουφίσει τον αβάστακτο πόνο η ευτυχία του. Από την εκλογή του και μετά ο Δεσπότης μας είχε μεταλλαχθεί σε έναν άλλο άνθρωπο, έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, έναν ανώτερο πνευματικά άνθρωπο με τα μάτια στραμμένα με λατρεία στον ουρανό..

Η Κεφαλονιά ποτέ δεν θα συνέλθει από αυτό το κτύπημα της μοίρας.. Η Κεφαλονιά της ελπίδας που αναφτερούγισε με την εκλογή και χειροτονία του, αιμορραγεί σήμερα και για πάντα.. Αυτή η πληγή δεν θα κλείσει... Δεν θέλουμε να κλείσει... Θα μείνει πάντα στην καρδιά μας, ο παπάς μας, ο  Δεσπότης μας, ο φίλος μας...

Θεέ μου, γιατί μας έκανες τέτοια πλάκα!

 ΕΛΕΝΗ ΧΙΟΝΗ